Uitspraken

Het standpunt van het Openbaar Ministerie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat feit 1 primair, poging doodslag, wettig en overtuigend bewezen kan worden. De officier van justitie heeft daartoe het volgende aangevoerd.

Vastgesteld kan worden dat er meerdere keren door verdachte is geschoten. Op de brug zijn twee hulzen aangetroffen. Verdachte erkent te hebben geschoten. Het wapen waarmee hij geschoten heeft, is nooit gevonden. Naar aanleiding van de reconstructie zijn vier hypothesen opgesteld die door een deskundige van het NFI zijn onderzocht. De officier van justitie stelt dat geen waarde aan dit onderzoek kan worden gehecht, nu het NFI – gelet op het feit dat wapen niet is gevonden en verklaringen die haaks op elkaar staan – geen objectief onderzoek heeft kunnen doen. Uit het telecom-onderzoek met betrekking tot 8 mei 2016 heeft de officier van justitie de conclusie getrokken dat verdachte ruzie had met aangever op de dag van de schietpartij en dat hij hem nooit meer wilde horen of zien. Van contact tussen [A] en aangever is niet gebleken. Uit de verklaringen van aangever en getuigen [getuige 1] en [getuige 2] heeft de officier van justitie opgemaakt dat degene die schoot elke keer gericht en in ieder geval in de richting van aangever schoot. Dat aangever trachtte weg te springen voor de kogels en daarbij dekking zocht achter de vuilcontainers, wordt door de getuigen bevestigd. Door aangever en de getuigen wordt niets gezegd over handelingen van aangever jegens verdachte. Gelet op de overeenkomsten tussen de verklaringen van aangever en de getuigen [getuige 1] en [getuige 2] , volgt de officier van justitie de verklaring van aangever.

Wat de kwalificatie van de gedragingen van verdachte betreft heeft de officier van justitie zich op het standpunt gesteld dat, indien geschoten wordt in de richting van een persoon, dat opzettelijk gebeurt. In onderhavige zaak is meermalen geschoten op een levend persoon die ook nog eens bewoog en probeerde de schoten de ontwijken en dat maakt dat er sprake is van opzet. Indien de rechtbank van oordeel is dat geen sprake is van opzet, is volgens de officier van justitie sprake van voorwaardelijk opzet. Er is immers geschoten met een (semi-)automatisch vuurwapen met scherpe munitie in de richting van aangever. Aangever bewoog alle kanten op en bovendien waren er in de nabije omgeving vuilcontainers. De kogels hadden dus alle kanten op kunnen schieten, door bijvoorbeeld op deze vuilcontainers af te ketsen. Gelet op de mogelijkheden van ricochet, en dat met dergelijke wapens vitale onderdelen van het lichaam geraakt kunnen worden, is er sprake van een aanmerkelijke kans op de dood die verdachte ook heeft aanvaard.

Mocht de rechtbank deze aanmerkelijke kans anders inschatten, dan zou zwaar lichamelijk letsel zeker te verwachten zijn, dan wel op zijn minst sprake zijn van bedreiging. Het schieten met een wapen in aangevers richting brengt dit vanuit de aard van de gedraging en uiterlijke verschijningsvorm mee.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van feit 1 primair en subsidiair. Ten aanzien van feit 1 meer subsidiair en feit 2 en 3 heeft de raadsman zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

De raadsman is van mening dat bij de beoordeling van deze zaak uitgegaan moet worden van de verklaring van verdachte en niet die van aangever. De raadsman heeft daartoe aangevoerd dat van de lezing van verdachte dient te worden uitgegaan indien het overige bewijsmateriaal onvoldoende onderscheidend is, in die zin dat deze de lezing van verdachte niet weerleggen dan wel onaannemelijk maken. Om zijn standpunt te onderbouwen heeft de raadsman enkele rechterlijke uitspraken aangehaald.

Uit het forensisch onderzoek is gebleken dat er geen inslagen zijn geconstateerd. Op de plaats delict zijn twee hulzen aangetroffen. Deze vaststelling biedt meer steun aan de verklaring van verdachte dat hij drie maal heeft geschoten, dan aan de verklaring van aangever. Door een aantal getuigen wordt verklaard dat zij één, twee of drie knallen / schoten hebben gehoord. Getuige [getuige 2] heeft bij de rechter-commissaris verklaard dat zij zeker weet dat er drie schoten zijn geweest. Aangever daarentegen spreekt over minimaal vier maar waarschijnlijk vijf schoten. Zijn verklaring wordt echter niet ondersteund door de aangetroffen hulzen en de getuigenverklaringen. Getuigen [getuige 2] en [getuige 1] spreken beiden over een bewegende schutter. Dat er op één en dezelfde plek is geschoten en wel vier / vijf keer – zoals verklaard door aangever – wordt door deze getuigen weerlegd. Getuige [getuige 2] spreekt expliciet over een naar beneden gericht wapen. Deze stelling biedt steun aan de verklaring van verdachte dat hij naar beneden heeft gericht – en dus niet aan de verklaring van aangever dat het wapen op zijn gezicht was gericht. Ook een OVC-gesprek van 14 juni 2016 tussen verdachte en diens ouders ondersteunt de verklaring van verdachte.

Naar aanleiding van de reconstructie is er een rapport opgesteld waarin de vier hypothesen zijn onderzocht. Een belangrijke bevinding van de deskundige is dat bij het door aangever geschetste scenario, waarbij maar op één plaats (schietlocatie A) zou zijn geschoten, één van de locaties van de hulzen niet te verklaren is.

De raadsman heeft aangevoerd dat de verklaringen van aangever onvoldoende betrouwbaar zijn en dat deze mede in het licht van het overig bewijsmateriaal terzijde dienen te worden geschoven. Op z’n minst is terughoudendheid bij het gebruik van deze verklaring geboden.

Vervolgens dient beoordeeld te worden hoe de gedragingen van verdachte kunnen worden gekwalificeerd. Verdachte heeft meermaals gesteld dat hij de intentie had om aangever af te schrikken en heeft er juist willens en wetens niet voor gekozen, hoewel hij daartoe wel de gelegenheid had, om aangever van het leven te beroven dan wel zwaar lichamelijk letsel toe te brengen. Hij heeft er bewust voor gekozen om met het wapen naar de grond toe te richten. Dat maakt, aldus de raadsman, dat noch opzet noch voorwaardelijk opzet op de dood dan wel zwaar lichamelijk letsel kan worden aangenomen. Indien de rechtbank deze aanmerkelijke kans wel aanwezig acht, heeft de raadsman naar voren gebracht dat verdachte deze kans niet willens en weten heeft aanvaard. De raadsman heeft hierbij onder meer verwezen naar het zogenoemde HIV-arrest van de Hoge Raad.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft betoogd dat verdachte heeft gehandeld uit (putatief) noodweer, subsidiair noodweerexces. De verdediging heeft daartoe aangevoerd dat sprake was van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding van verdachte door [slachtoffer] , omdat verdachte bij [slachtoffer] een wapen had gezien althans een deel van een wapen uit een plastic tasje had zien steken. Door getuige [getuige 1] wordt ook verklaard dat aangever een (blauwe) plastic tas bij zich had. Door de raadsman is uiteengezet dat er concrete aanwijzingen zijn dat de ontmoeting tussen aangever en verdachte geen toeval is geweest. Tevens wordt in het psychologisch rapport beschreven dat verdachte angsten en vermoedens had dat zijn broers tegen hem samenspanden. Met betrekking tot de vereiste subsidiariteit heeft de raadsman opgemerkt dat verdachte is gevlucht. Tot slot heeft de raadsman opgemerkt dat aangever een wapen voorhanden had en verdachte dus niet hoefde af te wachten totdat daadwerkelijk over zou worden gegaan tot gebruik van het wapen door aangever. Daarmee is wat betreft de raadsman ook voldaan aan de proportionaliteitstoets. De raadsman is dan ook van mening dat het beroep op noodweer zou moeten slagen en dat verdachte dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging.

Indien de rechtbank dit niet zou volgen, is de raadsman van mening dat verdachte een beroep op putatief noodweer toekomt. De raadsman heeft betoogd dat voldoende aannemelijk is gemaakt dat verdachte zich verschuldigbaar het dreigende gevaar heeft ingebeeld dan wel verkeerd heeft beoordeeld.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat het beroep op noodweer(exces) verworpen dient te worden. Er was geen sprake van een noodweersituatie nu niet is komen vast te staan dat aangever ook maar iets van handelingen heeft verricht op grond waarvan verdachte zich heeft moeten verdedigen. Daarmee hoeven de vragen van subsidiariteit en proportionaliteit niet te worden beantwoord. Tevens is de officier van justitie van mening dat ook het beroep op putatief noodweer dient te worden verworpen. Daarvoor zijn enige objectieve gronden op grond waarvan verdachte mocht aannemen dat er sprake was van een (dreigende) noodweersituatie vereist. Er is geen enkel ondersteunend bewijs voor de verklaring van verdachte dat aangever ‘iets uit een tas aan het pakken was’. Bij gebreke daaraan kan ook geen sprake zijn van putatief noodweer. Mocht de rechtbank van oordeel zijn dat sprake is van een noodweersituatie, dan heeft de officier van justitie opgemerkt dat verdachte alternatieven voorhanden had, zoals doorfietsen. Als verdachte zich al zou hebben vergist in de gedragingen van aangever, dan rechtvaardigt dat bovendien niet het schieten door verdachte; dit is disproportioneel.

Het oordeel van de rechtbank

Ingevolge artikel 41 Wetboek van Strafrecht dient voor een geslaagd beroep op noodweer sprake te zijn van een ogenblikkelijke en wederrechtelijke aanranding of een onmiddellijk dreigend gevaar voor een wederrechtelijke aanranding, waartegen de verdachte zich noodzakelijkerwijs diende te verdedigen.

Verdachte heeft verklaard dat hij bij aangever een wapen zag. Hij heeft verklaard dat hij een deel van het wapen uit een blauw plastic tasje zag steken, maar hij heeft ook verklaard dat aangever het tasje onder zijn oksel hield. De rechtbank is van oordeel dat de verklaring van verdachte met betrekking tot de aanwezigheid van het wapen bij aangever geen steun vindt in het dossier. Nu de aanwezigheid van het vuurwapen niet aannemelijk is geworden, is geen sprake van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding. De enkele vrees voor zo’n aanranding is onvoldoende. Er was dan ook geen noodzaak voor de verdachte om zich te verdedigen, welke omstandigheid in de weg staat aan een geslaagd beroep op noodweer(exces). Evenmin is, gelet op het voorgaande, aannemelijk geworden dat sprake is geweest van een situatie waarin verdachte redelijkerwijs mocht aannemen dat er sprake was van een (dreigende) noodweersituatie. Verdachte komt dus eveneens geen beroep toe op putatief noodweer. Het verweer van de raadsman wordt dan ook verworpen.

Het bewezen geachte feit is volgens de wet strafbaar als:

feit 1, subsidiair

bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht;

feit 2

handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit

begaan met betrekking tot een wapen van categorie II of vuurwapen van categorie III;

feit 3

handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie.

Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden.

Het standpunt van het Openbaar Ministerie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat vordering, gelet op vergelijkbare jurisprudentie, kan worden toegewezen tot een bedrag van € 5.000,00 met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel en wettelijke rente.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij geen verweer gevoerd.

Het oordeel van de rechtbank

De behandeling van de vordering van [slachtoffer] , levert niet een onevenredige belasting van het strafgeding op.

Het is komen vast te staan dat de benadeelde partij als gevolg van de hiervoor bewezen geachte feiten rechtstreeks schade heeft geleden. De rechtbank begroot deze schade op

€ 1.000,00 (duizend euro) aan immateriële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 8 mei 2016 tot aan de dag der algehele voldoening. De vordering kan dan ook tot dat bedrag worden toegewezen.

Behandeling van het restant van de vordering levert een onevenredige belasting van het strafgeding op. Daarom is de benadeelde partij in dat deel van de vordering niet-ontvankelijk. De benadeelde partij kan de vordering voor dat deel bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Voorts zal verdachte worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

In het belang van de benadeelde partij voornoemd wordt als extra waarborg voor betaling de schadevergoedingsmaatregel (artikel 36f Sr) aan verdachte opgelegd.