Uitspraken

Eisende partij vordert betaling van een bedrag van € 420,13 (€ 359,98 aan hoofdsom, € 54,00 aan incassokosten en € 6,15 aan rente.) Zij legt aan haar vordering ten grondslag dat partijen een overeenkomst hebben gesloten met betrekking tot de levering van een TLD Domeinnaam. Deze domeinnaam is ook geleverd en ter zake is bij factuur van 18 januari 2018 een bedrag van € 359,98 in rekening gebracht.

Eisende partij betwist dat zij de door gedaagde partij gestelde uitlatingen heeft gedaan. Zij stelt verder dat zij gedaagde partij een redelijke termijn heeft gegeven waarbinnen gedaagde partij over het aanbod kon nadenken.

Gedaagde partij betwist primair dat een overeenkomst tot stand is gekomen, terwijl zij zich subsidiair op het standpunt stelt dat er sprake is van bedrog en/of dwaling. Daartoe stelt zij dat zij op of omstreeks 17 januari 2018 binnen 1 uur tot driemaal toe telefonisch is benaderd door eisende partij. Eisende partij gaf aan dat een concurrent met eenzelfde naam als gedaagde partij een domeinnaam wilde registeren en zij drong erop aan dat gedaagde partij gebruik moest maken van het eerste registratierecht.

Na afloop van het telefoongesprek heeft gedaagde partij informatie ingewonnen over eisende partij en toen bleek dat eisende partij nergens geregistreerd staat als een (erkend) onafhankelijk toezichthouder, dat er geen ‘eerste registratierecht’ bestaat en dat er geen concurrent met eenzelfde naam bestaat. Verder is gebleken dat eisende partij dezelfde malafide werkwijze hanteert bij andere bedrijven. Ter onderbouwing heeft gedaagde partij als productie 1 bij conclusie van dupliek informatie van derden op internet overgelegd en als productie 2 een uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant.

Verder geeft gedaagde partij aan dat de overgelegde transcriptie niet volledig is.

De kantonrechter overweegt als volgt.

Hoewel gedaagde partij aangeeft dat de transcriptie niet volledig is, heeft zij niet betwist dat zij akkoord is gegaan met de vastlegging van een domeinnaam, zoals vermeld in het transcriptieoverzicht. Hiermee staat vast dat tussen partijen een overeenkomst tot stand is gekomen, zodat het primair gevoerde verweer geen doel treft.

De kantonrechter van de rechtbank in Oost-Brabant heeft vervolgens geoordeeld dat er sprake is van bedrog. Echter, in deze zaak ligt de casus enigszins anders. In deze zaak staat immers niet (onweersproken) vast dat onjuiste mededelingen zijn gedaan en dat een ‘verkooptruc’ heeft plaatsgevonden. Eisende partij heeft immers betwist de door gedaagde partij gestelde mededelingen te hebben gedaan. Echter, gelet op het verweer van gedaagde partij had het op de weg van eisende partij gelegen om de geluidsopname te verstrekken, zodat de kantonechter maar ook gedaagde partij zich had kunnen vergewissen van de inhoud van het gesprek. Eisende partij heeft weliswaar aangeboden om deze geluidsopname alsnog in het geding te brengen, maar de kantonrechter acht dit een gepasseerd station.

Dit brengt met zich dat de vordering van eisende partij bij gebrek aan voldoende onderbouwing wordt afgewezen, mede gelet op de eisen in artikel 21 Rv.