Uitspraken

Het geschil spitst zich allereerst toe op de vraag of er sprake is van een opzegging van de voor bepaalde duur aangegane stageovereenkomst of een aanzegging van niet-verlenging. De onvoorwaardelijke verzoeken van [verzoeker] zijn gebaseerd op een opzegging van de arbeidsovereenkomst.

De kantonrechter is met [verweerster] van oordeel dat de (hiervoor onder r.o. 2.12. geciteerde) brief van 31 juli 2017, gelet op de daarin gebruikte bewoordingen, niet als een opzegging kan worden beschouwd. Anders dan [verzoeker] (veronder)stelt, is er geen sprake van een opzegging van de arbeidsovereenkomst tegen 1 februari 2018, maar van een aanzegging dat de arbeidsovereenkomst per die datum (van rechtswege) eindigt. Uit deze brief - in de praktijk inmiddels ook wel aangeduid met de term ‘aanzeggingsbrief’- volgt niet meer dan dat [verweerster] de bestaande arbeidsovereenkomst niet wil verlengen. Zo’n aanzegging is gebaseerd op de wettelijke verplichting van de werkgever om de werknemer tijdig te informeren over het al dan niet verlengen van de arbeidsovereenkomst van bepaalde tijd. Dat volgt overigens ook uit de (hiervoor onder r.o. 2.14 geciteerde) brief van 27 december 2017 aan de Deken van de Orde van Advocaten. Met de gebruikte woorden is onmiskenbaar tot uitdrukking gebracht dat het einde van de arbeidsovereenkomst zou moeten worden bewerkstelligd door de wet (het van rechtswege eindigen door het verstrijken van de overeengekomen duur) en niet door een opzegging. De aanzegging is juist op tijd (binnen de wettelijke termijn) gedaan, zodat geen sprake is van een recht van de werknemer op een aanzegvergoeding. Voor een arbeidsovereenkomst voor bepaalde duur is geen opzegging nodig, nu deze tevoren vastgelegde termijn uit zichzelf verstrijkt en de overeenkomst zelf niet tussentijds opzegbaar is. Er is dus sprake van een aanzegging als bedoeld in art. 7:668 lid 1 BW en niet van een opzegging als bedoeld in art. 7:669 lid 1 BW. Aan een onmiskenbare en ook als zodanig bedoelde aanzegging kan niet achteraf alsnog het karakter van een opzegging worden toegekend. De enkele omstandigheid dat [verweerster] (in de persoon van [naam maat] ) in haar e-mailbericht van 9 maart 2018 (bijlage 29 verzoekschrift) eenmalig het woord ‘opzegging’ (‘de opzegging is ingetrokken ten overstaan van de deken’) gebruikt, maakt dat niet anders en doet aan het voorgaande niet af.

Verder is er geen reden om aan te nemen dat partijen bij het vastleggen van de stageovereenkomst de bedoeling hadden de gebruikelijke stageduur van 36 maanden of drie jaar te verlengen met een periode gelijk aan de duur van eventuele tussentijdse arbeidsongeschiktheid (de tekst van de overeenkomst bevat daarvoor geen enkele - zelfs niet indirecte - aanwijzing).

Nu op grond van het voorgaande niet geconcludeerd kan worden dat sprake is geweest van een opzegging, kan niet voor recht verklaard worden dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen wegens onregelmatige opzegging door [verweerster] is geëindigd per 1 februari 2018. Evenmin kan [verzoeker] bij gebreke van opzegging aanspraak maken op een transitievergoeding, billijke vergoeding en gefixeerde vergoeding wegens onregelmatige opzegging. De onvoorwaardelijke verzoeken worden dan ook afgewezen. Zelfs een aanzegvergoeding komt in het licht van de feiten niet in beeld.

De vermelding ‘voorwaardelijk’ heeft betrekking op de situatie dat de arbeidsovereenkomst nog mocht bestaan ten tijde van de afdoening van het verzoek. Met het in deze beschikking gegeven oordeel dat er geen sprake is van een opzegging (r.o. 4.2. - 4.4.) en de door partijen op 31 januari 2018 ten overstaan van de Deken gemaakte afspraken over een nieuwe arbeidsovereenkomst als voortzetting van de stage- en arbeidsovereenkomst (r.o. 2.15.), is aan die voorwaarde voldaan en kan [verzoeker] geacht worden op zichzelf voldoende belang te hebben bij een beslissing op zijn verzoek. [verweerster] gaat uit van het bestaan van een dergelijke principe-overeenkomst, ook al meent [verzoeker] (achteraf) dat deze geen definitieve binding oplevert omdat een nadere uitwerking ontbreekt.

Art. 7:671c lid 1 BW bepaalt dat de kantonrechter op verzoek van de werknemer de arbeidsovereenkomst kan ontbinden op grond van omstandigheden die van dien aard zijn, dat de arbeidsovereenkomst billijkheidshalve dadelijk of na korte tijd behoort te eindigen.

De kantonrechter is van oordeel dat het verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst dient te worden toegewezen. Bij dat oordeel heeft meegewogen het feit dat het hier om een werknemersverzoek gaat waarbij bijzondere opzegverboden niet aan de orde zijn. Verder is van belang dat gelet op het (grond)recht van vrije arbeidskeuze een verzoek van werknemer in beginsel gehonoreerd dient te worden. De arbeidsovereenkomst zal daarom met ingang van 1 juli 2018 ontbonden worden. Of [verzoeker] hiermee verstandig handelt dan wel juist zijn positie op langere termijn schaadt / in gevaar brengt, moet in het midden gelaten worden.

Zoals uit r.o. 4.8. blijkt, moet voor toekenning van een billijke vergoeding en transitievergoeding sprake zijn van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Bij de waardering van het handelen of nalaten van de werkgever als ernstig verwijtbaar wordt de spreekwoordelijke lat hoog gelegd. De kantonrechter dient aan de hand van objectieve feiten te beoordelen of de door [verzoeker] gestelde verwijten zodanig zijn, dat daaraan de conclusie verbonden dient te worden dat er sprake is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [verweerster] .

Een van de verwijten die [verzoeker] aan het adres van [verweerster] maakt, is dat [verweerster] ter zake van de overplaatsing is afgegaan op een arbeidsdeskundig advies, terwijl deze arbeidsdeskundige niet met [verzoeker] heeft gesproken. Hoewel het zorgvuldiger was geweest als de deskundige zowel met werkgever als met werknemer had gesproken, is dit verwijt niet zo ingrijpend dat dit maakt dat er sprake is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [verweerster] .

Dat [verzoeker] de opstelling van [verweerster] als tegenwerking / ‘bestraffing’ ervoer, kan zo zijn, maar die ervaring is een subjectieve beleving van [verzoeker] en kan naar objectieve maatstaven niet worden gestoeld op verifieerbare, in gedragingen en uitlatingen van [verweerster] gelegen feiten. Uit het e-mailbericht van 23 november 2016 (r.o. 2.6.) blijkt dat de overplaatsing was ingegeven door de op zichzelf respectabele overweging om te kunnen voldoen aan het advies van de bedrijfsarts (r.o. 2.3.) en om [verzoeker] in Heerlen een rustige(re) werkomgeving en betere ondersteuning (eerder ingrijpen als de werkdruk te hoog werd) te bieden dan in Maastricht. [verzoeker] heeft het missen van secretariële ondersteuning tijdens zijn re-integratie negatief geïnterpreteerd, maar dat daaraan een andere reden ten grondslag lag dan dat de aard van het aangepaste werk dat niet vereiste, is uit beschikbaar gestelde gegevens niet gebleken.

Verder is - anders dan [verzoeker] heeft aangevoerd - niet gebleken dat [verweerster] de druk heeft opgevoerd. [verweerster] mocht bij [verzoeker] informeren of hij overeenkomstig het advies van de bedrijfsarts zijn uren opbouwde (r.o. 2.8.). Voor zover [verzoeker] zich met het advies van de bedrijfsarts niet kon verenigen dan wel merkte dat hij de voorgeschreven opbouw in uren (nog) niet aankon, had hij zich opnieuw tot de bedrijfsarts kunnen wenden dan wel een deskundigenoordeel bij het UWV kunnen aanvragen. [verzoeker] heeft dit nagelaten, ondanks het feit dat hij zich het merendeel van de tijd heeft laten bijstaan door een advocaat-gemachtigde.

Verder zijn er geen (objectieve medische) gegevens in het geding gebracht die de stelling van [verzoeker] ondersteunen dat zijn arbeidsongeschiktheid het gevolg is geweest van door [verweerster] gecreëerde arbeidsomstandigheden (letterlijke woorden van [verzoeker] : dat hij ziek is geworden door zijn werk bij [verweerster] ). Aan de door [verzoeker] als bijlage 28 bij verzoekschrift overgelegde stukken van vrij recente datum (27 maart 2018 en 23 maart 2018) van de huisarts en de psycholoog, die wel een relatie tussen de arbeidsongeschiktheid en het werk leggen, kan vooralsnog onvoldoende gewicht toegekend worden nu deze informatie uitsluitend is gebaseerd op door [verzoeker] verstrekte inlichtingen. Deze stukken zien immers op de anamnese (de eigen weergave van een patiënt met betrekking tot de voorgeschiedenis en relevante omstandigheden van zijn ziekte) en is subjectief (de gevoelens en waarnemingen van de patiënt die hem naar de zorgverlener drijven). Dit alles neemt uiteraard niet weg dat [verzoeker] toch kan ervaren dat de psychische klachten verband houden met aan de arbeid gerelateerde omstandigheden, maar die ervaring vindt onvoldoende steun in objectieve en verifieerbare feiten.

De (overige) door [verzoeker] gestelde (en door [verweerster] weersproken) verwijten zijn niet zodanig van aard, dat deze maken dat er sprake is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [verweerster] . Dit alles tezamen leidt tot het oordeel dat de gevraagde transitievergoeding en billijke vergoeding (en ook de immateriële vergoeding) zullen worden afgewezen.

Het komt de kantonrechter met het oog op de omstandigheden niet billijk voor [verzoeker] een vergoeding toe te kennen ex art. 7:671c lid 3 onderdeel a BW, zelfs niet als in de overwegingen mede de verplichtingen van de werkgever op de voet van art. 7:658a BW betrokken worden. Juist [verweerster] immers heeft de bereidheid getoond de stageovereenkomst in aangepaste vorm en onder aangepaste omstandigheden voort te zetten (zie de afspraken ten overstaan van de Deken).

Ingevolge het bepaalde in art. 7:686a lid 7 BW zal [verzoeker] in de gelegenheid worden gesteld om het verzoek in te trekken als bedoeld in art. 7:686a lid 6 BW binnen de hierna genoemde termijn.

Indien [verzoeker] zijn verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst handhaaft en de arbeidsovereenkomst deswege tot een einde komt, is [verweerster] gehouden een correcte eindafrekening op te maken en zij wordt daartoe - voorwaardelijk - veroordeeld. Nu de wettelijke verhoging ex art. 7:625 BW enkel over het in geld vastgestelde loon verschuldigd is, zal de verhoging over de eindafrekening worden afgewezen. De daarover gevorderde wettelijke rente kan evenmin toegewezen worden. Nu [verweerster] heeft toegezegd dat de digitaal voorhanden zijnde loonstroken en jaaropgave aan [verzoeker] worden toegezonden, heeft [verzoeker] geen belang meer bij de verzochte verstrekking van de inloggegevens. De kantonrechter gaat er van uit dat [verweerster] als fatsoenlijke werkgever de loonspecificaties, eindafrekening en jaaropgave 2017 zal verstrekken, zodat de verzochte dwangsom wordt afgewezen. Ten slotte is bij gelegenheid van de mondelinge behandeling gebleken dat [verweerster] het bedrag van € 189,00 aan jaarbijdrage Orde van Advocaten inmiddels heeft voldaan, zodat dit deel van het verzoek eveneens bij gebrek aan belang zal worden afgewezen.

Gelet op de uitkomst van de zaak is het alleszins redelijk dat partijen ieder de eigen proceskosten dragen. Indien [verzoeker] het voorwaardelijke verzoek intrekt, zal hij echter de proceskosten van [verweerster] moeten betalen. Deze proceskosten zullen in dat geval worden vastgesteld op een bedrag van € 600,00 aan salaris gemachtigde.