Uitspraken

[verzoekster] heeft haar verzoek tijdig ingediend, omdat het is ontvangen binnen drie maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.

Voorgesteld wordt dat Wiertz, blijkens de inhoud van haar brief van 5 juli 2016, met die brief heeft voldaan aan de aanzegverplichting als bedoeld in art. 7:668 lid 1 BW. De stelling van [verzoekster] dat deze brief moet worden aangemerkt als een opzegging door Wiertz – waarmee voldaan zou zijn aan het bepaalde in art. 7:673 lid 1 onder a sub 1 BW – houdt derhalve geen stand.

Niet in geschil is dat de arbeidsovereenkomst tussen [verzoekster] en Wiertz ten minste
24 maanden heeft geduurd, zodat aan dit vereiste is voldaan.

Wiertz betoogt dat zij – blijkens haar e-mailbericht van 14 oktober 2016 – het initiatief heeft genomen om direct aansluitend aan 14 november 2016 aan [verzoekster] een nieuwe arbeidsovereenkomst aan te bieden. In dit e-mailbericht zijn drie – volgens Wiertz – concrete functies aan [verzoekster] ‘aangeboden’ (genoemd), waarop zij niet is ingegaan. [verzoekster] heeft zich pas begin februari 2017 weer bij Wiertz gemeld en bij die gelegenheid aanspraak gemaakt op een transitievergoeding. Gelet hierop is Wiertz van mening dat niet voldaan is aan het bepaalde in art. 7:673 lid 1, onder a sub 3 BW, zodat zij zich op het standpunt stelt géén transitievergoeding aan [verzoekster] verschuldigd te zijn.

Bij brief van 5 juli 2016 is door Wiertz aan [verzoekster] aangezegd dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen van rechtswege zou eindigen op 14 november 2016 en dat er nog slechts een ‘eindgesprek’ zou volgen, zodat [verzoekster] hiervan mocht uitgaan. Mitsdien moet ervan uit worden gegaan dat het initiatief tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst kwam van Wiertz. Uit het e-mailbericht van 14 oktober 2016 blijkt niet dat deze aanzegging expliciet door Wiertz vóór 14 november 2016 (datum einde arbeidsovereenkomst van rechtswege) is herroepen of herzien. Ook anderszins is dat niet uit enig overgelegd stuk gebleken, zodat niet is komen vast te staan dat Wiertz haar koers (einde arbeidsovereenkomst met [verzoekster] ) heeft bijgesteld. Alhoewel er in het
e-mailbericht van [naam intercedente 2] van 14 oktober 2016 inderdaad drie functies aan [verzoekster] zijn ‘aangeboden’, brengt dat niet mee dat daardoor het initiatief tot het einde van de arbeidsovereenkomst bij [verzoekster] is komen te liggen. Op geen enkele wijze is namelijk geconcretiseerd welke omvang deze functies hadden, met ingang van welke datum betrokkene daar aan de slag kon gaan én tot welke datum die functies (nog) beschikbaar zouden zijn en welke andere voorwaarden werden gesteld. Zelfs wanneer rekening wordt gehouden met het feit dat het hier uitzendwerk betreft waarvoor volgens Wiertz geen bijzondere kwalificaties vereist zijn, had die nadere concretisering van Wiertz mogen worden gevergd. Voorts – en dat heeft de kantonrechter ook ter zitting aan partijen voorgehouden – heeft het in de brief van 5 juli 2016 aangekondigde eindgesprek (onderstreping kantonrechter) nimmer plaatsgevonden. Dat intercedente [naam intercedente 1] dit gesprek als eindgesprek aanduidt, is eveneens een zwaarwegend argument om aan te nemen dat het initiatief tot het einde van de arbeidsovereenkomst van Wiertz uitging. Tussen partijen staat vast dat dit eindgesprek – om redenen die niet zijn komen vast te staan – geen doorgang heeft gevonden. Wiertz kan niet worden gevolgd in haar stelling dat dit eindgesprek feitelijk geen eindgesprek was, maar een gesprek was waarin mogelijkheden zouden worden besproken om de arbeidsovereenkomst met [verzoekster] te continueren. Wegens de ziekmelding van [verzoekster] op 6 juli 2016, de niet overgelegde verslagen van de bezoeken van [verzoekster] aan de bedrijfsarts nadien én de erkenning van Wiertz dat [verzoekster] in ieder geval tot de einddatum 14 november 2016 (ook in de visie van de bedrijfsarts) nog niet tot werken in staat was, had van Wiertz een schriftelijke onderbouwing van die stelling mogen worden verwacht. Dit heeft zij evenwel nagelaten, zodat ervan uit moet worden gegaan dat het geplande gesprek op 14 oktober 2016 ook daadwerkelijk het karakter van een eindgesprek moest hebben. Het verweer van Wiertz faalt.

De conclusie uit het vorenstaande is dat is voldaan aan het bepaalde in art. 7:673 lid 1 onder a sub 3 BW.

In rechtsoverweging 4.4. is reeds overwogen dat ook de andere voorwaarde om aanspraak te kunnen maken op een transitievergoeding is vervuld. Dit brengt mee dat de transitievergoeding toewijsbaar is. Door Wiertz is erkend dat de door [verzoekster] gemaakte berekening van die transitievergoeding correct is, zodat een bedrag van € 1.068,00 bruto aan transitievergoeding toewijsbaar is. De wettelijke rente daarover zal overeenkomstig het bepaalde in art. 7:686a lid 1 BW worden toegewezen vanaf één maand na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.

[verzoekster] heeft recht en belang bij afgifte van een bruto/netto specificatie van de in deze beschikking toegewezen transitievergoeding. Deze vordering zal op hierna te bepalen wijze worden toegewezen, waarbij de dwangsom wordt gematigd en in hoogte gemaximeerd indien Wiertz met afgifte daarvan in gebreke blijft.

[verzoekster] geeft geen of onvoldoende feitelijke onderbouwing aan haar bewering dat zij voor vergoeding in aanmerking komende (en niet onder de te liquideren proceskosten te scharen) kosten ter incasso (voor verkrijging van voldoening buiten rechte) in de zin van art. 6:96 lid 2 aanhef en sub c BW heeft gemaakt. Iedere onderbouwing daarvan in het verzoekschrift, onder overlegging van relevante bijlagen, ontbreekt. Het ter zitting gedane aanbod om die sommatiebrieven alsnog over te leggen is tardief, zodat daarmee geen rekening kan worden gehouden. De gevraagde vergoeding van buitengerechtelijke kosten wordt mitsdien geheel afgewezen.

Wiertz dient als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten te worden verwezen. De kosten aan de zijde van [verzoekster] worden tot op heden begroot op
€ 478,00 (zijnde € 78,00 aan griffierecht plus € 400,00 aan salaris gemachtigde).