Uitspraken

Tussen partijen is in geding of er tijdens het tekenen van de huurovereenkomst een verzoek is gedaan om [eisende partij sub 1] aan te merken als medehuurder. Ter onderbouwing van hun standpunt hebben [eisende partij] een verklaring overgelegd van de broer en zus van [eisende partij sub 1] (overweging 2.5.). Uit die verklaring kan niet worden afgeleid dat er een verzoek tot medehuurderschap is gedaan en ook niet dat er door Heemwonen daarop is gereageerd met de woorden “dat komt later wel”. Zijdens [eisende partij] blijft het dan ook bij een blote stellingname die door Heemwonen wordt betwist.

Nog daargelaten of het verzoek is gedaan en Heemwonen heeft gereageerd met de woorden “dat komt later wel” kan die uiting niet zo worden uitgelegd - waarbij uitleg mede plaats vindt met inachtneming van de omstandigheden van het geval - dat door Heemwonen is toegezegd dat [eisende partij sub 1] op een later moment medehuurder wordt. Ten tijde van het tekenen van de huurovereenkomst was het gehuurde reeds toegezegd aan [eisende partij sub 2] en niet aan [eisende partij sub 1] . Anders gezegd: zo [eisende partij sub 2] haar kinderen al heeft meegenomen bij de ondertekening van de huurovereenkomst, was niet met Heemwonen voor die dag van ondertekening gesproken over een andere huurder dan alleen [eisende partij sub 2] . Nergens blijkt uit dat vóór het tekenen van de huurovereenkomst door [eisende partij] aan Heemwonen kenbaar is gemaakt zij voor ogen hadden dat [eisende partij sub 1] medehuurder zou worden. Het aanmerken van [eisende partij sub 1] als medehuurder heeft vergaande consequenties: bij het overlijden van [eisende partij sub 2] wordt de huurovereenkomst voortgezet door [eisende partij sub 1] . Daarbij is van belang dat het gehuurde een aangepaste woning betreft, waarvan Heemwonen niet veel van bezit, en die - hetgeen bij [eisende partij sub 2] bekend is - door Heemwonen in eerste instantie wordt aangeboden aan potentiële huurders met een WMO indicatie. Wanneer zo’n potentiële huurder zich niet meldt, dan wordt de woning aangeboden aan potentiële huurders die vijfenvijftig jaar of ouder zijn. Van een WMO indicatie zijdens [eisende partij sub 1] is geen sprake, en ook is [eisende partij sub 1] nog lang niet 55 jaar. In het licht van die omstandigheden kan de uiting “dat komt later wel” niet als een toezegging op het verzoek worden uitgelegd.

Het recht kent, zeker in zaken als verhuur van woonruimte, niet de regel dat een overeenkomst tot stand komt indien de verhuurder ‘niet afwijzend’ heeft gereageerd. Dit standpunt kan dan ook niet tot toewijzing van de vordering leiden.

Op grond van artikel 7:267 lid 1 BW kunnen een huurder en een andere persoon die in de woonruimte zijn hoofdverblijf heeft en met de huurder een duurzame gemeenschappelijke huishouding heeft, gezamenlijk verzoeken dat de rechter zal bepalen dat deze persoon medehuurder zal zijn, mits zij hieraan voorafgaand een dergelijk verzoek hebben ingediend bij de verhuurder en deze niet binnen drie maanden schriftelijk heeft verklaard met dit verzoek in te stemmen.

Er moet sprake zijn van een zodanige leefgemeenschap dat die als ‘gemeenschappelijke huishouding’ kan worden aangeduid, en waarbij die leefgemeenschap ‘duurzaamheid’ vertoont. Beide eigenschappen van de beoogde samenwoning zijn vereist met het oog op een balans die de wet op het oog heeft: aan de ene kant maken de onderhavige wettelijke regels immers een als vrij vergaand te typeren inbreuk op het beginsel van de contractsvrijheid, in die zin dat de verhuurder wordt geconfronteerd met een (mede)huurder met wie hij geen overeenkomst is aangegaan (en blijkens het aan de rechter voorgelegde conflict ook geen overeenkomst wil aangaan); maar aan de andere kant zijn sommige personen voor hun legitieme aanspraken op woongenot dusdanig afhankelijk van een huurder, dat hun belangen een inbreuk op de contractsvrijheid vereisen en rechtvaardigen. Die belangen worden dan verbonden met de gegevens: gemeenschappelijke huishouding, en duurzaamheid daarvan. Dan is er een dusdanige afhankelijkheid als zo-even bedoeld, dat deze ‘inbreuk’ op het beginsel van de contractsvrijheid mag en moet worden aanvaard. (zie randnummer 8 van AG 16 januari 2009, ECLI:NL:PHR:2009:BH0393)

Bij de beoordeling of sprake is van een ‘gemeenschappelijke huishouding’ tussen de huurder van een woning en een andere persoon die in de woonruimte zijn hoofdverblijf heeft, dienen alle omstandigheden van het geval in onderling verband te worden gewaardeerd. Daarbij kan mede van belang zijn dat de huurder en die andere persoon gezamenlijk voorzien in de kosten van de huisvesting en/of de kosten van levensonderhoud, alsmede dat die andere persoon de verzorging van de huurder duurzaam op zich heeft genomen (ECLI:NL:HR:1993:ZC0838). Stukken met betrekking tot een gemeenschappelijke bankrekening of belastingaangiften kunnen bijdragen tot het oordeel dat een gemeenschappelijke huishouding bestaat, maar het ontbreken daarvan behoeft niet aan dit oordeel in de weg te staan (ECLI:NL:HR:2003:AI0865).

Voor wat betreft de duurzaamheid van samenwoning tussen ouder en kind heeft te gelden dat deze in beginsel eindig is. Dit kan anders zijn wanneer er bijzondere omstandigheden bestaan die ertoe doen besluiten om, wat anders een aflopende kind-ouder-samenlevingssituatie zou zijn geweest, tot een blijvende samenwoning met gemeenschappelijke huishouding te maken (ECLI:NL:HR:1982:AG4340). Men heeft hier te maken met een glijdende schaal waarop het startpunt is de situatie waarin de verwachting bestaat dat het kind op enig moment zal uitvliegen en waarop men verder op de schaal komt bij gevallen waarin deze verwachting steeds minder of niet meer gerechtvaardigd is. Op deze glijdende schaal is de gevorderde leeftijd van het kind een indicatie dat de verwachting ten aanzien van het uitvliegen minder realistisch is en dat er dus eerder reden is om aan te nemen dat geen sprake is van het normaaltype van een ‘aflopende samenlevingssituatie’. (zie randnummers 3.4.4. en 3.4.6. van AG 29 november 2013, ECLI:NL:PHR:2013:1648).

De kantonrechter is van oordeel dat ten aanzien van [eisende partij] sprake is van ‘een verknocht duo’. Onweersproken is aangevoerd dat zij iedere ochtend samen opstaan, [eisende partij sub 2] smeert voor [eisende partij sub 1] zijn brood en doet het huishouden wanneer [eisende partij sub 1] voor vier uur per dag naar de sociale werkvoorziening gaat. Ze koken om beurten en dragen samen de financiële lasten. [eisende partij sub 1] verzorgt op zijn beurt [eisende partij sub 2] , en [eisende partij sub 2] helpt [eisende partij sub 1] die zowel lichamelijk als psychisch beperkt is. Op grond van deze feiten en omstandigheden is de kantonrechter van oordeel dat er sprake is van een gemeenschappelijke huishouding. Het bestaan van deze gemeenschappelijke huishouding wordt door Heemwonen ter zitting ook niet langer betwist. (proces-verbaal 24 november 2021, p. 3)

In een overweging ten overvloede merkt de kantonrechter het navolgende op. Het is aan [eisende partij sub 1] om vanuit financieel oogpunt voldoende financiële waarborg te bieden voor een behoorlijke nakoming van de huur (artikel 7:267 BW, derde lid onder c). Hoewel [eisende partij sub 1] stelt financieel de woning te kunnen betalen (proces-verbaal van 24 november, p. 2.), blijft het bij een blote stelling. Het had op de weg van [eisende partij sub 1] gelegen aan de hand van (financiële) stukken te onderbouwen dat hij de huur van € 822,52 (overweging 2.1.) te kunnen voldoen.

[eisende partij] worden als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De proceskosten worden aan de zijde van Heemwonen tot de datum van dit vonnis begroot op € 436,- (2 punten x € 218,-) aan salaris gemachtigde.