Uitspraken

De kantonrechter overweegt het volgende.

De schriftelijke arbeidsovereenkomst tussen [A] en [eiser] vermeldt onder meer:

"8. Pensioen: U wordt opgenomen in ons pensioenfonds waarvoor u geen premie verschuldigd bent".

Nu deze bepaling niet aangeeft wat onder "ons pensioenfonds" moet worden verstaan, levert deze bepaling geen uitsluitsel op voor de vraag welk reglement van toepassing is.

[eiser] heeft op zichzelf niet betwist dat de pensioenregeling uit 1999 in 2004 in verband met de invoering van de Wet Witteveen is gewijzigd. Ook al zou hem bij de indiensttreding (bij vergissing) het reglement uit 1999 zijn overhandigd, dan nog mocht hij er naar het oordeel van de kantonrechter onder deze omstandigheden niet op vertrouwen dat op hem (naar aangenomen moet worden: als enige werknemer van [A]) niet het reglement uit 2004 maar het reglement uit 1999 van toepassing zou zijn. Dit zou wellicht anders kunnen zijn als partijen over dit punt expliciete afspraken zouden hebben gemaakt, maar dat is niet gesteld of gebleken. Het zou voorts naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zijn indien [eiser] van [A]/Veritas zou verwachten dat zij het pensioenreglement uit 1999 met betrekking tot hem zou toepassen, omdat voldoende aannemelijk is dat daarmee gehandeld zou worden in strijd met de gewijzigde wetgeving. In het kader van de Wet Witteveen zijn immers beperkingen aangebracht in de wijze van pensioenopbouw, o.a. door invoering van een minimum-franchise en een jaarlijks maximaal opbouwpercentage. Hierbij komt nog dat artikel 24 lid 2 van het reglement 1999 bepaalt:

"Indien sociale wetten, fiscale wetten of verplicht gestelde pensioenvoorzieningen worden ingevoerd of gewijzigd, zal de werkgever, indien hij daartoe termen aanwezig acht, de in dit pensioenreglement neergelegde pensioenregeling - met inachtneming van eventuele wettelijke voorschriften - aan de gewijzigde omstandigheden aanpassen".

Op zich was [A] dus gerechtigd het pensioenreglement uit 1999 in 2004 te wijzigen.

Naar het oordeel van de kantonrechter is daarom vanaf de indiensttreding van [eiser] in ieder geval niet het pensioenreglement uit 1999, maar het pensioenreglement uit 2004 van toepassing. De vordering om voor recht te verklaren dat het reglement uit 1999 van toepassing is zal daarom worden afgewezen.

De wijzigingen van de pensioenreglementen na de indiensttreding van [eiser]

De vordering onder d tot en met g

Loon c.a.

Veritas brengt tegen deze vordering in3 dat de salaristabel van [A] uit 2008 waar [eiser] zich op beroept niet tussen partijen van toepassing is, en voor zover deze wel van toepassing is dan is zij per 1 november 2009 vervangen door de regeling in het Handboek Arbeidsvoorwaarden. Op grond van deze laatste regeling is het salaris van [eiser] gestegen. Over de periode 1 januari 2008 tot 1 januari 2012 heeft hij aldus aan loonsverhogingen een bedrag ontvangen van € 11.498,85 (bruto). Dit bedrag is veel hoger dan het door [eiser] berekende bedrag van € 9.039,60 (bruto).

In zijn akte van 2 juli 20134 stelt [eiser] dat de optelsom in de berekening van Veritas niet € 11.498,85 bedraagt, maar € 4.439,17: Veritas heeft alle bedragen die in de laatste kolom bij elkaar zijn geteld nogmaals opgeteld, hetgeen natuurlijk niet juist kan zijn.

[eiser] heeft de door Veritas in haar berekening genoemde aan hem betaalde jaarsalarissen over de jaren 2008 tot en met 2012 niet betwist, zodat de kantonrechter van die bedragen zal uitgaan.

Indien het jaarsalaris van [eiser] niet verhoogd zou zijn, zou hij in deze periode aan salaris hebben ontvangen 5 (jaar) x € 43.277,-- = € 216.385,--.

Hij heeft echter ontvangen:

totaal € 227.883,85

zonder loonsverhoging € 216.385,--

aan loonsverhoging ontvangen € 11.498,85.

De stelling van [eiser] dat sprake is van een dubbeltelling is dus onjuist.

In zijn eigen eerdergenoemde berekening hanteert [eiser] overigens dezelfde systematiek als Veritas in haar berekening.

De vordering onder h en i

Ziektekosten

[eiser] legt aan deze vordering ten grondslag dat hij op grond van artikel 13 van de arbeidsovereenkomst recht heeft op vergoeding van 50% van de ziektekosten: "13. Ziektekosten: In de particuliere ziektekostenverzekering zal een bijdrage worden verstrekt, zijnde 50% van de werkelijke premie op basis van maximaal klasse 2b (zie secundaire arbeidsvoorwaarden)".

Ten onrechte is aan deze arbeidsvoorwaarde nooit uitvoering gegeven. Op zijn vragen daaromtrent is nooit gereageerd. Hij begroot de aan hem toekomende vergoeding over de periode 2005-2013 op € 5.865,80 (per jaar uiteenlopend van € 696,-- tot € 934,50).

[eiser] heeft hiertegen ingebracht7 dat een enkele wetswijziging geen verandering in zijn rechten meebrengt indien geen sprake is van overeenstemming. Dit standpunt heeft hij nauwelijks nader gemotiveerd.

Bij repliek8 stelt [eiser] verder dat Veritas nooit een beroep heeft gedaan op enige wettelijke regeling die de bijdrage zou kunnen veranderen. Deze stelling gaat naar het oordeel van de kantonrechter in ieder geval niet op, gelet op eerdergenoemd mede aan [eiser] gericht e-mailbericht van 14 december 2005, waarin de beweegredenen van de directie uitgebreid zijn uitgelegd.

De kantonrechter overweegt voorts het volgende.

Niet gesteld of gebleken is dat tussen partijen een eenzijdige wijzigingsbeding als bedoeld in artikel 7:613 BW van toepassing is. Een besluit van de ondernemingsraad kan op zich voorts geen rechtens geldende wijziging teweeg brengen van een arbeidsvoorwaarde met een individuele werknemer. Of Veritas de arbeidsvoorwaarden met betrekking tot de vergoeding van ziektekosten eenzijdig mocht wijzigen dient daarom te worden beoordeeld aan de hand van de maatstaf die is neergelegd in het arrest Stoof/Mammoet (HR 11 juli 2008, ECLI:NL:HR:2008:BD1847). Dit arrest heeft weliswaar betrekking op de vraag of een werknemer gehouden is een wijzigingsvoorstel van de werkgever te aanvaarden, terwijl in dit geval sprake is van een reeds genomen besluit, maar deze uitspraak leent zich ook voor toepassing in laatstbedoelde situatie. Onderzocht dient daarom te worden: 1) bestond er voor Veritas aanleiding tot wijziging van deze arbeidsvoorwaarde, 2) is deze voorgestelde wijziging redelijk en 3) mocht van [eiser] gevergd worden dat voorstel te aanvaarden?

Naar het oordeel van de kantonrechter bestond er voor Veritas aanleiding de arbeidsvoorwaarden met betrekking tot de ziektekostenvergoeding te wijzigen. Zoals in eerdergenoemde e-mail uiteengezet diende Veritas over maximaal circa € 30.000,-- per jaar (het salaris van [eiser] bedroeg beduidend meer) een premie af te dragen van circa 6,5%, dus circa € 1.950,--. [eiser] stelt dat hij op grond van de oorspronkelijke regeling recht had op € 696,-- tot € 934,50 per jaar. Vanaf 1 januari 2006 zou dat voor Veritas dus neerkomen op een verhoging van de jaarlijkse vergoeding aan [eiser] met € 1.950,--, een verhoging van meer dan 300%.

Deze wijziging was ook redelijk, gelet op deze onevenredige stijging van de kosten voor Veritas, en voorts omdat uit het verslag van de betreffende OR-vergadering blijkt dat de werkgever doende was een collectieve ziektekostenverzekering af te sluiten en aan de werknemers aan te bieden. Aangenomen moet worden dat een dergelijke collectieve verzekering voor de werknemers gunstiger zal zijn dan een individueel door hen afgesloten verzekering. Dat dit in deze zaak anders is heeft [eiser] niet gesteld.

Op grond van het voorgaande volgt dat ook de laatste vraag positief dient te worden beantwoord: van [eiser] mocht gevergd worden dat hij deze beslissing van Veritas (indien deze als voorstel zou zijn gepresenteerd) had behoren te aanvaarden.

Ten overvloede merkt de kantonrechter op dat het nogal merkwaardig overkomt dat [eiser] de bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst per 1 september 2005 overeengekomen vergoeding pas voor het eerst concreet claimt in zijn dagvaarding van 15 januari 2013, dus ruim 7 jaar later. Veritas stelt terecht dat de vordering deels op zijn minst is verjaard. Nu de vordering reeds op andere gronden worden afgewezen, behoeft dit laatste echter geen nadere motivering.