Uitspraken

Hoist heeft [gedaagde] bij dagvaarding van 11 januari 2017 in rechte betrokken voor een vordering als uiteengezet in het exploot van dagvaarding. Tegelijk daarmee zijn een ongenummerde productie (een print van een op 22 juli 2016 gedateerde brief met bijlage) alsmede een voor [gedaagde] bestemd informatieblad over de processuele gang van zaken op briefpapier van “GGN” aan de gedaagde partij betekend.

[gedaagde] heeft - na verkregen uitstel - voor de rolzitting van 1 maart 2017, schriftelijk geantwoord onder verwijzing naar twee bijgevoegde producties in fotokopievorm.

Vervolgens heeft Hoist op 3 mei 2017 van repliek gediend en verwezen naar tien bij die gelegenheid als bijlagen overgelegde (meervoudige) producties. Deze bijlagen zijn genummerd als producties 2 t/m 11.

Voor de rolzitting van 31 mei 2017 heeft [gedaagde] tot slot een dupliek ingezonden.

Daarna is vonnis bepaald, zodat heden uitspraak gedaan kan worden.

(de wijze van presentatie van de vordering en het daartegen gerichte verweer)

Hoist vordert de veroordeling van [gedaagde] - bij vonnis uitvoerbaar bij voorraad - tot betaling van € 227,82, te vermeerderen met de wettelijke rente over een daarvan deel uitmakend bedrag in hoofdsom van € 176,00 vanaf 11 januari 2017 (datum van dagvaarding) tot de datum van volledige voldoening, alsmede tot betaling van de (aan haar zijde) te liquideren proceskosten.

Hoist presenteert zich in deze zaak als de aan [gedaagde] bekende cessionaris van een jegens haar bestaande vordering van Essent Retail Energie B.V. (verder: ‘Essent’). Essent is een onderneming die zich richt op levering en/of transport van nutsvoorzieningen (energie) via een (door Enexis beheerd) netwerk. Met Essent is [gedaagde] volgens Hoist op een ongenoemd gebleven datum een overeenkomst tot energielevering aangegaan voor het perceel [adres] te [woonplaats] . Dit perceel heeft kennelijk een woonbestemming, getuige het feit dat het hier gaat om het actuele woonadres van [gedaagde] . De overeenkomst met Essent kende voor [gedaagde] de verplichting (onder meer) tot voldoening van maandelijkse voorschotbedragen. Volgens Hoist waren op die inmiddels beëindigde overeenkomst algemene voorwaarden van toepassing. Deze voorwaarden zijn niet overgelegd en evenmin op relevante onderdelen geciteerd. Het belang van dergelijke voorwaarden voor onderdelen van de vordering kan daarom niet vastgesteld worden. Ook de overeenkomst zelf is niet ingebracht, noch op onderdelen geciteerd. Hoist heeft bij exploot volstaan met de bewering dat de overeengekomen nutsvoorzieningen geleverd en afgenomen zijn, doch dat [gedaagde] ‘in gebreke gebleven is’ met tijdige en/of volledige betaling van ‘de voorschotten en/of afrekeningen’. Zij trekt de conclusie dat Essent ‘van gedaagde opeisbaar te vorderen gekregen (heeft) een bedrag van € 176,00’. Het zou gegaan zijn om drie in het exploot geduide facturen, waarvan er één (daterend van oktober 2015) voor € 6,00 onbetaald gelaten is en de twee andere (daterend van december 2015 en januari 2016) voor tweemaal een bedrag van € 85,00 zijn blijven openstaan. Opgesomd zijn slechts nummers, een summiere ‘omschrijving’ als ‘Voorschotten’, alsmede data en bedragen. Hoist brengt [gedaagde] op grond van de bij cessie verkregen rechten thans in navolging van Essent € 176,00 in rekening.

De door Hoist aangeduide voorschotnota’s zijn ook bij repliek niet in het geding gebracht. Wel heeft Hoist in voortgezet debat een reeks andere producties, merendeels betrekking hebbend op in de loop der tijd gevoerde correspondentie, overgelegd. Zij beroept zich nader op een eindafrekening d.d. 21 januari 2016 van Essent aan [gedaagde] (prod.10) en op een overzicht van aan Essent verschuldigde respectievelijk door Essent ontvangen bedragen (prod.11), waaruit een openstaand saldo volgt. [gedaagde] liet na de resterende € 176,00 te betalen. Ook tot betaling van de nevenvorderingen acht Hoist [gedaagde] gehouden.

Hoist sprak in het inleidende exploot van dagvaarding van ‘herhaalde aanmaning en aanzegging van kostenverhogende incassomaatregelen’ met de suggestie dat die van haar (‘eiseres’) afkomstig waren. Later, in voortgezet debat, adstrueert zij het ‘versturen’ van ‘een aantal sommaties’ echter door te verwijzen naar “GGN” als auteur van enige (in kopie) in het geding gebrachte brieven (prod.2 t/m 5). “GGN” was ook de auteur van een later verzonden brief, die van 11 november 2016, waarin na geharrewar over een eerst aanhangig gemaakte en later weer ingetrokken procedure desgevraagd aan [gedaagde] uitleg verschaft is over de overgang van de vordering van Essent naar Hoist, als gevolg waarvan zij niet meer bevrijdend aan Essent kon betalen. Eerder was - als gememoreerd bij het procesverloop - bij inleidend exploot een kopie van een ongenummerde brief - ‘gedateerd 22-07-2016’ - overgelegd, ook van “GGN” afkomstig. Het origineel is volgens Hoist bij wijze van ‘veertiendagenbrief’ ‘aan gedaagde verstuurd’ (datum verzending is niet gesteld). Dit gebeurde om [gedaagde] gedurende veertien dagen gelegenheid te bieden een extra bedrag aan incassokosten te voorkomen (art.6:96 lid 6 BW). Hoewel dit stuk inhoudelijke toelichting ontbeert, valt er bij nadere beschouwing eveneens in te lezen dat Hoist er mee beoogde aan [gedaagde] mededeling te doen van cessie van de vordering van Essent aan Hoist. “GGN” laat hierin de betaaltermijn van veertien dagen aanvangen twee dagen na de datum waarop de brief geredigeerd althans gedateerd is (veronderstelde datum van ontvangst ?). Dat en wanneer dit stuk daadwerkelijk door [gedaagde] ontvangen is, heeft Hoist niet met zoveel woorden gesteld. Op de brief zal hieronder nog nader ingegaan worden.

Hoist stelt dat zij zich (klaarblijkelijk op enig moment nadat zij zich de vordering van Essent had laten cederen) genoodzaakt gezien heeft ‘haar vordering ter incasso uit handen te geven aan GGN, haar incassotussenpersoon’. De oorzaak daarvan zoekt zij in het ‘betalingsverzuim van gedaagde’, maar dat verzuim is naar datum noch ontstaansgrond geconcretiseerd. Het exploot bevatte in dat verband een aantal in algemene bewoordingen gestelde passages, zoals: “Door de wanbetaling van gedaagde (hier handelend als consument) en/of het hierdoor uit handen geven van haar vordering, lijdt eiseres vermogensschade. Deze schade bestaat onder andere uit: - de buitengerechtelijke incassokosten (berekend als overeengekomen dan wel conform gebruikelijk en billijk tarief); - de wettelijke rente vanaf de verzuimdatum.” Van de hier genoemde ‘verzuimdatum’ ontbreekt een concretisering. Wel is vermeld dat - in de verder niet uitgelegde visie van Hoist - bij een vordering als de onderhavige verzuim intreedt ‘14 dagen na factuurdatum’. Ook laat Hoist in het midden waarop zij doelt als zij het over een mogelijk ‘overeengekomen’ kostenvergoeding heeft. In een latere passage van het exploot is slechts verwezen naar wettelijke bepalingen die relevant kunnen zijn voor de gehoudenheid tot vergoeding van zulke vermogensschade. Bij de aangehaalde wetsbepalingen die Hoist bepalend acht voor de vermogensschade (althans de post wettelijke rente), noemt zij het ten opzichte van een als consument aangeduide wederpartij volstrekt irrelevante art. 6:119a BW. Anders dan het eveneens vermelde art. 6:119 BW heeft deze bijzondere rentebepaling slechts gelding in het geval van een handelsovereenkomst.

Hoist is al met al van oordeel naast een hoofdsom van € 176,00 recht te kunnen doen gelden op vergoeding van incassokosten tot een totaalbedrag van € 48,40. Dit kostenbedrag is inclusief btw omdat Hoist stelt - anders dan Essent - omzetbelasting niet in verrekening te kunnen brengen. Tot slot wordt in rechte aanspraak gemaakt op een bedrag van € 3,42 aan tot de datum van dagvaarding vervallen geachte wettelijke rente (berekend vanaf een ongenoemd gelaten datum). Een specificatie van dit bedrag en/of uitleg over de wijze van berekening zijn / is in de processtukken niet opgenomen. Bij gebreke van algehele betaling van de kant van [gedaagde] (dan wel van een betalingsregeling) zag Hoist zich ‘uiteindelijk genoodzaakt’ haar vordering in rechte aanhangig te maken.

Hoist volstond zowel bij exploot als in voortgezet debat met een globaal bewijsaanbod, naar onderwerp maar ook naar middelen (‘het door haar gestelde door middel van alle middelen rechtens te bewijzen’).

Het verweer van [gedaagde] is in eerste instantie (bij antwoord) gekleurd geweest door een misverstand bij haar en/of bij haar gemachtigde. Tot en met het moment van de repliek leefde [gedaagde] in de veronderstelling alle verbruiksnota’s, zowel afrekeningen als voorschotten, voldaan te hebben. Zij heeft getracht dit met dagafschriften van haar betaalrekening te illustreren. Met de eerst bij repliek verschafte informatie is aan [gedaagde] duidelijk geworden dat er door Essent bij diverse gelegenheden extra kosten (van aanmaning e.d.) in rekening gebracht waren en dat deze - door verrekening met verrichte betalingen en bij elkaar opgeteld - precies de achterstand verklaren die volgens Hoist ten tijde van dagvaarding bestond. Bij dupliek heeft [gedaagde] impliciet erkend dat die achterstand € 176,00 beloopt en dat zij deze oorspronkelijk aan Essent en thans aan Hoist schuldig was/is. Daar staat echter tegenover dat Essent noch Hoist ooit eerder op dit punt duidelijkheid verschaft heeft. [gedaagde] is nooit tot betaling van zulke verborgen kosten uitdrukkelijk aangemaand of er op gewezen. Dit geeft [gedaagde] in er op redelijkheidsgronden voor te pleiten dat zij verschoond blijft van een veroordeling tot vergoeding van de hiermee gemoeide (proces)kosten en zich voor het overige aan het oordeel van de kantonrechter te refereren.