Uitspraken

is de formele werkgever van [verzoeker] . De arbeidsovereenkomst is immers gesloten tussen hem en [verzoeker] . [verzoeker] kan aan die arbeidsovereenkomst dus aanspraken ontlenen jegens [verweerder sub 1] . [verweerder sub 1] is echter onder curatele gesteld en hieruit volgt dat hij niet bekwaam is in rechte op te treden. Dat is alleen anders in zaken waarbij het gaat om de curatele zelf (zie art. 1:381 lid 6 BW), maar daarvan is hier geen sprake. Hieruit volgt dat [verzoeker] niet-ontvankelijk is in haar verzoek jegens [verweerder sub 1] .

Het primaire verzoek van [verzoeker] is gebaseerd op de stelling dat zij op 23 april 2022 ten onrechte is ontslagen. Zij berust in het ontslag, maar verzoekt wel [verweerster sub 2] te veroordelen tot betaling van diverse vergoedingen. [verweerster sub 2] voert daartegen onder meer aan dat zij [verzoeker] terecht op staande voet ontslagen heeft. Dit verweer wordt verworpen op grond van de volgende overwegingen.

In artikel 7:677 lid 1 BW is bepaald dat een arbeidsovereenkomst onverwijld mag worden opgezegd als sprake is van een dringende reden. Die dringende reden moet onverwijld aan de wederpartij medegedeeld zijn.

[verzoeker] stelt dat het ontslag op staande voet niet onverwijld is gegeven. Zij wijst in dat verband erop dat [verweerster sub 2] op 11 april 2022 op de hoogte was van de door haar aan de SVB opgestuurde urendeclaratie. Het ontslag op staande voet is vervolgens pas twaalf dagen later op 23 april 2022 gegeven. Volgens [verzoeker] is dat niet onverwijld. Dit betoog verwerpt de kantonrechter omdat hij van oordeel is dat in deze specifieke situatie wel degelijk is voldaan aan de onverwijldheidseis. [verweerster sub 2] is immers door de wijze waarop de zorg voor haar zoon wordt gefinancierd tegen wil en dank werkgever moeten worden. Daarnaast neemt zij blijkens de overgelegde urenroosters een zeer groot deel van de zorg voor [verweerder sub 1] voor haar rekening. Door het uitvallen van [verzoeker] zal dat deel nog verder zijn toegenomen. [verweerster sub 2] heeft verder uitgelegd dat zij in de tussentijd tussen 11 en 23 april 2022 nader onderzoek heeft verricht door contact op te nemen met de SVB, tevergeefs pogingen heeft ondernomen om met [verzoeker] in contact te komen en om juridisch advies heeft gevraagd. Dit alles overziend heeft [verweerster sub 2] voldoende voortvarend gehandeld en is het ontslag wel degelijk onverwijld geven.

[verzoeker] stelt ook dat geen sprake is geweest van een dringende reden. Dit betoog slaagt wel op grond van het volgende. [verweerster sub 2] heeft weliswaar gelijk dat het urenbriefje door [verzoeker] zelf is ondertekend terwijl het door de werkgever (in dit geval dus [verweerder sub 1] en dan meer in het bijzonder zijn wettelijke vertegenwoordiger [verweerster sub 2] ) dient te worden ondertekend. Volgens [verzoeker] gebeurde dat echter altijd zo en wist [verweerster sub 2] daarvan. [verweerster sub 2] heeft dit niet betwist. Het enkele feit dat [verzoeker] haar eigen handtekening op het urenbriefje heeft gezet, is dus niet aan te merken als fraude en levert daarom geen dringende reden op. Wat [verzoeker] wel te verwijten valt, is dat zij dit urenbriefje rechtstreeks naar de SVB gestuurd heeft. Vaststaat namelijk dat [verzoeker] voorheen het urenbriefje altijd naar [verweerster sub 2] stuurde en dat [verweerster sub 2] vervolgens de uren declareerde bij SVB. [verzoeker] heeft ter zitting uitgelegd dat zij dit voor wat betreft de maand maart 2022 niet heeft gedaan omdat zij (en [verweerster sub 2] ) niet meer met elkaar wilden praten. Ze heeft het briefje daarom rechtstreeks naar de SVB gestuurd. Die uitleg vindt de kantonrechter niet overtuigend, want ook in een situatie waarin partijen geen contact meer met elkaar willen kan van [verzoeker] worden verlangd dat zij de (ziekte)uren aan haar werkgever schriftelijk doorgeeft. Een dergelijk onpersoonlijk contact had ook in die gegeven situatie van [verzoeker] gevergd mogen worden. Het is immers [verweerster sub 2] en niet [verzoeker] die de uren bij de SVB dient te declareren.

De hamvraag is echter of [verzoeker] bewust heeft geprobeerd zichzelf ten koste van het persoonsgebonden budget van [verweerder sub 1] te verrijken. Daarvan is naar het oordeel van de kantonrechter geen sprake. [verzoeker] heeft het aantal van 43,5 uren naar eigen zeggen ingevuld in overleg met de SVB omdat zij niet wist hoeveel uren zij moest invullen voor de maand maart. Zij heeft toen in overleg met de SVB daarbij als uitgangspunt genomen dat dit helft moet zijn van de in februari 2022 gedeclareerde uren. De achterliggende gedachte van [verzoeker] is hierbij geweest dat zij in maart 2022 nog recht had op twee weken loondoorbetaling op grond van art. 7:629 lid 2 aanhef en sub a BW. Zij heeft er daarbij niet aan gedacht dat de ziekte-uren van haar eerdere ziekmelding in januari 2022 ook nog meetelden voor de zes weken, waardoor zij over maart 2022 recht had op minder dan twee weken loondoorbetaling. Verder heeft [verzoeker] nog aangevoerd dat zij in de veronderstelling was dat een eventueel verkeerd uren-aantal niet tot een onjuiste loonbetaling zou leiden omdat [verweerster sub 2] dit toch zou corrigeren. Tegen deze plausibele en begrijpelijke uitleg heeft [verweerster sub 2] geen verweer gevoerd. Ook staat vast dat de foutieve declaratie niet heeft geleid tot een te hoge loonbetaling aangezien [verweerster sub 2] inderdaad de urendeclaratie bij het SVB heeft gecorrigeerd. Op grond van deze overwegingen is de kantonrechter van oordeel dat niet is komen vast te staan dat [verzoeker] bewust heeft geprobeerd onrechtmatig geld te onttrekken aan het persoonsgebonden budget van [verweerder sub 1] . [verzoeker] heeft hooguit onhandig gehandeld doordat zij de urendeclaratie niet aan [verweerster sub 2] heeft gegeven maar naar de SVB gestuurd heeft. Dit levert geen dringende reden voor een onverwijlde opzegging van de arbeidsovereenkomst op.

De arbeidsovereenkomst is geëindigd doordat de werkgever heeft opgezegd. De hoofdregel is dan dat de werknemer recht heeft op een transitievergoeding. Een dergelijk recht bestaat niet als de arbeidsovereenkomst is opgezegd wegens ernstig verwijtbaar handelen van de werknemer. Van ernstig verwijtbaar handelen van [verzoeker] is geen sprake en dus heeft zij recht op een transitievergoeding. Tegen de hoogte van de door [verzoeker] verzochte transitievergoeding van € 1.681,26 bruto heeft [verweerster sub 2] geen verweer gevoerd. Dit bedrag, dat de kantonrechter juist voorkomt, zal worden toegewezen.

De arbeidsovereenkomst van [verzoeker] is opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. Van een dringende reden was immers geen sprake en dus had [verweerster sub 2] voor opzegging toestemming van het UWV nodig of instemming van [verzoeker] nodig. Van die toestemming en/of instemming was geen sprake. In een dergelijke situatie kan de kantonrechter een ten laste van de werkgever komende billijke vergoeding aan de werknemer toekennen (zie art. 7:681 lid 1 BW). De kantonrechter zal in deze zaak van deze wettelijke bevoegdheid geen gebruik maken op grond van de volgende overwegingen.

Uit vaste jurisprudentie volgt dat de billijke vergoeding is bedoeld als compensatie voor het ernstig verwijtbaar handelen van de werkgever. Daarbij kan rekening gehouden worden met de gevolgen van het ontslag, voor zover die zijn toe te rekenen aan het aan de werkgever te maken verwijt van het ontslag.

Dat [verweerster sub 2] ernstig verwijtbaar heeft gehandeld doordat zij de arbeidsovereenkomst op 23 april 2022 met [verzoeker] heeft opgezegd terwijl er geen sprake was van een dringende reden, staat op zichzelf genomen vast. Op die verwijtbaarheid valt wel het nodige af te dingen. Er was op dat moment immers reeds sprake van een zodanig slechte verstandhouding tussen partijen dat zij niet met meer elkaar wilden praten. Uit hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd en aan stukken hebben overgelegd, blijkt dat van die situatie [verweerster sub 2] niet of nauwelijks een verwijt valt te maken, terwijl [verzoeker] in de periode voor haar ontslag juist vaak de confrontatie met [verweerster sub 2] opzocht en escalerende e-mails naar [verweerster sub 2] stuurde. In dat licht bezien is het alleszins begrijpelijk dat [verweerster sub 2] het feit dat [verzoeker] achter haar rug om de urendeclaratie van maart 2022 bij de SVB had ingediend niet vertrouwde en dacht dat [verzoeker] fraude pleegde.

Daarnaast zijn de financiële gevolgen van het ontslag niet zodanig dat zij nopen tot toekenning van een billijke vergoeding aan [verzoeker] .

Aan [verzoeker] wordt reeds een transitievergoeding en een gefixeerde vergoeding toegekend. Met die vergoedingen zijn de financiële gevolgen van het onterechte ontslag op staande voet naar het oordeel van de kantonrechter afdoende gecompenseerd.

[verzoeker] heeft blijkbaar (het verzoekschrift verwijst kennelijk abusievelijk naar de onderdelen sub g, h en i) verzocht om [verweerster sub 2] te veroordelen tot betaling van de wettelijke rente over de verzochte vergoedingen. De arbeidsovereenkomst is geëindigd op 23 april 2022. De wettelijke rente over de gefixeerde vergoeding van € 2.026,67 bruto zal worden toegewezen met ingang van die datum en over de transitievergoeding van
€ 1.681,26 bruto vanaf 24 mei 2022 (zie 7:686a lid 1 BW). De billijke vergoeding wordt afgewezen dus de daarover verzochte wettelijke rente eveneens.

[verweerster sub 2] zal worden veroordeeld om aan [verzoeker] een deugdelijke netto/bruto specificatie te verstrekken van de betaling van de transitievergoeding en de gefixeerde vergoeding. Er is geen grond om [verweerster sub 2] ook te veroordelen aan [verzoeker] een netto/bruto specificatie te verstrekken van de te betalen wettelijke rente. In zoverre wordt dit onderdeel van het verzoek afgewezen. De termijn waarbinnen [verweerster sub 2] op verzoek van [verzoeker] de specificatie dient te verstrekken (direct na betekening van de beschikking) is naar het oordeel van de kantonrechter te kort. [verweerster sub 2] zal worden veroordeeld de specificatie aan [verzoeker] te verstrekken binnen twee weken na betekening. De dwangsom zal worden gematigd tot € 50,00 per dag en worden gemaximeerd tot € 750,00.

[verzoeker] heeft buitengerechtelijke werkzaamheden laten verrichten teneinde [verweerster sub 2] te bewegen tot betaling van diverse vergoedingen. Die werkzaamheden zijn in redelijkheid verricht voor zover zij betrekking hadden op de gefixeerde vergoeding en de transitievergoeding. [verzoeker] baseert de hoogte van de door haar verzochte vergoeding op het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke kosten (hierna: het besluit). Zij is daarbij ervan uitgegaan dat zij ook recht heeft op een billijke vergoeding. Aangezien die vergoeding wordt afgewezen is de door haar verzochte vergoeding voor buitengerechtelijke kosten te hoog. Krachtens het besluit bedraagt de aan [verzoeker] toe te kennen vergoeding op basis van de toe te wijzen transitievergoeding en gefixeerde vergoeding een bedrag van € 495,79.

[verweerster sub 2] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld tot betaling van de kosten van dit geding, aan de zijde van [verzoeker] tot op heden begroot op:

• -

  griffierecht € 86,00

• -

  salaris gemachtigde € 747,00

Totaal € 833,00

De nakosten zullen worden toegewezen op de wijze als in de navolgende beslissing is bepaald.