Uitspraken

[gedaagde] betwist dat het rechtsvermoeden van artikel 7:610b BW van toepassing is. Zij stelt dat de duur van de te verrichten werkzaamheden expliciet is geregeld in de arbeidsovereenkomst door een minimum en maximum op te nemen en dat partijen van die afspraak in de praktijk ook niet zijn afgeweken. Door in de arbeidsovereenkomst op te nemen dat de arbeidsduur 29 tot 38 uur bedraagt is voorzien in de mogelijkheid dat [eiseres] minder of meer zou werken. [gedaagde] is van mening dat er geen aanknopingspunten zijn die een beroep op het rechtsvermoeden van [eiseres] rechtvaardigen. Voor zover de kantonrechter daar anders over oordeelt, stelt [gedaagde] zich op het standpunt dat doordat het aantal gewerkte uren wisselt en geen vast patroon vertoont waarbij altijd in de afgesproken bandbreedte werkzaamheden zijn verricht, zij dan in ieder geval een beroep op het rechtsvermoeden heeft weerlegd. [gedaagde] concludeert dan ook dat geen arbeidsovereenkomst is ontstaan voor een vast aantal uren.

Naar het oordeel van de kantonrechter wordt in dit geval het (proces- en bewijsrechtelijk) rechtsvermoeden weerlegd doordat het contract de duur van de te verrichten werkzaamheden expliciet regelt. Door een minimum en een maximum aan arbeidsduur overeen te komen is gebruik gemaakt van de flexibiliteit die de wet de werkgever biedt. Daar komt bij dat uit de eigen stellingen van [eiseres] volgt dat partijen van de overeengekomen duur in het verleden niet zijn afgeweken. Bijzondere omstandigheden die nopen tot een ander oordeel zijn niet gebleken, noch gesteld. Het stond [gedaagde] derhalve vrij de uren van [eiseres] te verminderen, temeer daar de terugloop van het kinderaantal als onvoldoende weersproken vaststaat.

Daar komt nog bij dat in de CAO het gebruikmaken van een dergelijke arbeidsduur is gefaciliteerd door de mogelijkheid te bieden gebruik te maken van een min/max-overeenkomst, waarbij het verschil tussen het minimum en het maximum niet meer dan 60 uur per maand mag bedragen. Bovendien volgt uit de in de CAO opgenomen bepalingen van min- en plusuren dat van een gemiddelde arbeidsduur uitgegaan moet worden. Nu uit de CAO volgt dat het gebruikmaken van een min-maxovereenkomst dan wel jaarurensystematiek mogelijk is, is duidelijk dat de vraag naar en de omvang van de werkzaamheden kunnen fluctueren, hetgeen ook inherent is aan de aard van de werkzaamheden.

Nu vaststaat dat het wettelijke vermoeden van artikel 7:610b BW niet van toepassing is, behoeft de discussie tussen partijen over de berekening van de gewerkte uren geen nadere bespreking. Immers, zolang de gewerkte uren binnen de bandbreedte van de arbeidsovereenkomst blijven, hetgeen tussen partijen vaststaat, kunnen de uren fluctueren.

Voorts vordert [eiseres] betaling van haar arbeidsuren tegen een (bruto) uurloon van € 13,35 conform salarisschaal 6, trede 14 van de CAO Kinderopvang. Hiertoe heeft [eiseres] aangevoerd dat zij ten onrechte in 2011 geen salarisverhoging heeft gekregen vanwege een matig/voldoende beoordeling. Dit onderdeel zal worden besproken onder overweging 4.11 t/m 4.12.

Op grond van het vorenstaande zal de kantonrechter de primaire en subsidiaire vorderingen onder I afwijzen.

[eiseres] heeft ter onderbouwing van deze vordering aangevoerd dat zij sinds november 2011 te weinig salaris heeft ontvangen omdat zij in 2011 ten onrechte geen salarisverhoging heeft ontvangen en dat de jaarlijkse salarisverhoging in 2012 en 2013 twee maanden te laat heeft plaatsgevonden. [eiseres] stelt dat artikel 4 sub i van haar arbeidsovereenkomst, waarop [gedaagde] waarschijnlijk haar beslissing om geen salarisverhoging te verlenen heeft gebaseerd, in strijd is met het bepaalde in de CAO, ingevolge waarvan de jaarlijkse salarisverhoging slechts achterwege gelaten mag worden bij aantoonbaar onvoldoende functioneren. Daarvoor is dan tevens vereist dat de werkgever dit (1) vooraf, (2) schriftelijk en (3) gemotiveerd meedeelt aan de werknemer. [eiseres] stelt dat uit het beoordelingsformulier volgt dat van onvoldoende functioneren geen sprake is geweest en voor zover daarvan al sprake geweest zou zijn, is door [gedaagde] niet gemotiveerd waarom de jaarlijkse salarisverhoging achterwege gelaten zou worden. [gedaagde] heeft de jaarlijkse salarisverhoging in november 2011 derhalve ten onrechte achterwege gelaten, aldus [eiseres].

[gedaagde] is van mening dat het in de arbeidsovereenkomst opgenomen criterium van niet voldoende functioneren en het uit de CAO volgende criterium van onvoldoende functioneren op hetzelfde neerkomen. Mocht al van een verschil tussen de in de arbeidsovereenkomst en de CAO opgenomen criterium van de loonsverhoging gesproken kunnen worden, dan is het resultaat van beide criteria hetzelfde. [eiseres] heeft niet voldoende en daarmee dus onvoldoende gefunctioneerd, waardoor beslist is dat er geen loonsverhoging toegekend zal worden. De beslissing is schriftelijk medegedeeld en gemotiveerd. In de CAO wordt niet nader omschreven op welke wijze de beoordeling van het functioneren dient plaats te vinden. Hetzelfde geldt voor de verslaglegging van het functioneren dan wel op welke wijze de schriftelijke motivatie van het functioneren dient te worden gecommuniceerd. Er is een functioneringsgesprek en beoordelingsgesprek met [eiseres] gevoerd. Dat is conform de binnen [gedaagde] geldende functionerings- en beoordelingssystematiek. Er is voor het daadwerkelijk niet verlenen van de loonsverhoging van te voren schriftelijk gemotiveerd waarom [eiseres] de verhoging niet heeft gekregen. Daarin is aangegeven dat de werkresultaten, het werkgedrag en de interne contacten niet voldoende, en daarmee dus aantoonbaar onvoldoende, zijn. [gedaagde] kon op basis daarvan de jaarlijkse verhoging achterwege laten, aldus [gedaagde].

De kantonrechter stelt voorop dat met betrekking tot een voorziening in kort geding, bestaande in veroordeling tot betaling van een geldsom, terughoudendheid op zijn plaats is. De rechter zal daarbij niet alleen hebben te onderzoeken of het bestaan van een vordering van de eiser op de gedaagde voldoende aannemelijk is, maar ook of daarnaast sprake is van feiten en omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening is vereist, terwijl de rechter in de afweging van de belangen van partijen mede zal hebben te betrekken de vraag naar - kort gezegd - het risico van onmogelijkheid van terugbetaling, welk risico kan bijdragen tot weigering van de voorziening.

[eiseres] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [gedaagde] worden begroot op:

- griffierecht € 219,00

- salaris gemachtigde 400,00

Totaal € 619,00