Uitspraken

4.1.

4.2.

Het belangrijkste verwijt dat Gaastra [eiser] in het kader van het ontslag op staande voet maakt is dat hij structureel uren in het urenregistratiesysteem van Gaastra (MANUS) heeft ingevoerd, terwijl hij niet alle opgegeven zondagen in de winkels te Roermond of Lelystad heeft gewerkt en in ieder geval niet het aantal uren als door hem ingevoerd in het systeem. [eiser] heeft daardoor lange tijd uren 200% uitbetaald gekregen die hij niet gewerkt heeft in die winkels. Daarbij acht Gaastra mede van belang dat het [eiser] zelf was die, gelet op zijn positie, de (zelf) geschreven uren moest accorderen. Gaastra meent dat zij door [eiser] bewust is misleid.

4.3.

Uit het MANUS-urenoverzicht, door Gaastra in het geding gebracht, blijkt dat [eiser] vanaf 1 januari 2014 tot de datum van ontslag op 4 zondagen na, alle zondagen als gewerkt heeft aangemerkt, voor 9 à 10 uur per zondag. Uit het onderzoek van [naam] B.V. blijkt dat de in de winkels te Roermond en Lelystad werkzame mensen allen hebben verklaard dat [eiser] sporadisch in de winkels aanwezig was op zondag, en dat als hij al aanwezig was, dit niet de hele dag was.

4.4.

[eiser] heeft zich onder meer verweerd door te stellen dat de werkzaamheden die hij op zondag registreerde niet per se alleen plaatsvonden in Lelystad en Roermond, maar gelet op zijn functiewijziging naar Rayonmanager Internationaal, ook in de buitenlandse vestigingen. Hij heeft daartoe onder meer twee verklaringen overgelegd van filiaalmedewerkers van de filialen Bad Münstereifel en Neumünster, waarin deze aangeven dat [eiser] “verschiedenen Sonntagen” (enkele zondagen) in het betreffende filiaal aanwezig is geweest. [eiser] stelt daarbij dat de heer van [E] , ten tijde van zijn overgang naar de internationale functie werkzaam bij Gaastra, op de hoogte was van het voortzetten van de “zondagsregeling” en daarmee ingestemd heeft. Dat deze afspraak niet op papier is gezet ligt volgens [eiser] in de risicosfeer van Gaastra. Daarnaast heeft [eiser] aangegeven dat hij structureel veel meer werkte dan de 38 uur die in zijn contract stonden. De “zondagsregeling” fungeerde volgens [eiser] als een (terechte) aanvulling op zijn salaris, dat niet in verhouding stond tot de hoeveelheid werk die hij voor Gaastra verrichtte. Daarnaast stelt [eiser] dat hij zich niet goed kan verweren, omdat hij daartoe niet beschikt over voldoende gegevens. Na het ontslag op staande voet is zijn zakelijke e-mailaccount voor hem niet meer toegankelijk en ook zijn telefoon heeft hij moeten inleveren. [eiser] stelt dat onder meer zijn agendagegevens zich in dat account bevinden.

4.5.

De voorzieningenrechter stelt voorop dat het op basis van de verklaringen van [Z] , [H] , [W] en [O] voorshands aannemelijk is dat [eiser] de door hem opgegeven (zondag)uren nauwelijks in de vestigingen van Roermond en Lelystad aanwezig is geweest en voor zover hij daar wel was, in ieder geval geen 10 uur op een zondag. Dat [eiser] ook de uren die hij op zondag in buitenlandse vestigingen werkzaam was in het MANUS-systeem mocht registreren wordt door Gaastra betwist, maar zelfs als hiervan uit zou worden gegaan, dan heeft [eiser] niet meer overgelegd dan een tweetal verklaringen waarin is aangegeven dat hij enkele zondagen aanwezig is geweest in de betreffende vestiging. Over de duur van die aanwezigheid is daarbij ook niets verklaard. Zelfs als deze zondagen mee zouden tellen, dan nog is er geen enkele verklaring voor het aanzienlijke verschil tussen de hoeveelheid geregistreerde en daadwerkelijk aanwezige uren. Daarbij acht de voorzieningenrechter het van belang dat [eiser] binnen de organisatie een leidinggevende functie bekleedde en zelf de geschreven uren accordeerde. Gaastra moest [eiser] daarin kunnen vertrouwen. Hoewel Gaastra een basissalaris had van € 3.242,00 bruto, stelt hij zelf dat hij met de aanvulling van de bijzondere regeling een bruto maandsalaris ontving van € 5.000,00. Dat is een aanzienlijk verschil. Voor zover [eiser] gemeend heeft met de bijzondere regeling te compenseren voor een (zijns inziens) te laag basissalaris voor deze functie, had hij dat van meet af aan bespreekbaar moeten maken. Voorts is de voorzieningenrechter van oordeel dat, voor zover [eiser] meent dat hij eventueel thuis gewerkte uren ook in het MANUS-systeem mocht registreren, hij niet betwist heeft dat de aanvankelijke afspraak alleen zag op in de shops gewerkte uren, en hij niet aannemelijk heeft gemaakt dat in die afspraak een wijziging heeft plaatsgevonden. Gelet op het onverklaarbare verschil tussen het aantal als gewerkt opgegeven uren en het aantal uren waarvan thans aannemelijk is dat deze daadwerkelijk zijn gewerkt, alsmede gelet op de positie van [eiser] binnen de organisatie en het feit dat hij de door hem opgegeven uren zelf accordeerde, is de voorzieningenrechter voorshands van oordeel dat het ontslag op staande voet ook in een eventuele bodemprocedure stand zal houden.

4.6.

4.7.

Gelet op het voorgaande is de voorzieningenrechter van oordeel dat voorshands voldoende aannemelijk is dat sprake is van een dringende reden, waardoor de arbeidsovereenkomst op 24 maart 2015 is geëindigd. De overige feiten en omstandigheden, waaronder de vraag of het tweede ontslag op staande voet terecht is gegeven, behoeven daarom in het kader van dit kort geding geen verdere bespreking.

4.8.

[eiser] zal, als de in het ongelijk gestelde partij, worden veroordeeld in de kosten van deze procedure, aan de zijde van Gaastra begroot op € 400,00 aan salaris gemachtigde.