Uitspraken

[gedaagde] beroept zich op verjaring. De kantonrechter overweegt hierover het volgende.

Naar de kantonrechter begrijpt verwijt [eiser] dat [gedaagde] zijn vader ter gelegenheid van het consult op 16 november 1992 niet naar een specialist heeft doorverwezen. Op grond van artikel 310 lid 1 BW bedraagt de verjaringstermijn voor een vordering op deze grondslag in ieder geval 20 jaar na deze gebeurtenis. Een vordering met betrekking tot dit verwijt is dus op 16 november 2012 verjaard. Voorts verwijt [eiser] [gedaagde] dat hij de cardioloog onware mededelingen heeft gedaan. Nu de brief van de cardioloog waaruit deze mededelingen volgens [eiser] blijken dateert van 1 december 1992, is de verjaringstermijn met betrekking tot dit feit op 1 december 2012 verstreken. Omdat de dagvaarding eerst op 15 april 2016 is uitgebracht beroept [gedaagde] zich terecht op verjaring, tenzij de verjaring is gestuit, de verjaringstermijn is verlengd of een beroep op verjaring onaanvaardbaar is.

Stuiting verjaring?

Verlenging verjaring?

[eiser] stelt verder dat de verjaringstermijn van 20 jaar op de voet van artikel 3:321 lid 1 sub f BW is verlengd: [gedaagde] heeft opzettelijk het bestaan van de schuld verborgen gehouden. [gedaagde] heeft namelijk verborgen de bron te zijn van de mededelingen die verwerkt zijn in de brief van de cardioloog [B ] van 1 december 1992.

De kantonrechter volgt [eiser] hierin niet. Indien al van een verborgen houden sprake is geweest, [gedaagde] heeft dit betwist, dan kan uit het hierna in punt 4.8 geciteerde verslag dat [eiser] heeft opgesteld van zijn gesprek met [gedaagde] van 7 juni 2010 worden afgeleid dat [eiser] toen al het vermoeden had dat [gedaagde] valse informatie aan de cardioloog had verstrekt. [eiser] heeft er in dat gesprek immers op doorgevraagd of [gedaagde] aan de cardioloog had doorgegeven dat zijn vader rookte. Omdat op de datum van dit gesprek de verjaringstermijn nog niet was verstreken en evenmin binnen 6 maanden zou verstrijken, heeft zich geen verlengingsgrond voorgedaan. Ook indien [eiser] op 7 juni 2010 nog niet het vermoeden had dat [gedaagde] valse informatie had verstrekt, dan zou dit geleid hebben tot verlenging van de verjaringstermijn totdat 6 maanden na het verdwijnen van de verlengingsgrond zijn verstreken (artikel 3:320 BW). Nu uit de sommatiebrief van 20 januari 2014 blijkt dat [eiser] in ieder geval op dat moment wél bekend was met de door [gedaagde] volgens [eiser] verborgen gehouden feiten, is de verjaringstermijn in ieder geval 6 maanden nadien geëindigd, dus op 20 juli 2014. Binnen deze termijn heeft geen daad van rechtsvervolging meer plaatsgevonden, zodat de vordering ook indien van verlenging van de verjaringstermijn moet worden uitgegaan is verjaard.

Is het beroep op verjaring is naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar?

De kantonrechter overweegt het volgende.

De Hoge Raad heeft in [naam] /De Schelde het volgende overwogen: laatstbedoelde termijn (in dat geval de lange verjaringstermijn van 30 jaar, in het onderhavige geval de lange verjaringstermijn van 20 jaar) heeft een objectief en in beginsel absoluut karakter, dat wil zeggen dat, hoezeer dit ook moeilijk is te aanvaarden uit een oogpunt van individuele gerechtigheid ten opzichte van degene die schade heeft geleden, het beginsel van rechtszekerheid dat deze absolute termijn beoogt te dienen en de billijkheid jegens de wederpartij — waarbij in het bijzonder valt te denken aan de moeilijkheden die bij het loslaten van deze termijn voor deze kunnen ontstaan met betrekking tot het vaststellen van de feiten en het beoordelen van de gemaakte verwijten — meebrengen dat hieraan strikt de hand moet worden gehouden (vgl. HR 3 november 1995, nr. 15801, NJ 1998, 380). Dit wil evenwel niet zeggen dat deze termijn nooit op grond van art. 6:2 lid 2 buiten toepassing zou kunnen blijven. Gelet op de belangen die deze regel beoogt te dienen, waaronder in het bijzonder het belang van de rechtszekerheid, zal echter van onaanvaardbaarheid als in die bepaling bedoeld slechts in uitzonderlijke gevallen sprake kunnen zijn. Een zodanig uitzonderlijk geval kan zich voordoen wanneer onzeker is of de gebeurtenis die de schade kan veroorzaken inderdaad tot schade zal leiden, die onzekerheid zeer lange tijd is blijven bestaan en de schade in die zin naar haar aard verborgen is gebleven dat zij daadwerkelijk is ontstaan en dus pas kon worden geconstateerd nadat de verjaringstermijn reeds was verstreken.

"( [eiser] ) geeft aan dat hij het eind januari over nalatigheid en over niet lege artis handelen heeft gehad, dat hij het een heel moeilijk verhaal vindt, want waar hij zelf gewoon verbolgen over is, is dat er in de nazorg toch iets misgegaan is, waardoor bij ( [eiser] ) die shock van het zijn vader zien en het zich beseffen dat hij snel zou overlijden, dat die shock niet bij hem naar boven gekomen is op de één of andere manier. Die doorverwijzing naar het AZU is gekomen en hij heeft jaren daarna bij zijn studie last van concentratieproblemen gehad en neerslachtigheid en ook wel daarna veel klachten gehad, zoals in december jl. dat ( [eiser] ) naar een psychiater wordt doorverwezen met psychotische klachten. Vandaar dat bij ( [eiser] ) het verwijt wel diep blijft zitten. ( [eiser] ) geeft aan dat hij heeft nagedacht of hij nu toch iemand formeel aansprakelijk moet gaan stellen en daarover moet gaan procederen of op een andere manier iets moet doen waardoor zijn rechtvaardigheidsgevoel er beter uit komt te zien. ( [eiser] ) geeft aan dat hij daar goed over na zal moeten denken, enerzijds is het ingewikkeld, anderzijds is dat wel iets omdat het voor hem een soort van afsluiting zal geven.

(…)

( [eiser] ) recapituleert, dat als hij [B ] hoort praten, dat het heel ingewikkeld is en dat hij nu in gesprek is met zijn psychiater hoe hij hier nu mee om moet gaan. Volgens ( [eiser] ) zegt zijn psychiater dat als hij er nog wat juridisch nog iets mee wilt doen, een symbolisch bedrag vragen of iets in die richting. Hij geeft aan dat hij het er in januari over gehad heeft, dat het niet lege artis handelen is geweest. ( [eiser] ) vraagt [gedaagde] of hij er een medische fout in ziet. ( [eiser] ) vraag ( [gedaagde] ) of hij nu zegt dat hij het verontschuldigbaar gemist heeft? ( [gedaagde] ) geeft aan dat het moeilijk is daar zelf een uitspraak over te doen. Het is natuurlijk in zijn beleving hem ook overkomen, omdat hij het absoluut niet gezien heeft.

(…)

[eiser] zegt dat hij die anamnese aangevuld met heteroanamnese nog steeds een raar verhaal vindt. Hij is wel blij om te horen dat de patiëntenkaart voorgeschiedenis niet achteraf is ingevuld.

(…)

( [gedaagde] ) geeft aan dat hij dat ook denkt. Je probeert volgens hem het te analyseren. Hij zegt verder openheid van zaken gegeven te hebben en heeft ook - het zou volgens hem absurd zijn dat je gaat verzinnen dat iemand rookte, of zo. Je weet volgens ( [gedaagde] ) toch dat iemand niet rookt.

(…)

( [eiser] ) vraagt dat als ( [gedaagde] ) zegt dat hij niet weet waar het vandaan komt, is er dan telefonisch contact geweest met de ambulancebroeders. ( [gedaagde] ) geeft aan dat hij dat niet meer zou weten. Hij kan in de regel zeggen, dat als hij het ziekenhuis spreekt, er niet veel meer gezegd zal zijn, dan geef je gewoon de hoofdzaken door. Of iemand rookt of niet.. ( [eiser] ) geeft vragend aan dat het alleen om de urgente informatie zal gaan. ( [gedaagde] ) zegt dat hij het wel verteld, stel dat hij dienst heeft en iemand heeft een cardiaal verhaal, dan is het relevant of iemand rookt. Een cardioloog kan zeggen laat maar komen we kijken, of telefonisch advies geven en daar is roken volgens ( [gedaagde] ) een onderdeel in. ( [gedaagde] ) zegt: "Ik zou niet weten of, ik zou echt niet meer weten hoe die telefoon.. soms zeg ik alleen:'Bel de ambulance'. Dat is het enige dat je regelt verder ben je met de patiënt dus er zal niet veel gezegd zijn. Ik heb wel later het er met [B ] er over gehad, want het ging vooral eigenlijk gewoon om de anamnese.. en voor mijzelf om alles op een rijtje te zetten en te kijken waar is het mis gegaan."

(…)

Bovendien, ( [gedaagde] ) geeft aan dat hij het heel raar zou vinden als je dat soort dingen, waarvan hij niet eens weet of hij het weet, maar als je dat soort dingen gaat vermelden waarvan je gewoon weet dat het niet waar is dan leidt dat nergens toe. Hij ziet het nut er ook niet van in, moet ( [gedaagde] ) zeggen".

Uit het voorgaande volgt dat [eiser] uiterlijk op 7 juni 2010 ermee bekend was dat [gedaagde] in november 1992 bij de vader van [eiser] mogelijk verwijtbaar de diagnose angina pectoris had gemist en dat [gedaagde] de cardioloog [B ] mogelijk van valse informatie had voorzien. Verder blijkt hieruit dat hij toen een verband heeft gelegd tussen het overlijden van zijn vader, de verwijten aan [gedaagde] rond het overlijden en zijn eigen psychische problemen, en dus met de schade. Dat hij er eerst achteraf, in 2014, ermee bekend raakte dat psychiater [C] de diagnose PTSS had gesteld, is hierbij niet doorslaggevend.

Voorts blijkt uit het voorgaande dat [eiser] zich op 7 juni 2010 realiseerde dat hij mogelijk een vordering had op [gedaagde] , en verder dat in ieder geval vanaf december 2010 bij hem geen psychische stoornis (meer) aanwezig was. Hieruit volgt dat hij vanaf december 2010 tot 16 november/1 december 2012, dus gedurende bijna twee jaar, in de gelegenheid is geweest nog tijdens de lopende verjaringstermijn een aansprakelijkstelling aan [gedaagde] te doen uitgaan of hem te dagvaarden. Anders dan in de zaak [naam] /De Schelde is de schade bij [eiser] dus niet tot na het einde van de verjaringstermijn verborgen gebleven. Aan de beoordeling van de in [naam] /De Schelde geformuleerde doorbrekingsgronden wordt daarom niet toegekomen. Hetzelfde geldt voor de andere (niet in [naam] /De Schelde genoemde) doorbrekingsgronden die [eiser] heeft aangevoerd (akte na comparitie punt 75 e.v.), en voor zijn beroep op het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden en het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie.

De vordering met betrekking tot het niet geven door [gedaagde] van openheid van zaken aan [eiser]

Naar de kantonrechter begrijpt is volgens [eiser] met betrekking tot deze vordering in 2010 een nieuwe verjaringstermijn gaan lopen, welke ten tijde van de sommatie van 20 januari 2014 nog niet verstreken was.

Dit betoog is onjuist. Indien ervan moet worden uitgegaan dat [gedaagde] inderdaad onrechtmatig heeft gehandeld door in 2010 onvoldoende openheid tegenover [eiser] te betrachten, berust dit in wezen op het door [eiser] gestelde onrechtmatig handelen van [gedaagde] in 1992. In het voorgaande is reeds geoordeeld dat de vorderingen op grond van dat eventuele onrechtmatig handelen zijn verjaard. Ook het eventuele onrechtmatig handelen van [gedaagde] in 2010, dus tijdens de verjaringstermijn, welk handelen er in feite op neerkomt dat [gedaagde] heeft betwist dat hij in 1992 onrechtmatig heeft gehandeld, wordt door deze verjaring getroffen. Indien met betrekking tot dit handelen in 2010 een nieuwe verjaringstermijn zou zijn gaan lopen, zou dit afbreuk doen aan de rechtszekerheid die de lange verjaringstermijn beoogt te beschermen. Het zou er anders immers op neerkomen dat het beweerde onrechtmatig handelen in 1992 waarop het latere verwijt in 2010 is gebaseerd, ook na het verstrijken van de lange verjaringstermijn (toch) nog aan de orde zou kunnen worden gesteld. Ten overvloede geldt hierbij nog dat [eiser] ook met betrekking tot het beweerde niet geven van voldoende openheid gedurende bijna twee jaar de gelegenheid heeft gehad [gedaagde] aansprakelijk te stellen en/of te dagvaarden. Hij heeft dit niet gedaan.

De vordering om [gedaagde] te bevelen [eiser] nader te informeren

Slotsom