Uitspraken

De spoedeisendheid vloeit voort uit de aard van de zaak.

In een executiegeschil kan de voorzieningenrechter de tenuitvoerlegging van een vonnis slechts schorsen of verbieden indien hij van oordeel is dat de executant - mede gelet op de belangen aan de zijde van de geëxecuteerde die door de executie zullen worden geschaad - geen in redelijkheid te respecteren belang heeft bij gebruikmaking van zijn bevoegdheid tot tenuitvoerlegging over te gaan. Dat zal het geval kunnen zijn indien het te executeren vonnis klaarblijkelijk op een juridische of feitelijke misslag berust of indien de tenuitvoerlegging op grond van na dit vonnis voorgevallen of aan het licht gekomen feiten klaarblijkelijk aan de zijde van de geëxecuteerde een noodtoestand zal doen ontstaan, waardoor een onverwijlde tenuitvoerlegging niet kan worden aanvaard (ECLI:NL:HR:1983: AG4575, Ritzen-Hoekstra).

Deze regel geldt ook voor een verstekvonnis. Het enkele feit dat dit vonnis is gewezen zonder dat inhoudelijk verweer naar voren is gebracht, betekent nog niet dat in een executiegeschil (alsnog) een inhoudelijke toets dient plaats te vinden. Bij een verstekvonnis kan echter wel eerder dan bij een op tegenspraak gewezen vonnis de conclusie worden getrokken dat naderhand is gebleken van feiten, die - waren ze eerder bekend geweest - naar verwachting tot een andere uitspraak zouden hebben geleid, omdat immers in verstekzaken in beginsel de vordering en hetgeen daaraan ten grondslag is gelegd slechts summierlijk worden getoetst, doorgaans op eenzijdig door de eiser aangevoerde gronden en zonder dat een partijdebat heeft plaatsgevonden.

Bovengenoemde maatstaf uit het arrest Ritzen-Hoekstra laat in het hier aan de orde zijnde geval van een verstekvonnis ook ruimte om in andere dan de twee specifiek door de Hoge Raad in zijn arrest genoemde gevallen (juridische of feitelijke misslag dan wel noodtoestand) de tenuitvoerlegging te schorsen of te verbieden, in het bijzonder op de grond dat sprake is van misbruik van bevoegdheid (artikel 3:13 BW). Van misbruik kan sprake zijn in het geval waarin de tenuitvoerlegging plaatsvindt op basis van een verstekvonnis en er, naar het oordeel van de voorzieningenrechter, rekening moet worden gehouden met de serieuze mogelijkheid dat de kantonrechter de veroordeling van [eiser] tot ontruiming van het gehuurde niet zou hebben uitgesproken indien [eiser] in de procedure die heeft geleid tot het vonnis van 25 oktober 2017 was verschenen en de in het onderhavige executiegeschil opgeworpen argumenten als verweer had aangevoerd.

Dat er sprake is van een juridische of feitelijke misslag in het verstekvonnis van
25 oktober 2017 is niet gesteld en ook niet gebleken.

Het feit dat [eiser] door de ontruiming dakloos wordt, is inherent aan een ontruiming en een omstandigheid die reeds door de kantonrechter in het verstekvonnis van 25 oktober 2017 is meegewogen. Dat [eiser] geen financiële middelen heeft om te huren in de commerciële sector doet daar niet aan af, evenmin dat hij moeilijk een woning zal verkrijgen in de sociale sector. [eiser] heeft overigens niet nader onderbouwd dat hij nergens terecht kan. Daarnaast heeft [eiser] in strijd met de gemaakte afspraken niet de schadevergoeding over de maand september (geheel) vóór de eerste van die maand aan Wonen Zuid voldaan. Het standpunt van [eiser] dat de ontruiming naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn, wordt dan ook verworpen.

[eiser] voert voorts aan dat er jegens hem sprake is van een gerechtvaardigd vertrouwen dat de ontruiming niet zou worden aangezegd. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter heeft Wonen Zuid door op 10 september 2018 het bedrag van € 550,00 te accepteren niet bij [eiser] het gerechtvaardigd vertrouwen gewekt dat de ontruiming niet zou worden aangezegd.

[eiser] is van mening dat Wonen Zuid geen in redelijkheid te respecteren belang heeft bij gebruikmaking van haar bevoegdheid om tot tenuitvoerlegging over te gaan. De voorzieningenrechter begrijpt dat [eiser] zich op misbruik van bevoegdheid zijdens Wonen Zuid beroept. De voorzieningenrechter is van oordeel dat daarvan geen sprake is. Zij overweegt daartoe het volgende.

Vast staat dat ten tijde van dagvaarden [eiser] het restant van de schadevergoeding over september 2018 en de gehele schadevergoeding over oktober 2018 nog niet had betaald en onweersproken is dat ten tijde van de uitspraak waartegen verzet is gedaan de huurachterstand ten minste drie maanden beliep.

[eiser] beroept zich op persoonlijke en financiële omstandigheden. Destijds (in 2017) was zijn relatie stuk gelopen en de woning was tijdelijk onbewoonbaar wegens waterschade en nu (in september en oktober 2018) liet de uitbetaling van een uitkering op basis van de Ziektewet enige tijd op zich wachten. Daarnaast is, zo betoogt [eiser] , een aanvang gemaakt met opname in een schuldsaneringstraject en is ook een definitieve regeling voor omgang met zijn minderjarige kinderen op handen. Deze omstandigheden en belangen zijn, zoals reeds overwogen, niet nader met documentatie onderbouwd. De omstandigheden zijn naar het oordeel van de voorzieningenrechter ook niet zo zwaarwegend dat daardoor het belang van Wonen Zuid bij de uitgesproken ontbinding van de huurovereenkomst en ontruiming van het gehuurde dient te wijken.

Hetgeen [eiser] aan feiten en omstandigheden heeft aangevoerd levert onvoldoende grond op voor het oordeel dat er serieus rekening mee moet worden gehouden dat de ontbinding en ontruiming niet zouden zijn uitgesproken als [eiser] in de procedure zou zijn verschenen. Van misbruik van bevoegdheid aan de zijde van Wonen Zuid is niet sprake.

De voorzieningenrechter heeft daarbij meegenomen dat er de mogelijkheid is van het bieden van een terme de grâce. De rechter is daartoe echter niet verplicht en in dit geval heeft [eiser] daarom ook niet expliciet verzocht. Het gunnen van een zodanige termijn zou de herhaling van het niet-nakomen van de verplichtingen uit de overeenkomst van
7 november 2017 – het tijdig en volledig betalen van de vergoeding – negeren, zodat van het aanbieden daarvan af wordt gezien.

De primaire vordering moet om deze redenen worden afgewezen.

Subsidiair is gevraagd om schorsing totdat onherroepelijk uitspraak is gedaan in het verzet tegen het vonnis van 25 oktober 2017. Omdat zoals ter zitting is verklaard de verzetdagvaarding nog niet is betekend, is er nog geen procedure aanhangig, zodat om die reden alleen al er geen grond is om de tenuitvoerlegging te schorsen.