Uitspraken

Bij repliek heeft Lindorff een akte van cessie tussen haar en Essent Retail Energie B.V. overgelegd (productie 4) alsook een lijst van vorderingen (productie 5) waarop een vordering met nummer 0170586362 ter zake van [handelsnaam] ad € 2.048,07 staat. Tevens is een kopie overgelegd van een brief van Lindorff aan [gedaagde] d.d.

8 februari 2014, waarin Lindorff stelt dat zij ‘eigenaar’ is geworden van een vordering van Essent op [gedaagde] met de mededeling dat [gedaagde] de vordering ad € 2.048,07 aan Lindorff dient te betalen (en wel vóór 15 februari 2017). Daarmee is aangetoond dat de onderhavige vordering door Essent is gecedeerd aan Lindorff en dat [gedaagde] derhalve bevrijdend aan Lindorff kan en moet betalen. Dat [gedaagde] de brief van 8 februari 2014 naar zijn zeggen niet heeft ontvangen, doet niet ter zake nu hij in ieder geval door het exploot van dagvaarding van de cessie op de hoogte is gebracht. Het verweer op dit punt faalt derhalve.

Het verweer aangaande de omvang van het verbruik kan evenmin slagen. Bij antwoord heeft [gedaagde] zich op het standpunt gesteld dat de meterstanden zoals die door Essent zijn geschat “niet kunnen kloppen”. Ter onderbouwing verwijst hij naar de meterstanden zoals hij die op 20 juli 2015 aan zijn nieuwe leverancier Nuon heeft doorgegeven. In de eerste plaats valt zonder nadere toelichting - die [gedaagde] niet geeft - niet in te zien waarom het verbruik na de overstap naar Nuon gemidddeld exact hetzelfde zou moeten zijn. Belangrijker nog is dat Lindorff bij repliek (onder punt 19 tot en met 26) uitvoerig en specifiek onderbouwt waarom de geschatte meterstanden per einddatum

2 augustus 2013 wel degelijk in lijn liggen met de op andere momenten doorgegeven meterstanden. Dat het nodig was om de meterstanden van 2 augustus 2013 te schatten, kwam doordat [gedaagde] , ook nadat hij tot tweemaal toe door Essent erop was gewezen dat hij de meterstanden van die datum diende door te geven omdat die standen anders door Essent geschat zouden worden, die meterstanden niet heeft doorgegeven. Eerst op 4 november 2013 (derhalve drie maanden na einde overeenkomst) heeft [gedaagde] de meterstanden zoals die op dat moment waren zelf doorgegeven (hetgeen ook gold voor de gasmeterstand op 18 maart 2013) en op 19 maart 2014 zijn de standen opgenomen door de netbeheerder, aldus Lindorff. Daarna heeft [gedaagde] de standen op 12 juli 2014, 20 juli 2015, 18 juli 2016 en 2 februari 2017 zelf doorgegeven, hetgeen tot het volgende overzicht leidt:

Nachttelwerk (‘LVR L’ op productie 10, pagina 1)

Datum stand (kWh)

24 januari 2013 99.202

2 augustus 2013 102.823

4 november 2013 104.239

19 maart 2014 106.478

12 juli 2014 108.215

20 juli 2015 113.738

18 juli 2016 117.974

2 februari 2017 120.157

Dagtelwerk (‘LVR N’ op productie 10, pagina

Datum stand (kWh)

24 januari 2013 174.946

2 augustus 2013 180.983

4 november 2013 183.176

19 maart 2014 186.972

12 juli 2014 189.673

20 juli 2015 198.222

18 juli 2016 205.970

2 februari 2017 209.346

Gas (productie 10, pagina 2)

Datum stand (m3)

24 januari 2013 54.540

18 maart 2013 56.710

2 augustus 2013 57.665

19 maart 2014 58.976

12 juli 2014 58.991

20 juli 2015 61.505

18 juli 2016 63.931

2 februari 2017 65.876.

Het gasverbruik (tot 2 augustus 2013) is weliswaar wat aan de hoge kant, maar dit is te verklaren door de koude winter van 2012/2013, waarbij te gelden heeft dat [gedaagde] de gasmeterstand van 18 maart 2013 zelf heeft doorgegeven, aldus Lindorff.

Ten aanzien van het deel van de factuur dat Essent op grond van art. 95cb lid 1 Elektriciteitswet ten behoeve van netwerkbeheerder Enexis dient te factureren, te weten

€ 535,22 inclusief btw, wordt als volgt overwogen.

Het vierde lid van art. 95cb Elektriciteitswet luidt - voor zover hier relevant -:

“Rechtsvorderingen tot betaling van de door de leverancier overeenkomstig het eerste (…) lid gefactureerde bedragen (…), verjaren door verloop van twee jaren. Indien de leverancier een vordering tot betaling van een schuld van een afnemer ter zake van de uitvoering van taken als bedoeld in het eerste lid, niet heeft gedaan binnen twee jaren nadat de vordering opeisbaar is geworden, vervalt het recht om betaling te vorderen.”

Ten aanzien van vorderingen van netbeheerders die op grond van het eerste lid van art. 95cb Elektriciteitswet door de energieleverancier dienen te worden gefactureerd en geïnd, geldt dus zowel een verjaringstermijn van twee jaar als een vervaltermijn van twee jaar. [gedaagde] , die - zo lijkt het - na de eerste volzin van het artikellid is gestopt met lezen, beroept zich alleen op verjaring van de vordering. Dat beroep kan echter niet slagen nu dit eerst bij dupliek - en derhalve te laat want in strijd met een goede procesorde - is gedaan. Ten overvloede overweegt de kantonrechter dat dit beroep op verjaring ook inhoudelijk niet kan slagen, gelet op de veelvoud aan naar aard en inhoud onbetwist gebleven sommaties en betalingsherinneringen die bij repliek in het geding zijn gebracht en waarin het recht op nakoming steeds voldoende ondubbelzinnig is voorbehouden, waardoor die de verjaring hebben gestuit.

De in de tweede volzin van art. 95cb Elektriciteitswet neergelegde vervaltermijn van twee jaar is een termijn van openbare orde, waaraan derhalve de vordering ambtshalve getoetst dient te worden, zo ook dus in dit geval.

Verwezen wordt naar de Memorie van Antwoord van de Minister van Economische Zaken aangaande een “Wijziging van de Elektriciteitswet 1998 en de Gaswet ter verbetering van de werking van de elektriciteits- en gasmarkt” in 2008 (pagina 6 en 7):

“De leden van de CDA-fractie stelden diverse vragen over de in het wetsvoorstel

opgenomen vervaltermijn voor het factureren van door de afnemer verschuldigde

bedragen voor de uitvoering van de wettelijke netbeheerderstaken

(‘netbeheerderstarieven’). Ten algemene wordt in reactie op hetgeen de leden opmerken

over de gang van zaken in de parlementaire voorgeschiedenis allereerst aangegeven dat

het thans voorliggende wetsvoorstel tot wijziging van de Elektriciteitswet 1998 en

Gaswet ter verbetering van de werking van de elektriciteits- en gasmarkt op het punt van

de verval- dan wel verjaringstermijn een lange voorgeschiedenis kent. In het

oorspronkelijke wetsvoorstel was een verjaringstermijn opgenomen in verband met de

aan de Eerste Kamer gedane toezegging om de vervaltermijn te vervangen door een

verjaringstermijn (Kamerstukken I 2006/07, 30 212, F, pag. 37). Deze toezegging is

nagekomen bij de indiening van het oorspronkelijke wetsvoorstel (Kamerstukken II

2007/08, 31 374, nr. 2, artikel I, onderdelen L en W en artikel II, onderdelen D en L).

Amendering (Kamerstukken II 2007/08, 31 374, nr. 33) heeft er toe geleid dat ten aanzien

van de netbeheerderstarieven behalve een verjaringstermijn ook een vervaltermijn in het

wetsvoorstel opgenomen. Dit is dezelfde vervaltermijn als die in het huidige artikel 31,

tiende lid, van de Elektriciteitswet 1998 en artikel 12b, derde lid, onderdeel e, van de

Gaswet reeds is opgenomen. De vervaltermijn ziet daarbij op een andere fase in de

facturering van de netbeheerderstarieven dan de verjaringstermijn.

De huidige bepalingen van artikel 31, tiende lid, van de Elektriciteitswet 1998 en

artikel 12b, derde lid, onderdeel e, van de Gaswet inzake de vervaltermijn strekken ertoe

de termijn waarbinnen voor verrichte netbeheerdersdiensten kan worden gefactureerd te

begrenzen tot twee jaar om te voorkomen dat afnemers na verloop van lange tijd nog

worden geconfronteerd met hoge facturen voor ooit verrichte diensten. De nieuwe tekst

die ten gevolge van het bovengenoemde amendement voor deze bepalingen in het

wetsvoorstel is opgenomen, beoogt geen inhoudelijke wijziging maar strekt slechts ter

verduidelijking van de huidige vervaltermijnbepalingen. In verband met het

leveranciersmodel komt de vervaltermijnbepaling in het wetsvoorstel bovendien terug in

de tweede volzin van het vierde lid van de voorgestelde artikelen 95cb, vierde lid, van de

Elektriciteitswet 1998 en 44b, vierde lid van de Gaswet, zodat gewaarborgd is dat de

vervaltermijn voor het factureren van netbeheerderstarieven ook geldt als de leverancier

deze voor de netbeheerder factureert.”

Nu de onderhavige factuur dateert van 15 september 2013, zijn het vorderingsrecht en de betalingsverplichting ten aanzien van de daarin opgenomen netwerkkosten op

15 september 2015 vervallen. Dit onderdeel zal derhalve worden afgewezen.