Uitspraken

[gedaagde] heeft erkend dat zij geld uit de kassa’s van [eiser] heeft verduisterd. Daarmee staat vast dat zij schade heeft toegebracht aan [eiser], evenals overigens dat zij daarvoor jegens [eiser] aansprakelijk is. In geschil is nog de hoogte van het verduisterde bedrag en daarmee de hoogte van de door [gedaagde] aangerichte en te vergoeden schade.

In de visie van [eiser] volgt reeds uit het geschrift van 24 februari 2012 dat [gedaagde] € 31.000,- heeft verduisterd en dat [gedaagde] gehouden is tot betaling van dit bedrag.

Volgens [gedaagde] heeft zij gedurende circa 1,5 jaar, tot aan 24 januari 2012, in totaal circa € 1.500,- verduisterd. [gedaagde] voert primair aan dat er geen sprake is geweest van wilsovereenstemming ten aanzien het verduisterde bedrag, omdat ([eiser] had moeten begrijpen dat) [gedaagde] nooit daadwerkelijk heeft willen verklaren dat zij € 31.000,- heeft weggenomen en dat zij bereid was dat bedrag aan [eiser] te betalen. Subsidiair vernietigt zij de rechtshandeling van 24 januari 2012, gelegen in de instemming tot terugbetaling van het bedrag van € 31.000,-, op grond van misbruik van omstandigheden.

De kantonrechter overweegt dat de stelling dat er geen sprake is geweest van wilsovereenstemming, geen doel treft. [gedaagde] heeft met de ondertekening van de opzeggingsbrief een duidelijke en ondubbelzinnige handeling verricht, waaruit haar instemming met het daarin genoemde bedrag van € 31.000,- is gebleken. [eiser] mocht er dan ook op vertrouwen dat zij met dit bedrag heeft ingestemd.

De kantonrechter overweegt over bovenstaande vraag ten eerste dat [gedaagde] het gesprek van 24 januari 2012 onvoorbereid is ingegaan. Als onbetwist staat vast dat [gedaagde] niet van tevoren op de hoogte is gesteld dat er een gesprek met haar zou plaatsvinden en wat het onderwerp van het gesprek zou zijn. Tevens staat vast dat [gedaagde] tijdens dit gesprek voor het eerst is geconfronteerd met het vermoeden dat zij gedurende enige tijd geld heeft ontvreemd uit de kassa’s van [eiser]. De kantonrechter overweegt ten tweede dat er sprake is geweest van een ongelijkwaardige verhouding tussen partijen tijdens dit gesprek. Naast de overwichtspositie van [eiser] als werkgever, waren namens [eiser] drie personen aanwezig die tevens in hiërarchie hoger stonden dan [gedaagde], terwijl [gedaagde] alleen was. Onder deze omstandigheden werd [gedaagde] geconfronteerd met de ontdekking van de door haar gepleegde diefstal, waardoor zij zich – weliswaar door eigen toedoen – in een benarde positie bevond. Daarbij is (als onbetwist vast komen te staan dat) het gesprek enkele malen stil gelegd, met de opzet van [eiser] dat [gedaagde] kon nadenken over de juistheid van de door haar totdantoe afgelegde verklaringen. De kantonrechter overweegt dat [eiser] daarmee (wellicht onbedoeld) enige druk op [gedaagde] heeft uitgeoefend om een voor [eiser] meer acceptabele verklaring te verkrijgen, waarna de brief is ondertekend. Deze druk is alleen maar toegenomen door tijdens dit gesprek is te informeren naar de bezittingen van [gedaagde], waardoor bij [gedaagde] vrees voor haar toekomst is opgewekt.

Onder zojuist genoemde omstandigheden heeft [gedaagde] een voor haar zeer nadelige beslissing genomen: zij heeft door ondertekening van de brief niet alleen haar baan verloren, maar ook een schuld van € 31.000,- erkend. Dat de gevolgen van de ondertekening van de brief zijn toegelicht tijdens het gesprek, zoals [eiser] stelt, wordt alleen ondersteund door een verklaring van [A], die tegelijkertijd heeft verklaard dat hij bij deze toelichting niet (meer) aanwezig was. De kantonrechter oordeelt als gevolg van het voorgaande dat aangenomen kan worden dat [gedaagde] de brief niet zou hebben ondertekend indien zij de voor een dergelijke beslissing normaal te achten voorbereidingen, zoals inwinning van deskundig advies, zou hebben getroffen. [eiser] heeft moeten begrijpen dat [gedaagde] door haar onervarenheid de brief al tijdens het gesprek van 24 januari 2012 heeft ondertekend in plaats van zich daarover te laten adviseren. [eiser] had [gedaagde] daarvan behoren te weerhouden.

De kantonrechter concludeert als gevolg van het voorgaande dat er sprake is geweest van misbruik van omstandigheden aan de zijde van [eiser], waardoor het beroep van [gedaagde] op vernietiging van de instemming met het bedrag van € 31.000,- wordt aanvaard. Dat [gedaagde] tijdens het gesprek weg kon gaan iets wat men in het algemeen niet snel doet en ruim een jaar na dato nadat ze een advocaat heeft geconsulteerd zich beroept op vernietiging van haar instemming, maken het voorgaande niet anders. Dat laat onverlet dat deze omstandigheden (en de overige hier relevante omstandigheden) wel een rol kunnen spelen bij de waardering van het na te melden aan [eiser] op te dragen bewijs.

Door vernietiging van de instemming van [gedaagde] met het in de brief genoemde bedrag, is er geen sprake meer van een rechtsgeldige verklaring van [gedaagde] omtrent hetgeen de brief bestemd is ten behoeve van [eiser] te bewijzen, namelijk dat [gedaagde] € 31.000,- dient te betalen aan [eiser]. Reeds daarom levert de brief ten aanzien van het door [gedaagde] aan [eiser] verschuldigde bedrag geen dwingend bewijs op. Overigens is dit ook niet het geval nu de brief noch geheel met de hand is geschreven door [gedaagde] noch haar goedkeuring bevat die de geldsom voluit in letters vermeldt.

Het voorgaande brengt met zich mee dat vastgesteld zal moeten worden hoeveel schade [eiser] heeft geleden. De bewijslast van de schade ligt op [eiser], nu zij zich op de rechtsgevolgen hiervan beroept.

De verklaring van [gedaagde] tijdens het gesprek van 24 januari 2012 legt gezien de vernietiging geen gewicht in de schaal voor de onderbouwing van de schade.

[eiser] heeft nog gesteld dat het door [gedaagde] verduisterde bedrag volgt uit het margeverschil tussen de periode waarin [gedaagde] in dienst is geweest en de periode waarna de arbeidsovereenkomst is opgezegd. Echter blijkt uit de overgelegde berekening van het margeverschil dat dit € 23.060,- is geweest en niet € 31.000,-. Bovendien is door [B] toegelicht dat margeverschillen ook kunnen ontstaan door producten die zijn gevallen, niet goed zijn geregistreerd, door het personeel zijn genuttigd en niet worden aangeslagen, evenals misslagen in de kassaregistratie. Een margeverschil betekent derhalve niet automatisch dat dit bedrag is weggenomen door een werknemer.

De kantonrechter komt dan ook voor nu tot de conclusie dat uit hetgeen over en weer is gesteld en ter onderbouwing is overgelegd, de juistheid van de stelling van [eiser] niet zonder meer kan worden afgeleid. Gelet op de betwisting door [gedaagde] van de hoogte van het in totaal weggenomen bedrag, zal [eiser] - conform haar aanbod daartoe worden opgedragen te bewijzen dat [gedaagde] zich schuldig heeft gemaakt aan de verduistering van het bedrag van € 31.000,-.

Ten aanzien van de wettelijke rente overweegt de kantonrechter alvast dat deze, bij gebreke van betwisting, (bij eindvonnis) zal worden toegewezen met ingang van 15 februari 2013.

Tevens overweegt de kantonrechter alvast het volgende over de door [eiser] gevorderde buitengerechtelijke incassokosten. Voor de verschuldigdheid van buitengerechtelijke incassokosten dient te worden gesteld en onderbouwd op grond waarvan deze verschuldigd zijn en voorts dat genoemde kosten daadwerkelijk zijn gemaakt. Conform het rapport Voorwerk II hanteert de kantonrechter het uitgangspunt dat het moet gaan om verrichtingen die meer omvatten dan een enkele (eventueel herhaalde) aanmaning, het enkel doen van een schikkingsvoorstel, het inwinnen van eenvoudige inlichtingen of het op gebruikelijke wijze samenstellen van het dossier. [eiser] heeft gesteld dat buiten de verrichtingen ter voorbereiding van de gedingstukken en ter instructie van de zaak, het nodige overleg is gevoerd. Echter heeft [eiser] niet gespecificeerd met wie en wanneer deze gesprekken zijn gevoerd, hoeveel uren daarmee gemoeid zijn geweest, wat het gehanteerde uurtarief is geweest en waarom deze kosten zouden moeten worden aangemerkt als buitengerechtelijke kosten. Hierom moeten de kosten waarvan [eiser] vergoeding vordert, worden aangemerkt als betrekking hebbend op verrichtingen waarvoor de proceskostenveroordeling wordt geacht een vergoeding in te sluiten. De vordering tot vergoeding van buitengerechtelijke kosten ligt daarmee voor afwijzing gereed.

De door [eiser] gevorderde nakosten, te weten het nasalaris, liggen voor toewijzing gereed, omdat [gedaagde] hoe dan ook een bedrag aan [eiser] zal moeten voldoen, nu [gedaagde] de verschuldigdheid van in ieder geval € 1.500,- niet heeft betwist.

In afwachting van de uitkomst van voormelde bewijsopdracht, zal iedere verdere beslissing worden aangehouden.

Indien [eiser] het bewijs (mede) wenst te leveren door schriftelijke stukken of andere gegevens, dient zij deze afzonderlijk bij akte in het geding te brengen. Indien [eiser] het bewijs wil leveren door het doen horen van getuigen, dient zij dit in de akte te vermelden en de verhinderdata op te geven van alle partijen en van de op te roepen getuigen. De kantonrechter zal vervolgens een dag en uur voor een getuigenverhoor bepalen.

Partijen moeten bij de getuigenverhoren in persoon aanwezig zijn, of in het geval van [eiser] rechtsgeldig vertegenwoordigd zijn. Indien een partij zonder gegronde reden niet verschijnt, kan dit nadelige gevolgen voor die partij hebben.

De kantonrechter verwacht dat het verhoor per getuige maximaal 45 minuten zal duren. Als [eiser] verwacht dat het verhoor van een getuige langer zal duren dan de hiervoor vermelde duur, kan dat in de te nemen akte worden vermeld.

[gedaagde] stelt dat haar 4-wekensalaris over de periode 1 2012 niet aan haar is voldaan door [eiser]. De kantonrechter begrijpt dat met de periode 1 2012, de periode van 1 januari 2012 tot en met 24 januari 2012 is bedoeld. [eiser] heeft niet betwist dat zij dit loon aan [gedaagde] is verschuldigd en dat dit loon nog niet aan [gedaagde] is voldaan. Zij stelt echter dat het loon is verrekend met de door haar geleden schade. Echter heeft [eiser] geen feiten of omstandigheden naar voren gebracht, waaruit (een verklaring strekkende tot) deze verrekening is gebleken. Hierdoor is de verrekening niet vast komen te staan. Als gevolg zal de uitbetaling van het gemiste loon, zoals gevorderd, bij eindvonnis worden toegewezen.

Verder heeft [gedaagde] gesteld dat [eiser] de salarisstroken over de periode van 1 januari 2010 tot en met 24 januari 2013 en de jaaropgave ten aanzien van het jaar 2012 niet heeft verstrekt. [eiser] heeft hiertoe aangevoerd dat zij loonstroken via het bedrijfsintranet verstrekt. Werknemers hebben derhalve via het bedrijfsintranet beschikking over deze loonstroken, aldus [eiser]. De kantonrechter begrijpt hieruit dat de loonstroken en de jaaropgave niet ter hand zijn gesteld aan [gedaagde], maar dat zij deze heeft kunnen inzien op het bedrijfsintranet. De kantonrechter begrijpt ook uit de stelling van [eiser] dat er alleen sprake is geweest van elektronische opgaven van het loon. De kantonrechter overweegt dat krachtens artikel 7:626 BW de loonstroken en de jaaropgave aan de werknemer dienen te worden verstrekt, wat iets anders is dan deze ter beschikking stellen middels het bedrijfsintranet. Daarnaast dient bij een elektronische opgave van het loon de verstrekking op zodanige wijze te geschieden dat de opgave door de werknemer kan worden opgeslagen en voor hem/haar toegankelijk is ten behoeve van latere kennisneming. Enkel de beschikking hebben over deze stukken door in te loggen op het bedrijfsintranet volstaat naar het oordeel van de kantonrechter niet. Nu [eiser] niet heeft aangevoerd dat de loonstroken en de jaaropgave zodanig zijn verstrekt dat [gedaagde] deze heeft kunnen opslaan en voor [gedaagde] toegankelijk zijn voor latere kennisneming heeft [eiser] de stelling van [gedaagde] niet, of in ieder geval onvoldoende, betwist. Hierdoor is vast komen te staan dat de loonstroken en de jaaropgave over 2012 niet zijn verstrekt aan [gedaagde], waardoor [eiser] daartoe zal moeten overgaan. De kantonrechter begrijpt overigens dat [gedaagde] heeft bedoeld te stellen dat de loonstroken van 1 januari 2010 tot en met 24 januari 2012 dienen te worden verstrekt, aangezien 24 januari 2012, en niet 24 januari 2013, de laatste werkdag van [gedaagde] is geweest. De gevorderde dwangsom van € 1.000,- per dag acht de kantonrechter te hoog. De kantonrechter zal de dwangsom daarom alvast vaststellen op € 100,- per dag of gedeelte daarvan, met dien verstande dat de afgiftetermijn van de loonstroken en verbeurte van de dwangsom zal worden bepaald op veertien dagen na betekening van het vonnis.

De door [eiser] gevorderde nakosten liggen voor toewijzing (bij eindvonnis) gereed.

In afwachting van de uitkomst van voormelde bewijsopdracht in conventie, zal iedere verdere beslissing worden aangehouden.