Uitspraken

[eiser] vordert de heropening van het geding (met enige daaraan toegevoegde vorderingen ten aanzien van beschikbaarstelling van bescheiden op de voet van art. 843a Rv) op basis van de eveneens gevraagde herroeping ex art. 382 e.v. Rv van een door deze kantonrechter op 6 augustus 2014 uitgesproken vonnis in de zaak 2391534 CV EXPL 13-3922 tussen dezelfde partijen. Hij vraagt van deze rechter tevens om de uitspraak tot heropening uitvoerbaar bij voorraad te verklaren. Daarop vooruitlopend verlangt hij onder meer dat in dit te heropenen geding, onder handhaving van het daarin uitgesproken oordeel dat de opzegging van de arbeidsovereenkomst van [eiser] door SRAL als kennelijk onredelijk te kwalificeren valt, alsnog aan [eiser] een hogere schadevergoeding dan het toegekende bedrag van € 10 000 bruto toebedeeld wordt (€ 150 000 althans € 122 891,22 althans een bedrag van € 50 000 bruto althans een in goede justitie te bepalen bedrag). Ook verlangt hij tot zekerheid van eventuele betaling van dergelijke bedragen de cessie aan hem van een recentelijk aan SRAL toegevallen (in rechte toegewezen) vordering op een ex-werkneemster. Tot slot vordert [eiser] veroordeling van SRAL tot betaling van buiten rechte gemaakte kosten (niet nader ingevuld) en van de aan zijn zijde te liquideren proceskosten.

[eiser] baseert zijn vordering tot herroeping van de uitspraak van 6 augustus 2014 en tot heropening van het daaraan voorafgegane geding - sterk samengevat - op de volgende feitelijke omstandigheden en/of stellingen.

• -

  [eiser] is van 1 september 1987 tot 1 augustus 2013 als restaurator bij SRAL in loondienst geweest en de arbeidsovereenkomst is - na verkregen toestemming van UWV WERKbedrijf - op bedrijfseconomische gronden opgezegd (opheffing van de afdeling of de activiteit restauratie papier en het daarmee vervallen van de functie van [eiser] zonder reële mogelijkheid van herplaatsing).

• -

  Tegen deze opzegging is [eiser] in het geweer gekomen, eerst (zonder positief gevolg) in een interne bezwaarprocedure en vervolgens door het instellen van een vordering bij de kantonrechter Maastricht op de voet van art. 7:681 (oud) BW.

• -

  De door [eiser] aangenomen kennelijke onredelijkheid van de opzegging is zijnerzijds in de procedure zowel gegrond op een veronderstelde valse of voorgewende reden als op de onevenredigheid van de gevolgen voor hem persoonlijk in verhouding tot het belang van SRAL.

• -

  De destijds voor partijen relevante argumenten zijn in de op 6 augustus 2014 met een vonnis afgeronde procedure over en weer in twee schriftelijke procesronden en ter gelegenheid van een comparitie van partijen uitvoerig te berde gebracht en vervolgens in de uitspraak van de kantonrechter behandeld en gewogen.

• -

  Het eindoordeel behelsde dat de kantonrechter niet de opvatting van [eiser] deelde dat aan de opzegging een vals of voorgewend motief ten grondslag lag, maar dat het wel redelijk was dat de gevolgen van de opzegging in het licht van de omstandigheden enigszins verzacht zouden worden: een door [eiser] tot dan toe verworpen voorstel van SRAL tot het beschikbaar stellen van een (‘met moeite bijeengeschraapte’) compenserende vergoeding van € 10 000 werd daartoe voldoende passend geacht.

• -

  In het licht van een recentelijk tussen SRAL en haar werkneemster [naam hoofd P&O en Financiën] als hoofd P&O en Financiën gevoerde ontslagprocedure, waarvan [eiser] naar eigen zeggen via een perspublicatie omstreeks 11 april 2017 kennisgenomen heeft, moet in de visie van [eiser] anders tegen het vonnis van 6 augustus 2014 aangekeken worden.

• -

  [naam hoofd P&O en Financiën] is - blijkens de in rechte overgelegde beschikking d.d. 4 april 2017 van de kantonrechter Maastricht - terecht wegens over een reeks van jaren gepleegde fraude op 20 december 2016 op staande voet ontslagen (haar overeenkomst is onverwijld opgezegd) en dient SRAL een bedrag van bijna € 110 000 aan schade te vergoeden.

• -

  Omdat [eiser] in zijn actieve periode veelvuldig botste met [naam hoofd P&O en Financiën] in haar functie ‘als de machtigste en meest invloedrijke persoon binnen de organisatie van SRAL’ (onder meer wegens wat hij noemt zijn ‘gezond-kritische houding’ ten opzichte van bepaalde organisatorische beslissingen) werd hij naar eigen zeggen slachtoffer van ‘toenemende pesterijen, vernederende opmerkingen en financiële benadeling’.

• -

  De handelwijze van [naam hoofd P&O en Financiën] heeft (destijds) een zeer negatieve invloed gehad op de gezondheid van [eiser] , met ziekte (en arbeidsongeschiktheid) tot gevolg en klachten die uit verstoring van de arbeidsverhouding voortkwamen.

• -

  [eiser] ziet in de bewezenverklaring (door de kantonrechter bij beschikking d.d. 4 april 2017) van de jarenlang door [naam hoofd P&O en Financiën] gepleegde fraude zijn gelijk bevestigd ten aanzien van het destijds tevergeefs in rechte bepleite argument dat de door SRAL ten opzichte van hem in 2013 gehanteerde ontslagreden ‘vals’ of fictief was.

• -

  Een tweede ‘feit’ dat hem tot die overtuiging brengt, is dat volgens hem ‘bewezen’ is dat medio januari 2013, toen SRAL het besluit tot opheffing zegt te hebben genomen, nog steeds sprake was van een bestaande afdeling restauratie papier (verwezen is hiervoor naar prod.5 bij exploot, een deel van een persbericht d.d. 23 november 2015 met een door SRAL geventileerde opvatting over de periode van besluitvorming). Volgens [eiser] heeft SRAL hiermee (eind 2015) erkend dat die sluiting te maken had met de ‘crisis’ (waarmee dan de kredietcrisis van 2008 / 2009 bedoeld zou zijn).

• -

  In beide ‘feiten’ leest [eiser] door SRAL gepleegd bedrog in de zin van art. 382 (aanhef en) sub a. Rv althans ‘valsheid’ in de zin van onderdeel sub b. van de stukken waarop het vonnis van de kantonrechter berustte.

• -

  [eiser] is van oordeel dat het handelen van [naam hoofd P&O en Financiën] ‘in het licht van de onderhavige procedure’ volledig aan SRAL toe te rekenen is in verband met haar positie van leidinggevende (en - een ‘opmerkelijke keuze’ volgens [eiser] - secretaris van de Raad van Toezicht). Een gebrek aan toezicht van SRAL jegens [naam hoofd P&O en Financiën] en het aldus gedogen dat [naam hoofd P&O en Financiën] ‘loog’ over de financiële situatie, slaat op SRAL terug, ook waar het gaat om het destijds gevoerde ‘habe nichts’ verweer.

• -

  Als zelfstandig (subsidiair) bedrogargument voert [eiser] nog aan dat SRAL ‘inmiddels’ voor papierrestauratie ‘samenwerkt’ met [naam zzp'er] ( [bedrijfsnaam] ) door haar ‘workshops’ te laten verzorgen (bron: website SRAL).

[eiser] weerspreekt in voortgezet debat de bij antwoord tegen de vordering ingebrachte stellingen en verweren. Hij volhardt bij het gekozen uitgangspunt dat hij voldoende feiten en omstandigheden aangevoerd heeft die ‘een verdenking van bedrog’ rechtvaardigen en weidt in zijn repliek wederom uit over gedragingen van [naam hoofd P&O en Financiën] (in relatie mede tot zijn eigen langjarige ervaring met haar en de organisatie van SRAL). Gedragingen die hij aan SRAL wenst toe te rekenen en die hem tot de conclusie brengen dat er voor zijn ontslag ‘een geheel andere reden heeft bestaan’ dan het gebruikte bedrijfseconomische motief. In werkelijkheid ging het om een ‘verstoorde arbeidsverhouding tussen [eiser] en [naam hoofd P&O en Financiën] ’. Daarnaast licht [eiser] verder toe hoe in dat beeld ook zijn (subsidiaire) ‘aanvullende herroepingsgronden’ een rol (zouden moeten) spelen: het pas later ontdekte (op de site van SRAL geplaatste) nieuwsbericht over de ‘crisis’ als opheffingsgrond voor de bewuste afdeling en de uitbesteding van ‘opdrachten papierrestauratie’ die valt af te leiden uit de inschakeling van mevrouw [naam zzp'er] , ook al ontbreken [eiser] (vooralsnog) de nauwkeurige details omtrent inhoud en omvang daarvan. [eiser] bestrijdt de tegenwerping van SRAL dat hij met zijn op art. 843a Rv gebaseerde nevenvorderingen tot afgifte van (alle) bescheiden die zien op het onderzoek naar de gedragingen van [naam hoofd P&O en Financiën] alsmede stuken die zien op de (rechts)verhouding tussen SRAL en mevrouw [naam zzp'er] , zich schuldig maakt aan een ongerechtvaardigde ‘fishing expedition’. Zijn subsidiaire vordering tot cessie van de vordering die SRAL op [naam hoofd P&O en Financiën] heeft, ziet hij als anticipatie op een door SRAL (na eventuele heropening van het geding) mogelijk te voeren ‘habe nichts’ verweer. [eiser] heeft onder het aanbieden van omvangrijk getuigenbewijs (waarbij niet altijd duidelijk is op welk specifiek - voor dit herroepingsgeding relevant - onderwerp zulk bewijs zou moeten zien) gepersisteerd bij zijn vordering(en).

In haar verweer in twee procesronden heeft SRAL zich - uitvoerig gemotiveerd en mede aan de hand van een uitgewerkt juridisch kader - verzet tegen de primaire vorderingen tot heropening van het geding, tot herroeping van het eerder uitgesproken vonnis en tot afgifte van de bescheiden die [eiser] beschikbaar gesteld wenst te zien. Deels zijn deze vorderingen prematuur. In zijn feitenweergave bewandelt [eiser] volgens SRAL een vreemde weg door het nu opeens voor te stellen alsof hij een langdurig conflict gehad heeft met [naam hoofd P&O en Financiën] , die nota bene nooit zijn leidinggevende was. Wat hij nu allemaal opmerkt, is daarmee tardief. Ook de volgens SRAL in het geheel niet onderbouwde subsidiaire en meer subsidiaire vorderingen (die tevens prematuur zijn) kunnen er niet mee door. Nog daargelaten welke rechtsgrond [eiser] aanwezig acht voor een vordering tot cessie. SRAL heeft bij antwoord en dupliek in drieëntwintig respectievelijk twintig pagina’s een uitvoerig eigen beeld geschetst van haar standpunt, de feitelijke situatie bij SRAL en die van [eiser] alsmede de onderlinge voorgeschiedenis, het juridische kader en de weerlegbare inhoud van de diverse vorderingen. Geen van die vorderingen leent zich volgens SRAL voor toewijzing en aan het nader door [eiser] aangeboden bewijs dient om diverse redenen voorbijgegaan te worden. Naast afwijzing van de vorderingen van [eiser] vraagt SRAL diens veroordeling tot betaling van de proceskosten alsmede de op voorhand te begroten nakosten (met de aan SRAL verschuldigde wettelijke rente over die posten vanaf acht dagen na dagtekening van een daartoe strekkend veroordelend vonnis).

Waar nuttig en nodig zullen specifiekere en/of meer in detail tredende stellingen van partijen aan de orde komen en gewogen worden bij de overwegingen in het volgende onderdeel van deze uitspraak (‘de beoordeling’).