Uitspraken

Locatie Maastricht

vonnis in kort geding van 30 juli 2012

in de zaak van

tegen

1. Verloop van de procedure

Na dagbepaling d.d. 6 juni 2012 heeft [eiseres] Copacabana bij exploot van 14 juni 2012 gedagvaard in kort geding. Met het exploot zijn zeven producties betekend. Op de dienende dag, 16 juli 2012, heeft [eiseres] gesteld en gevorderd overeenkomstig de inhoud van het exploot, waarna zij haar vordering nader heeft doen toelichten.

Copacabana heeft aan de hand van een pleitnota ter zitting van 16 juli 2012 verweer gevoerd, daarbij verwijzend naar een tweetal op voorhand toegezonden producties.

Daarna is vonnis bepaald, waarvan de uitspraak gesteld is op heden.

2. Het geschil

2.3. [eiseres] heeft ter onderbouwing van haar vordering aangevoerd dat zij inmiddels enige maanden geen loon heeft ontvangen en daardoor in ernstige financiële problemen is geraakt.

2.4. Copacabana voert verweer. Op de stellingen van partijen wordt – voor zover relevant – bij de beoordeling ingegaan.

3. De beoordeling

3.1. [eiseres] heeft in voldoende mate de spoedeisendheid van haar vorderingen aannemelijk gemaakt. Zij ondervindt thans financiële problemen nu zij geen loon ontvangt.

3.2. Het door Copacabana tegengeworpen restitutierisico wordt niet aanwezig geacht. Indien immers naar aanleiding van de bestuursrechtelijke procedure van bezwaar en/of beroep mocht blijken dat de door het UWV opgelegde loonsanctie ten onrechte of op onjuiste wijze is opgelegd en het UWV de WIA-aanvraag van [eiseres] destijds dus niet (geheel) terzijde had mogen leggen, vloeit daar hoogstwaarschijnlijk voor [eiseres] een aanspraak op een WIA-uitkering uit voort met ingang van de dag waarop zij eigenlijk recht had op die uitkering of anders wel een recht op WW-uitkering. Nu het maandelijkse loonbedrag bescheiden van omvang is, zal het door Copacabana alsdan onverschuldigd doorbetaalde door [eiseres] kunnen worden terugbetaald. Dat [eiseres], zoals Copacabana tegenwerpt, het onverschuldigd betaalde loon geheel dan wel grotendeels zal hebben verteerd, maakt dit niet anders.

3.3. [eiseres] grondt haar loonvorderingen op het feit dat zij op basis van het besluit van het UWV tot toepassing van een loonsanctie jegens haar werkgeefster enerzijds geen uitkering van het UWV ontvangt en anderzijds direct een loonaanspraak jegens Copacabana verwerft op de voet van art. 7:629 lid 11 BW. In het exploot stelt en onderbouwt [eiseres] niet dat zij wegens toenemende lichamelijke klachten niet meer is teruggekeerd in het arbeidsproces. Copacabana voert als verweer dat het oordeel van het UWV dat zij te laat spoor 2 ingezet heeft en haar tekortkoming niet hersteld heeft, evident onjuist is en dat er geen sprake is van een loonbetalingsverplichting, nu [eiseres] geweigerd heeft mee te werken aan het re-integratieproces in spoor 2.

3.4. De voorzieningenrechter volgt [eiseres] in haar betoog dat de loonbetalingsverplichting van Copacabana direct voortvloeit uit het besluit van het UWV in de zin van de Algemene Wet Bestuursrecht en dat het aantekenen van bezwaar door Copacabana tegen dit besluit geen schorsende werking heeft. Daaruit volgt dat Copacabana zo lang op het bezwaar niet in – voor haar – positieve zin beslist is, in beginsel moet voldoen aan haar loonbetalingsverplichting jegens [eiseres]. Om onder die loonbetalingsverplichting uit te komen, had Copacabana op zijn minst aannemelijk moeten maken dat de bestuursrechtelijke beslissing zodanig buiten de realiteit staat dat in een eventuele latere civielrechtelijke bodemprocedure tussen partijen de rechter met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid tot het oordeel zal komen dat [eiseres] jegens Copacabana geen enkel recht op loon meer heeft sinds 18 maart 2012. Dat had niet alleen gevergd dat Copacabana met documenten onderbouwd had dat en hoe zij aan haar re-integratieverplichtingen als werkgeefster heeft voldaan, maar ook dat [eiseres] van haar kant niet heeft voldaan aan de op haar, als zieke werkneemster, rustende verplichtingen om mee te werken aan haar re-integratie en Copacabana dus op goede gronden de uitbetaling van loon aan [eiseres] heeft gestaakt.

3.5.2. Desgevraagd verklaart Copacabana ter zitting dat het omslagpunt in de re-integratie van [eiseres] plaatsvond in oktober 2011, omdat [eiseres] vanaf die maand niet meer gewerkt heeft als gevolg van de zorg voor en het overlijden van haar partner. Copacabana zou [eiseres] bij brief van 28 oktober 2011 hebben gesommeerd om mee te werken aan het opstarten van spoor 2 via “Fourstar”. [eiseres] zou volgens Copacabana maar één keer bij “Fourstar” zijn geweest voor een intake-gesprek begin november 2011 en verder haar medewerking geweigerd hebben. Een en ander is niet met enig stuk onderbouwd.

3.5.3. [eiseres] betwist deze stellingen van Copacabana. Zij zegt meermaals telefonisch contact gehad te hebben met “Fourstar”. Zij zegt zowel aan het re-integratiebedrijf als aan haar werkgeester telefonisch medegedeeld te hebben dat zij in die periode toenemende lichamelijke klachten had, waardoor zij niet kon werken. “Fourstar” zou volgens [eiseres] hiervan geen rapportage hebben opgemaakt. Bij de Arbo-dienst van de werkgeefster is zij de laatste tijd nooit meer opgeroepen / uitgenodigd.

3.5.4. Copacabana legt ter onderbouwing van haar stellingen geen sommatie over noch andere correspondentie tussen haar en [eiseres] waaruit zou kunnen worden afgeleid dat zij in die periode wel degelijk maatregelen heeft getroffen om [eiseres] te bewegen haar medewerking te verlenen aan de re-integratie in spoor 2. Evenmin maakt zij aannemelijk dat er sedert augustus 2011 reëel contact geweest is tussen de bedrijfsarts en [eiseres]. Nu Copacabana tussen 2 september 2011 (het deskundigenoordeel van het UWV) en 18 maart 2012 (de afloop van het tweede ziektejaar), de periode waarin zij hoe dan ook het tweesporentraject moest gaan volgen, blijkbaar heeft afgezien van de mogelijkheid om in geval van twijfel aan de inzet van [eiseres] een deskundigenoordeel bij het UWV aan te vragen, lijkt het er voorshands op dat Copacabana in die cruciale periode op haar handen is blijven zitten. Niet voor niets geeft de wet de werkgever mogelijkheden om zodra bij hem het vermoeden rijst dat een werknemer onvoldoende meewerkt aan zijn re-integratie, de werknemer te treffen met een sanctie (inhouden of opschorten van het loon, art.7:629 lid 3 b tot en met e BW respectievelijk 7:629 lid 6 BW) en de werknemer daarmee aan te sporen vooral mee te werken aan zijn re-integratie. Had Copacabana [eiseres] onverwijld een sanctie opgelegd, dan had [eiseres] zich op dat moment hoogstwaarschijnlijk verweerd met de stelling dat zij toenemende gezondheidsklachten had. Als Copacabana voorts een deskundigenoordeel aangevraagd had, was aan het licht gekomen dat [eiseres] door haar lichamelijke klachten niet (volledig) mee kon werken aan de re-integratie in spoor twee en was haar verdere belastbaarheid beoordeeld ofwel was het UWV tot de conclusie gekomen dat [eiseres], ondanks haar gezondheidsklachten, zich onvoldoende inspande. In dat laatste geval waren de (loon)consequenties voor [eiseres] geweest. Kennelijk is de communicatie in de periode na het overlijden van de partner van [eiseres] zo verslechterd – dat is ter zitting ook gebleken -, dat er geen rechtstreeks contact tussen Copacabana en [eiseres] meer is. Die slechte communicatie in samenhang met de afwachtende houding van Copacabana komt nu in het kader van de voorlopige beoordeling van de loonvordering van [eiseres] voor rekening en risico van Copacabana. Zeker nu het UWV aan zijn oordeel dat Copacabana verzuimd heeft [eiseres] te bewegen daadwerkelijk deel te nemen aan spoor twee, een loonsanctie van 52 weken verbindt. Gelet op het bepaalde in art. 7:629 lid 7 BW kan Copacabana zich niet achteraf, nu het UWV op 11 mei 2012 aan haar een loonsanctie heeft opgelegd, nog beroepen op enige grond tot loonontzegging of loonopschorting. Dat had Copacabana, zoals hiervoor reeds is overwogen, in een veel eerder stadium kunnen doen en dan was de afloop mogelijkerwijs een andere geweest.

3.5.5. Gelet op het voorgaande heeft Copacabana voorshands onvoldoende aannemelijk gemaakt dat haar inspanningen tot re-integratie voldoende zijn geweest. Nu zij bovendien niet aannemelijk heeft gemaakt dat [eiseres] zich onvoldoende heeft ingespannen in het kader van haar re-integratie, is zij gehouden de op haar rustende loonbetalingsverplichting tot 14 maart 2013 na te komen. Dit oordeel wordt mede bepaald door het feit dat het (pro forma ingestelde) bezwaar van Copacabana tegen het UWV-besluit dit besluit niet opschort. De civiele rechter kan ook niet treden in de afweging die in het kader van de bestuursrechtelijke procedure van bezwaar en/of beroep gemaakt zal moeten worden. Copacabana heeft weliswaar “principieel” verweer tegen de loonvordering van [eiseres] gevoerd, maar het beloop van die vordering op geen enkele wijze bestreden. Hoewel [eiseres] niet duidelijk maakt op welke grond(en) zij van oordeel is recht te hebben op 100% loondoorbetaling, zal de vordering bij gebrek aan tegenspraak geheel toegewezen worden. Dat geldt evenzeer voor de (maximale) wettelijke verhoging en voor de renteclaim.

3.6. Copacabana zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld tot betaling van de kosten van deze procedure, aan de zijde van [eiseres] begroot op € 400,-- voor salaris gemachtigde.

4. De beslissing

De voorzieningenrechter treft de navolgende onmiddellijke voorzieningen:

4.1. veroordeelt Copacabana tot betaling van bedragen van € 164,59 netto en € 1.291,84 bruto aan achterstallig loon tot en met juli 2012 met de daarover verschuldigde maximale wettelijke verhoging (50%) ex art. 7:625 BW alsmede tot betaling van verder nog te vervallen loonaanspraken met ingang van de maand augustus 2012 naar een maandbedrag van € 322,96;

4.2. veroordeelt Copacabana tot betaling van de wettelijke rente over de onder 4.1. genoemde bedragen vanaf de dag van dagvaarding tot de dag van volledige voldoening;

4.3. veroordeelt Copacabana tot betaling van de kosten van deze procedure, aan de zijde van [eiseres] begroot op € 400,00 voor salaris gemachtigde;

4.4. verklaart dit vonnis uitvoerbaar bij voorraad;

4.5. wijst het meer of anders gevorderde af.

Dit vonnis is gewezen door mr. H.W.M.A. Staal, kantonrechter tevens voorzieningenrechter, en is in aanwezigheid van de griffier in het openbaar uitgesproken.