Uitspraken

Het verloop van de procedure blijkt uit:

• -

  het exploot van dagvaarding d.d. 10 februari 2020

• -

  de conclusie van antwoord

• -

  de conclusie van repliek

• -

  de conclusie van dupliek.

Ten slotte is vonnis bepaald.

[eisende partij] is sinds1 september 1985 krachtens arbeidsovereenkomst in dienst bij (de rechtsvoorganger van) O-I, laatstelijk in de functie van [functie] . Op die overeenkomst is tevens van toepassing de collectieve arbeidsovereenkomst voor O-I Manufacturing Netherlands B.V., O-I sales and Distribution Netherlands B.V. en O-I European Group B.V, verder te noemen: de cao.

1. Indien een werknemer door ziekte, zwangerschap of bevalling niet in staat is de bedongen arbeid te verrichten, gelden voor hem de bepalingen van artikel 629 BW, de wet Loon doorbetaling bij ziekte en de Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering (WIA), voor zover hierna niet anders is bepaald. Gedurende 104 weken zal aan de werknemer 70% van het maandinkomen (tot maximaal het voor de werknemer geldende maximum dagloon worden doorbetaald. Daarenboven ontvangt de werknemer een aanvulling tot 100% van het maandinkomen (inclusief de gemiddelde consignatietoeslag en de hindertoeslag). Aansluitend wordt het percentage arbeidsongeschiktheid vastgesteld door het UWV en ontvangt de werknemer een WIA-uitkering indien het arbeidsongeschiktheidspercentage groter is dan 35%

2. (…)

3. (…)

4. (…)

a. Volledige arbeidsongeschiktheid.

a. Een aanvullende uitkering wordt verstrekt aan een (ex-)werknemer:

- Die als gevolg van volledige arbeidsongeschiktheid een uitkering krachtens de WAO / WIA ontvangt;

b. Deze aanvullende uitkering wordt eenmalig vastgesteld en zal gedurende de

uitkeringsperiode niet worden gewijzigd.

c. Als grondslagen voor de berekening van de aanvullende uitkering gelden het inkomen en de WAO /WIA-uitkering van de deelnemer zoals gedefinieerd onder 1.
De aanvullende uitkering, die maximaal 20% zal bedragen van het laatstgenoten bruto inkomen wordt zodanig vastgesteld dat de som van de aanvullende uitkering en de WAO /WIA-uitkering gelijk is aan maximaal 90% van het laatstgenoten bruto inkomen, doch ten hoogste gelijk is aan het netto maximum dagloon. De aanvullende uitkering zal zodanig worden vastgesteld alsof gerechtigde geen sociale verzekeringspremies over zijn aanvullende uitkering verschuldigd is. Met ingang van de WAO- /WIA- uitkeringsperiode komt de pensioenbijdrage voor rekening van het pensioenfonds. Tot de datum van ontslag uit dienst van de onderneming zal gerechtigde een eenmalig vastgestelde tijdelijke toeslag ontvangen ter grootte van de voornoemde sociale verzekeringspremies zoals die bij aanvang van de uitkeringsperiode verschuldigd zijn.

d. De (ex-)werknemer is gerechtigd tot de hiervoor bedoelde aanvullende uitkering gedurende een periode maximaal gelijk aan 5% van zijn leeftijd in jaren vermeerdert met 1/3 deel van het aantal jaren, dat het dienstverband met de onderneming heeft geduurd tot het moment van het ontstaan van het recht op de uitkering krachtens de WAO / WIA. Het recht op aanvulling zoals bedoeld in het voorafgaande lid, eindigt bij het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Werknemers van 55 jaar of ouder, op wie de regeling van deze bijlage van toepassing wordt (dat zijn die werknemers die conform art. 15 een aanvulling op de uitkeringen krachtens de ZW gedurende het eerste WAO-jaar hebben ontvangen), komen in aanmerking voor deze aanvulling tot het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd.”

Op 1 juli 2015 is [eisende partij] wegens ziekte arbeidsongeschikt geraakt en met ingang van 5 juli 2017 is de loondoorbetalingsverplichting geëindigd en is aan hem een WIA-uitkering toegekend. De arbeidsovereenkomst is toen niet beëindigd zodat sprake was van een zogenoemd slapend dienstverband.

Naar aanleiding van de prejudiciële beslissing van de Hoge Raad van 8 november 2019 (ECLI:NL:HR:2019:1734) zijn partijen met elkaar in conclaaf gegaan over hoe een einde te maken aan de arbeidsovereenkomst. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat partijen een vaststellingsovereenkomst hebben gesloten (productie 13 bij exploot) waarin zij zijn overeengekomen dat de arbeidsovereenkomst eindigt op 31 december 2019.

Ter zake van de beëindiging van de Arbeidsovereenkomst betaalt Werkgever aan Werknemer een transitievergoeding van € 72.415,65 bruto, te betalen binnen één maand na het einde van de Arbeidsovereenkomst onder aftrek van de wettelijke inhoudingen op een door Werknemer te bepalen wijze, mits deze wijze fiscaal toelaatbaar en niet kostenverhogend is voor Werkgever. Toekomstige wijzigingen in wetgeving en/of sociale zekerheidsuitkeringen zullen niet leiden tot aanpassing van de beëindigingsvergoeding.

Partijen verschillen van mening over welk gevolgde verschuldigdheid van de in 2.1 vermelde transitievergoeding heeft op de in de considerans genoemde aanvulling op zijn WIA-uitkering die Werknemer van Werkgever ontvangt, meer specifiek of artikel 4 van bijlage IV van de tussen partijen vigerende CAO Werkgever het recht geeft de transitievergoeding op deze aanvullende uitkering in mindering te brengen. Werkgever houdt zich ter zake alle rechten voor.(…)”

O-I heeft de transitievergoeding inmiddels conform de vaststellingsovereenkomst betaald.

Hoewel partijen dit niet expliciet met zoveel woorden stellen, leidt de kantonrechter uit de overige stellingen en producties (en uit de vordering) af dat O-I de aanvulling heeft uitbetaald conform de wijze waarop zij dat in haar e-mail van 23 januari 2020 aankondigde te zullen doen.

[eisende partij] vordert een verklaring voor recht, inhoudend – kort gezegd – dat de transitievergoeding niet valt onder de noemer “(wettelijke en niet-wettelijke) uitkeringen” als genoemd in de anticumulatiebepaling en daarom niet op de aanvulling in mindering mag worden gebracht. Voorts (en daaruit voortvloeiend) vordert hij de veroordeling van O-I tot doorbetaling van de cao-aanvulling zonder aftrek van de transitievergoeding, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de respectieve datums van verzuim, onder verwijzing van O-I in de proceskosten en de nakosten, beide met rente.

Volgens [eisende partij] (onder punt 34 van het exploot) is het evident dat onder ‘uitkeringen’ enkel kan worden verstaan ‘maandelijkse aanvullingen op de WIA-uitkering’, en dat is niet het geval bij een transitievergoeding. “Bezwaarlijk valt evenmin in te zien dat een transitievergoeding kwalificeert als een (vorm van) ouderdomspensioen, immers als voorbeeld gehanteerd voor een uitkering die wel in mindering mag worden gebracht”, aldus [eisende partij] .

Bij antwoord stelt O-I zich op het standpunt dat de transitievergoeding wel degelijk als een wettelijke uitkering als bedoeld in de anticumulatiebepaling dient te worden aangemerkt en dat de cao-aanvulling kwalificeert als een gelijkwaardige voorziening als bedoeld in artikel 7:673b BW, zodat [eisende partij] jegens O-I geen aanspraak heeft op een bedrag dat het totaal aan cao-aanvulling (€ 93.954,69) te boven gaat. Verder beroept O-I zich op het bepaalde in art. 6:258 BW (onvoorziene omstandigheden) in die zin, dat zij niet heeft kunnen voorzien dat de Hoge Raad eind 2019 een beslissing zou nemen die een einde zou maken aan het fenomeen slapende dienstverbanden, waardoor O-I ook aan een werknemer met een slapend diensteverband een transitievergoeding dient te betalen. Op die grond verzoekt zij de kantonrechter de gevolgen van de cao te wijzigen nu ongewijzigde instandhouding van de cao naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is.