Uitspraken

Allereerst merkt te kantonrechter op dat vaststaat dat de arbeidsovereenkomst per 1 mei 2021 is geëindigd en dat partijen geen geschil hebben over de omvang van de transitievergoeding. Het geschil betreft slechts de vraag of [verzoekende partij] (de helft van) de onderhavige studiekosten aan Fitesa verschuldigd was en of Fitesa daarom gerechtigd was die kosten op de transitievergoeding in mindering te brengen. Het is daarom nog maar zeer de vraag of het onderhavige geschil “gebaseerd is op” het in, bij of krachtens afdeling 9 van titel 10 van Boek 7 BW bepaalde (art. 7:686a lid 2 BW) en derhalve of het geschil niet met een exploot van dagvaarding ingeleid had dienen te worden. Nu dat verweer evenwel niet is gevoerd en partijen er kennelijk mee instemmen dat het geschil als verzoekschriftprocedure wordt gevoerd, zal de kantonrechter met het oog op een voortvarende procesorde alsmede gelet op het gegeven dat sinds de invoering van de WWZ ook in dit type zaken hoger beroep mogelijk is en partijen daardoor ook overigens niet in hun (proces)belangen worden geschaad, het geschil uitleggen als zijnde gebaseerd op het in, bij of krachtens genoemde afdeling en op de zaak beslissen.

Art. 3 van het Besluit luidt, voor zover hier relevant:

“Inzetbaarheidskosten kunnen in mindering worden gebracht op de transitievergoeding, indien deze kosten:

o 1°.(…)

o 2°.zij verband houden met re-integratieverplichtingen als bedoeld in artikel 658a, tweede lid, van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek (…)”

Het betreft hier dus een ‘kan-bepaling’ ten faveure van de werkgever met een uitzondering ten faveure van de werknemer, namelijk indien de kosten verband houden met re-integratieverplichtingen.

Het gemotiveerde verweer van Fitesa tegen de stelling dat de rijopleiding in het kader van de re-integratie aan [verzoekende partij] was aangeboden, is daarna door [verzoekende partij] niet dan wel onvoldoende weerlegd, en ook het gegeven dat de studieovereenkomst gesloten is vóór de uitval wegens arbeidsongeschiktheid wijst bepaald niet in de richting van een verband met re-integratie nu van dat laatste simpelweg nog geen sprake was. Dát verweer slaagt dan ook, zodat het (dwingendrechtelijke) verbod op verrekening van de onderhavige kosten met de transitie-vergoeding niet in beeld komt.

Bepalend is derhalve de uitleg van de bepalingen in de studieovereenkomst zoals aangehaald onder 2.3., bezien in hun onderling verband, en die uitleg kan alleen ten gunste van [verzoekende partij] uitvallen.

Bovenal hebben partijen in art. 3 van de overeenkomst afgesproken dat de kosten van de opleiding voor rekening van Fitesa komen. Slechts indien de arbeidsovereenkomst wordt beëindigd door de werknemer, is een terugbetalingsregeling aan de orde (ex art. 5), doch in casu is het Fitesa die de arbeidsovereenkomst heeft opgezegd, zodat van verrekening geen sprake kan zijn.

De bepaling in art. 7 van de studieovereenkomst kan aldus in redelijkheid niet zo worden uitgelegd, nu die letterlijke uitleg niet te rijmen is met de klaarblijkelijke bedoeling van de overeenkomst. De enige redelijke uitleg van art. 7 van de studieovereenkomst kan dan ook zijn, zoals [verzoekende partij] onder punt 6 van de pleitnota terecht opmerkt, dat in de situatie van opzegging door de werknemer waarbij tóch een transitievergoeding verschuldigd is (hetgeen mogelijk is als de werknemer opzegt wegens ernstig verwijtbaar handelen van de werkgever), de studiekosten verrekend mogen worden met de transitievergoeding.

Fitesa zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld tot betaling van de proceskosten, aan de zijde van [verzoekende partij] tot de datum van deze beschikking begroot op € 832,00, bestaande uit € 747,00 aan salaris gemachtigde en € 85,00 aan griffierecht.