Uitspraken

Het standpunt van het Openbaar Ministerie

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het onder 1 primair tenlastegelegde heeft gepleegd. Aangeefster is immers door de situatie en handelwijze van de verdachte gedwongen tot het verrichten van seksuele handelingen. Dat aangeefster hierbij initiatief heeft genomen tot bepaalde handelingen doet niets af aan de gewelddadige en bedreigende situatie.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging is primair van mening dat voor wat betreft de tenlastegelegde bedreigende handelingen van de verdachte de verklaring van aangeefster bij de rechter-commissaris niet voor het bewijs kan worden gebruikt gezien de onverklaarbare verschillen hierin tussen de aangifte en haar latere verklaring bij de rechter-commissaris en het feit dat de verklaring bij de rechter-commissaris 18 jaar na dato is afgelegd. Laatstgenoemde verklaring is dan ook onbetrouwbaar. Derhalve moet verdachte worden vrijgesproken van de gewelddadige handelingen, inhoudende het naar een (donkere) steeg trekken van aangeefster en het vastpakken van aangeefster bij de keel. Indien dan naar de aangifte wordt gekeken moet verdachte worden vrijgesproken van het onder 1 primair tenlastegelegde nu de dan overgebleven tenlastegelegde feitelijke handelingen niet kunnen leiden tot een bewezenverklaring van verkrachting omdat de dwang niet bewezen kan worden. Derhalve moet verdachte worden vrijgesproken van het onder 1 primair tenlastegelegde.

Subsidiair heeft de verdediging zich op het standpunt gesteld dat het vereiste opzettelijke dwingen niet bewezen kan worden waardoor verdachte moet worden vrijgesproken van het onder 1 primair tenlastegelegde. Uitgaande van de aangifte was het voor verdachte namelijk op geen enkel moment kenbaar dat de seks niet vrijwillig was.

Ten aanzien van het onder 1 subsidiair tenlastegelegde heeft de verdediging zich op het standpunt gesteld dat niet kan worden vastgesteld dat de intentie van de dader gericht is geweest op de verkrachting van aangeefster waardoor verdachte van het onder 1 subsidiair tenlastegelegde moet worden vrijgesproken.

Verklaring van aangeefster

De rechtbank zal de aangifte van 2 maart 1998 als uitgangspunt nemen, gelet op het lange tijdsverloop tussen het tenlastegelegde en de verklaring van aangeefster bij de rechter-commissaris van 1 maart 2016. Het is een feit van algemene bekendheid dat herinneringen na een zodanig tijdsverloop mogelijkerwijs (onbewust) kunnen vervormen.

Ten aanzien van het onder 1 primair tenlastegelegde: 1

Aangeefster [aangeefster] verklaarde dat zij op 2 maart 1998 rond 2 uur ’s nachts bij haar woning te Utrecht aankwam. Toen ze haar voordeur wilde open maken voelde zij ineens dat zij door twee armen stevig van achteren om haar middel werd vastgepakt. Haar armen zaten er tussen, zij kon geen kant meer op. Zij werd toen omgedraaid.2 Zij zag een man voor zich staan met een soort bivakmuts over zijn hoofd. Zij zag toen dat hij de bovenkant van zijn broek, de knoop en gulp, los had en dat zijn piemel stijf was. Hij bleef haar stevig vasthouden. Zij was erg bang dat hij haar wat aan zou doen. Zij heeft toen zijn piemel in haar hand genomen en trekkende bewegingen gemaakt. Zij heeft toen ook zijn piemel in haar mond genomen en heeft hem gepijpt. Zij heeft het pijpen en aftrekken met elkaar afgewisseld. Toen voelde hij regelmatig aan haar borsten. Hij wreef met zijn hand over haar borsten.3 Hij zei vervolgens op dwingende toon dat zij daarheen moest lopen waarbij hij wees in de richting van een park. Zij was ontzettend bang dat hij haar wat aan zou doen en dat hij dus geweld zou gebruiken. Hij zei dat ze op een bankje moest gaan zitten. Zij heeft toen zijn piemel beetgepakt.4 Hij hield haar de gehele tijd vast. Af en toe hield hij haar zeer stevig vast. Zij heeft hem toen weer afgetrokken en gepijpt. Zij heeft zijn piemel in de hand genomen en trekkende bewegingen gemaakt. Verder heeft zij ook zijn piemel in haar mond genomen. Hij vertelde haar dat hij haar had uitgekozen omdat hij haar dronken had zien lopen. Zij voelde dat hij met zijn handen over haar borsten wreef. Vervolgens zei hij op dwingende toon dat zij moest gaan staan.5 Ze zag dat hij met zijn rechterhand richting haar vagina ging en voelde een vinger in haar vagina gaan. Hij gebood haar toen te gaan zitten op die bank en haar benen wijd te doen. Ze voelde toen dat hij met zijn tong over en rondom haar clitoris likte. Ze zag toen dat hij zijn piemel met zijn hand beetpakte en trekkende bewegingen maakte. Tegelijkertijd voelde hij met zijn andere hand aan haar borsten. Zij heeft toen haar shirt omhoog gedaan en ze zag dat hij klaarkwam en dat zijn sperma op haar buik terecht kwam.6

De getuige [getuige 1] verklaarde dat zij omstreeks 3.30 uur de deur opendeed omdat de bel ging en dat [aangeefster] voor de deur stond. Ze zag dat [aangeefster] erg overstuur was. Ze zag en hoorde dat [aangeefster] aan het huilen was. Ze zag dat [aangeefster] bijna in elkaar zakte en op de grond viel. Ze hoorde [aangeefster] vertellen dat zij verkracht was.7

Uit het deskundigenrapport d.d. 5 oktober 1998 volgt dat op de voorzijde van de linker broekspijp en aan de binnenzijde van de blauwe rib pantalon van het slachtoffer [aangeefster] sperma is aangetroffen. Dit had het volgende DNA-identiteitszegel: [nummer] .8

Uit het deskundigenrapport van het NFI d.d. 22 januari 2010 volgt dat aan het referentiemonster wangslijmvlies van [verdachte] een DNA-onderzoek is verricht. Van het genoemde referentiemonster is een DNA-profiel verkregen dat op 18 december 2009 is opgenomen in de Nederlandse DNA-databank voor strafzaken en sindsdien werd vergeleken met daarin aanwezig DNA-profielen. Hierbij is tot op heden één match gevonden.9 Het referentiemonster wangslijmvlies matcht met het DNA met DNA-identiteitszegel [nummer] #03 aangetroffen op een ribpantalon.10 De kans dat het DNA-profiel van een willekeurig gekozen andere persoon (dan verdachte) matcht met dit DNA-profiel is kleiner dan één op één miljard.11

Bewijsoverweging

De rechtbank oordeelt dat verdachte doordat hij om 2 uur ’s nachts in het donker met een bivakmuts op, met geopende broek en zijn geslachtsdeel in erecte staat aangeefster van achteren heeft benaderd op het moment dat zij haar eigen huis in wilde gaan en haar met beide handen heeft vastgegrepen waardoor zij geen kant op kon, een zodanige bedreigende situatie heeft gecreëerd dat aangeefster zich gedwongen voelde tot het plegen en ondergaan van de onder 1 primair in de tenlastelegging genoemde seksuele handelingen. De verdachte is gedurende de uitvoering van het feit op meerdere momenten dwingend in woord en gebaar gebleven. Uit de aangifte blijkt dat de seksuele handelingen niet vrijwillig waren en dat aangeefster zeer bang was dat verdachte haar wat aan zou doen. De rechtbank heeft geen reden om te twijfelen aan deze verklaring. De betrouwbaarheid van de verklaring van aangeefster wordt ondersteund door de getuigenverklaring van [getuige 1] waaruit blijkt dat aangeefster na het gebeuren direct in emotionele toestand naar haar toe is gegaan, waarna aangeefster de volgende ochtend meteen aangifte heeft gedaan. Dat aangeefster mogelijk uit overlevingsdrang het initiatief heeft genomen tot bepaalde seksuele handelingen laat onverlet dat de (seksuele) dwangsituatie door verdachte was gecreëerd en door verdachte telkens in stand werd gehouden. Derhalve heeft verdachte aangeefster gedwongen tot het ondergaan van handelingen die (mede) hebben bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam.

Opzet

De rechtbank verwerpt het verweer van de raadsman dat het vereiste opzettelijke dwingen niet bewezen kan worden. Het opzet van verdachte volgt duidelijk uit de uiterlijke (dwingende) verschijningsvorm van de handelingen en uitingen van verdachte vanaf het moment van het vastpakken van de aangeefster en hetgeen daarna is gebeurd, zoals neergelegd in de bewijsmiddelen. Tevens verwerpt de rechtbank het verweer dat verdachte over de (on)vrijwilligheid van aangeefster heeft gedwaald, nu verdachte geen enkele verklaring heeft afgelegd over het feitencomplex en evenmin een verklaring heeft gegeven met betrekking tot zijn DNA, dat bij aangeefster was aangetroffen. De rechtbank concludeert dat er geen reden is om te twijfelen aan de aanwezigheid van opzet bij de verdachte.

Conclusie

De rechtbank acht derhalve de aan verdachte ten laste gelegde verkrachting op grond van de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen, wettig en overtuigend bewezen.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de vordering van de benadeelde partij voor wat betreft de materiële kosten te ingewikkeld is voor de behandeling in deze procedure. De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de immateriële kosten en de advocaatkosten geheel dienen te worden toegewezen.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft primair gesteld dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk dient te worden verklaard gelet op de bepleite vrijspraak.

Subsidiair heeft verdediging zich op het standpunt gesteld dat de post gederfde inkomsten een onevenredige belasting voor het strafproces vormt. De kosten rechtsbijstand dienen naar het standpunt van de verdediging te worden begroot aan de hand van het liquidatietarief en dan komt de raadsman van aangeefster een eventuele toewijzing van 2 punten toe.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat de behandeling van een deel van de vordering van de benadeelde partij niet een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. Het is komen vast te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het hiervoor onder 1 primair bewezen geachte feit rechtstreeks schade heeft geleden. De rechtbank waardeert deze op € 6.000,00 (zesduizend euro) aan immateriële schade. De vordering kan dan ook tot dat bedrag worden toegewezen.

Voorts zal verdachte worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

De door de benadeelde partij gevorderde gemaakte kosten voor rechtsbijstand zijn te rekenen tot de proceskosten, waaromtrent de rechter ingevolge het bepaalde in artikel 592a Wetboek van Strafvordering (Sv) in de daar bedoelde gevallen een afzonderlijke beslissing dient te geven. Een redelijke uitleg van artikel 592a Sv brengt mee dat bij de begroting van de daar bedoelde kosten dezelfde maatstaf wordt gehanteerd als in civiele procedures. De rechtbank zal deze kosten aan de hand van het liquidatietarief, uitgaande van het toegewezen bedrag aan schadevergoeding, bepalen op € 500,00 (2 punten à € 250,00).

De benadeelde partij heeft een bedrag van € 185.654,52 aan materiële schade gevorderd betreffende het mislopen van (hoger) inkomen. Het voert te ver om in deze procedure uit te zoeken in hoeverre sprake is van een causaal verband tussen het feit en de gevorderde materiële schade en om de omvang van de geleden materiële schade te begroten. Er is ook onvoldoende onderbouwd met betrekking tot de inkomenssituatie van aangeefster voorafgaand aan het misdrijf. Beoordeling van de vordering levert een onevenredige belasting van het strafgeding op. Daarom zal de benadeelde partij niet ontvankelijk worden verklaard in de vordering tot vergoeding van de materiële schade. Dit deel van de vordering kan bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

In het belang van de benadeelde partij voornoemd wordt als extra waarborg voor betaling van het bedrag van € 6.000,00 de schadevergoedingsmaatregel (artikel 36f Sr) aan verdachte opgelegd.