Uitspraken

Voor zover [verzoekster] het gestelde structurele disfunctioneren heeft willen onderbouwen met de ‘gespreksverslagen’ van 16 juni 2014 en 6 maart 2015 (bijlage 4 bij het verzoekschrift), is de kantonrechter van oordeel dat dit volstrekt onvoldoende is. Bijlage 4 bestaat uit twee kopieën van e-mailberichten van [naam directielid 2] , gericht aan [naam directielid 1] . In de aanhef van de e-mailberichten wordt vermeld dat deze zijn verzonden op respectievelijk ‘maandag 16 juni 2014’ en ‘maandag 26 maart 2015’. [verweerster] heeft gesteld dat zij twijfelt aan de authenticiteit van die berichten, nu de layout van totaal afwijkt van hetgeen binnen de onderneming van [verzoekster] gebruikelijk is. Voorts heeft zij erop gewezen dat 26 maart 2015 geen maandag, maar een donderdag was. Omdat [verzoekster] dit betoog van [verweerster] niet heeft betwist, is de kantonrechter van oordeel dat de overgelegde (kopieën van de) berichten valselijk zijn opgemaakt. Hierdoor is tevens, nu van de zijde van [verzoekster] geen andere stukken zijn overgelegd en evenmin nadere stellingen dienaangaande zijn ingenomen, niet aannemelijk geworden dat [verweerster] tijdens haar dienstverband door [verzoekster] is aangesproken op het (gestelde maar niet aannemelijk geworden) feit dat zij niet goed functioneerde. Overigens vermeldt [naam directielid 2] in de twee kennelijk achteraf opgemaakte stukken niet eens dat zij [verweerster] heeft aangesproken op (vermeend) onwenselijk gedrag.

De kantonrechter kan niet nalaten hier op te merken dat hij [verzoekster] deze vervalsing van processuele bescheiden ernstig aanrekent.

Ter zitting zijn voorts nog de door [verzoekster] overgelegde bijlagen 6 en 7 besproken. Uit deze bijlagen komt naar voren dat [verzoekster] [verweerster] verwijt dat zij een eigen winkel heeft. Volgens [verzoekster] is dit in strijd met de arbeidsovereenkomst. Zij verwijt [verweerster] dat zij tijdens werktijd met verhuizers communiceert over deze privé-werkzaamheden. Ook deze verwijten aan het adres van [verweerster] zijn naar het oordeel van de kantonrechter ten onrechte (nader) aan het verzoek ten grondslag gelegd. Allereerst moet worden vastgesteld dat de tussen partijen gesloten arbeidsovereenkomst [verweerster] op zichzelf genomen niet verbiedt een eigen winkel te exploiteren. Artikel 12 verbiedt [verweerster] om (zonder toestemming van [verzoekster] ) nevenwerkzaamheden te verrichten voor zover die de belangen van [verzoekster] kunnen raken. [verzoekster] heeft evenwel niet gesteld dat de (gestelde) werkzaamheden haar belangen raken. [verweerster] heeft bovendien gemotiveerd maar tevens gedocumenteerd - en volgens de kantonrechter zelfs uitermate overtuigend - betwist dat zij een eigen winkel exploiteert en daarover met een collega gecommuniceerd heeft. Omdat van de zijde van [verzoekster] op dit verweer niet meer is gereageerd, staat thans wel vast dat [verweerster] geen winkel exploiteert, zodat ook in dit verband volstrekt ten onrechte aan haar verwijten zijn gemaakt door [verzoekster] .

Tijdens de mondelinge behandeling heeft [verzoekster] vreemd genoeg ook opgemerkt dat zij [verweerster] geen verwijten maakt, maar dat - gezien het feit dat er sprake is van een kleine onderneming met een gering aantal werknemers - [verweerster] niet meer kan terugkeren vanwege de onwerkbare situatie die is ontstaan tussen [verweerster] en [naam directielid 2] . Gelet op dit standpunt acht de kantonrechter het overbodig om ook de andere in ingebrachte documentatie min of meer zijdelings vermelde verwijten aan het adres van [verweerster] te bespreken, temeer daar die verwijten door [verzoekster] niet aan het verzoek ten grondslag zijn gelegd.

Feitelijk is [verzoekster] ter zitting teruggekomen van haar primaire standpunt dat de arbeidsovereenkomst ontbonden dient te worden op grond van omstandigheden die een dringende reden opgeleverd zouden hebben in het geval van onverwijlde opzegging. Omdat [verzoekster] formeel in het midden heeft gelaten of zij die grondslag handhaaft, oordeelt de kantonrechter thans volledigheidshalve dat er in het licht van de overwegingen 4.2. tot en met 4.7. geen grond is om de arbeidsovereenkomst op die primaire grondslag te ontbinden.

Partijen zijn het er over eens dat de arbeidsovereenkomst wegens de onwerkbare situatie ontbonden dient te worden op grond van veranderingen in de omstandigheden. De kantonrechter zal derhalve de arbeidsovereenkomst ontbinden per 1 september 2015.

Ten aanzien van de vraag of [verweerster] een vergoeding naar billijkheid toekomt, wordt als volgt overwogen. [verweerster] is zonder duidelijke aanleiding, althans zonder dat aannemelijk is geworden dat haar iets valt te verwijten, op 16 juni 2015 op non-actief gesteld met de mededeling dat zij niet meer hoefde terug te komen. Vervolgens heeft [verzoekster] in de aanloop naar de mondelinge behandeling diverse stukken overgelegd die de indruk moeten wekken dat zij [verweerster] serieus iets te verwijten heeft. Ter zitting blijkt vervolgens dat [verzoekster] geen weerwoord heeft op de uitgebreide gemotiveerde betwisting van [verweerster] en dat van geen van de verwijten aannemelijk is geworden dat die terecht zijn gemaakt. Onder die omstandigheden is de verstoorde relatie die het voor [verweerster] onmogelijk maakt om nog met [verzoekster] (althans [naam directielid 2] ) samen te werken, veroorzaakt door toedoen van en volledig te wijten aan [verzoekster] . [verzoekster] heeft in dat kader nog gesteld dat zij als goed werkgever heeft gehandeld door [vader directielid 1] (de kantonrechter begrijpt dat dit de vader van [naam directielid 1] is) als bemiddelaar in te schakelen. Diens bemiddelingspoging is evenwel niet aan te merken als een serieus te nemen poging om tot een oplossing van het conflict te komen, al was het maar omdat hij (schoon)familie is van de directie Van [verzoekster] en daarmee onvoldoende onafhankelijk is om als bemiddelaar boven de partijen te staan. Bovendien blijkt uit het door [vader directielid 1] op 2 juli 2015 verzonden gespreksverslag (dat hijzelf heeft gedateerd op 12 juni 2015) dat er niet eens een poging is ondernomen om [verweerster] en [naam directielid 2] tot een gesprek te bewegen. Nu de ontstane onwerkbare situatie is ontstaan door toedoen van [verzoekster] , acht de kantonrechter de door [verweerster] in haar verweer bepleite vergoeding naar billijkheid van € 9.619,08 op haar plaats.

Tot slot overweegt de kantonrechter dat binnen het bestek van deze verzoekschriftprocedure [verweerster] niet kan worden ontheven van de verplichtingen krachtens de artikelen 13 en 14 van de arbeidsovereenkomst. De onderhavige procedure is aanhangig gemaakt vóór 1 juli 2015 zodat art. 7:686a BW niet van toepassing is. [verweerster] had dit dus bij dagvaarding moeten vorderen. Er is voorts geen grond om de wisselbepaling van art. 69 Rv toe te passen aangezien [verweerster] uitdrukkelijk het standpunt heeft ingenomen dat zij in deze procedure geen (tegen)verzoek ingediend heeft. Ten overvloede overweegt de kantonrechter wel dat hij het voorshands zeer aannemelijk acht dat, indien de arbeidsovereenkomst op grond van deze beschikking zal worden ontbonden, een bodemrechter tot het oordeel zal komen dat [verzoekster] in de gegeven situatie aan de artikelen 13 en 14 van de arbeidsovereenkomst geen rechten kan ontlenen nu de ingrijpende verstoring van de arbeidsrelatie [verzoekster] is te verwijten.

Als [verzoekster] het verzoek niet intrekt, zullen de proceskosten in die zin worden gecompenseerd, dat iedere partij de eigen kosten draagt.