Uitspraken

Volgens [verzoeker] heeft de wetgever bij de vaststelling van het overgangsrecht de situatie dat de transitievergoeding (substantieel) hoger kan uitvallen dan de vergoeding op grond van een toepasselijke CAO, onvoldoende erkend. Hij heeft hierbij verwezen naar een uitspraak van de kantonrechter in de rechtbank Rotterdam van 15 oktober 2015 (ECLI:NL:RBROT:2015:7335).

Verder wringt het feit dat hij geen recht heeft op de transitievergoeding extra, aldus [verzoeker] , omdat het grootste deel van de werknemers van [verweerster] valt onder een andere CAO, op grond waarvan zij bij ontslag recht hebben op de transitievergoeding. Daarnaast is het zo dat op grond van de nieuwe CAO Gehandicaptenzorg (met ingang van 1 januari 2016) werknemers bij ontslag juist wel recht hebben op de transitievergoeding.

“De Afdeling adviseert om te regelen dat de transitievergoeding mag worden verminderd met de (waarde van de) vergoedingen en voorzieningen waar de werknemer recht op heeft op grond van de toepasselijke collectieve afspraak met verenigingen van werknemers. Op deze wijze zou worden voorkomen (…) dat werknemers voor wie een collectieve afspraak met een vereniging van werknemers geldt worden benadeeld ten opzichte van degenen voor wie op 1 juli 2015 andere afspraken gelden.

Dit advies is niet overgenomen. (…) Omdat het kan voorkomen dat een CAO of een met een vereniging van werknemers afgesloten sociaal plan een ongunstiger regeling biedt voor de werknemer dan de transitievergoeding, is bepaald dat deze overgangsregeling geldt tot maximaal 1 juli 2016 (of eerder, als de CAO of het sociaal plan eerder wordt gewijzigd of verlengd). Sociale partners worden zo gestimuleerd om de door hen afgesloten CAO’s en sociale plannen binnen een jaar na inwerkingtreding van het nieuwe ontslagrecht aan te passen, om dubbele betaling door werkgevers te voorkomen.”

Verder erkent [verweerster] dat in vergelijking met een aantal andere ontslagen collega’s van [verzoeker] , de regeling voor hem inderdaad nadelig uitpakt, maar dat is volgens [verweerster] op zichzelf onvoldoende grond voor de conclusie dat sprake is van een naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbare situatie.

Daarbij heeft [verweerster] aangevoerd dat zij een hogere vergoeding dan het wachtgeld ook niet kan betalen. In de reorganisatie is rekening gehouden met de wachtgeldvergoeding voor [verzoeker] en voor de overige collega’s die zijn ontslagen en die op grond van de cao recht hebben op wachtgeld.

De kantonrechter stelt voorop dat de mogelijkheid om een krachtens de wet geldende regel buiten toepassing te laten (artikel 6:2 lid 2 BW) terughoudend dient te worden toegepast.

De stelling van [verzoeker] dat de wetgever bij het vaststellen van het overgangsrecht in het kader van de invoering van de WWZ niet of onvoldoende oog heeft gehad voor de situatie dat geldende CAO aanspraken bij ontslag ongunstiger kunnen zijn dan de aanspraak op de transitievergoeding, kan niet worden gevolgd. Uit de door [verweerster] aangehaalde passages uit de wetsgeschiedenis is op te maken dat die situatie juist wel is onderkend. Desondanks is gekozen voor een uitzondering op de hoofdregel dat bij een ontslag na 1 juli 2015 de transitievergoeding verschuldigd is door de (eventueel ongunstigere) CAO afspraken van vóór 1 juli 2015 voor te laten gaan. Vervolgens is wel bepaald dat deze uitzondering slechts van korte duur zou moeten zijn, hetgeen ertoe heeft geleid dat de regeling tot (maximaal) 1 juli 2016 duurt.

Dat [verzoeker] net in die regeling valt en in zijn geval zich de situatie voordoet dat de cao ongunstiger is dan de transitievergoeding, is tegen deze achtergrond, op zichzelf onvoldoende grond om te oordelen dat sprake is van een naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbare situatie als bedoeld in artikel 6:2 lid 2 BW.

Ook is bij de totstandkoming van de wet onderkend dat het overgangsrecht kan leiden tot ongelijkheid tussen werknemers met collectieve afspraken en werknemers waarvoor andere afspraken gelden. Dat andere werknemers van [verweerster] , die vallen onder dezelfde cao als [verzoeker] vanaf 1 januari 2016, of werknemers die vallen onder een andere cao, wel recht hebben op de transitievergoeding, maakt daarom, zonder bijkomende bijzondere omstandigheden, niet dat het overgangsrecht voor [verzoeker] naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Ongelijkheid kan zich in dit soort situaties, waarin nieuwe wetgeving wordt geïntroduceerd, nu eenmaal voordoen en in dit geval is er bewust voor gekozen die mogelijkheid tot ongelijkheid in stand te laten.

Daar staat tegenover het belang van rechtszekerheid. Dat geldt voor de werknemer, die moet in ieder geval (minimaal) de aanspraken behouden die hij vóór de inwerkingtreding van de nieuwe regels had. Dat is in het toepasselijke overgangsrecht juist geborgd. Dit geldt echter ook voor de werkgever, die - behoudens zeer bijzondere gevallen - uit moet kunnen gaan van de geldende regels waar het de te betalen vergoedingen bij ontslag betreft. Dit klemt in dit geval des te meer nu sprake is van een ontslag van meerdere werknemers op grond bedrijfseconomische redenen.

Als de in het ongelijk gestelde partij zal [verzoeker] in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [verweerster] worden begroot op € 600,00 aan salaris gemachtigde.

De nakosten, waarvan [verweerster] betaling vordert, zullen op de in het dictum weergegeven wijze worden begroot.