Uitspraken

De rechtbank stelt vast dat het dossier geen direct bewijs bevat dat verdachte de schutter is geweest, dan wel dat hij bij het schietincident betrokken is geweest. De daadwerkelijke ooggetuigen verklaren – samengevat en overeenstemmend gezegd - dat de schutter een lange man betrof met een tenger postuur die licht, dan wel donker getint was. De man was geheel in het donker gekleed, had een capuchon op zijn hoofd en een sjaal voor zijn mond en neus. Dit signalement is op zich zelf genomen te algemeen en te weinig specifiek om verdachte als de schutter aan te merken.

Vervolgens zitten er in het dossier aanwijzingen die in de richting van verdachte wijzen.

Zo noemt het slachtoffer na twee dagen in het ziekenhuis tegenover familieleden de naam van verdachte, omdat hij van anderen zou hebben gehoord dat het verdachte was die op hem geschoten heeft. Hij zegt daarna ook (voor het eerst) dat hij een afspraak had met verdachte en dat verdachte de enige was die van die afspraak wist. Ondanks onderzoek aan de telefoons van het slachtoffer en van verdachte is deze afspraak niet komen vast te staan.

Evenmin is voor de rechtbank komen vast te staan dat het slachtoffer de dader heeft gezien.

Weliswaar zegt het slachtoffer enkele dagen na het schietincident heel zeker te weten dat verdachte de dader is, maar direct na het schietincident heeft hij meermalen verklaard dat hij niet weet wie de dader is en dat hij hem niet (in het gezicht) heeft gezien.

De tapgesprekken, verklaringen en handelingen van familieleden die daarop volgen zijn in feite allemaal veronderstellingen en aannames gebaseerd op de suggestie van het slachtoffer dat verdachte de dader moet zijn. Opvallend is dat deze gesprekken en verklaringen niet alleen onderlinge, maar ook innerlijke tegenstrijdigheden bevatten. Bovendien zijn deze gesprekken en verklaringen ‘van horen zeggen’ en worden zij niet bevestigd door de bronverteller. Alles overziend bevatten deze gesprekken en verklaringen aantoonbare onjuistheden, dan wel worden zij niet bevestigd door enig steunbewijs. De rechtbank acht de inhoud van de gesprekken en verklaringen voorts weinig betrouwbaar vanwege de geruchtenstroom die in gang is gezet, de onderlinge familiebanden en de onderliggende belangen van betrokkenen. Bovendien blijkt uit het dossier dat betrokkenen zich bewust zijn van de omstandigheid dat hun gesprekken worden afgeluisterd door de politie.

Verder is er bijvoorbeeld de sms van [A] , de broer van verdachte, die op 31 mei 2016 aan de politie bericht dat hij wist dat het slachtoffer en verdachte die avond een afspraak hadden en dat hij wist dat verdachte tezamen met een andere broer van plan was om het slachtoffer wat aan te doen. Nog daargelaten dat [A] te kampen heeft met persoonlijke problematiek en hij zeer wisselend en tegenstrijdig heeft verklaard tegenover de politie, de rechter-commissaris en de rechtbank, wordt de informatie die hij geeft noch in andere verklaringen noch in technisch bewijs bevestigd. De rechtbank acht de informatie die [A] in die sms en daarop volgende verklaring geeft, en die de officier van justitie als daderinformatie aanduidt, van onvoldoende gewicht om daaraan enige betekenis toe te kennen, mede gelet op alle ontwikkelingen en problemen binnen de familie. Bovendien komt [A] een half jaar na het incident met deze verklaring, toen het onderzoek al in een ver gevorderd stadium was.

Tot slot overweegt de rechtbank nog dat, hoewel de verklaring van verdachte -bijvoorbeeld over zijn alibi- niet waterdicht is, deze ook niet geheel weerlegbaar is.

Concluderend is de rechtbank, anders dan de officier van justitie, van oordeel dat niet met een voldoende mate van zekerheid kan worden vastgesteld dat verdachte de schutter was, dan wel dat hij betrokken was bij het schietincident. Zowel voor het plegen als voor het medeplegen bevat het dossier onvoldoende bewijs.

Nu niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte het onder 1 ten laste gelegde feit heeft begaan, zal de rechtbank hem daarvan vrijspreken.

De feiten 2 en 3 hangen dusdanig met feit 1 samen dat zij niet los daarvan gezien kunnen worden.

Gelet op het vorenstaande geldt ook ten aanzien van deze feiten naar het oordeel van de rechtbank dat zij niet wettig en overtuigend bewezen kunnen worden, zodat verdachte hiervan eveneens dient te worden vrijgesproken.

Uit onderzoek is gebleken dat het DNA-profiel van verdachte is aangetroffen op een mes dat is gevonden in de woning na de inbraak, terwijl het daar volgens aangever niet zou horen. De rechtbank is met de raadsvrouw van oordeel dat het aantreffen van een spoor met daarop lichaamsmateriaal waarvan het DNA-profiel matcht met het DNA-profiel van verdachte niet zonder meer betekent dat het verdachte moet zijn geweest die de (poging tot) inbraak heeft gepleegd. Nu het gaat om DNA op een verplaatsbaar object kan niet buiten redelijke twijfel worden vastgesteld dat het mes op die plek is beland doordat verdachte ten tijde van de inbraak zelf fysiek in de woning is geweest. De vraag is dan of er voldoende steunbewijs is om te komen tot een bewezenverklaring. De officier van justitie heeft onder meer gewezen op een tapgesprek tussen de broer van verdachte, [A] , en een NNman. De rechtbank hecht hieraan minder waarde dan de officier van justitie. Zoals hierboven reeds uiteengezet, heeft dit te maken met de geruchtenstroom die in gang is gezet, de onderlinge familiebanden en de onderliggende belangen van betrokkenen. Nu aanvullend bewijs voor de betrokkenheid van verdachte ontbreekt, is de rechtbank van oordeel dat niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte het onder feit 4 ten laste gelegde heeft begaan. De rechtbank zal verdachte hiervan dan ook vrijspreken.