Uitspraken

Vooropgesteld wordt dat voor toewijzing van een voorziening zoals door [eiser] wordt gevorderd, het in hoge mate waarschijnlijk moet zijn dat een gelijkluidende vordering in een te voeren bodemprocedure zal worden toegewezen.

Beoordeeld dient dus te worden of al dan niet aannemelijk is dat de bodemrechter tot het oordeel zal komen dat tussen [eiser] en [gedaagde] na 6 oktober 2014, althans 20 oktober 2014, een arbeidsovereenkomst bestaat/heeft bestaan en dat op [gedaagde] de verplichting rust ook na 6 oktober 2014, althans 20 oktober 2014, loon te betalen aan [eiser].

[eiser] heeft de hem op 3 oktober 2014 aangeboden arbeidsovereenkomst verworpen. Ingevolge artikel 6:221 lid 2 Burgerlijk Wetboek (BW) is dit aanbod daarmee vervallen en kon dit zonder nieuw aanbod van [gedaagde] niet alsnog worden aanvaard. De discussie tussen partijen komt daarmee neer op de vraag of vanaf 21 mei 2014 een arbeidsovereenkomst tussen [eiser] en [gedaagde] tot stand is gekomen die ook na 6 oktober 2014, althans 20 oktober 2014, voortduurde of dat [eiser] op een andere grond werkzaamheden in het bedrijfspand van IFO B.V. voor [gedaagde] heeft verricht.

Ingevolge artikel 7:610 BW is de arbeidsovereenkomst de overeenkomst waarbij de ene partij, de werknemer, zich verbindt in dienst van de andere partij, de werkgever, tegen loon gedurende zekere tijd arbeid te verrichten. Wil sprake zijn van een arbeidsovereenkomst dan moet voldaan zijn aan de in dit artikel genoemd elementen: arbeid, loon, gedurende zekere tijd en gezagsverhouding. Daarnaast volgt uit artikel 7:610a BW het vermoeden van het bestaan van een arbeidsovereenkomst indien ten behoeve van een ander tegen beloning door die ander gedurende drie opeenvolgende maanden, wekelijks dan wel gedurende ten minste twintig uren per maand arbeid wordt verricht.

[eiser] heeft ter zitting verklaard dat zijn chef ([B]) hem daags na het faillissement van [bedrijf] heeft gezegd dat er voor hem niet zoveel zou veranderen. Hij zou zijn werkzaamheden kunnen blijven verrichten en ‘het zou goed komen’. Verder kwam [A] iedere 3 à 4 weken langs in het bedrijfspand.

[gedaagde] heeft verklaard dat zij na het faillissement twee werknemers van [bedrijf], die direct betrokken waren bij de werkzaamheden voor IFO B.V. een arbeidsovereenkomst heeft geboden, te weten [B] (chef van [eiser]) en [C] (collega van [eiser]). Volgens [gedaagde] behoorde [eiser] tot een groep werknemers die op eigen initiatief werkzaamheden in het bedrijfspand bleef verrichten. [gedaagde], althans [A], heeft [eiser] gezegd dat hij zich moest aanmelden bij het UWV. Intussen heeft [gedaagde], althans [A], gezocht naar een oplossing voor deze werknemers, in overleg met IFO B.V., en heeft zij [eiser] daarom in oktober 2014 een tijdelijke arbeidsovereenkomst kunnen bieden. De betaling aan [eiser] op 8 september 2014 was een ‘stage vergoeding’ voor het verrichte werk en op basis van het door [eiser] bij [bedrijf] verdiende loon. Abusievelijk is bij de overschrijving ‘schadevergoeding’ vermeld.

Uit deze omstandigheden leidt de kantonrechter voorshands het volgende af.

[eiser] is op de betreffende locatie blijven werken met (in ieder geval stilzwijgende) instemming van [gedaagde] en onder leiding van zijn voormalige chef (gezagsverhouding), die intussen bij [gedaagde] in dienst was getreden. [eiser] verrichtte dezelfde werkzaamheden als voorheen, in ieder geval werkzaamheden met betrekking tot opslag en overslag voor transporten voor IFO B.V.. Deze werkzaamheden heeft [eiser] van 21 mei 2014 tot en met in ieder geval 20 oktober 2014 verricht (arbeid en gedurende zekere tijd). Op 8 september 2014 heeft [eiser] daarvoor van [gedaagde] een bedrag ontvangen van € 4.628,-- netto voor de periode tot 8 september 2014 (beloning). Voorlopig is de kantonrechter dan ook van oordeel dat voldaan is aan de vereisten voor het bestaan van een arbeidsovereenkomst in de zin van artikel 7:610 BW, althans het vermoeden van artikel 7:610a BW. Dit vermoeden is door [gedaagde] niet, althans onvoldoende, ontkracht. Over de rechtsverhouding op grond waarvan [eiser] de werkzaamheden vanaf 21 mei 2014 verrichtte is tussen [eiser] en [gedaagde] niet expliciet gesproken en daarover is niets vastgelegd. Daar komt bij dat [gedaagde] [eiser] over de periode van 8 september 2014 tot en met 5 oktober 2014 daadwerkelijk loon heeft betaald, zoals is af te leiden uit de verstrekte loonstrook over die periode (productie 6 bij dagvaarding). De door [gedaagde] aan [eiser] op 3 oktober 2014 aangeboden arbeidsovereenkomst was gedurende die periode (en ook later) niet door [gedaagde] aanvaard.

Naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter is [gedaagde] dan ook gehouden het door [eiser] gevorderde loon vanaf 6 oktober 2014 te betalen, nu de arbeidsovereenkomst op die datum nog niet geëindigd was en [eiser] tot en met 20 oktober 2014 ook daadwerkelijk werkzaamheden verrichtte. Voor zover de beëindiging van de werkzaamheden van [eiser] door [gedaagde] na 20 oktober 2014 moet worden gezien als opzegging, geldt dat [eiser] in deze procedure tijdig een beroep heeft gedaan op de vernietigbaarheid daarvan. Toestemming van het UWV om de arbeidsovereenkomst op te zeggen ontbreekt. [eiser] heeft zich ook na 20 oktober 2014 beschikbaar gehouden voor het verrichten van arbeid.

Het door [eiser] gevorderde loon van € 1.654,52 bruto per vier weken, zoals laatstelijk door [gedaagde] aan [eiser] betaald, zal worden toegewezen vanaf 6 oktober 2014 tot het moment waarop de arbeidsovereenkomst tussen partijen rechtsgeldig zal zijn geëindigd.

De gevorderde wettelijke verhoging (ingevolge artikel 18 Wet Minimumloon en Minimumvakantiebijslag en artikel 7:625 BW) wordt voorlopig (bij wege van matiging) gesteld op een percentage van maximaal 25% van het op het moment van wijzen van dit vonnis achterstallige en opeisbare loon. Dit percentage komt de kantonrechter op grond van de omstandigheden van het geval billijk voor. Eveneens zal worden toegewezen de wettelijke rente over laatstgenoemd loon, vanaf de opeisbaarheid van dat loon tot de voldoening.

[eiser] maakt aanspraak op de vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. De kantonrechter stelt vast dat het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit) van toepassing is nu het verzuim op/na 1 juli 2012 is ingetreden.

De kantonrechter stelt vast dat [eiser] voldoende heeft gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht. Conform het in het Besluit bepaalde tarief zal een bedrag van € 705,90 aan buitengerechtelijke incassokosten worden toegewezen.