Uitspraken

De werknemer stelt dat zij in de betrokken periode situatief arbeidsongeschikt was, door spanningen die het gevolg waren van de wijze waarop de directeur/eigenaar van de werkgever haar benaderde. Dat de werknemer ondertussen bij haar andere werkgever werkte, doet er dan - ook indien juist - niet aan af dat zij ongeschikt kan zijn geweest om de bedongen of andere passende arbeid voor deze werkgever te verrichten en dus haar aanspraak op loon jegens hem heeft behouden.

Bij een vordering tot betaling van loon over een periode van ziekte behoort volgens art. 7:629a lid 1 BW een verklaring van een deskundige benoemd door het UWV - ook wel second opinion genoemd - te worden overgelegd waaruit van de verhindering om te werken blijkt, tenzij dit in redelijkheid niet van de werknemer kan worden gevergd. Weliswaar kan zo’n second opinion ook worden gevraagd bij het ontbreken van een first opinion (het oordeel van de bedrijfsarts althans van enige arts) maar onder de omstandigheden van dit geval kon van de werknemer in redelijkheid niet gevergd worden zich van een verklaring van een UWV-deskundige te voorzien. De omstandigheden zijn aldus dat de werkgever - in strijd met zijn verplichting krachtens artikel 14a lid 2 van de Arbeidsomstandighedenwet om zich met betrekking tot zijn taken van artikel 14, waaronder de begeleiding van arbeidsongeschikte werknemers, te laten bijstaan door een arbodienst - geen overeenkomst met een arbodienst heeft, noch de beschikking heeft over andere deskundigen die een door hem betwiste ziekte van een werknemer kunnen controleren. Overigens heeft de werknemer, zij het eerst bij haar akte van 23 november 2016, in de vorm van een brief van haar huisarts wel enig bewijs overgelegd van de juistheid van haar stelling dat zij (in elk geval bij het consult op 4 december 2015) arbeidsongeschikt was, door problemen op het werk.

Aan de hiervoor genoemde verplichting krachtens de Arbeidsomstandighedenwet, die ook in het algemeen tot de verplichtingen van een goed werkgever behoort, kan deze werkgever zich niet onttrekken met een beroep op het ontbreken van financiële draagkracht. Het gevolg van de niet-voldoening aan die verplichting is geweest dat de werkgever zijn betwisting van het waarheidsgehalte van de ziekte van de werknemer niet heeft kunnen staven. Dit betekent dat de oorzaak waardoor de werknemer niet heeft gewerkt - namelijk het beroep van de werknemer op ongeschiktheid daartoe ten gevolge van ziekte, waarvan de juistheid niet kon worden vastgesteld - in redelijkheid voor rekening van de werkgever komt. De werknemer heeft dus haar aanspraak op loon behouden.

Uit de voorgaande overwegingen volgt dat de naar grondslag wel maar naar berekening - ook wat betreft de verschuldigdheid van wettelijke verhoging en wettelijke rente - niet betwiste vordering (1) wordt toegewezen. De overige vorderingen heeft de werkgever niet gemotiveerd betwist, niet naar grondslag noch naar berekening, zodat ook die worden toegewezen. Nu de werknemer de datum van (niet opeisbaarheid maar) verzuim, die krachtens art. 6:119 BW bepalend is voor de verschuldigdheid van wettelijke rente, niet heeft gespecificeerd, kan de kantonrechter dat ook niet doen en volstaat hij met toewijzing als hierna geformuleerd.

De werkgever wordt, als de in het ongelijk gestelde partij, veroordeeld in de proceskosten van de werknemer. Deze worden tot de uitspraak van dit vonnis begroot op € 94,08 voor het exploot, € 223 voor het griffierecht en € 400 voor het salaris van de gemachtigde, derhalve in totaal op € 717,08.