Uitspraken

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd aan de verdachte op te leggen een gevangenisstraf van acht maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren, met als bijzondere voorwaarden reclasseringstoezicht, meldplicht en een behandelverplichting.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft verzocht om bij de strafoplegging rekening te houden met het feit dat verdachte geen fysiek geweld heeft gebruikt, de buit gering was en verdachte meteen na het gebeuren spijt heeft betuigd. Daarnaast heeft hij verzocht om rekening te houden met de verminderde toerekeningsvatbaarheid en het tijdsverloop. Verder brengt de raadsman naar voren dat bij de burgeraanhouding van verdachte ook op haar geweld is uitgeoefend. De raadsman stelt als straf voor om verdachte een onvoorwaardelijke straf op te leggen gelijk aan het voorarrest en verder te volstaan met een geheel voorwaardelijke straf met oplegging van bijzondere voorwaarden, een en ander conform het advies van de reclassering. Mocht de rechtbank dit onvoldoende achten dan is de raadsman van mening dat een taakstraf meer aangewezen is dan oplegging van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf.

Het oordeel van de rechtbank

Bij de bepaling van de op te leggen straf is gelet op de aard en ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezenverklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen.

De verdachte heeft op 2 september 2013 in Sittard een straatroof gepleegd. Het slachtoffer, [slachtoffer] , wilde geld pinnen bij een geldautomaat. Verdachte is achter het slachtoffer gaan staan met een panty over haar hoofd. Zij richtte een speelgoedwapen op het slachtoffer en heeft haar bevolen om al het geld dat zij op haar rekening had staan aan haar af te geven. Vervolgens pakte zij het door [slachtoffer] gepinde geld, een bedrag van € 70,00, af van [slachtoffer] . Het speelgoedwapen, dat verdachte op [slachtoffer] richtte, was niet te onderscheiden van een echt wapen.

De rechtbank is van oordeel dat verdachte door het plegen van deze straatroof heeft getoond geen respect te hebben voor de eigendommen van het slachtoffer en evenmin voor de lichamelijke integriteit van personen. De rechtbank rekent verdachte dit feit dan ook zwaar aan. Naar algemene ervaringsregels geldt dat slachtoffers van dergelijke geweldsmisdrijven nog lange tijd nadien gevoelens van angst en onveiligheid ervaren en dat dit soort geweldsmisdrijven tot maatschappelijke beroering en onrust leidt. Dat blijkt ook uit de slachtofferverklaring van [slachtoffer] waarin zij circa twee maanden na de overval beschrijft dat zij zich door deze straatroof in haar dagelijkse leven beperkt voelt. Zij is steeds op haar hoede als zij naar buiten gaat en zij heeft last van herbelevingen. Het terugdenken aan de straatroof heeft een negatieve invloed op haar nachtrust. Verdachte heeft kennelijk op het moment dat zij de straatroof pleegde in het geheel niet stilgestaan bij de gevolgen van haar handelen op het slachtoffer, maar heeft enkel rekening gehouden met haar eigen (financieel) gewin.

De rechtbank is van oordeel dat in beginsel het opleggen van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor dit soort feiten is geïndiceerd. De persoonlijke omstandigheden van verdachte maken dat de rechtbank in de onderhavige zaak van dit beginsel zal afwijken.

Uit het door de psychiater opgemaakte rapport blijkt dat verdachte enige weken voor het ten laste gelegde was gestopt met haar antipsychotische medicatie, waardoor zij ten tijde van het ten laste gelegde psychotisch was en minder grip had op haar functioneren. Daarnaast had zij forse financiële problemen en zeer waarschijnlijk waren er in die tijd al relatieproblemen; enige maanden later werd de relatie met haar vriend beëindigd. Volgens de psychiater kan er momenteel nog worden gesproken van een rand psychotisch toestandsbeeld bij verdachte. Indien zij weer toenemend psychotisch zou worden, is volgens de psychiater de kans op herhaling van het ten laste gelegde of een soortgelijk delict enigszins aanwezig. De psychiater adviseert een ambulante psychiatrische behandeling, waarbij verdachte optimaal kan worden ingesteld op haar antipsychotische medicatie en waarbij tevens kan worden gewerkt aan haar eventuele persoonlijkheidsproblematiek. Deze behandeling dient volgens de psychiater bij voorkeur plaats te vinden in het kader van een bijzondere voorwaarde van een voorwaardelijke strafdeel waarbij de reclassering verdachte verder kan motiveren en de naleving van de behandeling kan controleren.

Verdachte heeft ter terechtzitting aangegeven dat zij door haar moeilijke persoonlijke omstandigheden en haar uitzichtloze financiële situatie uit wanhoop tot de strafbare feiten is gekomen. Zij heeft veel spijt en schaamt zich diep voor de door haar gepleegde straatroof. Zij wil graag de hulp die zij op dit moment krijgt continueren om haar (psychische) problemen de baas te blijven en haar leven een positieve draai te geven. Verdachte heeft aangegeven dat zij pas sinds korte tijd beseft dat zij niet meer de persoon is die zij was voordat zij psychische problemen kreeg. Dit besef heeft enige tijd geduurd waardoor zij enkele jaren de boot heeft afgehouden wat betreft hulp.

De reclassering heeft in haar rapport van 16 juli 2015 geadviseerd om aan verdachte een voorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen met als bijzondere voorwaarde reclasseringstoezicht, een meldplicht en een ambulante behandelverplichting. De verdachte heeft ter terechtzitting aangegeven gemotiveerd te zijn om mee te werken aan begeleiding en behandeling.

De rechtbank is van oordeel dat ter beperking van recidive van verdachte reclasseringstoezicht in combinatie met een ambulante behandeling soelaas zou kunnen bieden. Gelet op de ernst van de door verdachte gepleegde feiten en omdat zij het tot voor kort steeds liet afweten qua hulpverlening, zou het in de rede liggen om verdachte slechts ‘af te straffen’. De rechtbank sluit echter ook niet haar ogen voor de over verdachte opgestelde rapporten en haar huidige motivatie voor behandeling. Zij zal verdachte dan ook een kans geven om door middel van reclasseringstoezicht en behandeling aan haar persoonlijke problemen te werken.

Bij de bepaling van de strafmaat houdt de rechtbank verder nog rekening met de overweging van de psychiater dat bij verdachte sprake is van een verminderde toerekeningsvatbaarheid.

Anders dan de officier van justitie acht de rechtbank het, gelet op de ernst van de feiten, niet geïndiceerd om enkel te volstaan met oplegging van een geheel voorwaardelijke straf. Verdachte moet ook ‘voelen’ dat haar gedrag niet door de beugel kan. De rechtbank zal dan ook, gelet op het vorenstaande, aan verdachte een voorwaardelijke gevangenisstraf van vijf maanden opleggen, met een proeftijd van drie jaren. Als bijzondere voorwaarden bij deze voorwaardelijke straf zal reclasseringstoezicht worden opgelegd, alsmede een meldplicht en een behandelverplichting. De rechtbank stelt de proeftijd op drie jaren, aangezien verdachte langdurig zal zijn aangewezen op psychische hulp. Daarnaast legt de rechtbank een taakstraf op van 240 uren, subsidiair 120 dagen.

De raadsman heeft nog gewezen op het tijdsverloop van onderhavige zaak. Daarvan is zeker sprake, maar dat acht de rechtbank grotendeels aan verdachte zelf te wijten. Zij kwam immers verschillende afspraken met de psychiater en reclassering niet na, waardoor het opstellen van de rapporten vertraging opliep.

De vordering van de benadeelde partij

De benadeelde partij [slachtoffer] vordert een schadevergoeding van € 1.007,56 terzake van feit 1. De vordering bestaat uit de post ‘reiskosten’ à € 7,56 en de post ‘immateriële schade’ à € 1.000,00. De benadeelde partij verzoekt de wettelijke rente toe te passen en de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht de vordering van de benadeelde partij toewijsbaar en vordert de wettelijke rente toe te passen en de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft bepleit dat de gevorderde immateriële schade te hoog is en verzoekt deze te matigen tot € 300,00.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank is van oordeel dat door de benadeelde partij [slachtoffer] schade is geleden en dat deze schade het rechtstreekse gevolg is van het bewezen verklaarde. Ten aanzien van de post ‘reiskosten’ is het schadebedrag van € 7,56 niet door de verdediging betwist. Deze post komt de rechtbank onrechtmatig noch ongegrond voor. De rechtbank stelt de materiële schade vast op € 7,56 en zij wijst het gevorderde bedrag van € 7,56 toe.

Ten aanzien van de immateriële schade is de rechtbank van oordeel dat de benadeelde partij niet ontvankelijk in haar vordering moet worden verklaard. Ten aanzien van de immateriële kosten overweegt de rechtbank dat in geval dat er geen sprake is van fysiek letsel – zoals hier aan de orde – slechts in een beperkt aantal gevallen immateriële schade kan worden toegekend. Deze gevallen zijn limitatief in de wet opgesomd (artikel 6:106, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek). Uit het voegingsformulier blijkt dat de benadeelde partij behoorlijk aangeslagen was door hetgeen is gebeurd. Zij heeft angstgevoelens ondervonden. De rechtbank begrijpt dat de benadeelde partij deze negatieve gevoelens graag op de dader zou willen verhalen. De wet stelt echter strenge eisen aan het verhalen (op daders) van deze negatieve gevoelens. Verhaal is alleen dan mogelijk als er sprake is van dusdanig geestelijk letsel dat dit kan worden aangemerkt als een aantasting van de persoon. Hiervan is slechts sprake indien de psychische gevolgen voldoende ernstig zijn. Gevoelens van bijvoorbeeld angst, schrik, onzekerheid en nervositeit vallen niet onder het bereik van dit wetsartikel. Ernstige psychische schade, als hiervoor bedoeld, is door de benadeelde partij niet aangevoerd.

De rechtbank zal ten aanzien van de toegewezen € 7,56 de wettelijke rente toepassen vanaf

2 september 2013 en ook de schadevergoedingsmaatregel opleggen.