Uitspraken

Nu Tripolis bezwaar maakt tegen de late overlegging van de stukken die door [eiser] op 10 mei 2022 zijn overgelegd en [eiser] deze stukken gelet op de datering daarvan reeds eerder in het geding had kunnen brengen, zal de kantonrechter geen acht slaan op die stukken.

Volgens Tripolis is [eiser] niet-ontvankelijk in zijn vorderingen ten gevolge van een schending van de waarheids- en substantiëringsplicht, omdat hij de correspondentie met de verweren van Tripolis niet in het geding heeft gebracht en/of omschreven bij dagvaarding, en hij niet alle van belang zijnde feiten heeft vermeld.

Op het schenden van de in art. 111 lid 3 Rv opgenomen substantiëringsplicht staat geen (wettelijke) sanctie. Het artikelonderdeel geeft de kantonrechter slechts de bevoegdheid te bevelen alsnog de ontbrekende stukken over te leggen. Daarvan is in het onderhavige geval overigens geen gebruik gemaakt. Voor zover [eiser] stukken bij exploot van dagvaarding had dienen over te leggen (art. 85 lid 1 Rv), heeft te gelden dat deze stukken later alsnog in het geding zijn gebracht en Tripolis daarop heeft kunnen reageren, zodat zij niet aantoonbaar in haar procesbelangen is geschaad. Art. 21 Rv legt op partijen de verplichting zich te onthouden van het bewust achterhouden en verdraaien van de voor de beslissing belangrijke feiten. Een expliciete schending van deze verplichting door [eiser] is niet gebleken en daarmee niet aan de orde. Het vorenstaande brengt met zich dat de verweren van Tripolis op dit punt geen doel treffen.

Voorts is tussen partijen in geschil of de loonstop vanaf 26 januari 2020 gerechtvaardigd was.

Op grond van art. 7:629 lid 1 BW heeft een werknemer die de bedongen arbeid wegens ziekte niet kan verrichten, gedurende 104 weken recht op doorbetaling (van minimaal 70% van) van zijn loon. Tussen partijen is niet in geschil dat [eiser] over de betreffende periode arbeidsongeschikt was in de zin van art. 7:629 lid 1 BW. Daarmee is de aanspraak op doorbetaling van loon in beginsel gegeven. Op grond van art. 7:629 lid 3 BW vervalt de loonaanspraak echter (onder meer) wanneer de werknemer zonder deugdelijke grond tekortschiet in zijn re-integratie-verplichtingen. Dit is het geval indien de werknemer zonder deugdelijke grond passende arbeid waartoe hij in staat is, niet verricht (lid 3 sub c), hij weigert mee te werken aan door de werkgever of een aangewezen deskundige gegeven redelijke voorschriften of maatregelen die erop zijn gericht de werknemer in staat te stellen passende arbeid te verrichten (lid 3 sub d), of de werknemer weigert mee te werken aan het opstellen, evalueren of bijstellen van een plan van aanpak (lid 3 sub e).

Uit het door [eiser] aangevraagde deskundigenoordeel blijkt dat het UWV heeft geoordeeld dat [eiser] onvoldoende meewerkt aan zijn re-integratie. Het UWV heeft zowel de visie van werkgever als werknemer bij haar oordeel betrokken. Er wordt geen reden gezien om aan voormelde conclusie te twijfelen, want het gestelde door [eiser] dat hij niet in staat is om een gesprek met werkgever aan te gaan, mist (medische en arbeidsdeskundige) onderbouwing. De kantonrechter gaat dan ook voorbij aan de stelling van [eiser] dat geen waarde dient te worden gehecht aan het deskundigenoordeel van het UWV.

Naar het oordeel van de kantonrechter heeft [eiser] door geen medewerking te verlenen aan het opstellen van een plan van aanpak zonder deugdelijke grond geweigerd een redelijk voorschrift in het kader van zijn re-integratie als bedoeld in art. 7:629 lid 3 sub e BW na te leven. Bij brief van 20 januari 2020 heeft Tripolis de loonstop aangekondigd en daarmee voldaan aan de ingevolge art. 7:629 lid 7 BW op haar rustende verplichting van onverwijlde kennisgeving van de loonstop.

Het vorenstaande brengt met zich dat Tripolis terecht het loon op grond van art. 7:629 lid 3 BW heeft stopgezet en dat [eiser] vanaf 26 januari 2020 geen recht heeft op doorbetaling van het loon. De loonvordering over de periode vanaf 26 januari 2020 zal derhalve worden afgewezen.

Tripolis heeft niet betwist dat zij nog vakantiegeld (of zoals de wet het noemt: vakantiebijslag) aan [eiser] verschuldigd is, maar merkt terecht op dat [eiser] vanaf de loonstop van 26 januari 2020 geen recht heeft op vakantiebijslag en er uitgegaan dient te worden van een bruto maandloon van € 3.100,00. Gelet hierop zal de gevorderde vakantiebijslag worden toegewezen over de periode 1 juni 2019 tot en met 25 januari 2020, te weten een bedrag van € 1.936,00 bruto (= (7 x € 3.100,00 x 0,08) + (25/31 x € 3.100,00 x 0,08)), zoals gevorderd te vermeerderen met de wettelijke rente en de (maximale) wettelijke verhoging bij niet tijdige betaling.

Nu [eiser] vanaf 26 januari 2020 geen recht heeft op doorbetaling van het loon, bouwt hij vanaf die periode ook geen recht op vakantie op. Dit betekent dat de vordering ter zake de vergoeding van de opgebouwde doch niet genoten vakantiedagen toewijsbaar is tot de tot 26 januari 2020 opgebouwde vakantiedagen, zoals gevorderd te vermeerderen met de wettelijke rente en de (maximale) wettelijke verhoging bij niet tijdige betaling.

[eiser] vordert in de dagvaarding onder verwijzing naar het New Hairstyle arrest een billijke vergoeding. Dit kan niet anders begrepen worden dan dat [eiser] zijn vordering heeft gegrond op art. 7:681 BW. Het beroep van Tripolis op de vervaltermijn van art. 7:686a lid 4 BW slaagt. Deze vordering (wat overigens een verzoek had moeten zijn, aldus lid 2) is immers niet ingediend uiterlijk binnen twee maanden na het einde van het dienstverband.

Voor zover [eiser] bij gelegenheid van de mondelinge behandeling een andere grondslag heeft aangevoerd, te weten een schadevergoeding in de zin van art. 7:658 lid 2 BW, geldt dat [eiser] geen schriftelijke eiswijziging bij conclusie of akte ter rolle heeft ingediend, wat wel is vereist op grond van artikel 130 Rv, en bovendien geen onderbouwing heeft gegeven voor deze eiswijziging.

Het vorenstaande brengt met zich dat dit deel van de vordering zal worden afgewezen.

Uit hetgeen hiervoor is overwogen, volgt dat Tripolis nog loon aan [eiser] verschuldigd is. De gevorderde afgifte van een bruto/netto specificatie over de toe te wijzen loonbedragen en de jaaropgaven 2019 en 2020 zal dan ook worden toegewezen. De te verbeuren dwangsom zal zoals gevorderd vastgesteld worden op € 250,00 per dag en gemaximeerd worden op een totaalbedrag van € 2.500,00.

[eiser] heeft voldoende gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht. Nu een deel van de gevorderde hoofdsom wordt afgewezen, zullen de buitengerechtelijke kosten worden toegewezen tot het wettelijke tarief dat hoort bij het aan hoofdsom toegewezen bedrag van € 2.836,00. Aan buitengerechtelijke kosten zal een bedrag van € 408,60 worden toegewezen.

De gevorderde nakosten en de gevorderde wettelijke rente daarover zullen op de hierna in de beslissing weergegeven wijze worden toegewezen.