Uitspraken

Overwegingen

1. Bij het bestreden besluit heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat het bezwaar niet-ontvankelijk verklaard moet worden, omdat hij op grond van artikel 29 van de Wet WOZ in bezwaar de voor de onroerende zaak vastgestelde waarde slechts kan verminderen. Vaststelling van een hogere waarde is op grond van artikel 27 van de Wet WOZ enkel mogelijk bij een voor bezwaar vatbare herzieningsbeschikking. Verweerder heeft in dit verband verwezen naar de uitspraak van het Gerechtshof ’s-Gravenhage van 9 februari 2011 (ECLI:NL:GHSGR:2011:BP0105).

2. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat verweerder het bestreden besluit onterecht niet-ontvankelijk heeft verklaard. De grond dat het indienen van bezwaar er niet toe mag leiden dat degene die het bezwaar indient in een slechtere financiële positie komt dan zonder het indienen van bezwaar het geval zou zijn geweest, is volgens eiser een denkfout van het bestuursorgaan. Eiser stelt zich op het standpunt dat juist door de veel te lage waardebepaling hij in een slechtere financiële positie komt. Dit omdat de thans vastgestelde lagere waarde bij een eventuele verkoop in de toekomst een mogelijk drukkend effect heeft op de verkoopprijs.

3. Artikel 29 van de Wet WOZ, zoals dat artikel luidde ten tijde van het bestreden besluit, noemt slechts de mogelijkheid om een beschikking te vernietigen of om de bij beschikking vastgestelde waarde te verminderen. Uit de wetssystematiek van de Wet WOZ vloeit derhalve voort dat de WOZ-waarde bij een uitspraak op een bezwaarschrift of een rechterlijke uitspraak niet kan worden verhoogd en dat de wetgever niet heeft bedoeld om de mogelijkheid open te stellen om in een uitspraak op bezwaar of een rechterlijke uitspraak een hogere WOZ-waarde vast te stellen. De wetgever is - kennelijk - van opvatting dat ook belangen buiten het kader van de Wet WOZ en de daarop gebaseerde wetten, niet kunnen leiden tot een hogere WOZ-waarde. De rechtbank onderkent dat de WOZ-waarde voor steeds meer zaken van belang is. Dat doet echter niet af aan de vorenstaande wettelijke systematiek. De Wet WOZ ziet verder op de waardebepaling van onroerende zaken ten behoeve van belastingheffing. Verhoging van de WOZ-beschikking zou dan ook onder meer leiden tot een hogere aanslag onroerende-zaakbelasting. Daarmee zou eiser, fiscaal gezien, ook in een slechtere financiële positie komen te verkeren dan dat zonder het instellen van bezwaar en beroep het geval zou zijn geweest. In de eerdergenoemde uitspraak van het Gerechtshof ’s-Gravenhage van 9 februari 2011 heeft het Hof in dit verband het volgende overwogen:

4. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder het bezwaar van eiser dan ook terecht niet-ontvankelijk verklaard op grond van de ten tijde van het nemen van het besluit op bezwaar geldende regelgeving. Een gesteld belang bij een eventuele verkoop, zijnde een toekomstige onzekere gebeurtenis, geeft geen aanleiding om tot een ander oordeel te komen. Aan de vraag of verweerder de WOZ-waarde juist heeft vastgesteld, komt de rechtbank derhalve niet toe.

5. De rechtbank ziet vervolgens aanleiding stil te staan bij de wijziging van de regelgeving per 1 oktober 2015, zijnde derhalve een tijdstip ná het nemen van het bestreden besluit, maar vóór het sluiten van het onderzoek ter zitting. Op 1 oktober 2015 (Stb. 2015, 336) is immers de ‘Wet van 28 maart 2013 tot wijziging van de Wet waardering onroerende zaken voor een verruiming van de openbaarheid van de WOZ-waarde en enkele technische aanpassingen’ (Stb. 2013, 129) gedeeltelijk in werking getreden. Dit heeft onder andere tot gevolg dat artikel 29 van de Wet WOZ met ingang van 1 oktober 2015 is gewijzigd.

6. De rechtbank stelt vast dat met betrekking tot de wijziging van artikel 29 van de Wet WOZ door de wetgever niet is voorzien in overgangsrecht. Mede gelet op Aanwijzing 166 van de Aanwijzingen voor de regelgeving is de rechtbank van oordeel dat deze wijziging daarom in beginsel onmiddellijke (ook wel: exclusieve) werking heeft. Met de wijziging is door de wetgever beoogd mogelijk te maken dat het bezwaar of beroep (mede) kan leiden tot een hogere WOZ-waarde dan in de beschikking of bestreden uitspraak is vervat. Nu in zoverre sprake is van een wijziging van een bepaling van formeel belastingrecht dient de vraag te worden beantwoord of deze naar het oordeel van de rechtbank ook dient te worden toegepast in een beroep dat ten tijde van de inwerkingtreding van de wijziging aanhangig is en betrekking heeft op een uitspraak op bezwaar die is gebaseerd op de oude regelgeving, welke, zoals hiervoor is overwogen, door het bestuursorgaan ook juist is toegepast. De rechtbank beantwoordt deze vraag, anders dan de rechtbank Oost-Brabant in haar uitspraak van 17 maart 2016 (ECLI:NL:RBOBR:2016:1179), ontkennend. Redengevend daarvoor acht de rechtbank dat de toetsing door de rechter in een zaak als de onderhavige, waarbij het enkel gaat om de vraag of een bezwaarschrift al dan niet terecht niet-ontvankelijk is verklaard, een ex tunc toets is en derhalve ook enkel de juistheid van die niet-ontvankelijkverklaring wordt getoetst ten tijde van het doen van die uitspraak. De rechtbank acht dit overigens ook om praktische redenen in het geheel niet bezwaarlijk nu een waardebepaling in het kader van de Wet WOZ slechts een beperkte geldigheidsduur heeft en verweerder ieder jaar opnieuw die waarde dient vast te stellen en van een zwaarwegend belang van eiser om daar anders over te oordelen ook in het geheel niet is gebleken. De rechtbank acht de wettelijke mogelijkheid om met ingang van 1 oktober 2015 ook te komen tot een verhoging van een WOZ-waarde enkel aanwezig in gevallen waarin over die waarde zelf nog een uitspraak gedaan moet worden. Die situatie doet zich in de onderhavige zaak niet voor.

7. Het beroep is derhalve ongegrond. Voor een proceskostenvergoeding bestaat geen aanleiding.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij het gerechtshof te ’s-Hertogenbosch.