Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht het onder feit 1 en feit 2 ten laste gelegde wettig en overtuigend te bewijzen.

In het bijzonder wijst de officier van justitie op de aangifte en verklaring van moeder [A] ondersteund door het geluidsfragment. Verder heeft de officier van justitie benoemd dat verschillende punten uit de aangifte worden bevestigd in de getuigenverklaringen. Verdachte heeft handelingen gepleegd met [slachtoffer] door zijn vingers tussen haar schaamlippen en in haar vagina te brengen. Dit is conform de verklaring van [slachtoffer] en wat wordt gehoord op het bandje. Ten aanzien van feit 2 zijn op het geluidsfragment meermalen klappende geluiden te horen. Ook is op het lichaam van [slachtoffer] bijpassend letsel geconstateerd in de vorm van puntjes en donkere vlekjes.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging is van mening dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen omdat geen wettig en overtuigend bewijs aanwezig is voor het onder feit 1 en feit 2 ten laste gelegde.

De rechtbank is van oordeel dat het dossier onvoldoende wettig bewijs bevat dat verdachte de hem ten laste gelegde feiten heeft begaan. Verdachte heeft de ten laste gelegde feiten steeds ontkend. De aangifte van moeder [A] namens haar dochter [slachtoffer] is grotendeels gebaseerd op hetgeen zij (de op dat moment twee-en-een-half-jarige en daarmee zeer jonge) [slachtoffer] heeft horen zeggen. Wil dit bewijs kunnen worden gebezigd als wettig bewijsmiddel dan dient ook ander bewijs in het dossier voorhanden te zijn.

De getuigenverklaringen bevatten geen bewijs van het ten laste gelegde.

Dit geldt ook voor het top-teenonderzoek dat bij [slachtoffer] op 17 juni 2015 heeft plaatsgevonden. In de hals worden weliswaar huidbeschadigingen geconstateerd en in de huid van de rechterarm in streepvorm gerangschikte puntvormige bloedingen, maar de conclusie van het top-teenonderzoek is echter dat er geen afwijkende bevindingen zijn gedaan die een vermoeden van lichamelijke mishandeling en/of seksueel misbruik ondersteunen. Tot het bewijs kan dit derhalve niet bijdragen.

Dit laatste geldt ook voor de opgenomen geluidsfragmenten afkomstig uit de mobiele telefoon met een geluiddetectie-app die aangeefster in de slaapkamer van [slachtoffer] had gepositioneerd. De rechtbank heeft deze opname beluisterd. Het is weliswaar een aangrijpende opname door het ontzettend harde gekrijs en gehuil van [slachtoffer] , maar er valt niet uit op te maken dat verdachte de verweten feitelijkheden uit de tenlastelegging daadwerkelijk heeft begaan. Op het geluidsfragment zijn klappende of tikkende geluiden te horen waarvan de rechtbank niet kan vaststellen of deze afkomstig zijn van het slaan van [slachtoffer] door verdachte, vooral niet omdat het gehuil van [slachtoffer] niet aanzwelt na deze klappende of tikkende geluiden. Ook blijkt niet uit wat verdachte of [slachtoffer] in de opname zeggen dat verdachte [slachtoffer] slaat, laat staan dat dit duidt op seksueel misbruik. Voor dit laatste is in de opnames zelfs geen aanwijzing te vinden.

Bij deze stand van zaken is naar het oordeel van de rechtbank niet voldaan aan het in artikel 342, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering vastgelegde bewijsminimum.

De rechtbank zal verdachte daarom vrijspreken van beide feiten.

De rechtbank hecht eraan op te merken dat zij ter terechtzitting heeft geconstateerd dat deze strafzaak diep bij alle partijen heeft ingegrepen en tot op de dag van vandaag zijn sporen nalaat in het leven van alle betrokkenen. De rechtbank is van mening dat het daarom beter was geweest als deze zaak veel eerder op zitting was aangebracht en behandeld, zodat er eerder duidelijkheid zou zijn gekomen voor de betrokkenen.