Uitspraken

Het spoedeisend belang vloeit voort uit de aard van de zaak (loonvordering).

Om een voorziening te kunnen treffen zoals gevorderd, dient te worden beoordeeld of het aannemelijk is dat de rechter in een aanhangig te maken bodemprocedure een met de gevraagde voorziening overeenstemmende vordering zal toewijzen. Die beoordeling geschiedt op basis van hetgeen in deze korte procedure naar voren is gebracht en aannemelijk is gemaakt.

Ter zitting heeft LWM aangevoerd dat van nog gereserveerde overwerkuren überhaupt geen sprake is. Voor zover [eiser in conventie, verweerder in reconventie] buiten zijn reguliere werktijden om werkzaamheden verricht heeft, bestonden die uit het ‘sleutelen’ aan auto’s en niet uit werkzaamheden in het kader van zijn functie als bedrijfsleider, en zijn die werkzaamheden altijd meteen in dezelfde maand uitbetaald. Ook dit is bij [eiser in conventie, verweerder in reconventie] bekend. Dat er in de onderlinge correspondentie ook door LWM een paar keer is gesproken over overwerkuren, berust op een vergissing. Op de eindafrekening staat (wel) correct vermeld dat het om verlofuren gaat, niet om overwerkuren, zij het dat het aantal niet klopt.

LWM erkent dat zij het loon over april 2018 slechts deels heeft betaald en het loon over mei 2018 helemaal niet, en rekent voor dat [eiser in conventie, verweerder in reconventie] daarom nog € 4.943,62 bruto van haar tegoed zou hebben (hoewel de optelling van de door haar erkende bedragen van € 3.485,27 en € 750,60 op een lager bedrag uitkomt: waar het verschil uit bestaat blijft onduidelijk).

LWM beroept zich op een recht van verrekening met het bedrag van € 5.879,59 bruto dat [eiser in conventie, verweerder in reconventie] haar verschuldigd is (en zijn vordert het verschil in reconventie van [eiser in conventie, verweerder in reconventie] ).

Voornoemd verrekenings-verweer is door [eiser in conventie, verweerder in reconventie] ter zitting eigenlijk nauwelijks maar in ieder geval veel te weinig concreet betwist doordat hij zich in feite beperkt tot het verwijzen naar de tekst van de vaststellingsovereenkomst, die in zijn optiek zijn vordering ondersteunt. Mede in het licht van het onderliggende verwijt van LWM aan het adres van [eiser in conventie, verweerder in reconventie] , inhoudende dat zij voornemens was om [eiser in conventie, verweerder in reconventie] op staande voet te ontslaan vanwege het oneigenlijke gebruik van een tankpas die [eiser in conventie, verweerder in reconventie] voor privédoeleinden heeft gebruikt - hetgeen door [eiser in conventie, verweerder in reconventie] in deze procedure niet is weersproken -, komt het verweer van LWM aangaande het verrekenen van verlofuren met de nog resterende loonaanspraak tot einde arbeidsovereenkomst zeker niet op voorhand ongeloofwaardig over. Dit laatste geldt ook voor de overige aspecten van het verweer. Dat LWM in plaats van vast te houden aan een ontslag op staande voet heeft gekozen voor een vaststellingsovereenkomst, had te maken met de familiaire band tussen haar directeur en [eiser in conventie, verweerder in reconventie] , aldus LWM. Weliswaar is een en ander door LWM op onhandige wijze (zacht uitgedrukt) tot uitdrukking gebracht in de correspondentie, vaststellingsovereenkomst en overige stukken, doch gelet op het concrete en grotendeels onweersproken gebleven verweer is de onder 4.2. genoemde aannemelijkheid van een voor [eiser in conventie, verweerder in reconventie] gunstige uitkomst van een bodemprocedure niet aanwezig. De gevorderde voorziening zal daarom worden afgewezen.

[eiser in conventie, verweerder in reconventie] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld tot betaling van de proceskosten, aan de zijde van LWM tot de datum van dit vonnis begroot op € 600,00 aan salaris gemachtigde.

Ter zitting heeft LWM desgevraagd te kennen gegeven geen spoedeisend belang te hebben bij haar vordering, zodat die zal worden afgewezen.

De kantonrechter ziet aanleiding de proceskosten te compenseren in die zin, dat iedere partij de eigen kosten draagt.