Uitspraken

Volgens De Beyart handelt [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] verwijtbaar (of heeft zij dat gedaan) door geen van de aangeboden passende functies ‘definitief’ te aanvaarden, hetgeen neerkomt op werkweigering.

Vaststaat dat [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] in een van de aangeboden functies (leidinggevende expertise-centrum) per 30 oktober 2020 is gestart en dat zij die functie slechts ongeveer twee weken heeft uitgevoerd. [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] voert in dit kader aan dat zij arbeid in die functie is blijven aanbieden, maar dat De Beyart haar heeft vrijgesteld van die werkzaamheden met behoud van loon, volgens [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] omdat De Beyart ervan doordrongen was dat die gecreëerde functie geen inhoud had. Dat gemotiveerde verweer is daarna door De Beyart niet meer weerlegd. Ter zitting heeft De Beyart haar verwijt aan [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] op dit punt ook niet geconcretiseerd en daarmee is onduidelijk gebleven waarom precies (het uitvoeren van) die nieuwe functie nooit van de grond is gekomen. Daarmee is derhalve ook niet vast komen te staan dat [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] werk heeft geweigerd en dus verwijtbaar (laat staan ernstig verwijtbaar) heeft gehandeld jegens haar werkgever.

Gelet op het vorenstaande alsmede gezien de overige stellingen van partijen over en weer, dient het beweerde disfunctioneren te worden gerelateerd aan de oude functie van teamleider, waaruit [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] in augustus 2020 is ontheven. Het is vaste jurisprudentie dat van een goed werkgever verwacht mag worden dat hij een werknemer, die in zijn optiek niet (meer) naar behoren zijn functie uitoefent, in de gelegenheid stelt zijn functioneren te verbeteren en daartoe een (zo concreet mogelijk) verbetertraject opstelt, met haalbare targets en daarbij behorende deadlines, en - bovenal - een gedegen verslaglegging daarvan. In het onderhavige geval ontbreekt het daar goeddeels geheel aan. In plaats daarvan moet worden aangenomen dat De Beyart [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] in een gesprek op 13 augustus 2020 - na 23 jaar als teamleider goed te hebben gefunctioneerd (zo staat onweersproken vast) - rauwelijks te kennen heeft gegeven dat zij ontheven is uit haar functie, waartoe De Beyart vooral heeft ingezoomd op het feit dat [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] zich heeft laten ontvallen dat zij ‘niet gelooft’ in (onderdelen van) de door De Beyart gewenste en ingezette veranderingen in de organisatie. Deze handelwijze kan de toets der kritiek niet doorstaan en is als arbeidsrechtelijke kapstok erg mager. Wat die volgens De Beyart benodigde veranderingen concreet inhouden, blijft bovendien betrekkelijk vaag. De Beyart heeft ter zitting uitgelegd dat het vooral gaat om een verandering van focus op zorg naar een focus op welzijn, hetgeen er toe zou moeten leiden dat minder gediplomeerd (en dus duur) zorgpersoneel nodig is dan voorheen (zodat op loonkosten bespaard kan worden), terwijl [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] heeft verklaard dat zij (meerdere keren) aan de bel heeft getrokken omdat zij van mening is dat bepaalde handelingen alleen door zorgpersoneel kunnen of mogen worden uitgevoerd.

Ten aanzien van het disfunctioneren zelf, voert De Beyart aan dat het door haar gewenste ‘nieuwe werken en denken’ bij [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] stagneerde en dat [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] bleef hangen in oude gewoontes en de oude manier van werken. Als concrete voorbeelden verwijst De Beyart naar een aantal aandachtpunten genoemd in een extern audit-rapport d.d. 14/15 juli 2020 (bijlage B3, niet B2 zoals De Beyart stelt) aangaande de verpleegunit van [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] , die door De Beyart als ‘ernstige tekortkomingen’ aangemerkt worden. De Beyart verzuimt evenwel te stellen dat - en uit te leggen waarom - die tekortkomingen dan zonder meer aan [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] tegen te werpen zijn. Ten aanzien van het verwijt dat een groot aantal zogenoemde zorgleefplannen verlopen zijn of niet up to date, heeft [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] uitgelegd dat zij dat zelf heeft gesignaleerd bij De Beyart en dat De Beyart met dat signaal onvoldoende heeft gedaan door [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] en haar team niet in de gelegenheid te stellen die plannen up to date te brengen. Dat verweer is door de Beyart daarna onbesproken gebleven.

Wat daar verder ook allemaal van zij, nu van enig kenbaar en aan de daartoe te stellen eisen verbetertraject niet is gebleken, kan het gestelde disfunctioneren hoe dan ook niet als grondslag voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst dienen.

Gelet op de stellingen over en weer en op het verhandelde ter zitting is de kantonrechter van oordeel dat sprake is van een zodanig verstoorde arbeidsverhouding dat van De Beyart niet in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Gele op de inmiddels ontstane situatie acht de kantonrechter een vruchtbare samenwerking in de (in ieder geval nabije) toekomst niet meer tot de mogelijkheden behoren. De kantonrechter zal derhalve op die grond de tussen partijen bestaande arbeids-overeenkomst ontbinden en wel per 1 juni 2021 (conform art. 7:671b lid 9 sub a BW).

Nu de arbeidsovereenkomst op verzoek van De Beyart zal worden ontbonden en het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst niet het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen van [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] , is De Beyart gehouden de transitievergoeding aan [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] te betalen. Zij zal dan ook daartoe worden veroordeeld, inclusief betaling van de rente. Daarbij zal uitgegaan van het bedrag zoals [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] dat heeft berekend, te weten uitgaande van de juiste datum uitdiensttreding.

Vervolgens dient nog beoordeeld te worden of aan [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] een ten laste van De Beyart komende billijke vergoeding toekomt omdat de verstoring van de arbeidsverhouding het gevolg (althans voornamelijk het gevolg) is van ernstig verwijtbaar handelen aan de zijde van De Beyart en zo ja, wat dan de omvang van die vergoeding dient te zijn. Gelet op de overwegingen onder 4.3. dient te worden geoordeeld dat de verstoring van de arbeids-verhouding in overwegende mate toegeschreven moet worden aan ernstig verwijtbaar handelen van de zijde van De Beyart. De Beyart heeft [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] - kort gezegd - op 13 augustus 2020 onverhoeds uit haar functie ontheven en daarmee een voldongen feit gecreëerd. Dat is, tegen de achtergrond van het eerdere uitstekende functioneren van [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] gedurende 23 jaar, in arbeidsrechtelijke zin aan De Beyart ernstig verwijtbaar. Op grond van art. 7:671b lid 9 sub c BW zal de kantonrechter een ten laste van De Beyart komende billijke vergoeding aan [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] toekennen.

Dit wordt ook betrokken bij de hoogte van de billijke vergoeding. Mede gelet op die omstandigheden, gezien de duur van de arbeidsovereenkomst, de omvang van het loon, de leeftijd van [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] , haar goede staat van dienst en de overige omstandigheden zoals door de Hoge Raad genoemd in zijn ‘New Hairstyle’-beschikking van 30 juni 2017, acht de kantonrechter een billijke vergoeding van € 66.407,54 bruto op zijn plaats.

De Beyart heeft gemotiveerd betwist dat sprake is van een non-concurrentiebeding of een relatiebeding waarna [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] het bestaan van een dergelijk beding niet heeft aangetoond. Dit onderdeel van het verzoek zal daarom worden afgewezen.

Nu aan de door De Beyart verzochte ontbinding een billijke vergoeding wordt verbonden, terwijl zij verzocht om te ontbinden zonder toewijzing van een billijke vergoeding, zal zij conform het bepaalde in art. 7:686a lid 6 BW in de gelegenheid worden gesteld om het verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst in te trekken binnen de hierna genoemde termijn.

De Beyart zal hoe dan ook (ook als zij haar verzoek intrekt) als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld tot betaling van de proceskosten, aan de zijde van [verweerster, verzoekster in de voorwaardelijke tegenverzoeken] tot de datum van dit vonnis begroot op € 747,00 aan salaris gemachtigde.