Uitspraken

Wat partijen in deze procedure kort gezegd verdeeld houdt is de vraag of Liko mee had moeten werken aan beëindiging van het slapend dienstverband van [eiser] onder toekenning van een vergoeding gelijk aan de transitievergoeding.

In de Xella-uitspraak (ECLI:NL:HR:2019:1734) heeft de Hoge Raad geoordeeld dat als uitgangspunt geldt dat een werkgever op grond van goed werkgeverschap gehouden is in te stemmen met een voorstel van de werknemer tot beëindiging van een slapend dienstverband met wederzijds goedvinden, onder toekenning van een vergoeding aan de werknemer ter hoogte van de wettelijke transitievergoeding mits voldaan is aan de vereisten van artikel 7:669 lid 1 en 3 aanhef en onder b BW. Daarbij geldt dat die vergoeding niet meer behoeft te bedragen dan hetgeen aan transitievergoeding verschuldigd zou zijn bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst op de dag na die waarop de werkgever wegens arbeidsongeschiktheid van de werknemer de arbeidsovereenkomst zou kunnen (doen) beëindigen. Op dit uitgangspunt moet een uitzondering worden aanvaard als - op grond van door de werkgever te stellen en zo nodig te bewijzen omstandigheden - de werkgever een gerechtvaardigd belang heeft bij instandhouding van de arbeidsovereenkomst.

[eiser] heeft een voorstel gedaan tot beëindiging van zijn slapende dienstverband onder toekenning van een vergoeding ter hoogte van de wettelijke transitievergoeding. Uit de Xella-uitspraak volgt dat de vraag of voldaan is aan de vereisten van artikel 7:669 lid 1 en lid 3 aanhef en onder b BW beantwoord dient te worden aan de hand van de feiten en omstandigheden op het moment dat de werknemer aan de werkgever het voorstel doet tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden; in dit geval 11 augustus 2023. Vaststaat dat [eiser] op dat moment al langer dan 104 weken arbeidsongeschikt was, er in de periode van 26 weken nadat de periode van twee jaar arbeidsongeschiktheid was verstreken geen herstel is opgetreden en binnen die periode de bedongen arbeid niet in aangepaste vorm kon worden verricht en zulks ook niet aannemelijk was. Vaststaat dat [eiser] een WGA-uitkering ontvangt op basis van 80 tot 100% arbeidsongeschiktheid. Het vorenstaande brengt met zich dat op het moment dat [eiser] het beëindigingsvoorstel deed aan de vereisten van artikel 7:669 lid 1 en lid 3 aanhef en onder b BW voor beëindiging van de arbeidsovereenkomst wegens langdurige arbeidsongeschiktheid was voldaan. Liko was, op grond van goed werkgeverschap in de zin van artikel 7:611 BW en in lijn met de Xella-uitspraak in beginsel gehouden om in te stemmen met het voorstel van [eiser] tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst onder toekenning van een vergoeding.

Liko heeft bij antwoord gesteld belang te hebben om gebruik te blijven maken van de wettelijke mogelijkheid van een slapend dienstverband teneinde [eiser] terug te laten keren in een voor hem alsdan aan te bieden en in gezamenlijk overleg vast te stellen passende functie bij Liko. Nu Liko dit niet heeft onderbouwd met stukken van een arbodienst of UWV kan de kantonrechter niet inschatten hoe reëel de reïntegratiekansen van [eiser] zijn. Deze blote stelling wordt dan ook verworpen.

Het bovenstaande betekent dat de primaire vordering van [eiser] ten aanzien van de vergoeding van € 53.765,39 bruto wordt toegewezen.

De gevorderde dwangsom zal gelet op het bepaalde in artikel 611a, eerste lid, tweede volzin, Rv. worden afgewezen.

Liko betwist dat [eiser] recht heeft op een bedrag van € 27.650,80 bruto aan niet-genoten verlofuren en € 13.825,47 bruto aan niet-genoten ADV-uren. Volgens [eiser] heeft Liko zijn vordering betwist met gegevens die niet kloppen. Daar Liko niet meer heeft gereageerd, verwerpt de kantonrechter het verweer, omdat het ervoor gehouden moet worden dat de betwisting is gebaseerd op onjuiste stellingen.

De vordering ten aanzien van de wettelijke rente ligt als niet althans onvoldoende weersproken voor toewijzing gereed, zij het dat deze zal worden toegewezen vanaf de dag van verzuim en niet vanaf de dag van opeisbaarheid.

Aan de wettelijke eisen voor een vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten is voldaan, zodat de vergoeding van € 1.727,42 voor buitengerechtelijke incassokosten worden toegewezen.

De vordering ten aanzien van de afgifte van een bruto/netto-specificatie van de schadevergoeding ligt als niet weersproken voor toewijzing gereed. De hieraan gekoppelde vordering ten aanzien van de dwangsom ligt eveneens voor toewijzing gereed. De kantonrechter ziet wel aanleiding om de dwangsom te maximeren zoals vermeld in het dictum.

Omdat de primaire vordering wordt toegewezen, komt de kantonrechter niet toe aan beoordeling van de subsidiaire vordering.

Liko wordt in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [eiser] worden begroot op:

De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten wordt toegewezen zoals vermeld in de beslissing.