Uitspraken

De eis van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat verdachte voor de door hem ten aanzien van parketnummer 16/66093-16 onder feit 1 primair en feit 2 bewezen geachte feiten en het bewezen geachte feit ten aanzien van parketnummer 16/660411-16 zal worden veroordeeld tot gevangenisstraf van 9 maanden. Verder heeft de officier van justitie gevorderd aan verdachte op te leggen de maatregel van terbeschikkingstelling met dwangverpleging. Omdat het recidiverisico als hoog wordt ingeschat acht de officier van justitie het onverantwoord om verdachte zonder behandeling in de maatschappij te laten terugkeren.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft zich primair op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van de poging tot doodslag en zware mishandeling van [slachtoffer 1] en bedreiging van [slachtoffer 2] . Subsidiair heeft de raadsman zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden ontslagen van rechtsvervolging van deze feiten en de vernieling. Ten aanzien van de vernieling zou subsidiair geconcludeerd kunnen worden tot oplegging van een rechterlijk pardon.

Indien de rechtbank van oordeel is dat sprake is van verminderde toerekeningsvatbaarheid, dan zou kunnen worden volstaan met oplegging van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf gelijk aan de duur van het voorarrest. De raadsman heeft verzocht de voorlopige hechtenis van verdachte op te heffen dan wel te schorsen. De raadsman heeft ermee ingestemd dat de rechtbank dit verzoek bij de beraadslaging betrekt en zo nodig vervroegd uitspraak doet. De raadsman heeft naar voren gebracht dat verdachte zijn verslaving als het kernprobleem ziet en dat hij daarvoor hulp zal accepteren. Volgens verdachte is er geen sprake van psychische problematiek waarvoor behandeling noodzakelijk is. Verder blijkt uit het reclasseringsrapport dat verdachte zich begeleidbaar heeft opgesteld. Uit het strafblad van verdachte blijkt niet dat hij zich structureel schuldig maakt aan geweldsdelicten. Volgens de raadsman bestaat er onvoldoende aanleiding om aan te nemen dat verdachte een structureel gevaar is voor zichzelf of anderen. De raadsman concludeert op basis van de deskundigenrapportage dat het recidiverisico slechts marginaal zal worden verlaagd door behandeling.

Het oordeel van de rechtbank

De hierna te noemen beslissing is in overeenstemming met de ernst van het bewezen geachte, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals daarvan ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank heeft bij de keuze tot het opleggen van een maatregel in het bijzonder het volgende laten meewegen.

De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan een ernstig geweldsdelict gericht tegen een medebewoner van het opvanghuis van het Leger des Heils. Na het innemen van een cocktail aan drugs is verdachte versterkt psychotisch geraakt en heeft hij een medebewoner met een scherp en/of puntig voorwerp in diens hals gesneden, en zich aldus schuldig gemaakt aan een poging tot doodslag. De verdachte heeft door aldus te handelen de lichamelijke integriteit van deze medebewoner ernstig geschonden. Er mag van geluk worden gesproken dat de verwonding relatief gezien meeviel. Het had veel erger kunnen aflopen. Dat dit niet is gebeurd, is niet aan de verdachte te danken. De rechtbank houdt voorts rekening met de gevoelens van onveiligheid die het tenlastegelegde bij de bewoners en het personeel van het opvanghuis hebben teweeg gebracht.

De rechtbank heeft acht geslagen op een uittreksel uit het Justitieel Documentatieregister van 20 februari2017 betreffende de verdachte. Daaruit volgt dat de verdachte in de afgelopen zestien jaar niet is veroordeeld ter zake van geweldsdelicten.

In de Pro Justitia-rapportage (psychiatrisch onderzoek) wordt geconstateerd dat de kans op herhaling van een dergelijke incident aanwezig is, aangezien betrokkene niet voornemens is zijn drugsgebruik aan te passen en, al zou hij dit willen, de kans dat hij hierin slaagt klein is. Ook zal zijn beperkte impulscontrole, zijn persoonlijkheidsstoornis en zijn lichte zwakzinnigheid blijven bestaan. De medicatie tegen psychose en aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit NAO zou kunnen worden geoptimaliseerd, maar het uiteindelijke effect daarvan wordt gering geacht. Volgens de deskundigen kan van een vrijwillige opname nagenoeg geen effect worden verwacht omdat betrokkene heeft aangegeven dat hij daartoe niet bereid is. Gezien het voorgaande en uitgaande van een (sterk) verminderde toerekeningsvatbaarheid, adviseren de onderzoekers een Tbs-maatregel met dwangverpleging. Indien betrokkene volledig ontoerekeningsvatbaar is, wordt geadviseerd om een plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis op de voet van artikel 37 van het Wetboek van Strafrecht in overweging te nemen. De maximale duur van een jaar is voldoende om een verdere optimalisering van de behandelbaarheid en een daarbij passende risicotaxatie op te stellen.

Uit het reclasseringsrapport van 21 november 2016 volgt dat de reclassering aanwijzingen ziet voor meerdere probleemgebieden, waarvan verslavingsproblematiek er een is. Ook speelt er psychische problematiek en zijn er problemen en zijn er problemen op praktische levensgebieden als financiën. Aangezien betrokkene heeft aangegeven niet te willen stoppen met drugs en daarnaast geen delictsinzicht heeft, wordt het recidiverisico als hoog ingeschat. De reclassering acht behandeling van betrokkene in een ambulant kader niet haalbaar.

In het aanvullende rapport van de reclassering van 23 april 2017 sluit de reclassering zich aan bij het advies van het NIFP.

De rechtbank heeft onder 7. reeds geoordeeld dat de bewezen verklaarde feiten wegens een ziekelijke stoornis van de geestvermogens niet aan verdachte kunnen worden toegerekend. De rechtbank is verder van oordeel dat verdachte door zijn stoornissen en middelengebruik een gevaar oplevert voor anderen, dan wel voor de algemene veiligheid van goederen of personen. Om het herhalingsgevaar te verminderen acht de rechtbank overeenkomstig het advies van de deskundigen een klinische behandeling noodzakelijk.

Gelet op het voorgaande acht de rechtbank, in afwijking van de eis van de officier van justitie, een plaatsing van verdachte in een psychiatrisch ziekenhuis, overeenkomstig artikel 37 van het Wetboek van Strafrecht, voor de duur van één jaar geïndiceerd en de rechtbank zal deze maatregel dan ook aan verdachte opleggen.

Voorlopige hechtenis

De rechtbank overweegt dat het schorsen of opheffen van de voorlopige hechtenis zich niet verhoudt tot de opgelegde maatregel, zodat het verzoek van de raadsman daartoe wordt afgewezen.