Uitspraken

Partijen hebben tijdens de comparitie van partijen op 19 januari 2017 overeenstemming bereikt over de bevoegdheid van de kantonrechter om van dit geschil kennis te nemen in die zin dat zij het onderhavige geschil op grond van artikel 96 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering voorleggen aan de kantonrechter.

Van deze keuze voor prorogatie bij de kantonrechter is een proces-verbaal opgemaakt, dat aan dit vonnis is gehecht.

Ter zitting is gebleken dat partijen het erover eens zijn dat de Wet op de Lijkbezorging prevaleert boven hetgeen [X] ten aanzien van het regelen van zijn uitvaart bij testament heeft bepaald. Ingevolge artikel 18 lid 1 van de Wet op de Lijkbezorging wordt in de lijkbezorging voorzien door degene die het verlof voor de begraving of de crematie aanvraagt. Niet in geschil is dat [gedaagde] , die opdracht heeft gegeven voor de crematie, kan worden aangemerkt als degene die de crematie heeft aangevraagd en dus in de lijkbezorging van [X] dient te voorzien. Onder lijkbezorging wordt ingevolge artikel 18 lid 2 van de Wet op de Lijkbezorging begrepen het geven van bestemming aan de as van een gecremeerd lijk.

In artikel 18 lid 2, tweede volzin, van de Wet op de Lijkbezorging is bepaald dat de lijkbezorging geschiedt overeenkomstig de wens of de vermoedelijke wens van de overledene, tenzij dat redelijkerwijs niet gevergd kan worden. Met andere woorden, hoewel [gedaagde] belast is met de lijkbezorging van [X] staat het hem niet vrij de as een bestemming te geven die niet overeenkomt met de vermoedelijke wens van de overledene.

Over de (vermoedelijke) wens van [X] lopen de meningen van partijen uiteen.

[eiser 3] stelt zich op het standpunt dat hij uit gesprekken die hij met zijn ouders heeft gevoerd weet, dat het de wens van zijn vader, [X] , was om te worden bijgezet in een urnengraf bij crematorium c.q. columbarium “Tussen de Bergen” te Roermond. Op deze locatie hebben zowel de familie van [X] als van [eiser 1] hun laatste bestemming gekregen. Zowel [X] als [eiser 1] wensten bij overlijden herenigd te worden met de reeds overleden familieleden, maar ook met elkaar.

[gedaagde] heeft betoogd dat het de uitgesproken wens van zowel vader als moeder was om na hun overlijden gecremeerd te worden en vervolgens uitgestrooid. [gedaagde] heeft tot aan de dood van zijn vader intensief contact met hem gehad.

Beide ouders wilden niet in een graf geplaatst worden omdat zij niet wilden dat de kinderen belast zouden worden met de verzorging van hun graf. Het was hun wens om hun as uit te laten strooien op/nabij de Sint Pietersberg in Maastricht omdat beiden deze stad vaak bezochten en er prettige herinneringen aan bewaarden.

De kantonrechter heeft ter zitting vastgesteld dat [eiser 3] zijn interpretatie van de wens van [X] baseert op gesprekken die hij in de periode 2006-2008 met hem heeft gevoerd. Na 2008 heeft [eiser 3] geen contact meer gehad met zijn vader.

Naar het oordeel van de kantonrechter is het, gelet op het tijdsbestek tussen het laatste contact in 2008 en het overlijden van [X] in 2014, niet zeker dat de wens van [X] onveranderd is gebleven.

Ter zitting is verder gebleken dat [gedaagde] zijn interpretatie van de wens van zijn vader [X] baseert op gesprekken die hij vlak voor het overlijden met hem heeft gehad.

De kantonrechter begrijpt dat [X] aan zijn zoon [gedaagde] heeft verteld dat hij zijn nabestaanden niet wenste te belasten met het verzorgen/onderhouden van zijn graf en dat zijn as samen met die van zijn vrouw het beste uitgestrooid kon worden op een plek in Maastricht.

Wat betreft deze wens ziet de kantonrechter zich geplaatst voor het feit dat [X] en zijn vrouw geen enkele band hadden met Maastricht – kennelijk op enkele uitstapjes na -, hun beider families begraven liggen op de begraafplaats “Tussen de Bergen” te Roermond en beide partijen het er in ieder geval over eens zijn dat [X] en zijn vrouw na hun overlijden samen willen zijn. Deze omstandigheden maken dat er bij de kantonrechter met name ernstige twijfel is opgekomen met betrekking tot de plaats waar zij na hun overlijden willen verblijven.

De kantonrechter komt tot de conclusie dat het niet meer mogelijk is om de exacte wens van [X] te achterhalen. Bij [eiser 1] kan evenmin navraag worden gedaan, nu zij reeds geruime tijd lijdt aan een ernstige vorm van dementie. Ter zitting heeft haar mentor, mevrouw [mentor] , verklaard dat zij niet meer met [eiser 1] heeft kunnen bespreken wat haar laatste wens en die van [X] was.

Naar het oordeel van de kantonrechter dient [gedaagde] , die ingevolge de Wet op de Lijkbezorging de taak heeft om bestemming aan de as te geven, dit op een zorgvuldige en piëteitsvolle wijze te doen, waarbij hij ook zoveel mogelijk rekening houdt met de belangen van de andere nabestaanden. Immers, ook bij [X] en zijn vrouw zal de normale ouderlijke wens aanwezig zijn geweest dat hun beide kinderen hen op een goede wijze zullen kunnen herdenken en dat daarvoor ook een plaats en wijze wordt gevonden die voor beide kinderen aanvaardbaar is.

Het geschil van partijen over de bestemming van de as van [X] bestaat al geruime tijd. De standpunten van beide broers hebben gedurende die tijd onwrikbaar geleken. Toch heeft de kantonrechter geconstateerd dat beide partijen tijdens de comparitie van partijen in staat zijn gebleken naar elkaar op te schuiven. Dat is verheugend.

De kantonrechter begrijpt dat [gedaagde] zich niet langer verzet tegen Roermond als de bestemming voor de as van [X] . [gedaagde] heeft ook geen bezwaren meer tegen begraafplaats “Tussen de Bergen” in Roermond.

Helaas is het partijen echter niet gelukt overeenstemming te bereiken over de vraag op welke manier de as zijn bestemming dient te krijgen: door verstrooiing op het strooiveld (bepleit door [gedaagde] ) of bijzetting in het graf van de familie van [eiser 1] (bepleit door [eiser 3] ). Over dit geschilpunt zal de kantonrechter dus de knoop moeten doorhakken.

Naar het oordeel van de kantonrechter doet asverstrooiing op het strooiveld van begraafplaats “Tussen de Bergen” in Roermond het meest recht aan de belangen van zowel [gedaagde] als [eiser 3] . Daarbij neemt de kantonrechter in aanmerking dat op deze wijze enerzijds tegemoet is gekomen aan de wens van [eiser 3] om Roermond als laatste bestemming voor vader te kiezen, en anderzijds aan de wens van [gedaagde] - die met zijn vader gedurende de laatste jaren voor zijn dood intensief contact heeft gehad - om de as te verstrooien. Bovendien wordt de as verstrooid in de nabijheid van de laatste rustplaats van meerdere familieleden en vormt het strooiveld naar het oordeel van de kantonrechter een neutrale plek voor beide zoons om hun vader te gedenken.