Uitspraken

Hoist heeft [gedaagde] bij dagvaarding van 10 februari 2017 in rechte betrokken voor een vordering als uiteengezet in het exploot van dagvaarding. Tegelijk daarmee zijn een ongenummerde productie (een print van een op 8 december 2016 gedateerde brief met bijlage) alsmede een voor [gedaagde] bestemd informatieblad over de processuele gang van zaken op briefpapier van “GGN” aan de gedaagde partij betekend.

[gedaagde] heeft - na zuivering van op 8 maart 2017 verleend verstek - ter rolzitting van 19 april 2017 mondeling geantwoord en verweer gevoerd onder verwijzing naar een overgelegde productie in fotokopievorm.

Vervolgens heeft Hoist op 14 juni 2017 van repliek gediend en verwezen naar twee bij die gelegenheid overgelegde producties (genummerd 1 en 2).

Ter rolzitting van 12 juli 2017 heeft de in persoon aanwezige [gedaagde] een schriftelijke dupliek overgelegd met drie producties.

Daarna is vonnis bepaald. De uitspraak is - bij vervroeging - op vandaag gesteld.

(de wijze van presentatie van de vordering en het daartegen gerichte verweer)

Hoist vordert de veroordeling van [gedaagde] - bij vonnis uitvoerbaar bij voorraad - tot betaling van € 210,78, te vermeerderen met de wettelijke rente over een daarvan deel uitmakend bedrag in hoofdsom van € 161,13 vanaf 10 februari 2017 (datum van dagvaarding) tot de dag van voldoening, alsmede tot betaling van de aan haar zijde te liquideren proceskosten.

Hoist presenteert zich in deze zaak als de aan [gedaagde] bekende cessionaris van een jegens hem bestaande vordering van Essent Retail Energie B.V. (verder: ‘Essent’). Essent is een onderneming die zich richt op levering en/of transport van nutsvoorzieningen (energie) via een (door Enexis beheerd) netwerk. Met Essent is [gedaagde] volgens Hoist op een ongenoemd gebleven datum een overeenkomst tot energielevering aangegaan voor het perceel Aan het [adres] te [woonplaats] . Dit perceel heeft kennelijk een woonbestemming, getuige het feit dat het hier gaat om het actuele woonadres van [gedaagde] . De overeenkomst met Essent kende voor [gedaagde] de verplichting (onder meer) tot voldoening van maandelijkse voorschotbedragen. Volgens Hoist waren op die inmiddels beëindigde overeenkomst algemene voorwaarden van toepassing. Deze voorwaarden zijn niet overgelegd en evenmin op relevante onderdelen geciteerd. Het belang van dergelijke voorwaarden voor onderdelen van de vordering kan daarom niet vastgesteld worden. Ook de overeenkomst zelf is niet ingebracht, noch op onderdelen geciteerd. Hoist heeft bij exploot volstaan met de bewering dat de overeengekomen nutsvoorzieningen geleverd en afgenomen zijn, doch dat [gedaagde] ‘in gebreke gebleven is’ met tijdige en/of volledige betaling van ‘de voorschotten en/of afrekeningen’. Zij trekt de conclusie dat Essent ‘van gedaagde opeisbaar te vorderen gekregen (heeft) een bedrag van € 161,13’. Het zou gegaan zijn om twee in het exploot geduide facturen, waarvan er één (daterend van 18 augustus 2016) voor € 68,13 onbetaald gelaten is en de tweede (daterend van 18 september 2016) voor het volle bedrag van € 93,00 is blijven openstaan. Opgesomd zijn ten aanzien van de twee genoemde nota’s nummers, de summiere omschrijving ‘Voorschotten’, alsmede data en bedragen. Hoist brengt krachtens bij cessie verkregen rechten in navolging van Essent deze € 161,13 nu in rekening.

De twee door Hoist aangeduide voorschotnota’s zijn bij repliek alsnog (gezamenlijk en in kopie als prod.1) in het geding gebracht. Zij betroffen de voorschotten voor de maanden september en oktober 2016 en waren elk op € 93,00 gesteld. De eindafrekening 2016 met dagtekening 18 oktober 2016 was al door [gedaagde] bij antwoord ingebracht (Hoist gebruikt daarvoor steeds de onjuiste vervoeging van het woord ‘overleggen’: [gedaagde] of Hoist ‘overlegt’ in de procedure volgens haar een stuk). Hoist geeft voor die eindafrekening waaraan [gedaagde] een recht op restitutie van € 104,87 denkt te kunnen ontlenen, een geheel andere uitleg. Omdat voorschotten niet betaald zijn, is het bedrag van € 104,87 gebruikt om daarmee samenhangende eerder ontstane tekorten op te vangen. Zij betoogt in voortgezet debat dat € 24,87 afgeboekt is op het nog onbetaald gelaten voorschot voor de maand september 2016 (er resteerde daarom € 68,13), terwijl een bedrag van € 80,00 ‘op oudere achterstanden in mindering gestrekt’ heeft. Zij verwijst daarvoor louter naar een prod.2, een kopie van een vage schermprint die zij van geen enkele uitleg voorziet, maar waaruit zij wel meent te mogen concluderen dat ‘daaruit de in rekening gebrachte en de betaalde bedragen genoegzaam mogen blijken’.

Hoist sprak in het inleidende exploot van dagvaarding van ‘herhaalde aanmaning en aanzegging van kostenverhogende incassomaatregelen’ met de suggestie dat die van haar (‘eiseres’) afkomstig waren. Later, in voortgezet debat, is zij op die aanschrijvingen, de basis van haar nevenvorderingen, in het geheel niet meer ingegaan. Aan het dagvaardingsexploot was slechts een kopie of print van een ongenummerde brief met dagtekening 8 december 2016 gehecht op briefpapier van “GGN”. Het origineel is volgens Hoist bij wijze van ‘veertiendagenbrief’ ‘aan gedaagde verstuurd’. Dit gebeurde om [gedaagde] gedurende veertien dagen gelegenheid te bieden een extra bedrag aan incassokosten te voorkomen (art.6:96 lid 6 BW). Hoewel dit stuk inhoudelijke toelichting ontbeert, valt er bij nadere beschouwing eveneens in te lezen dat Hoist er mee beoogde aan [gedaagde] mededeling te doen van cessie van de vordering van Essent aan Hoist. “GGN” laat hierin de betaaltermijn van veertien dagen aanvangen twee dagen na de datum waarop de brief geredigeerd althans gedateerd is. Dat en wanneer dit stuk door [gedaagde] ontvangen is, stel Hoist niet met zoveel woorden.

Hoist stelt dat zij zich (klaarblijkelijk op enig moment nadat zij zich de vordering van Essent had laten cederen) genoodzaakt gezien heeft ‘haar vordering ter incasso uit handen te geven aan GGN, haar incassotussenpersoon’. De oorzaak daarvan zoekt zij in het ‘betalingsverzuim van gedaagde’, maar dat verzuim is naar datum noch ontstaansgrond geconcretiseerd. Het exploot bevatte in dat verband een aantal in algemene bewoordingen gestelde passages, zoals: “Door de wanbetaling van gedaagde (hier handelend als consument) en/of het hierdoor uit handen geven van haar vordering, lijdt eiseres vermogensschade. Deze schade bestaat onder andere uit: - de buitengerechtelijke incassokosten (berekend als overeengekomen dan wel conform gebruikelijk en billijk tarief); - de wettelijke rente vanaf de verzuimdatum.” Van de hier genoemde ‘verzuimdatum’ ontbreekt een concretisering. Wel is vermeld dat - in de verder niet uitgelegde visie van Hoist - bij een vordering als de onderhavige verzuim intreedt ‘14 dagen na factuurdatum’. Ook laat Hoist in het midden waarop zij doelt als zij het over een mogelijk ‘overeengekomen’ kostenvergoeding heeft. In een latere passage van het exploot is slechts verwezen naar wettelijke bepalingen die relevant kunnen zijn voor de gehoudenheid tot vergoeding van zulke vermogensschade. Bij de aangehaalde wetsbepalingen die Hoist bepalend acht voor de vermogensschade (althans de post wettelijke rente), noemt zij het ten opzichte van een als consument aangeduide wederpartij volstrekt irrelevante art. 6:119a BW. Anders dan het eveneens vermelde art. 6:119 BW heeft deze bijzondere rentebepaling slechts gelding in het geval van een handelsovereenkomst.

Hoist is al met al van oordeel naast een hoofdsom van € 161,13 recht te kunnen doen gelden op vergoeding van incassokosten tot een totaalbedrag van € 48,40. Dit kostenbedrag is inclusief btw omdat Hoist stelt - anders dan Essent - omzetbelasting niet in verrekening te kunnen brengen. Tot slot wordt in rechte aanspraak gemaakt op een bedrag van € 1,25 aan tot de datum van dagvaarding vervallen geachte wettelijke rente (berekend vanaf een ongenoemd gelaten datum). Een specificatie van dit bedrag en/of uitleg over de wijze van berekening zijn / is in de processtukken niet opgenomen.

Hoist volstond zowel bij exploot als in voortgezet debat met een globaal bewijsaanbod, naar onderwerp maar ook naar middelen (‘het door haar gestelde door middel van alle middelen rechtens te bewijzen’). Zij is daarentegen van oordeel dat de vordering die zij als rechtsopvolgster van Essent aan de kantonrechter voorgelegd heeft, zonder meer ‘juist’ en voor directe integrale toewijzing vatbaar is. Het is in haar visie geheel aan [gedaagde] om zijn gelijk aan te tonen.

Het verweer van [gedaagde] was bij antwoord summier en pertinent: er is geen sprake van een resterende vordering uit de energieleveringsovereenkomst met Essent die in oktober 2016 ten einde kwam. De eindafrekening d.d. 18 oktober 2016 waarvan [gedaagde] ter zitting van 19 april 2017 een kopie in het geding bracht. laat volgens hem geen ruimte voor twijfel: er rest een voor hem positief saldo van € 104,87, een bedrag dat hij nog steeds niet van Essent / Hoist mocht ontvangen. In voortgezet debat volhardde [gedaagde] daarbij en verklaarde hij de bedoeling (gehad) te hebben een eis in reconventie in te stellen voor het bedrag van € 104,87. De ‘eis in reconventie’ stelt hij aan de hand van een berekening voor de gehele periode van verbruik (op basis van door Hoist erkende betalingen tot een totaal van € 2 260,00 en met inachtneming van de werkelijke kosten zoals die vermeld zijn in de jaarafrekening 2015 / 2016 en de eindafrekening 2016) in de dupliek bij tot een bedrag van € 542,87 dat hij te goed meent te hebben. Hij wijst er in voortgezet debat op dat Hoist nalaat te specificeren hoe de verrekening met ‘oude achterstanden’ plaatsgevonden heeft. Hoist toont niet aan om welke onbetaald gebleven bedragen het gaat. Het ‘overzicht’ dat Hoist als derde productie aan de repliek toevoegde, acht [gedaagde] ondeugdelijk en onvolledig (‘onbetrouwbaar en niet compleet’). Een op 7 mei 2015 aan Essent gedane betaling van € 200,00 met betrekking tot het klantnummer van [gedaagde] (waarvan bewijs bijgevoegd is) ontbreekt om te beginnen in het overzicht. Verder voert Essent of Hoist zonder enige redelijke grond ten onrechte achtmaal een bedrag van € 20,00 aan niet verantwoorde ‘kosten aanmaning’ op. [gedaagde] heeft die betwist, maar ze zijn kennelijk wel automatisch geïnd of doorberekend.