Uitspraken

bevoegdheid

De rechtbank beoordeelt haar bevoegdheid aan de hand van de Verordening betreffende de rechtelijke bevoegdheid, de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (EEX-Verordening). Ten aanzien van de verhouding tussen [verzoekster] en [verweerster sub 1] geldt het volgende. Op grond van artikel 15 lid 1 aanhef en onder c) gelezen in samenhang met artikel 16 EEX-Verordening is de Nederlandse rechter bevoegd van het onderhavige geschil kennis te nemen.

De door [verzoekster] gesloten overeenkomst met [verweerster sub 1] is een consumentenovereenkomst in de zin van artikel 15 lid 1 van de EEX-Verordening. [verzoekster] heeft als natuurlijke persoon, consument, een overeenkomst gesloten ter verkrijging van een dienst voor een gebruik dat als niet bedrijfs- of beroepsmatig kan worden beschouwd. Weliswaar was [verzoekster] ten tijde van de ingreep van beroep fotomodel, maar het is de rechtbank niet gebleken dat haar werk de ingreep noodzakelijk maakte, omdat zij bijvoorbeeld geen opdrachten meer kreeg vanwege haar uiterlijk. Drijfveer voor de ingreep lag met name in het gegeven dat [verzoekster] ontevreden was met haar lichaam en (als gevolg daarvan) psychische problemen ondervond. Dit maakte dat zij de behoefte voelde om deze ingreep te laten verrichten.

Volgens [verweerster sub 1] is geen sprake van een consumentenovereenkomst omdat alleen overeenkomsten die worden gesloten om te voorzien in de consumptiebehoefte van een persoon als particulier onder het toepassingsbereik van de desbetreffende artikelen uit de EEX-Verordening vallen en van een consumptiebehoefte in geval van een liposuctiebehandeling geen sprake is. De rechtbank onderschrijft dit standpunt niet. Naar het oordeel van de rechtbank is ook in het geval van een liposuctiebehandeling sprake van een consumentenovereenkomst, op vergelijkbare wijze als een natuurlijke persoon een overeenkomst aangaat met een schoonheidssalon of kapsalon. Autonoom uitgelegd dienen dergelijke behandelingen met betrekking tot het uiterlijk te worden beschouwd als consumptiebehoeften.

[verweerster sub 1] heeft zich met haar activiteiten ook gericht op Nederland. Voor de Nederlandse patiënten geldt dat het eerste consult en de nacontrole plaatsvinden in de kliniek van [verweerster sub 1] in Utrecht, terwijl de ingreep zelf in de privé kliniek in Brussel plaatsvindt. Dit betekent dat [verweerster sub 1] haar commerciële of beroepsactiviteiten (ook) ontplooit in Nederland zoals vereist in artikel 15 lid 1 sub 2 van de EEX-Verordening.
Op grond van artikel 16 lid 1 EEX-Verordening kan [verzoekster] haar vordering tegen [verweerster sub 1] brengen voor de Nederlandse rechter, het gerecht van het land waar [verzoekster] haar woonplaats heeft.

toepasselijk recht

Een ándere vraag is dan dus ook of de aansprakelijkheid van [verweerster sub 1] en/of[verweerder sub 2] op basis van de thans beschikbare stukken kan worden vastgesteld. Partijen verschillen van mening over de vraag of de liposuctiebehandeling naast de rijbroek en de binnenkant van de dijen ook de billen(rand) omvatte.

[verzoekster] stelt dat tijdens het eerste consult in Utrecht afgesproken is dat de rijbroek, de dijbenen en de billenrand worden behandeld en dat dit vervolgens in Brussel ook door[verweerder sub 2] is gedaan. Dit blijkt volgens [verzoekster] ook uit de diverse door [verzoekster] geraadpleegde deskundigen en de overgelegde foto's van voor en na de ingreep.[verweerder sub 2]

, waarbij [verweerster sub 1] zich aansluit, betwist daarentegen dat hij ook de billen heeft behandeld. Hij voert aan dat hij twee locaties heeft behandeld, namelijk de rijbroek en de binnenzijde van de dijen, en niet drie zoals [verzoekster] stelt. Op het "schéma thérapeutique" (productie 9 bij het verzoekschrift) staat op het onderste deel van de bladzijde in het handschrift van[verweerder sub 2] vermeld "pas les fesses". Dit betekent: "niet de billen".

[verzoekster] bestrijdt dat met locatie op het "schéma thérapeutique" het behandelde gebied is bedoeld. Zij is van mening dat met dat begrip de twee openingen zijn bedoeld van waaruit de drie gebieden behandeld zijn.

Op basis van de thans beschikbare stukken kan de rechtbank niet vaststellen wat partijen hebben afgesproken over de te behandelen gebieden en evenmin welke gebieden uiteindelijk zijn behandeld. Het dossier met betrekking tot de behandeling maakt dit niet, althans onvoldoende duidelijk: het dossier bevat zowel de notitie "billenrand" (pagina 5 van productie 9 bij het verzoekschrift), als de woorden "fesse" (pagina 2 en 4 van productie 9 bij het verzoekschrift) en ook de opmerking "pas les fesses” (pagina 2 van productie 9 bij het verzoekschrift). Evenmin kan de rechtbank een en ander baseren op de schriftelijke reactie van de artsen die [verzoekster] nadien onderzocht hebben. Zowel de arts verbonden aan de Bergman Kliniek als prof. dr. [B] zijn partijdeskundigen. Met betrekking tot de door [verzoekster] en [verweerster sub 1] gezamenlijk aangezochte plastisch chirurg Winters geldt dat zijn "rapport" (zie 2.9.), dat slechts één A4'tje beslaat, geenszins aan de aan een deskundigenrapport, zowel wat betreft de totstandkoming als de inhoud, te stellen eisen voldoet, zodat dit rapport evenmin als uitgangspunt kan dienen. Zo zijn de bij brief van 25 augustus 2011 namens [verzoekster] en [verweerster sub 1] voorgelegde vragen niet beantwoord en is niet gebleken van hoor en wederhoor. Ook de omstandigheid dat het onderzoek niet mede namens[verweerder sub 2] is geëntameerd, maakt dat de rechtbank er – in de verhouding tussen [verzoekster] en[verweerder sub 2] – geen doorslaggevende betekenis aan kan toekennen. Ook de foto’s van voor en na de ingreep bieden de rechtbank onvoldoende houvast om een oordeel op te kunnen baseren. Dit betekent dat nadere bewijslevering nodig is alvorens de vraag kan worden beantwoord of [verweerster sub 1] en/of[verweerder sub 2] aansprakelijk zijn voor de door [verzoekster] gestelde schade. Binnen het kader van dit deelgeschil is daarvoor in principe echter geen ruimte. De rechtbank ziet geen aanleiding om op dat uitgangspunt een uitzondering te maken vanwege de omstandigheid dat de kans bestaat dat niet alleen getuigen zullen moeten worden gehoord maar ook een deskundigenbericht nodig is om de vraag naar de aansprakelijkheid te kunnen beoordelen. Een bewijslevering van een dergelijke omvang verdraagt zich niet met het uitgangspunt dat de deelgeschilprocedure eenvoudig, snel en kostenefficiënt dient te zijn.

Het voorgaande leidt tot de slotsom dat de rechtbank het verzoek zal afwijzen waaronder begrepen het verzochte voorschot.

De rechtbank dient op grond van artikel 1019aa lid 1 Rv de kosten van de procedure te begroten en daarbij de redelijke kosten als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW in aanmerking te nemen, ook indien een verzoek niet wordt toegewezen. Bij de begroting van de kosten dient de rechtbank de redelijkheidstoets te hanteren; zowel het inroepen van de rechtsbijstand als de daarvoor gemaakte kosten moeten redelijk zijn. Dit betekent dat indien een deelgeschilprocedure volstrekt onnodig of onterecht is ingesteld, de kosten daarvan niet voor vergoeding in aanmerking komen.

[verzoekster] maakt aanspraak op € 9.235,54, vermeerderd met het griffierecht en de kosten in verband met de mondelinge behandeling. Anders dan [verweerster sub 1] is de rechtbank van oordeel dat geen sprake is van een volstrekt onnodig of onterecht ingediend verzoek. Voor het oordeel dat de gemaakte kosten niet voor begroting in aanmerking komen moet sprake zijn van misbruik van het processuele middel van een verzoekschrift ex artikel 1019w Rv. Een dergelijk misbruik acht de rechtbank niet aanwezig. [verweerster sub 1] voert aan dat het aantal bestede uren onredelijk is, terwijl zij met betrekking tot het uurtarief aanvoert dat het bovenmatig is. De onderhavige zaak betreft naar het oordeel van de rechtbank een, mede gezien het internationale aspect van de zaak, niet per definitie eenvoudig deelgeschil. De met de opstelling van het verzoekschrift en de verdere behandeling van de zaak gemoeide, redelijke kosten als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW zullen door de rechtbank dan ook worden begroot op 30 uren x € 250,00 exclusief BTW en kantoorkosten, derhalve op € 7.500,00 exclusief BTW en kantoorkosten, te vermeerderen met het door [verzoekster] betaalde griffierecht van € 75,00.

Omdat de aansprakelijkheid niet is komen vast te staan, zal de rechtbank de kosten slechts begroten en niet tevens een veroordeling tot betaling daarvan uitspreken. Om die reden wordt de verzochte wettelijke rente ook afgewezen.