Uitspraken

Het aanbod van [eiser] houdt –kort en zakelijk weergegeven– het volgende in. [eiser] zal in de aangeboden looptijd van 36 maanden zijn inkomen reserveren boven het (op basis van de Recofa-richtlijnen berekende) vrij te laten bedrag. Deze reserveringen worden door de schuldhulpverlener na jaarlijkse hercontrole aan de schuldeisers uitgekeerd. In het aanbod heeft de schuldhulpverlener geprognosticeerd dat op de hiervoor omschreven wijze circa 15,87% op elke concurrente vordering en circa 31,74% op elke preferente vordering kan worden voldaan. Volgens het aanbod dienen de schuldeisers het resterende deel van hun vordering op [eiser] kwijt te schelden. De schuldenlast van [eiser] bedraagt ten tijde van het aanbod in totaal € 129.699,33 verdeeld over 9 concurrente schuldeisers en een preferente vordering van € 2.210,00.

De rechtbank overweegt als volgt. Het verzoek kan slechts worden toegewezen als WestlandUtrecht in redelijkheid niet tot weigering van het aanbod heeft kunnen komen, in aanmerking genomen de onevenredigheid tussen het belang dat zij heeft bij uitoefening van de bevoegdheid tot weigering en de belangen van [eiser] of van de overige schuldeisers die door die weigering worden geschaad. Het verzoek tot toelating tot de wettelijke schuldsaneringsregeling van [eiser] acht de rechtbank op voorhand groot. Derhalve moet beoordeeld worden of in financieel opzicht de schuldeisers beter af zijn met de wettelijke schuldsaneringsregeling of met het aangeboden akkoord. [eiser] beschikt sinds 2007 over dezelfde fulltime baan en heeft een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Met afdoende zekerheid kan dan ook worden gezegd dat zijn inkomen de komende drie jaar zowel in de wettelijke schuldsaneringsregeling als het aangeboden akkoord gelijk zal zijn. Per 1 oktober 2013 komen in de wettelijke schuldsaneringsregeling de kosten voor de bewindvoerder volledig ten laste van het boedelactief. Deze kosten bedragen circa € 2.920,00 exclusief btw. Daarbovenop komen de griffierechten voor het deponeren van de uitdelingslijst van € 581,00. In het aangeboden akkoord brengt de schuldhulpverlener geen kosten in rekening en wordt geen uitdelingslijst gedeponeerd. Bij een gelijkblijvend inkomen volgt hieruit dat het aangeboden akkoord financieel gunstiger is voor de schuldeisers dan een wettelijke schuldsaneringsregeling.

Anders dan WestlandUtrecht stelt volgt uit de wettelijke bepalingen noch uit de wetsgeschiedenis dat het dwangakkoord niet zou zijn bedoeld om een schuldeiser die het grootste aandeel heeft in de schuldenlast te dwingen mee te werken. Dit kan ook niet worden afgeleid uit eerdere uitspraken van deze rechtbank (zie bijvoorbeeld Rb Utrecht, 5 januari 2012, JOR 2012/95), waar een verzoek dwangakkoord tegen de schuldeiser die 100% van de schuldenlast van de verzoeker in handen had niet- ontvankelijk is verklaard. In het systeem van de Faillissementswet is bij een aangeboden akkoord steeds sprake van een meerderheid van schuldeisers die een (dwarsliggende) minderheid dwingt mee te werken aan een voor de gezamenlijke schuldeisers gunstig akkoord. In het onderhavige geval vertegenwoordigd WestlandUtrecht weliswaar bijna 57% van de schuldenlast, maar hebben 9 van de 10 schuldeisers met het aangeboden akkoord ingestemd. Er is sprake van een voor de gezamenlijkheid van de schuldeisers gunstig akkoord aangezien met het akkoord een hogere aflossing wordt bereikt. Ook volgt de rechtbank WestlandUtrecht niet in haar stelling dat [eiser] middels afbetalingsregelingen volledig zijn schulden zou kunnen afbetalen. Uit het verzoekschrift blijkt dat [eiser] een afloscapaciteit heeft van circa € 312,00 per maand. Dit houdt in dat volledige aflossing van zijn schuldenlast weliswaar in theorie mogelijk is, maar dat (nog afgezien van de eventuele verzuimrente en incassokosten) dit circa 35 jaar zou vergen. Dit kan niet worden gezien als een afzienbare termijn.

Het verzoek tot vaststelling van een dwangakkoord zal op grond van het voorgaande worden toegewezen.

WestlandUtrecht zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiser] worden begroot op nihil.