Uitspraken

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft op grond van hetgeen zij bewezen heeft geacht gevorderd aan de verdachte een gevangenisstraf op te leggen van 18 maanden, waarvan 6 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren. Aan de verdachte moeten bijzondere voorwaarden worden opgelegd conform het advies van de reclassering.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft de rechtbank verzocht de verdachte niet opnieuw naar de gevangenis te sturen. Het voorarrest is hem zeer zwaar gevallen, nu hij een transgender is en als vrouw in een mannengevangenis moet verblijven, wat detentie buitengewoon zwaar maakt.

Volstaan zou moeten worden met een geheel voorwaardelijke straf, opdat de verdachte zijn tijd kan besteden aan begeleiding en de door de reclassering voorgestelde ambulante forensische behandeling. De rechtbank zou rekening moeten houden met wat er gebeurd is en niet met wat had kunnen gebeuren.

Het oordeel van de rechtbank

Bij de bepaling van de op te leggen straf is gelet op de aard en ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezenverklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen. De rechtbank gaat uit van een ander bewijsoordeel dan de officier van justitie, wat ook een andere visie oplevert van de rechtbank ten aanzien van de op te leggen straf.

De verdachte heeft op 17 mei 2017 van korte afstand bakstenen naar zijn buurvrouw en buurjongetje gegooid. [slachtoffer 1] is daar fysiek goed vanaf gekomen, maar haar

4-jarige zoontje niet. Hij heeft een schedelbreuk opgelopen en het is op dit moment niet helemaal zeker of dat niet alsnog gevolgen zal hebben voor zijn verdere ontwikkeling.

De rechtbank houdt wel degelijk rekening met wat had kunnen gebeuren: [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] hadden door toedoen van de verdachte het leven kunnen laten. Zij ondervinden naast de fysieke gevolgen ook grote psychische gevolgen van het wangedrag van de verdachte. Ze zijn verhuisd, waardoor [slachtoffer 2] vertrouwde vriendjes moet missen. [slachtoffer 2] , zo blijkt uit de slachtofferverklaring van zijn moeder, heeft een trauma opgelopen en zijn toekomst is onzeker. De PTSS waar [slachtoffer 1] mee te kampen had voor 17 mei 2017, is verergerd.

Dat alles vanwege een flesje nagellak. Daar ging de ruzie in de beleving van de verdachte namelijk over. Onderliggend bestonden er ook andere spanningen, mede veroorzaakt door de genderdysforie van de verdachte. Daarbij bracht zijn persoonlijkheidsstoornis mee dat hij niet op gezonde manier met die spanningen kon omgaan, maar dat betekent niet dat hem geen verwijt kan worden gemaakt.

De feiten zijn zo ernstig dat niet volstaan kan worden met een andere of lichtere sanctie dan een onvoorwaardelijke vrijheidsbeneming van de verdachte. Verder is het van groot belang dat de verdachte voorkomt dat zich nog eens zo’n impulsdoorbraak voordoet.

Uitgangspunt voor de straftoemeting bij doodslag is doorgaans een langdurige gevangenisstraf, waarbij al gauw gedacht moet worden aan 8 jaar. Omdat het bij pogingen gebleven is in deze zaak, is het uitgangspunt lager. De wet gaat uit van eenderde minder straf. Verder is het lastig om zaken met elkaar te vergelijken: de feiten en omstandigheden kunnen enorm verschillen. Ook houdt de rechtbank rekening met het advies van psycholoog ’t Hoen de verdachte enigszins verminderd toerekeningsvatbaar te achten en het advies de verdachte te laten behandelen door een forensische polikliniek om herhaling te helpen voorkomen.

Tot slot is er nog het gegeven dat de verdachte als man is geboren, maar zich vrouw voelt. De verdachte is onder behandeling van artsen om uiteindelijk een transitie te ondergaan. Tot die tijd zal hij als man te boek staan, wat betekent dat hij ook in een penitentiaire inrichting voor mannen zal moeten verblijven. Dat maakt dat detentie hem zwaar zal vallen. De verdachte heeft reeds 3 maanden in voorarrest doorgebracht. De rechtbank heeft overwogen om het daarbij te laten, maar dat doet geen recht aan de ernst van de feiten.

De rechtbank vindt in deze zaak een gevangenisstraf van 24 maanden voor beide feiten een passende straf. Zij vindt ook dat de verdachte nog terug moet naar de gevangenis. Vanwege de hiervoor genoemde omstandigheden, in het bijzonder de gevoelde zwaarte van de straf als die wordt tenuitvoergelegd in een mannengevangenis, zal de rechtbank het alsnog te ondergane onvoorwaardelijke deel beperken tot drie maanden en zal ze voor het overige de straf voorwaardelijk opleggen met een proeftijd van 3 jaren.

Aan het voorwaardelijk deel van de straf zullen strikte voorwaarden worden verbonden, zoals een behandelverplichting en een contactverbod.

De vordering van de benadeelde partij

[slachtoffer 1] heeft zich als benadeelde partij gevoegd en vordert een schadevergoeding van € 578,79 terzake van feit 2, waarvan € 450,- voor geleden immateriële schade (smartengeld). Namens haar zoon [slachtoffer 2] vordert zij tevens een schadevergoeding voor feit 1 van € 330,04 voor geleden materiele schade (kleding, ziekenhuisdaggeldvergoeding en reiskosten).

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht de vorderingen toewijsbaar met uitzondering van de schade aan de telefoon van [slachtoffer 1] . Deze schade blijkt niet uit het dossier. Tevens heeft de officier van justitie de oplegging van de schademaatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht gevorderd.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank ten aanzien van de vorderingen met uitzondering van de gestelde schade aan een telefoon.

Bij het bepalen van de hoogte van de immateriële schade van [slachtoffer 1] zou de rechtbank rekening moeten houden met de draagkracht van de verdachte en de conclusie omtrent de toerekeningsvatbaarheid van psycholoog ’t Hoen. Verder valt de vordering moeilijk te splitsen, omdat [slachtoffer 1] voor 17 mei 2017 al aan PTSS leed en niet duidelijk is in hoeverre de verdachte daarvoor verantwoordelijk is.

Het oordeel van de rechtbank

De vordering van [slachtoffer 2] zal de rechtbank toewijzen. Zij acht de gevorderde schade het rechtstreeks gevolg van het bewezenverklaarde onder feit 1. De verdachte is voor deze schade aansprakelijk. De schade moet worden vermeerderd met de wettelijke rente en de rechtbank zal tevens de schadevergoedingsmaatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht opleggen, voor het geval de verdachte niet uit zichzelf de schade zal betalen.

Ook de vordering van [slachtoffer 1] zal de rechtbank toewijzen, maar niet volledig.

De vergoeding die zij vordert voor schade aan haar telefoon, zal de rechtbank afwijzen, omdat er geen aanknopingspunten in het dossier te vinden zijn voor die schade als rechtstreeks gevolg van het handelen van de verdachte. Voor het overige is de materiële schade, verhuiskosten, kleding en reiskosten, het rechtstreeks gevolg van het bewezenverklaarde onder feit 2. De verdachte is voor deze schade aansprakelijk.

De rechtbank zal verder de vordering voor geleden immateriële schade toewijzen tot een bedrag van € 250,-. Zij acht deze schade tot heden het rechtstreeks gevolg van het bewezenverklaarde onder feit 2, gelet op het letsel dat [slachtoffer 1] heeft opgelopen. Ten aanzien van het meergevorderde zal de rechtbank de benadeelde partij niet ontvankelijk verklaren, omdat zij al vóór 17 mei 2017 leed aan een PTSS. De behandeling daarvoor is weliswaar geïntensiveerd omdat haar klachten verergerd zijn, maar de rechtbank kan geen bedrag schatten dat daarbij zou redelijk zou zijn aan smartengeld. Dit zal aan de civiele rechter overgelaten moeten worden.

Het toe te wijzen bedrag moet worden vermeerderd met de wettelijke rente en de rechtbank zal tevens de schadevergoedingsmaatregel opleggen voor het geval de verdachte niet uit zichzelf de schade zal betalen. Tot slot zij nog vermeld dat er geen reden is het toegewezen bedrag aan smartengeld te matigen vanwege beperkte financiële draagkracht van de verdachte. Dat verweer acht de rechtbank, ook in relatie tot de betrekkelijk geringe hoogte van het toegewezen bedrag, onvoldoende onderbouwd.