Uitspraken

[verzoekster] heeft haar verzoek gericht tegen [onderbewindgestelde] . Omdat de goederen van [onderbewindgestelde] onder bewind gesteld zijn met benoeming van (onder anderen) [verweerder] als bewindvoerder, had [verzoekster] in haar verzoek formeel [verweerder] als verweerder dienen aan te merken. De bewindvoerder vertegenwoordigt de rechthebbende bij de vervulling van zijn taak immers in en buiten rechte (art. 1:441 lid 1 BW).

Omdat [verzoekster] in het lichaam van het verzoekschrift vermeldt dat [verweerder] de bewindvoerder van [onderbewindgestelde] is en [verweerder] zelf in de procedure verschenen is, zal de kantonrechter het verzoek aldus verstaan dat het is gericht tegen [verweerder] in zijn hoedanigheid van bewindvoerder van de goederen van [onderbewindgestelde] .

Van een onverwijlde opzegging wegens een dringende reden is geen sprake. De opzegging is immers gegrond op het gegeven dat de zorgovereenkomst per 1 april 2017 is geëindigd. Dit houdt derhalve in dat [verweerder] als wettelijk vertegenwoordiger van [onderbewindgestelde] als formele werkgever de wettelijke opzegtermijn in acht had dienen te nemen.

De opzegtermijn is op grond van art. 7:672 lid 2 aanhef en onder b BW twee maanden. [verzoekster] was immers langer dan vijf jaar (want sedert 1 november 2009) als werkneemster in dienst van [onderbewindgestelde] . Het verweer van [verweerder] dat de opzegtermijn een maand bedraagt omdat de arbeidsovereenkomst is aangevangen op 12 februari 2016 wordt verworpen. Vast staat namelijk dat de beide arbeidsovereenkomsten elkaar hebben opgevolgd met een tussenpoos van minder dan zes maanden. [verweerder] heeft dienaangaande verder verklaard dat [verzoekster] ononderbroken met ingang van 1 november 2009 haar werkzaamheden verricht heeft. Voor de vaststelling van de duur van de opzegtermijn dient derhalve van 1 november 2009 als ingangsdatum van de arbeidsovereenkomst uitgegaan te worden (art. 7:668a lid 1 en lid 4 BW). [verweerder] heeft voorts nog een beroep gedaan op de derogerende werking van de redelijkheid en de billijkheid. Hij stelt in dat verband dat er sprake is van een bijzondere situatie omdat de arbeidsovereenkomst onlosmakelijk is gekoppeld aan de zorgovereenkomst en omdat er geen pgb wordt verstrekt ter bekostiging van de door [verzoekster] verzochte vergoedingen. Deze omstandigheden nopen evenwel niet ertoe om de dwingendrechtelijke wetsbepalingen omtrent de door de werkgever aan de werknemer verschuldigde vergoedingen opzij te zetten. Ook in de bijzondere situatie waarbij het aan de werknemer verschuldigde loon wordt gefinancierd uit een pgb is de werkgever verplicht zich te houden aan de ter bescherming van elke werknemer bestaande wettelijke opzegtermijn. [verweerder] (als bewindvoerder) heeft dat niet gedaan zodat hij gehouden is uit het vermogen van [onderbewindgestelde] de gefixeerde schadevergoeding aan [verzoekster] te betalen.

[verzoekster] stelt dat de gefixeerde schadevergoeding € 1.584,00 bedraagt. Zij gaat daarbij uit van een maandloon van € 792,00 (inclusief vakantiebijslag). [verweerder] heeft dit maandloon betwist omdat [verweerder] per gewerkt uur € 18,00 betaald krijgt. Dit verweer moet worden verworpen. [verzoekster] heeft twee loonspecificaties overgelegd waarop voornoemd bruto maandloon staat vermeld. [verweerder] heeft geen andere loonspecificaties overgelegd waaruit blijkt dat [verzoekster] een variabel loon ontving. De vergoeding van

€ 1.584,00 bruto zal derhalve worden toegewezen. De wettelijke rente over dit bedrag zal conform art. 7:686a lid 1 BW worden toegewezen vanaf 31 maart 2017.

De verzochte transitievergoeding van € 1.848,00 bruto zal eveneens worden toegewezen. Ook hier heeft te gelden dat 1 november 2009 als aanvangsdatum van de arbeidsovereenkomst van [verzoekster] aangemerkt dient te worden omdat de twee arbeidsovereenkomst van 1 november 2009 en 12 februari 2016 elkaar zijn opgevolgd binnen een periode van ten hoogste zes maanden (art. 7:673 lid 4 BW).

Ook op dit onderdeel ziet de kantonrechter in de door [verweerder] gestelde bijzondere aard van de arbeidsverhouding geen aanleiding om in afwijking van een dwingendrechtelijke bepaling (art. 7:673 BW) geen vergoeding toe te wijzen. De wetgever heeft geen algemene uitzonderingspositie gecreëerd voor een arbeidsovereenkomst met een pgb-zorgvrager (zie: Hof Arnhem-Leeuwarden 22 maart 2017 ECLI:NL:GHARL:2017:2440).

Ook [verweerder] stelling dat hij financieel niet in staat is tot betaling van de vergoeding leidt niet tot een ander oordeel. Het feit dat een werkgever niet in staat is tot betaling van deze vergoeding is geen wettelijke grond voor afwijzing van een verzoek daartoe. Strikt genomen doet de financiële situatie van [verweerder] bovendien niet ter zake aangezien [onderbewindgestelde] de formele werkgever van [verzoekster] is. Dat [onderbewindgestelde] niet in staat is de transitievergoeding te betalen, is gesteld noch gebleken.

[verweerder] heeft verder op dit onderdeel tevergeefs een beroep gedaan op art. 7:673d BW. Voor toepassing van dit artikel is immers onder meer vereist dat de arbeidsovereenkomst is geëindigd wegens omstandigheden die het gevolg zijn van de slechte financiële situatie van de werkgever. Daarvan is in deze zaak geen sprake.

[verzoekster] verzoekt verder betaling van het loon over de periode vanaf 23 februari 2017 tot 1 april 2017. Zij stelt dat het loon over die periode € 974,00 bruto bedraagt. Tegen de hoogte van dat bedrag heeft [verweerder] aangevoerd dat aan [verzoekster] tot en met

23 februari 2017 het loon uitbetaald is. Dit verweer heeft [verweerder] ook gevoerd in de buitengerechtelijke correspondentie. Noch in die fase noch tijdens dit geding heeft [verweerder] zijn verweer dat hij ook het loon van 23 februari 2017 betaald heeft met stukken onderbouwd. Dat had wel op zijn weg gelegen aangezien het een bevrijdend verweer is. Vast staat derhalve dat [verweerder] over de periode van 23 februari 2017 tot 1 april 2017 het loon niet aan [verzoekster] betaald heeft. Op grond van de arbeidsovereenkomst heeft [verzoekster] wel recht op loon over die periode. [verweerder] stelt echter hij dat hij erop mocht vertrouwen dat [verzoekster] verlof genoot, althans dat zij door haar vertrek op 23 februari 2017 geen continuering van de arbeidsovereenkomst wenste. Dit verweer moet worden verworpen. [verzoekster] heeft immers diezelfde dag nog aan [verweerder] medegedeeld dat zij haar werkzaamheden de daaropvolgende donderdag wilde hervatten. Ook bij brief van 13 maart 2017 heeft zij zich beschikbaar gehouden om de bedongen arbeid te verrichten. Dan valt niet in te zien waarom [verweerder] meende erop te kunnen vertrouwen dat [verzoekster] verlof genoot en/of dat [verzoekster] zelf geen voortzetting van de arbeidsovereenkomst wenste. Het enkele feit dat zij op 23 februari 2017 is vertrokken - kennelijk naar de wens althans zonder tegenspraak van [verweerder] - is daarvoor volstrekt onvoldoende.

Het brutoloon over de periode vanaf 23 februari 2017 tot 1 april 2017 van

€ 974,00 zal derhalve worden toegewezen. De wettelijke verhoging over dit bedrag zal eveneens worden toegewezen. De wettelijke rente over het loon alsmede de wettelijke verhoging zal worden toegewezen vanaf de respectieve dagen van verzuim tot de dag van voldoening.