Uitspraken

De toezegging van [gedaagde partij] als hiervoor weergegeven in de overwegingen 2.4 en 2.5 is derhalve niet meer dan de bevestiging dat de in de arbeidsovereenkomst opgenomen regeling van het variabele loon zal worden toegepast. Dit volgt ook uit artikel 3 van de beëindigingovereenkomst dat bepaalt: “(…) zoals ook voortvloeit uit de geldende arbeidsvoorwaardelijke regelingen”.

[eisende partij] heeft er nog wel - terecht - op gewezen dat [gedaagde partij] bij conclusie van antwoord nog het verweer had gevoerd dat [gedaagde partij] in de beëindigingovereenkomst bewust de slotzin uit de brief van 1 september 2011 (zie overweging 2.5: “Deze beloning zal bij de beëindiging van de arbeidsovereenkomst worden uitbetaald”) heeft laten vallen om daarmee duidelijk te maken dat de bonus niet was gegarandeerd en heeft daar de conclusie aan verbonden dat ook [gedaagde partij] van mening was dat in de oorspronkelijke tekst een garantie was te lezen. Nu het vervallen van die slotzin niet met [eisende partij] is besproken, ziet [eisende partij] daarin een bevestiging dat hem een garantie is toegezegd. Daargelaten het feit dat [gedaagde partij] bij conclusie van dupliek haar eigen toelichting alsnog als onjuist heeft aangemerkt, kan dit alles [eisende partij] echter toch niet baten. [eisende partij] heeft immers zelf niet aangevoerd dat hem een garantie is gegeven maar heeft van meet af aan slechts betoogd dat [eisende partij] niet bedacht hoefde te zijn op een voor de toekenning van de variabele beloning noodzakelijke toets van zijn functioneren. Hiervoor, in overweging 4.3, heeft de kantonrechter evenwel geoordeeld dat hij daarop wel bedacht diende te zijn.

[eisende partij] heeft niet weersproken dat de variabele beloning over 2009 is vastgesteld op basis van een achteraf tussen [eisende partij] en zijn toenmalig leidinggevende overeengekomen beoordeling. Nu een dergelijke overeenkomst voor 2011 ontbreekt, kan dat verder geen aanknoping bieden.

[eisende partij] heeft evenmin bestreden dat [gedaagde partij] voor de vaststelling van de variabele beloning over 2010 eenzijdig een zogenoemd Personal Performance Plan (of PPP) voor [eisende partij] heeft vastgesteld. Tussen partijen is niet in geschil dat [gedaagde partij] niet een dergelijk PPP voor 2011 heeft vastgesteld. Ook dit biedt dus nog onvoldoende rechtstreekse aanknoping voor het nemen van een beslissing.

Wel heeft [gedaagde partij] aangevoerd dat voor 2011 een Performance Contract (of PFC) is vastgesteld, dat niet wezenlijk afweek van het PPP dat voor 2010 voor [eisende partij] was vastgesteld. Uit deze toelichting volgt dat in de visie van [gedaagde partij] het PPP van [eisende partij] voor 2011 kan worden afgeleid uit het PFC voor dat jaar. Dit laatste komt overeen met de eigen stellingen van [eisende partij] dat over 2011 geen wezenlijk andere targets zijn vastgesteld dan voor hem in 2010 golden en dat weliswaar voor hem zelf geen PFC is vastgesteld, maar dat zijn eigen PFC wel van het overgelegde PFC van zijn voormalig leidinggevende kan worden afgeleid.

Uit overweging 4.6.2 volgt dat tussen partijen niet in geschil is dat [gedaagde partij] het PPP van [eisende partij] kan hanteren bij het nemen van de beslissing over het al dan niet toekennen van de variabele beloning. Uit overweging 4.6.3 volgt dat bij gebreke van een dergelijk vastgesteld PPP kan worden uitgegaan van het van het PFC van de voormalig leidinggevende van [eisende partij] te herleiden PPP van [eisende partij].

[gedaagde partij] heeft haar beslissing om [eisende partij] geen variabel loon toe te kennen gebaseerd op een toets aan dit PFC van de voormalig leidinggevende van [eisende partij] (de heer [B]).

De kantonrechter concludeert dat [gedaagde partij] in redelijkheid het PFC van [B] kon benutten - bij gebreke van een vooraf tussen partijen gemaakte afspraak - voor de toets of [eisende partij] aan zijn targets als bedoeld in de variabel loonregeling uit de arbeidsovereenkomst heeft voldaan. De door Sater nog opgeworpen vraag of afgezien van die targets ook nog betekenis toekomt aan het gegeven dat [gedaagde partij] in 2011 verlies heeft geleden, beantwoordt de kantonrechter ontkennend. [gedaagde partij] heeft niet of onvoldoende toegelicht hoe dat nog - gelet op de tekst van artikel 3 van de arbeidsovereenkomst - naast de targets een rol kan spelen.

De kantonrechter bespreekt hierna deze reactie van [eisende partij] en komt dan per onderdeel tot de volgende beoordeling:

1. return on sales: [eisende partij] stelt dat meer geld is gestoken in het inhuren van dure externen (8 miljoen) en dat er 25,6 miljoen in plaats van de oorspronkelijk begrote 10,7 miljoen versneld is afgeschreven. De kantonrechter stelt vast dat [eisende partij] geen conclusie verbindt aan zijn vaststelling dat 8 miljoen meer is uitgegeven aan de inhuur van externe ondersteuning. Nu gesteld noch gebleken is dat de doelstelling “return on sales” alleen door [eisende partij] kan worden gerealiseerd, moet het ervoor worden gehouden dat het hier gaat om een algemene doelstelling van de onderneming [gedaagde partij] die doorwerkt in de individuele doelstellingen, ook al kunnen de betrokken medewerkers daar slechts beperkt invloed op uitoefenen. Zo geredeneerd is in beginsel alleen van belang de vraag of de doelstelling is gehaald en niet waarom die doelstelling niet is gehaald. De opmerking van [eisende partij] over de versnelde afschrijving vat de kantonrechter evenwel op als een verweer dat hier slechts een boekhoudkundige en verder niet gerechtvaardigde correctie is doorgevoerd en dat die correctie voor de beoordeling van de doelstelling buiten beschouwing moet blijven. [gedaagde partij] heeft op deze kritiek niet gereageerd, zodat de kantonrechter dit verweer honoreert. Als uit wordt gegaan van de begrote afschrijving (10.678) komt de kantonrechter uit op een winst van 4.468 in plaats van het door [gedaagde partij] gestelde verlies van 10.458. Een winst van 4.468 afgezet tegen de “total revenue” van 98.588 leidt tot een return on sales van 4,5% ofwel nog steeds ruim beneden de door [gedaagde partij] gestelde en door [eisende partij] niet betwiste ondergrens van de target op dit onderdeel (9,7%). De conclusie is dat de kantonrechter [gedaagde partij] volgt in haar standpunt dat op dit onderdeel het target niet is gehaald.

2. Estate budget en Estate/Endstate: [eisende partij] heeft niet bestreden dat het budget is overschreden, zodat op dit onderdeel het target niet is gehaald. [eisende partij] stelt voorts dat de zogenoemde KAT “eind 2011” klaar was en dat dit blijkt uit productie 16 van [gedaagde partij]. Nu in die productie gesproken wordt van een vertraging had het op de weg van [eisende partij] gelegen om aan te geven waar dan precies in die productie is te lezen dat de KAT op tijd klaar was. De kantonrechter heeft dit niet kunnen vinden. De conclusie is dat dit target niet is gehaald.

3. SSCH samenvoeging: [eisende partij] heeft slechts in algemene termen gesteld dat de integratie op schema lag, waarbij hij verwijst naar de verhuizing en afwikkeling van contracten. Dat is echter geen reactie op de stelling van [gedaagde partij] dat het target was dat de samenvoeging per 1 juli 2011 moest kunnen plaatsvinden. Nu op dit onderdeel het verweer onvoldoende concreet is, moet het ervoor worden gehouden dat ook hier het target niet is gehaald.

4. Klanttevredenheid: [eisende partij] bestrijdt niet dat de gemiddelde klanttevredenheid in 2011 uit kwam op 6,7 en dat het target op 6,8 lag. Naar de kantonrechter uit de reactie van [eisende partij] begrijpt, stelt hij zich echter op het standpunt dat de klanttevredenheid in mei/juni 2011 nog 7,1 was en dat de onrust van het ontslag van algemeen directeur [B] per 1 juni 2011 van invloed is geweest op het later gerealiseerde lagere cijfer. Daargelaten de betwisting door [gedaagde partij] dat het klantwaarderingcijfer in mei/juni 2011 7,1 was, heeft ook hier te gelden dat het algemene target niet is gehaald. [eisende partij] heeft niet of onvoldoende gesteld dat en waarom onder omstandigheden [eisende partij] desondanks in aanmerking komt voor de bonus. Het enkele feit dat de klanttevredenheid mogelijk door omstandigheden buiten de invloedsfeer van [eisende partij] om onvoldoende is, maakt nog niet dat daarmee aan dit target kan worden voorbij gegaan, teminder nu het hier gaat om een algemeen target.

5. Audit: [eisende partij] heeft bestreden dat zich “audit pijnpunten” met een “ABN Amro High Risk score” hebben voorgedaan. [gedaagde partij] heeft daartegenover betoogd dat blijkens productie 20 niet is voldaan het aan het target dat geen high risks van langer dan drie maanden bestaan. De kantonrechter kan dit echter niet uit die productie afleiden, zodat op dit onderdeel de feitelijke grondslag voor de stellingen van [gedaagde partij] als onvoldoende onderbouwd wordt verworpen. De daaraan te verbinden conclusie is dat [eisende partij] geacht moet worden dit target te hebben gehaald.