Uitspraken

Voorts beroept [gedaagde] zich op een door haar ontvangen anonieme brief, die volgens haar afkomstig lijkt van een voormalige vriendin van [B]. Deze brief vermeldt onder meer:

"Nederland, 9 maart 2011

Beste mensen,

Deze brief heb ik na lang beraad toch besloten te schrijven. Ik vind dat er grenzen moet zijn. Wat ik hier ga schrijven is geen verzonnen verhaal maar precies zoals mijn vriendin [B] ([B], kantonrechter) het heeft vertelt. Ze zegt nu wel heel veel spijt heeft van te hebben, maar met haar ben ik helemaal klaar. Ze weet hoe ik erover denkt vanaf de dag dat ze het vertelde. Alles wat ze heeft gezegd is een grote leugen. Bang dat [gedaagde] ([gedaagde], kantonrechter) zou doorgeven dat ze niet goed functioneert, en misschien haar baan zou kwijt raken. Ze moest haar voor zijn.

(…)

Toen hoorde zij die mevrouw schreeuwen, gillen. Ze vroeg aan [gedaagde] waarom die mevrouw gil, als antwoord kreeg ze dat doet ze altijd.

(…)

Ze vertelde dat toen [gedaagde] weg was vroeg ze aan die mevrouw van waarom ze zo ging gillen, toen zei die mevrouw ik heb pijn. Toen zei [B] als ze u geslagen heeft mag u het best wel zeggen hoor ik zal u bijstaan, mevrouw zei vervolgens nee joh [gedaagde] help me altijd goed. [B] zei u ben zeker bang, maar ik ga het wel doorvertellen".

De kantonrechter overweegt het volgende.

[gedaagde] heeft niet betwist dat de door Fokus gehanteerde ontslaggronden, indien deze feiten komen vast te staan, een dringende reden opleveren voor ontslag op staande voet. De kantonrechter zal daarvan dan ook uitgaan.

Een schriftelijke verklaring van [B] vermeldt onder meer:

"Op een gegeven moment was [gedaagde] bezig de cliënt te wassen ter hoogte van haar heupen. Het leek alsof de cliënt iets wilde gaan zeggen, zij maakt een geluid en bewoog met haar armen. Op dat moment stak [gedaagde] ineens haar arm uit naar het gezicht van de cliënt. Ze tikte de cliënt tegen haar kin waardoor haar hoofd naar de zijkant bewoog en zei daarbij: "Nu even ophouden, niet zeuren. Ik ben nu even hier bezig."

[B] heeft als getuige onder meer verklaard:

"2. Het viel mij op dat mevrouw [gedaagde] over mevrouw [A] sprak alsof die er niet bij was. Ik stond bijvoorbeeld in de badkamer toen mevrouw [gedaagde] naar mij schreeuwde dat mevrouw [A] niet aan haar doosje mocht zitten en dat zij vies was. Ik keek mevrouw [gedaagde] toen aan en deed mijn vingers tegen mijn lippen. Ik zei: niet zo hard. Mevrouw [gedaagde] zei toen: ze is toch doof.

3. Vervolgens gingen wij mevrouw [A] wassen. Mevrouw was druk aan het bewegen met haar handen, want zij kan niet goed uit haar woorden komen. Mevrouw [gedaagde] zei toen tegen haar: niet zo lastig doen. Zij gaf haar daarbij een tik of duw tegen haar kin. Haar kin ging daardoor ongeveer tien centimeter opzij. Bovendien had mevrouw een brace om, een grote kraag. Die is er juist voor om de nek gefixeerd te houden. Zo een duw hoor je overigens nooit te geven. Ik schrok daar echt van. Een klap heb ik niet gezien. Ik denk dat in de stukken met een klap deze duw bedoeld is.

(…)

10. Het was inderdaad niet leuk om te horen dat mevrouw [gedaagde] vond dat ik niet moest worden ingeroosterd omdat ik nog niet veel ervaring had, maar dat staat helemaal los van deze verklaring. Na het weekend ben ik zelf naar mijn locatiemanager gegaan omdat het gebeurde nogal indruk op mij had gemaakt.

11. Er is inderdaad sprake geweest van een anonieme brief. Ik kan dat niet plaatsen. Hij is niet afkomstig van een vriendin van mij".

[A] heeft als getuige onder meer verklaard:

"2. Ik ken de mevrouw hier rechts aan de hoek van de tafel (opmerking kantonrechter: mevrouw [gedaagde]). Ik durf niet naar haar te kijken. Ik ben bang voor haar (opmerking kantonrechter: tijdens het dicteren begint de getuige te huilen). Zij heeft mij geslagen. (…)

3. Ja, zij heeft mij geslagen, op mijn wang. Ik had een halo-frame over mijn hoofd tot aan mijn borst. Ik was namelijk aan mijn nek geopereerd. Dat frame zorgde ervoor dat ik geen beweging kon maken en zo kon het bot beter aangroeien. Mevrouw [gedaagde] sloeg mij met de volle hand. U leest voor wat [B] als getuige (punt 3) heeft verklaard. Nee, het was degelijk een klap. Het deed een beetje pijn. Het was dus geen harde klap, maar een gewone klap. Zij deed dat omdat ik niet goed uit mijn woorden kon komen.

4. Ik heb gehoord dat mevrouw [gedaagde] over mij zei dat ik stonk. Ik weet niet meer wanneer dat was, en ook niet of dat op dezelfde dag als die klap was. Het is bijna drie jaar geleden".

Naar het oordeel van de kantonrechter is op grond van de hiervoor geciteerde verklaringen met voldoende zekerheid komen vast te staan dat [gedaagde] een tik of duw tegen de kin van [A] heeft gegeven, die zo krachtig was dat daardoor het hoofd van [A] een centimeter of tien opzij ging, en dat [A] in verband met een ondergane nekoperatie op dat moment een brace of halo-frame droeg.

De verklaring van [B] is consistent en er zijn geen serieuze aanwijzingen dat zij niet naar waarheid heeft verklaard. Of [gedaagde] er ongelukkig mee was dat [B] - die nog weinig ervaring had - bij haar was ingeroosterd is hiertoe in ieder geval onvoldoende.

De verklaring van [A] bevestigt in grote lijnen de verklaring van [B], zij het dat [A] erbij blijft dat sprake is geweest van een (zij het niet echt harde) klap in plaats van een tik of duw.

Voorts acht de kantonrechter op grond van de verklaringen van de getuigen [B] en [A] bewezen dat [gedaagde] van [A] heeft gezegd dat deze stonk.

Hiermee is tevens bewezen dat [gedaagde] vervolgens ten onrechte deze gedragingen heeft ontkend.

Op grond van het voorgaande heeft Fokus [gedaagde] naar het oordeel van de kantonrechter terecht op staande voet ontslagen. Hierbij is niet van belang of de gedraging van [gedaagde] aangemerkt moet worden als een klap dan wel als een tik of duw. Voor zover sprake is geweest van een tik of duw staat immers tevens vast dat daardoor het hoofd van [A] ongeveer tien centimeter opzij ging terwijl zij een brace of halo-frame droeg na een nekoperatie. Een dergelijke tik of duw is op zijn minst even ernstig als (zo niet ernstiger dan) een klap, een en ander in de door Fokus in de ontslagbrief genoemde context van een respectloze bejegening.

Naar het oordeel van de kantonrechter is het overigens voldoende aannemelijk dat Fokus [gedaagde] ook zou hebben ontslagen indien zij geweten had dat [gedaagde] de hiervoor omschreven tik of duw heeft gegeven in plaats van een klap. Tevens is voldoende aannemelijk dat het [gedaagde] duidelijk is geweest dat zij ook vanwege deze tik of duw zou zijn ontslagen. [gedaagde] heeft hieromtrent overigens niets gesteld; zij heeft in haar conclusie na enquête volstaan met de enkele betwisting dat zij een klap heeft gegeven.

In reconventie