Uitspraken

Gelet op het over en weer door partijen aangevoerde gaat de rechtbank er in dit geding van uit dat de hiervoor in rov. 2.1 sub c genoemde informatieverschaffing door Leaper als volgt gebeurt en/of de volgende inhoud heeft:

a. Leaper heeft een website waarop zij onder de naam “FlicksStore” onder het hoofd “Iedereen houdt toch van gratis?” de mogelijkheid vermeldt om meer dan 4000 live TV kanalen, waaronder Fox Sports, alle filmkanalen, alle commerciële & publieke kanalen en nog veel meer te bekijken. Er wordt verder meegedeeld dat kortingen worden gegeven (productie 12 dagvaarding). Uit de mededeling dat korting wordt gegeven, leidt de rechtbank af dat Leaper het tegen betaling door de kijker-in-spé mogelijk maakt om meer dan 4000 live TV kanalen te bekijken.

b. Om de betreffende aangeboden mogelijkheid te verwezenlijken moet de kijker-in-spé zich aanmelden bij Leaper, moet hij na aanmelding akkoord gaan met de algemene voorwaarden en moet hij een bedrag betalen voordat de bestelling door Leaper wordt uitgevoerd. Na de betaling ontvangt de kijker-in-spé van Leaper een code, een hyperlink, waarmee een .m3u bestand kan worden geopend of gedownload welk bestand hyperlinks bevat naar die “meer dan 4000 live TV kanalen” (zie productie 7 dagvaarding en nrs. 26-27 conclusie van dupliek).

c. Uit de opmerking van Leaper dat niet van alle op deze manier via IPTV aangeboden kanalen kan worden gezegd dat deze niet op deze manier toegankelijk mogen worden gemaakt (zie onder meer nr. 11 van haar pleitnota), leidt de rechtbank af dat het merendeel van de kanalen die via deze weg toegankelijk worden gemaakt, niet aldus toegankelijk gemaakt mogen worden. Leaper verkondigt wat dit betreft dat de keuze om illegale inhoud te bekijken volledig aan de consument is (nr. 12 van haar pleitnota).

De kernvraag in dit geding is of Leaper met de hiervoor in 4.1 omschreven informatieverschaffing, een (nieuwe) mededeling(shandeling) aan het publiek doet in de zin van art. 3 lid 1 van de Auteursrechtrichtlijn (hierna Arl) dan wel of, zoals Leaper stelt, enkel sprake is van bemiddeling die niet binnen het bereik valt van de Arl. Leaper stelt dat de provider een openbare website heeft waarop de hyperlink wordt aangeboden (nrs. 6 en 14 pleitnota). Die stuurt desgevraagd een toegangscode (link) aan de consument, die echter zolang is dat de consument deze niet vaak gebruikt (nr. 10 pleitnota). Leaper vervaardigt en verkoopt vervolgens een kortere link aan de consument (onder meer nr. 27 van haar pleitnota). Volgens Leaper kan een ieder – ook zonder dat zij beschikt over een hyperlink van Leaper – zichzelf toegang verschaffen tot de content waarnaar Leaper verwijst. Leaper maakt het de consument in haar visie slechts wat makkelijker. Leaper is van mening dat zij geen informatie verspreidt die niet al bekend is en/of niet al openbaar is gemaakt.

De in rov. 4.2 gestelde vraag moet worden beantwoord aan de hand van art. 3 lid 1 Arl. Dit artikel luidt: “De lidstaten voorzien ten behoeve van auteurs in het uitsluitend recht, de mededeling van hun werken aan het publiek, per draad of draadloos, met inbegrip van de beschikbaarstelling van hun werken voor het publiek op zodanige wijze dat deze voor leden van het publiek op een door hen individueel gekozen plaats en tijd toegankelijk zijn, toe te staan of te verbieden.” In het kader van de harmonisatie van deze richtlijn is in de Nederlandse wetgeving (Aw en WNR) het begrip ‘openbaarmaking’ opgenomen.

Het begrip ‘mededeling aan het publiek’ (openbaarmaking volgens de Auteurswet) is niet in de Arl gepreciseerd. Dat betekent dat in het kader van de uitleg van dit begrip ‘met de betekenis en de draagwijdte ervan rekening moet worden gehouden met de door de richtlijn nagestreefde doelstellingen en met de context van de uit te leggen bepaling’. De belangrijkste doelstelling van de Arl is het verwezenlijken van een hoog beschermingsniveau voor auteurs. Aan het begrip ‘mededeling aan het publiek’ moet gelet daarop, aldus het HvJ-EU, een ruime betekenis worden gegeven. De doelstelling dat een hoog beschermingsniveau voor de auteur moet worden verwezenlijkt, brengt met zich, aldus de rechtbank, dat geconstrueerde (om)wegen om toegang te krijgen tot beschermd materiaal mogen, zo niet moeten, worden gekwalificeerd als verboden openbaarmaking. Art. 12 Auteurswet geeft hiertoe de ruimte omdat daarin onder openbaarmaking geen limitatieve opsomming wordt gegeven. Genoemd art. 12 Auteurswet geeft bij wijze van voorbeelden een niet-limitatieve opsomming van wat volgens de wetgever in elk geval onder openbaarmaking valt. Het begrip “openbaarmaking” is flexibel en open, zodat het onder meer mogelijk is om snelle technologische ontwikkelingen onder dat begrip te laten vallen.

Vast staat verder dat Leaper een mededelingshandeling pleegt met de verstrekking door haar van de bewerkte hyperlinks aan haar klanten. Leaper intervenieert immers met volledige kennis van de gevolgen van haar handelwijze teneinde haar klanten toegang te verlenen tot beschermd werk. De toegang daartoe op een andere wijze zou voor die klanten, wanneer Leaper niet haar in geding zijnde diensten zou verlenen, slechts met moeite kunnen worden verkregen.

Voor zover uit het vorenstaande niet voldoende duidelijk zou zijn dat de door Leaper gedane mededelingen worden gedaan aan een publiek, stelt de rechtbank dit bij deze expliciet vast. Leaper bereikt met haar tegen betaling verstrekte handelingen immers een onbepaald aantal potentiële ontvangers die van de beschermde werken kennis kunnen nemen en een nieuw publiek vormen. De kopers die zich aanmelden bij Leaper zijn te beschouwen als ontvangers die door de rechthebbenden niet in aanmerking zijn genomen toen zij toestemming verleenden voor de oorspronkelijke mededeling van hun werk aan het publiek.

Leaper heeft tegen de vordering ook aangevoerd dat Brein ten onrechte geen onderscheid heeft gemaakt tussen de kanalen waarvoor de rechthebbenden wel en geen toestemming hebben gegeven om deze zonder nadere beperkingen openbaar te maken (nr. 2.3.a conclusie van antwoord). Leaper miskent met deze stelling dat de vordering van Brein niet kan worden uitgelegd als ook betrekking hebbende op kanalen waarvoor wel toestemming is gegeven. Anders gezegd: indien de rechtbank de vordering van Brein volledig toewijst, staat het Leaper nog steeds vrij om de door haar gestelde shortener te verkopen, voor zover die shortener alleen maar toegang geeft tot werk waarvoor de rechthebbenden wel toestemming hebben gegeven om deze zonder nadere beperkingen openbaar te maken. Gelet hierop passeert de rechtbank ook het door Leaper onder 2.3.b van haar conclusie van antwoord aangevoerde.

Dit alles leidt tot de conclusie dat het door Brein gevorderde zal worden toegewezen zoals hierna in het dictum is vermeld. Er zijn over en weer geen betwiste feiten gesteld die, inzien zij zouden komen vast te staan, tot andere oordelen kunnen leiden, zodat de rechtbank de bewijsaanbiedingen passeert als niet relevant.

Nu Leaper heeft te gelden als de in het ongelijk gestelde partij, moet zij in de proceskosten worden veroordeeld, en wel conform art. 1019h Rv. De rechtbank kwalificeert de onderhavige zaak, die in feite de beantwoording van de hiervoor in rov. 4.2 geformuleerde kernvraag betreft, als een normale bodemzaak. De kosten worden begroot op € 618,- griffierecht, € 85,21 kosten betekening dagvaarding en € 20.000,- salaris advocaat. Het meer of anders gevorderde zal worden afgewezen.