Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van het primair ten laste gelegde medeplegen van poging tot doodslag. Daartoe heeft zij aangevoerd – kort gezegd – dat de verklaringen van aangever onder meer ondersteund worden door de verklaring van de medeverdachte [medeverdachte] inhoudende dat hij geschopt en geslagen heeft, door de verklaring van getuige [getuige 1] die verklaarde dat sprake was van een vechtpartij tussen aangever en twee mannen, waarbij beide mannen ook schopten naar aangever, en enigszins door de verklaring van getuige [getuige 2] .

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft integrale vrijspraak bepleit. Daartoe heeft zij – kort gezegd – het volgende aangevoerd: De enige die verdachte belast is aangever, maar zijn verklaringen lopen uiteen en zijn tegenstrijdig. Uit de getuigenverklaringen komt duidelijk naar voren dat er geweld heeft plaatsgevonden tussen medeverdachte [medeverdachte] en aangever. Doorslaggevende betekenis dient te worden toegekend aan de verklaring van getuige [getuige 3] , die slechts één persoon heeft gezien die geweld heeft gebruikt. Kortom: uit geen enkel bewijsmiddel blijkt voldoende overtuigend dat verdachte actief betrokken is geweest bij de vechtpartij door te slaan of te schoppen.

De overwegingen en het oordeel van de rechtbank

Op 1 januari 2018 vond vroeg in de ochtend op de Kerkveldsweg Oost in Echt een geweldsincident plaats, waarbij [slachtoffer] onder meer een hersenkneuzing opliep. De rechtbank ziet zich voor de vraag gesteld of de verdachte bij dit incident een strafrechtelijke betrokkenheid had. De verdachte ontkent stellig [slachtoffer] geschopt en/of geslagen te hebben.

Aangever [slachtoffer] verklaarde in eerste instantie – kort gezegd – dat hij door twee personen, waarvan hij een persoon herkende als medeverdachte [medeverdachte] , belaagd, geschopt en geslagen werd, waarbij de tweede persoon onder meer meermalen tegen zijn hoofd schopte (pg. 18). In tweede instantie verklaarde aangever – kort gezegd – zich niet meer alles te kunnen herinneren, 100% zeker te weten dat beide personen hem tegen het lichaam hebben getrapt toen hij op de grond was gevallen, in een worsteling terecht te zijn gekomen met beiden en te denken dat de tweede persoon hard tegen de rechterkant van zijn gezicht heeft geschopt omdat hij zich niet voor kan stellen dat iemand zo hard kan slaan en de tweede persoon aan de kant stond waar de klap vandaan kwam (pg. 27). In zijn derde verklaring verklaarde aangever dat de worsteling niet met beiden is geweest, maar alleen met medeverdachte [medeverdachte] , dat de harde trap door de verdachte is gedaan en dat hij niet meer weet wat er daarna is gebeurd (aanvullend verhoor d.d. 22 maart 2018).

De rechtbank moet vaststellen dat aangever niet geheel consistent is in zijn verklaring en dan vooral voor wat betreft de handelingen van de (tweede) persoon die de verdachte zou zijn. Uit de verklaring van aangever is verder af te leiden dat hij deels niet meer weet wat er precies is gebeurd. De politie heeft aangever ter plaatse ook verward aangetroffen, waarbij aangever niet kon vertellen wat er is gebeurd.

De rechtbank ziet zich dan voor de vraag gesteld of het dossier (voldoende) steunbewijs bevat voor de stelling dat ook de verdachte geschopt en/of geslagen heeft.

Diverse getuigen en medeverdachten zijn gehoord over wat er gebeurd zou zijn die ochtend. Getuigen [getuige 2] (pg. 106) en [getuige 6] (p. 127) hebben het slaan en/of schoppen niet gezien. Getuige [getuige 3] (pg. 109 e.v. en pg. 112 e.v.) verklaarde expliciet over één dader. Getuige [getuige 1] verklaarde in eerste instantie dat hij een vechtpartij tussen de twee mannen en de man met de hond (naar de rechtbank begrijpt: aangever) zag (pg. 119). Nadien verklaarde hij echter enkel dat hij twee jongens bij het latere slachtoffer heeft gezien en heeft gezien dat het slachtoffer later op de grond lag, maar verklaarde hij niet dat hij (een van) de twee jongens heeft zien slaan en/of schoppen (pg. 123). Medeverdachte [medeverdachte] verklaarde dat de verdachte alleen aangever van hem af heeft geduwd (pg. 145) en dat verdachte niet geschopt heeft (pg. 156). Medeverdachte [getuige 5] verklaarde eveneens niet gezien te hebben dat verdachte heeft geslagen of geschopt, doch dat hij enkel misschien geduwd heeft en geprobeerd heeft om zijn broer en aangever uit elkaar te halen (pg. 175-176). Tenslotte verklaarde medeverdachte [getuige 4] gezien te hebben dat verdachte zijn broertje van aangever probeerde af te halen (pg. 213).

Aldus biedt alleen de eerste verklaring van getuige [getuige 1] steun aan de stelling dat ook de verdachte een aandeel heeft gehad in de geweldshandelingen jegens aangever. Echter, die verklaring wordt in tweede instantie aanzienlijk genuanceerd; de getuige heeft eigenlijk niet gezien dat er geslagen en/of geschopt is door een van beide mannen. De andere getuigen hebben niet gezien wie geslagen en/of geschopt hebben, verklaren expliciet over één dader of, zoals de medeverdachten, verklaren juist ontlastend over de rol van de verdachte inhoudende dat hij zijn broer heeft proberen weg te halen bij aangever.

Alles overziend is de rechtbank van oordeel dat de verklaring van aangever dat hij door twee personen, waaronder de verdachte, is geschopt en geslagen, onvoldoende steun vindt in de rest van het dossier. De rechtbank acht dan ook niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte aangever geschopt en/of geslagen heeft, dan wel op een andere wijze betrokken is geweest bij de geweldpleging jegens aangever dat hem daarvan ook strafrechtelijk een verwijt kan worden gemaakt.

De rechtbank zal de verdachte daarom vrijspreken van het ten laste gelegde.