Uitspraken

Het beoordelingsgesprek in 2015

[A] heeft als getuige verklaard:

"2. U vraagt mij naar een voorval in 2015. Het ging om een regulier beoordelingsgesprek. Ik had de heer [verweerder] een goede beoordeling gegeven. Hij hoorde dat ter plekke voor het eerst. Wij zaten tegenover elkaar aan een tafel. Hij werd toen ontzettend boos. Hij ging staan en deed zijn handen in de lucht. Ik doe dit aan u voor. Hij zei zeer luid (of je het schreeuwen moet noemen hangt af van wanneer je vindt dat iemand schreeuwt, maar in ieder geval was het buiten proportie) ik ben uitmuntend, ik pik dit niet, althans woorden van deze strekking want de precieze woorden weet ik niet meer.

3. Hij liep toen boos weg. Ik dacht dat ik hem terugriep. Ik geloof dat hij toen inderdaad is teruggekomen. Ik weet niet meer wat wij toen besproken hebben. Ik vond het in ieder geval een zeer onprettig gesprek, ik voelde mij daar erg onprettig bij. Ik vond het gesprek dermate vervelend dat ik het aan mijn leidinggevende, [C] , heb gemeld. Er is toen een vervolggesprek geweest. Dit was met zijn drieën. Toen is het min of meer gesust.

4. Wat ik met name aan het eerste gesprek vervelend vond was niet de inhoud maar de manier waarop. Ik vond het dermate ongepast dat ik er werk van heb gemaakt".

[C] heeft als getuige verklaard:

"3. (…) [A] ( [A] , kantonrechter) vertelde mij dat de heer [verweerder] buiten alle proportie had gereageerd op een goede beoordeling, dat hij daarbij was gaan staan en dat met zijn handen omhoog had geschreeuwd: ik verdien een uitmuntend, ik ben het er niet mee eens. [A] vertelde mij dat hij zich daarbij heel ongemakkelijk had gevoeld en zelfs een beetje geïntimideerd en hij niet wist hoe hij daarmee verder moest en mij daarom had gebeld. U zegt mij dat u heeft gelezen dat de heer [verweerder] toen uit dat gesprek zou zijn weggelopen. Dat heeft [A] toen inderdaad ook tegen mij gezegd.

4. Het klopt dat er vervolgens een gesprek tussen ons drieën is geweest. In dat gesprek heb ik de heer [verweerder] geconfronteerd met hetgeen [A] mij had gemeld. De heer [verweerder] keek me strak aan en zei in eerste instantie niets. Toen heb ik aangegeven dat ik dat gedrag zeer onprofessioneel vond; je loopt niet weg uit een beoordelingsgesprek. Ik kan mij niet herinneren of het nog een discussiepunt geweest is in dat gesprek of het zo gegaan was als [A] had gezegd. Ik heb de heer [verweerder] wel gezegd dat ik zulk gedrag niet tolereer. Hij legde toen uit dat hij vond dat hij uitmuntend functioneerde en ook als zodanig beoordeeld wilde worden. Ik heb toen gezegd dat zijn leidinggevende dat anders zag.

5. Wat ik verder nog verrassend vond was dat ik toen ik de heer [verweerder] uitnodigde voor het gesprek van hem in eerste instantie een email kreeg dat hij niet begreep waarom ik mij hier mee bezig hield".

[verweerder] heeft als getuige verklaard:

"1. U vraagt mij naar hetgeen tussen de heer [A] en mij is voorgevallen met betrekking tot mijn beoordeling in 2015. Ik meen dat het eind juni was. Ik kwam bij hem de kamer binnen en wij hebben thee of koffie gehaald. Hij zei toen tegen mij over de beoordeling: het is goed. Ik heb toen mijn teleurstelling kenbaar gemaakt. Ik heb hem aangegeven dat ik mij in het voorgaande jaar de blubber had gewerkt, ook in mijn vrije tijd. Ik was dus zwaar teleurgesteld en dat heb ik ook gezegd. Hij zei toen opnieuw: het is goed. Hij ging toen het beoordelingsformulier voorlezen en was daar een paar minuten mee bezig. Ik heb hem toen gevraagd: ben je nu het formulier aan het voorlezen? Toen hij zei ja, zei ik: dat kan ik thuis ook wel doorlezen, geef het maar aan mij mee, dat is ook gebeurd. Toen ben ik opgestaan en heb gezegd: tot ziens. Hij zei toen ook: tot ziens en prettige vakantie.

2. U zegt mij dat de heer [A] zojuist als getuige een heel ander verhaal heeft verteld. Ik vertel het zoals het volgens mij gegaan is. Er is niks exceptioneels gebeurd. Ik maak wel vaker een gebaar met mijn handen/armen, en dat kan ik in dat gesprek ook wel hebben gedaan maar ik ben niet opgestaan. En ik heb niet met stemverheffing gesproken. Ook heb ik niet gezegd ‘ik pik dit niet’, ik heb voornamelijk mijn teleurstelling geuit.

3. U vraagt mij of meneer [A] een reden zou kunnen hebben gehad om het lelijker voor te stellen voor mij dan het in werkelijkheid is gegaan. Hij is in september 2011 teamleider geworden en wij hebben de jaren daarna best wel een gespannen verhouding gehad. Zo vroeg hij mij toen hij teamleider was geworden wat nou het meest urgente bij [afdeling] was wat er moest gebeuren, waarop ik zei: een nieuw programma schrijven. Hij bedacht allemaal argumenten om dat niet te hoeven doen. U vraagt mij of ik denk dat hij mij in 2015 heeft geprobeerd terug te pakken. Het is wat platvloers gezegd, maar zo zou je het kunnen noemen.

4. Het klopt dat er vervolgens een gesprek is geweest tussen ons beiden en mevrouw [C] . Het was op zich een prettig gesprek. We hebben daar met zijn drieën ongeveer een uur in de kamer gezeten en over de beoordeling is ongeveer een minuut gesproken. Er is niet besproken wat er nu wel of niet door mij gezegd zou zijn. Het was een geanimeerd gesprek, zo hebben we het gehad over vakantie vieren, mijn voornemen voor een trip naar Sillicon Valley en mijn hobby kunstgeschiedenis.

5. U houdt mij voor wat mevrouw [C] als getuige heeft verklaard (punt 4 van haar verklaring). Wat ik me nog weet te herinneren is dat zij tegen mij heeft gezegd dat het niet kan dat je uit een beoordelingsgesprek wegloopt. Ik heb toen niets gezegd. Ik heb toen ook niet ontkend dat ik ben weggelopen uit dat gesprek. Zoals ik zojuist heb verklaard ben ik uit dat gesprek weggegaan toen het gesprek gewoon geëindigd was".

Het voorval op 16 november 2016

[C] heeft als getuige verklaard:

"6. Ik kan mij nog goed herinneren wat er vervolgens in november 2016 is gebeurd.

7. (…)

8. Ik was hier al ’s ochtends vroeg om acht uur. [E] kwam ongeveer 8.15 uur en [H] om ongeveer 8.30 uur. Hoe laat [I] kwam weet ik niet meer.

9. Ik heb toen met [E] mijn telefoongesprek met [J] van die ochtend, vlak voordat [E] arriveerde, besproken. De anderen waren er toen nog niet. Ik had [J] namelijk gepolst over mijn idee om de heer [verweerder] naar huis te sturen voor een time-out. [J] had mij gezegd dat dit inderdaad mogelijk was. Toen kwam [E] binnen en dit heb ik met haar besproken. Zij barstte toen in tranen uit. Ik heb dat zo geïnterpreteerd dat het voor haar een opluchting was dat de heer [verweerder] niet aanwezig zou zijn bij het overleg. Ik heb haar gevraagd of zij het eens was met deze actie, zij heeft toen bevestigend geantwoord.

10. Vervolgens kwamen de anderen binnen. Met hen heb ik mijn beslissing toen niet besproken. Dit alles is overigens beneden in de hal van [bar] gebeurd. Ik had daar al even zitten werken. Vervolgens zijn wij naar het zaaltje gegaan. Wij hebben toen gewacht totdat de heer [verweerder] zou arriveren, dit was rond 9.45 uur. Hij kwam het zaaltje binnen. Ik vroeg hem toen direct even mee te gaan naar een andere ruimte om met hem te praten. Hij legde zijn jas en zijn spullen in het zaaltje en liep met mij mee.

11. (…).

12. Wij zijn toen naar 4F of 4G gegaan. Ik kijk in de foto’s en zie dat het 4G moet zijn geweest. Ik ging zitten bij A. De heer [verweerder] bleef staan bij X. Ik deelde hem toen mee dat ik zijn email van de avond daarvoor aan [E] onacceptabel vond, dat ik dat niet accepteerde en hem verzocht naar huis te gaan om na te denken over zijn gedrag richting zijn leidinggevende. Verder zei ik dat wij daar volgende week een gesprek over zouden hebben over hoe hij dacht dit te gaan verbeteren.

13. Ik zat dus nog steeds en hij stond. Hij werd toen heel boos en zei, zijn armen uitspreidend, wie is hier mee begonnen!? Ik gaf toen als antwoord dat [E] alleen om verduidelijking van een email van hem had gevraagd, en dat hij daar op zo’n manier op had gereageerd en dat ik dat niet langer accepteerde. Ik heb hem nogmaals verzocht direct naar huis te gaan en de dagen daarna, donderdag en vrijdag, hierover na te denken.

14. Hij kwam toen op mij afgelopen. Ik geef(t) dit met een pijl op de foto aan. Ik ben toen ook gaan staan. Ik ben toen voor de kopse kant van de tafel gaan staan, met mijn rug naar het raam. Ik geef met A1 aan waar ik toen stond, en met X1 waar de heer [verweerder] stond. Hij kwam veel te dicht bij mij staan. Ik doe dit aan u voor. Hij stond praktisch tegen mij aan, u zegt dat ik mijn hand ongeveer 20 cm van mijn gezicht houd, dat zou kunnen kloppen. Hij raakte mij niet aan. Hij ging toen tegen mij tekeer: belachelijk tantetje! Wie denk je wel niet dat je bent dit met mij te doen! Ik vroeg hem toen drie keer een stap achteruit te gaan en de ruimte te verlaten om naar huis te gaan. Hij is toen op een gegeven moment omgedraaid en naar buiten gelopen. Er is daar een soort halletje. Hij stond toen bij X op de plattegrond. Ik liep achter hem aan en hij liep voor mij uit. Ik hoorde dat hij zei: stomme kut, stom kutwijf. Toen zei ik: [verweerder] dit heb ik ook gehoord. Waarop hij terug liep en weer heel dicht bij mij kwam staan en zei: oh heb je dat gehoord, mooi, niemand gelooft je! U zegt mij dat ik de woorden die hij in het zaaltje en op de gang gebruikte “spattend” uitsprak. Dat was inderdaad het geval.

15. Ik heb hem toen weer verzocht een stap achteruit te zetten. Hij is toen omgedraaid en is naar 4A gelopen om zijn spullen te pakken. Ik liep achter hem aan. Ik bleef toen in de deuropening bij de deurpost staan. [verweerder] ging naar zijn spullen. Ik geeft dit aan met X, dit was op of bij de kopse kant bij het raam. Ik zag dat [H] en [I] raar opkeken, want zij hadden dit voorgaande gesprek niet gezien. [I] vroeg toen aan [verweerder] : ga je weer weg. Wat [verweerder] precies zei heb ik niet precies gehoord. Ik verzocht [verweerder] toen nogmaals naar huis te gaan. Hij zei toen: jij moet nu je kop dichthouden. Hij stond toen bij zijn spullen bij het raam. De anderen zaten nog steeds op de plek die ik zojuist heb ingetekend. Ik zei toen: nee ik wil dat je nu naar huis gaat, waarop hij is vertrokken.

16. Ik zag dat [I] en [H] verbaasd waren. Ik zag dat [E] erg overstuur was. Ik heb toen [I] en [H] gevraagd even koffie te gaan drinken zodat ik met [E] kon praten. Na ongeveer 10-15 minuten zijn [I] en [H] terug gekomen. Ik heb toen in de tussentijd [E] verteld wat er zojuist was gebeurd, dit was meer in algemene bewoordingen. [E] begon toen te huilen. Ik kan me nog herinneren dat ze zei: waarom lukt dit toch niet? Ik heb toen niet verder met [I] en [H] over het voorval gesproken. We hebben nog geprobeerd enige vorm van overleg te hebben.

17. U houdt mij voor hoe het volgens de heer [verweerder] is gegaan. Dit klopt niet. Dit weet ik zeker".

[E] heeft als getuige verklaard:

"5. Ik heb toen even alleen met [C] gesproken. Zij zei dat zij had nagedacht over de mailwisseling van de avond tevoren tussen [verweerder] en mij, welke mailwisseling ik had doorgestuurd naar [C] . [C] zei toen dat ze [verweerder] zou aanspreken op die email van hem en dat ze hem een time out wilde geven: [verweerder] zou naar huis gestuurd worden om na te denken over zijn gedrag tegenover mij. Ik had toen verschillende gevoelens, maar ik was in ieder geval ook opgelucht dat er actie werd ondernomen. Ik was blij met de beslissing van [C] . Ik was hier eerst wel even stil van maar daarna had ik wel iets van tranen. Hierop vroeg [C] mij waar mijn reactie vandaan kwam. Ik gaf toen aan dat ik aan de ene kant opgelucht was en aan de andere kant dacht: wat jammer dat we dit niet hebben kunnen voorkomen. Ik ben toen nog even naar mijn fiets gegaan om iets te pakken. [H] en [I] kwam ik buiten tegen, maar ik heb niet met hen over het voorgaande gesproken.

6. We zijn toen naar boven gegaan naar (denk ik) zaal 4A. (…).

7. Omdat [verweerder] nog niet aanwezig was hebben we een beetje in het algemeen met elkaar gesproken. Op een gegeven moment kwam [verweerder] binnen. Volgens mij liep hij achter mij langs naar het einde van de zaal, richting het raam, waar hij ook zijn spullen neerzette. Ik vond dat hij een beetje scherp en intimiderend keek, maar dat is mijn interpretatie. [C] zei toen tegen [verweerder] : [verweerder] ik wil dat je met mij meegaat. Zij zijn toen weggegaan naar een zaal verderop. Ik hoorde op een gegeven moment gestommel op de gang, maar ik heb geen bewoordingen gehoord. Ik dacht toen: wat is er aan de hand, omdat ik wel wist dat het geen leuk gesprek zou zijn. Op een gegeven moment kwamen [verweerder] en [C] de kamer weer binnen, ik dacht eerst [verweerder] toen [C] . Ik kreeg toen een echt heel heftige blik van [verweerder] . Hij ging zijn tas pakken en het was duidelijk dat hij wegging. [H] of [I] zei toen: wat ga je doen? Of zoiets. [verweerder] zei toen iets in de trant van ‘die dames...’ waarop [C] hem onderbrak en zei: je moet je spullen pakken en weggaan. Omdat hij onderbroken werd, werd [verweerder] in mijn ogen boos. Hij zei toen op een behoorlijk vervelende manier tegen [C] dat zij echt haar kop moest houden. Ik weet zeker dat ik dat gehoord heb. Volgens mij is [verweerder] toen weggegaan en is er verder niet gesproken. Volgens mij was hij toen boos want hij ging niet heel rustig weg.

8. [I] en [H] zijn toen even weggegaan en toen heb ik kort met [C] even samen gezeten. Toen heeft zij mij in hoofdlijnen verteld wat er gebeurd was. Zij vertelde dat [verweerder] niet ging zitten, en dat zij vond dat ze moest gaan staan vanwege de reactie van [verweerder] op haar mededeling dat hij moest vertrekken. Ze heeft aangegeven dat ze tegen [verweerder] had gezegd dat hij afstand moest nemen, dat zij dit een paar keer heeft moeten zeggen, en dat hij lichamelijke bewegingen in haar richting had gemaakt. Ik kan mij niet herinneren dat zij nog meer details heeft gegeven. Verder heeft ze tegen mij gezegd dat hij had gezegd: wat moet je nou. Of zij toen ook gezegd heeft dat hij het woord juffertje had gebruikt weet ik nu niet meer. Ik heb nog wel gevraagd naar wat ik op de gang had gehoord, waarop [C] vertelde dat hij haar kutwijf had genoemd, dat zij toen zei: dat heb ik gehoord en dat [verweerder] toen zei: oh heb je dat gehoord? Niemand gelooft je.

9. (…).

10. U houdt mij voor dat mevrouw [C] heeft verklaard dat ik bij het tweede gesprekje ook begon te huilen. Ik zal zeker verdrietig zijn geweest en ik zal tranen hebben gehad".

[verweerder] heeft als getuige verklaard:

"7. (…) Terwijl ik bezig was mijn jas uit te doen, zei [C] : wil je even met mij meelopen? Ik had nog even tegen de anderen willen zeggen: sorry voor mijn late komst, maar daar kreeg ik de kans niet voor. Ik ben toen achter haar aan gelopen de gang in, en we zijn naar 4D gelopen, ik geef dit met een stippellijntje op de plattegrond aan. Het was dus niet zaal 4G maar wel 4D. [C] ging zitten, ik geef haar positie aan met A, de op één na laatste stoel bij de deur. Ik geef mijn positie aan met X. Ze stak meteen heel boos van wal: dat mailverkeer van jou komt me de strot uit, je gaat maar naar huis toe. Ga maar eens nadenken hoe je om moet gaan met je leidinggevende. Ze zei iets van: voor de rest van de week ga je maar thuis zitten. Daar wilde ik een verklaring voor hebben. Ik vroeg: wat gebeurt hier, wat is er aan de hand? Ze zei: daar ga ik helemaal niks over zeggen, spullen pakken en wegwezen. Zij zat op dat moment nog steeds en ik stond nog steeds waar ik was gaan staan. Ik bleef echter doorvragen. Ze raakte helemaal buiten zinnen. Ik wist niet wat me overkwam. Ik merkte dat omdat ze schreeuwerig tegen mij praatte.

8. Ik merkte toen dat verder vragen geen zin had en begaf mij langzaam naar de deur toe. Ik vroeg toen nog een keer: mag ik in godsnaam weten wat er aan de hand is. Het was een korte, heftige confrontatie. Dus ook ik sprak met enige stemverheffing. Zij stond toen op en kwam op mij af en zei met haar vinger in mijn gezicht wijzend: en nu ga j(e) naar huis toe. Zij stond toen ongeveer 50 cm van mij af.

9. Ik heb toen de deur open gedaan en we zijn naar buiten gegaan. Ik voorop. Ik ben toen teruggelopen naar 4A. Ik heb toen niet ‘kutwijf’ tegen haar gezegd. Ik heb helemaal niets gezegd, ik hoorde wel achter mij: spullen pakken en naar huis toe.

10. In 4A liep ik naar mijn spullen toe. Ik pakte mijn tas en mijn jas en [I] vroeg aan mij: ga je nu al weg? Ik heb toen gezegd: ik ga nu weg en dat is maar beter zo. Ik heb niet iets gezegd van: de dames… Ik heb toen de kamer verlaten. Ik heb niet toen tegen mevrouw [C] gezegd: en nu je kop houden".

Naar het oordeel van de kantonrechter is de HU in haar bewijsopdracht geslaagd, in ieder geval voor wat betreft haar stelling dat [verweerder] zeer dicht op [C] is komen staan en dat hij heeft gezegd: "belachelijk, tantetje! Wie denk je wel niet dat je bent dit met mij te doen!", bij het teruglopen: "stomme kut, stom kutwijf", en "oh heb je dat gehoord, mooi, niemand gelooft je"! en bij het vertrek: "jij moet nu je kop dicht houden".

Het moge zo zijn dat [C] en [verweerder] de enige aanwezigen waren bij het voorval in het aparte zaaltje en dat zij tegengestelde verklaringen hebben afgelegd. De verklaring van [C] komt de kantonrechter echter betrouwbaar en overtuigend over. De verklaring is consistent en stemt ook overeen met hetgeen [C] volgens de getuige [E] direct na het voorval aan [E] heeft verteld en voorts met hetgeen [C] die avond op schrift heeft gesteld. De kantonrechter neemt hierbij in aanmerking de overtuigende wijze waarop [C] haar verklaring heeft afgelegd: "U zegt mij dat ik de woorden die hij in het zaaltje en op de gang gebruikte “spattend” uitsprak. Dat was inderdaad het geval". De kantonrechter acht het niet goed voorstelbaar dat [C] [verweerder] van een dergelijk grof optreden beschuldigt zonder dat dit zich daadwerkelijk heeft voorgedaan. Zij had daarbij ook niet een persoonlijk belang. Dat zij een dergelijke verklaring heeft afgelegd teneinde gezichtsverlies te voorkomen of omdat zij niet langer met hem wilde samenwerken, zoals [verweerder] stelt, acht de kantonrechter niet aannemelijk. Een dergelijk optreden past ook - hoewel in ernst veel verdergaand - bij de opstelling van [verweerder] jegens [E] en [C] in de periode voorafgaand aan deze bijeenkomst en ook bij de opstelling van [verweerder] in het beoordelingsgesprek in 2015. De kantonrechter wil niet uitsluiten dat [C] tegen [verweerder] heeft gezegd "spullen pakken en wegwezen!", maar dat doet aan voormelde conclusie niet af.

Met betrekking tot de door de HU gestelde opmerking van [verweerder] bij zijn vertrek "en nu moet je je kop houden" merkt de kantonrechter nog op dat de getuige [E] heeft verklaard dat zij zeker weet dat [verweerder] dit gezegd heeft, en dat de getuige [I] heeft verklaard: "Ik kan mij oprecht niet herinneren dat hij zoiets lelijks tegen haar heeft gezegd. Als het toch gezegd is zou het kunnen dat ik het niettemin vergeten ben. Het was in die tijd een hele stressvolle situatie op alle fronten", en de getuige [H] : "U zegt mij dat de heer [verweerder] volgens mevrouw [C] toen tegen haar gezegd heeft: en nu moet je je kop houden. Zoals ik al heb verklaard zijn over en weer onvriendelijke dingen gezegd en weet ik niet meer wie wat heeft gezegd. Ik ken de beschuldiging van wat de heer [verweerder] zou hebben gezegd. Ik kan me niet meer letterlijk herinneren wat er door iedereen daar toen gezegd is. Ik hoor in mijn werk zoveel lelijke dingen dat ik ook niet kan uitsluiten dat het wel gezegd is en dat ik me dat dat niet herinner". Deze beide laatste getuigen laten dus uitdrukkelijk de mogelijkheid open dat [verweerder] deze woorden wél heeft gezegd. Dat hierbij sprake kan zijn geweest van "valse herinneringen", zoals [verweerder] stelt, acht de kantonrechter niet aannemelijk geworden.

[verweerder] stelt met betrekking tot de getuigenverklaring van [E] dat [E] blijkens de verklaringen van haar en [C] enerzijds emotioneel was en slechts op hoofdlijnen door [C] zou zijn geïnformeerd, maar dat zij als getuige moeiteloos alle verwijten opsomt waarvan de HU het bewijs dient te leveren. Volgens [verweerder] is dit niet met elkaar te rijmen en maakt dit de verklaring van [E] bijzonder ongeloofwaardig.

De kantonrechter volgt [verweerder] hierin niet. Uit de verklaring van [E] volgt niet dat zij dermate overstuur was als [verweerder] stelt: "Ik was blij met de beslissing van [C] . Ik was hier eerst wel even stil van maar daarna had ik wel iets van tranen" en na het vertrek van [verweerder] : "Ik zal zeker verdrietig zijn geweest en ik zal tranen hebben gehad". De kantonrechter acht het heel goed aannemelijk dat wat [C] "op hoofdlijnen" had verteld wat er was gebeurd in de andere ruimte in feite alle essentiële elementen heeft bevat die van belang waren: zoveel was er immers niet te vertellen.

De door de HU verzochte ontbinding

Tégen ontbinding van de arbeidsovereenkomst zou kunnen pleiten dat [verweerder] inhoudelijk steeds (zeer) goed heeft gefunctioneerd, en voorts dat hij binnen afzienbare tijd de pensioengerechtigde leeftijd zal bereiken (het zal voor hem dus moeilijk, zo niet onmogelijk zijn nog een andere baan te vinden), maar deze omstandigheden wegen niet op tegen de manier waarop hij zijn collega's/leidinggevenden heeft bejegend.

Uit het voorgaande volgt dat [verweerder] niet van de HU mag verwachten dat zij nog onderzoek doet naar de mogelijkheden van herplaatsing (elders) binnen de organisatie. Het ontbindingsverzoek is daarom toewijsbaar.

De verzoeken van [verweerder]

De kantonrechter overweegt het volgende.

De bevestigingsbrief van 3 juni 2015 van de HU over de hogere inschaling van [verweerder] luidt als volgt:

"Hierbij bevestigen wij de met u gemaakte afspraken inzake uw tijdelijke functiewijziging ten behoeve van uw werkzaamheden voor het [project] ) met als doel de verduurzaming van ondernemerschapsonderwijs binnen de HU. Vanaf 1 januari 2015 tot en met 31 december 2016 bent u werkzaam als Hogeschooldocent 1.

De functieschaal behorende bij het functieprofiel en het niveau is schaal 12. Het salaris bij een volledige betrekkingsomvang is € 4.563,87 bruto per maand conform de cao-hbo 2014-2016.

Met ingang van 1 januari 2017 wijzigt uw functieprofiel naar Hogeschooldocent 2 met bijbehorende functieschaal 11. Uw salaris zal dan aangepast worden naar het maximum van functieschaal 11 conform uw huidige functie en inschaling".

Naar het oordeel van de kantonrechter volgt hieruit dat [verweerder] vanaf 1 januari 2017 (weer) wordt ingeschaald in functieschaal 11, maar dat hij erop mocht vertrouwen dat indien hij na 1 januari 2017 voor het project werkzaam zou blijven hij volgens functieschaal 12 beloond zou worden. Vast staat dat [verweerder] vanaf 1 januari 2017 echter niet voor het project is blijven werken, en wel door zijn eigen gedrag. Om die reden kan hij er geen aanspraak op maken dat wordt afgeweken van de afspraak die is vastgelegd in de brief van 3 juni 2015.