Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht het tenlastegelegde wettig en overtuigend te bewijzen.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft vrijspraak bepleit van het tenlastegelegde.

Ten aanzien van feit 1 heeft de verdediging -kort samengevat- aangevoerd dat op basis van het dossier niet kan worden vastgesteld dat het meisje op de foto’s die op de laptop van verdachte zijn aangetroffen, het slachtoffer betreft.

Daarnaast heeft de verdediging aangevoerd dat niet kan worden vastgesteld welke afbeeldingen bij verdachte op de computer en in de ‘deleted items’ zijn aangetroffen, wanneer die bestanden erop zijn gekomen, of verdachte kennis heeft genomen van de foto’s en wanneer ze van de computer zijn verwijderd. Aldus kan niet worden vastgesteld dat er sprake was van bezit zoals bedoeld in artikel 240b van het Wetboek van Strafrecht. Verdachte dient voorts te worden vrijgesproken wegens het ontbreken van opzet.

Ten aanzien van feit 3 heeft de verdediging aangevoerd dat het dossier onvoldoende bewijs bevat waaruit blijkt dat verdachte wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat het slachtoffer minderjarig was. Verder blijkt niet dat er sprake is geweest van misbruik van uit feitelijke verhoudingen voortvloeiend overwicht.

Ten aanzien van feiten 1 en 3

In bijlage II – waarvan de inhoud als hier herhaald en ingelast moet worden beschouwd – heeft de rechtbank de inhoud van wettige bewijsmiddelen opgenomen, waarin de voor de bewezenverklaring redengevende feiten en omstandigheden staan vermeld.

Bewijsoverweging

De rechtbank acht op grond van voornoemde bewijsmiddelen, in onderling verband en samenhang beschouwd, wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de onder 1 en 3 ten laste gelegde feiten. De raadsvrouw heeft aangevoerd dat niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat er sprake was van opzet en dat niet kan worden vastgesteld dat verdachte kennis heeft genomen van de foto’s, zodat ook niet kan worden vastgesteld dat sprake was van bezit als bedoeld in artikel 240b van het Wetboek van Strafrecht. Daarnaast is er volgens de raadsvrouw onvoldoende bewijs dat verdachte wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat het slachtoffer minderjarig was. De rechtbank verwerpt de verweren van de raadsvrouw en overweegt hiertoe als volgt.

Verdachte en het slachtoffer zijn via een chatsite met elkaar in contact gekomen. Daaropvolgend hebben er verschillende MSN-gesprekken plaatsgevonden tussen verdachte en het slachtoffer. Verdachte en het slachtoffer hebben eveneens contact gehad via de mail en via WhatsApp. Vaststaat dat verdachte en het slachtoffer in de periode van

18 oktober 2012 tot en met 29 december 2012 contact hebben gehad.

De rechtbank ziet aanleiding de (ten laste gelegde) periode bij beide feiten hiertoe te beperken. Uit het dossier kan niet worden opgemaakt dat er al voor 18 oktober 2012 (seksueel getint) contact was tussen verdachte en het slachtoffer. Verder blijkt dat dit contact is gestopt per 30 december 2012. Niet blijkt dat de kinderpornografische afbeeldingen van [slachtoffer] , die zijn aangetroffen op de computer van verdachte, voor verdachte toegankelijk waren tussen 29 december 2012 en de datum van inbeslagname, te weten 9 december 2014. Verdachte heeft zelf verklaard dat hij de bestanden na het verbreken van het contact met het slachtoffer eind december 2012 heeft verwijderd.

Verdachte maakte in de periode dat hij contact had met het slachtoffer gebruik van het

e-mailadres [e-mailadres] @live.com. De inhoud van de MSN-gesprekken en de e-mailberichten waren seksueel van aard. Uit de MSN-gesprekken en de e-mailberichten blijkt dat verdachte het slachtoffer opdrachten heeft gegeven om foto’s van zichzelf te maken en het slachtoffer moest deze foto’s vervolgens opsturen naar verdachte.

De opdrachten bestonden onder andere uit het (deels) naakt poseren. Tevens moest het slachtoffer seksuele handelingen met zichzelf verrichten, al dan niet met een voorwerp. Het slachtoffer heeft aan het begin van het contact met verdachte aangegeven dat zij minderjarig was. Uit de MSN-gesprekken van 18 oktober 2012 en 3 november 2012 en de e-mail van

10 december 2012, die verdachte heeft verstuurd naar het slachtoffer, blijkt dat verdachte wist dat het slachtoffer minderjarig was. Daarnaast blijkt dat verdachte het slachtoffer in de MSN-gesprekken en de e-mailberichten noemt/begroet met onder andere, ‘ [bijnaam] ’ en hij noemt zichzelf ‘ [bijnaam] ’.

De bescherming van jeugdigen tegen seksuele verleiding staat centraal in artikel 248a van het Wetboek van Strafrecht. De rechtbank is van oordeel dat er sprake is van misbruik van uit feitelijke verhoudingen voortvloeiend overwicht, doordat er een groot leeftijdsverschil is tussen verdachte en het slachtoffer. Enerzijds is sprake van een destijds 14-jarig meisje dat op de middelbare school zat, anderzijds van een volwassen man van toen 43 jaar oud. Het slachtoffer stond aan het begin van haar seksuele ontwikkeling.

De verschillende levensfasen waarin beiden zich bevonden lopen dusdanig uiteen dat niet alleen sprake is van een groot leeftijdsverschil, maar ook van een groot verschil in maatschappelijke positie. Daardoor heeft verdachte misbruik gemaakt van uit feitelijke verhoudingen voorvloeiend overwicht.

De rechtbank is op grond van het voorgaande van oordeel dat kan worden bewezen dat de MSN-gesprekken, e-mails en de WhatsApp-gesprekken die verdachte heeft gevoerd met het slachtoffer, erop gericht waren het slachtoffer te bewegen ontuchtige handelingen te plegen.

Na onderzoek door de politie zijn op de computer van verdachte afbeeldingen aangetroffen die geclassificeerd zijn als kinderpornografische afbeeldingen. Verdachte heeft verklaard dat deze afbeeldingen op zijn computer terecht zijn gekomen in de periode dat hij contact had met het slachtoffer. Daarnaast heeft verdachte verklaard dat het slachtoffer hem foto’s heeft gestuurd. Het slachtoffer heeft verklaard dat zij seksueel getinte foto’s van zichzelf heeft gemaakt en dat zij deze foto’s naar verdachte heeft verstuurd. De verklaring van het slachtoffer wordt onder andere ondersteund door het feit dat de desbetreffende foto’s van het slachtoffer zijn aangetroffen op de in beslag genomen laptop van verdachte.

Verdachte heeft aldus gedurende de periode dat zij contact hadden het slachtoffer opdrachten gegeven om seksueel getinte foto’s van zichzelf te maken en gezegd dat zij deze naar hem moest versturen.

De rechtbank is van oordeel dat hieruit kan worden afgeleid dat verdachte opzet had op het in het bezit hebben van deze afbeeldingen. Nu het slachtoffer op dat moment minderjarig was, betroffen het kinderpornografische afbeeldingen. En hoewel het opzetvereiste zich niet uitstrekt tot de leeftijd van het slachtoffer, kan niet onopgemerkt blijven dat duidelijk blijkt dat verdachte van de minderjarigheid van het slachtoffer op de hoogte was.

Verdachte heeft daarnaast foto’s, waarop het slachtoffer te zien was – en die later door de politie als kinderpornografisch zijn aangemerkt - en die zij had verstuurd naar verdachte, op een A3 formaat papier geplaatst, hier een foto van gemaakt en heeft op 19 december 2012 deze foto gemaild naar het slachtoffer.

De rechtbank is aldus van oordeel dat verdachte kinderpornografische afbeeldingen heeft ontvangen van het slachtoffer, deze willens en wetens onder zich heeft gehouden, deze op een A3 papier heeft geplaatst, hiervan een foto heeft gemaakt en deze foto, met kinderpornografische afbeeldingen, vervolgens heeft verspreid door deze foto via de mail te versturen naar het slachtoffer.

Gelet op het bovenstaande is de rechtbank van oordeel dat verdachte beschikkingsmacht heeft gehad over de kinderpornografische afbeeldingen, zoals voor het opzettelijk bezit van kinderpornografisch materiaal vereist is. De rechtbank acht het op grond van het voorgaande volstrekt ongeloofwaardig dat verdachte niet wist dat hij kinderporno had ontvangen en dat hij de afbeeldingen, die hij had ontvangen van het slachtoffer, onmiddellijk heeft verwijderd.

De verklaring van verdachte dat hij na 10 december 2012 geen contact meer heeft gehad met het slachtoffer, acht de rechtbank eveneens ongeloofwaardig. De rechtbank verwijst in dit verband naar de verklaring van het slachtoffer dat er tot eind december 2012 contact is geweest met verdachte en naar de e-mailberichten van 13 en 17 december 2012 en de WhatsApp-berichten van 29 december 2012 tussen verdachte en het slachtoffer. Weliswaar heeft verdachte in een e-mail van 10 december 2012 aan het slachtoffer aangegeven dat hij het contact met haar wilde verminderen, maar uit de inhoud van de e-mails en WhatsApp-berichten die verdachte na 10 december 2012 aan haar heeft verzonden, blijkt niet dat verdachte het contact daadwerkelijk heeft verbroken. Daarbij neemt de rechtbank in overweging dat verdachte het slachtoffer op 29 december 2012 een opdracht heeft gegeven om een foto van zichzelf te maken waarop te zien is dat zij seksuele handelingen met zichzelf verricht en heeft gezegd dat zij de foto naar hem moest e-mailen. De printscreens van de e-mails tussen het e-mailadres, [e-mailadres] @live.com, en het e-mailadres van het slachtoffer wijken, gelet op de inhoud, niet op essentiële punten af van de e-mails die verzonden zijn voor 10 december 2012. De rechtbank ziet daarom geen aanleiding om te twijfelen aan de (inhoud van de) e-mails en hecht daarom geen waarde aan de verklaring van verdachte dat hij deze berichten niet zou hebben verstuurd.

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte ter zake van het door de officier van justitie bewezen geachte te veroordelen tot:

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft geen verweer gevoerd ten aanzien van de strafmaat nu de verdediging algehele vrijspraak heeft bepleit.

Het oordeel van de rechtbank

Bij het bepalen van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van het bewezen verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank heeft bij de keuze tot het opleggen van een vrijheidsbenemende straf en bij de vaststelling van de duur daarvan in het bijzonder het volgende laten meewegen.

De rechtbank acht bewezen dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan het verleiden van een minderjarige tot ontucht, een zedenmisdrijf. Daarnaast heeft verdachte in een periode van twee maanden kinderpornografisch materiaal van zijn slachtoffer verworven en in zijn bezit gehad en verspreid door deze aan zijn slachtoffer terug te sturen.

Verdachte, een man van destijds 43 jaar, heeft het jonge slachtoffer opdrachten gegeven om seksueel getinte foto’s van zichzelf te maken en hij heeft haar bewogen om ontuchtige handelingen met zichzelf, deels met behulp van een voorwerp, te verrichten. Het slachtoffer heeft deze foto’s vervolgens opgestuurd naar verdachte. Zij is op jonge leeftijd door verdachte geconfronteerd met dergelijke ontuchtige handelingen. Uit de verklaring van het slachtoffer blijkt dat zij een druk voelde elke keer als ze een bericht/e-mail had ontvangen van verdachte. De verdachte heeft met zijn handelwijze een ernstige inbreuk gemaakt op de lichamelijke en psychische integriteit van het slachtoffer. Hij heeft bij het slachtoffer een normale en gezonde seksuele ontwikkeling doorkruist. Het is de verdachte zeer kwalijk te nemen dat hij misbruik heeft gemaakt van het overwicht dat hij had door het grote leeftijdsverschil tussen hem en het slachtoffer. De verdachte heeft zijn eigen lustgevoelens voorop gesteld en heeft zich daarbij onvoldoende bekommerd om de gevolgen die hiervan voor het slachtoffer te verwachten waren. Kinderen behoren onbezorgd en beschermd op te groeien, dat is de verantwoordelijkheid van volwassenen. Het is een feit van algemene bekendheid dat slachtoffers van ontucht nog geruime tijd de (psychische) gevolgen ondervinden van wat hen is aangedaan. Uit de schriftelijke slachtofferverklaring blijkt dat hetgeen is gebeurd voor het slachtoffer zeer ingrijpend is geweest en dat het haar leven zeer heeft beïnvloed.

Verdachte heeft onvoldoende blijk gegeven dat hij van de ernst van de feiten is doordrongen en hij heeft daardoor onvoldoende verantwoordelijkheid genomen voor zijn handelingen.

Gelet op de ernst van de bewezenverklaarde feiten kan niet worden volstaan met een straf die geen vrijheidsbeneming met zich brengt.

Bij haar beslissing heeft de rechtbank ook rekening gehouden met een uittreksel justitiële documentatie betreffende verdachte d.d. 19 december 2016 waaruit blijkt dat verdachte niet eerder is veroordeeld.

Verder heeft de rechtbank acht geslagen op het rapport psychologisch onderzoek van drs. I.M.A.E. van Vlimmeren, GZ-psycholoog, van 31 oktober 2016 en aangevuld op 28 december 2016. Daarin is geconcludeerd dat verdachte niet lijdt aan een ziekelijk stoornis of een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens, dat hij volledig toerekeningsvatbaar is te achten en dat er geen grond is voor een advies voor begeleiding of behandeling in een strafrechtelijk kader.

De oriëntatiepunten voor straftoemeting van het LOVS gaan voor het in het bezit hebben van kinderpornografisch materiaal uit van een taakstraf voor de duur van 240 uren en een gevangenisstraf voor de duur van 6 maanden waarvan een kort gedeelte onvoorwaardelijk.

De feiten waarvoor verdachte is veroordeeld gaan ook in de richting van het vervaardigen van kinderpornografisch materiaal. De oriëntatiepunten voor straftoemeting van het LOVS gaan voor het vervaardigen van kinderpornografisch materiaal uit van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 2 jaar.

Bij de berechting van een zaak, waarbij geen sprake is van specifieke bijzonderheden, heeft als uitgangspunt te gelden dat de behandeling daarvan op de terechtzitting dient te zijn afgerond met een eindvonnis binnen twee jaar na aanvang van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). De redelijke termijn vangt aan op het moment dat een verdachte in redelijkheid de verwachting kan hebben dat tegen hem ter zake van een bepaald strafbaar feit door het openbaar ministerie een strafvervolging zal worden ingesteld. De doorzoeking ter inbeslagneming van de gegevensdragers in de woning van verdachte op

9 december 2014 kan als een zodanige handeling worden aangemerkt. Op deze datum is de redelijke termijn derhalve aangevangen.

Tussen 9 december 2014 en de datum van het eindvonnis ligt een periode van ruim twee jaar en negen maanden. In deze zaak moet worden uitgegaan van een redelijke termijn van 2 jaren, zodat er sprake is van een overschrijding van die termijn met negen maanden.

Deze overschrijding is niet toe te rekenen aan de verdachte. De rechtbank heeft hiermee rekening gehouden bij het opleggen van de hierna genoemde gevangenisstraf.

De rechtbank zoekt verder aansluiting bij de oriëntatiepunten van het LOVS (Landelijk Overleg Vakinhoud Strafrecht).

De rechtbank wijkt bij de straftoemeting af van de eis van de officier van justitie. Gelet op de ernst van de feiten en de gevolgen die deze feiten hebben gehad voor het slachtoffer is de rechtbank van oordeel dat op het handelen van verdachte niet anders kan worden gereageerd dan door het opleggen van een vrijheidsbenemende straf en dus niet mede met het opleggen van een taakstraf. Verder komt de rechtbank, gegeven het feit dat verdachte wordt vrijgesproken van het onder 2 en 4 tenlastegelegde, per saldo tot een hogere straf dan de officier van justitie heeft geëist.

Alles overwegende is de rechtbank van oordeel dat een gevangenisstraf voor de duur van 12 maanden, waarvan 6 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar, passend en geboden is. Het voorwaardelijke deel dient ertoe om verdachte ervan te weerhouden in de toekomst soortgelijke feiten te plegen.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft de rechtbank verzocht om de vordering van de benadeelde partij, ten aanzien van de materiële schade, geheel toe te wijzen en, ten aanzien van de immateriële schade, bij wijze van voorschot, een bedrag toe te wijzen van € 5.000,-, te vermeerderen met de wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de vordering niet-ontvankelijk dient te worden verklaard nu deze onvoldoende is onderbouwd en een onevenredige belasting voor het strafgeding oplevert. Subsidiair heeft de verdediging zich op het standpunt gesteld dat de vordering dient te worden afgewezen nu niet is vast te stellen voor welk deel van de immateriële schade verdachte verantwoordelijk is, nu de benadeelde partij ook via internet gecommuniceerd heeft met andere personen van het mannelijk geslacht.

Het oordeel van de rechtbank

De schade die betrekking heeft op de posten reiskosten - ter hoogte van in totaal € 1.758,03,- - en immateriële schade - tot een hoogte van € 2.500,- - komen voor vergoeding in aanmerking. De rechtbank zal daarom de vordering tot het bedrag van € 4.258,03 toewijzen, te vermeerderen met de gevorderde wettelijke rente vanaf 18 oktober 2012 tot de dag van volledige betaling.

De benadeelde partij heeft meer gevorderd dan de rechtbank zal toewijzen. De behandeling van de vordering levert voor dat deel een onevenredige belasting van het strafgeding op. De rechtbank zal daarom de benadeelde partij in dat deel van de vordering niet-ontvankelijk verklaren en bepalen dat de vordering voor dat deel slechts bij de burgerlijke rechter kan worden aangebracht. De rechtbank is van oordeel dat de vordering, ten aanzien van de schadepost die ziet op het eigen risico (€ 386,-), onvoldoende is onderbouwd. De rechtbank kan zonder een dergelijke onderbouwing niet een schadebedrag schatten.

Verdachte zal ook worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken. Deze kosten worden tot op dit moment begroot op (2 x € 384,- =) € 768,-.

Als extra waarborg voor betaling zal de rechtbank ten behoeve van [slachtoffer] aan verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van het bedrag van € 4.258,03,-, te vermeerderen met de gevorderde wettelijke rente vanaf 18 oktober 2012 tot de dag van volledige betaling. Als door verdachte niet wordt betaald, zal deze verplichting worden vervangen door 52 dagen hechtenis, waarbij toepassing van de hechtenis de betalingsverplichting niet opheft.

De betaling die is gedaan aan de Staat wordt op de verplichting tot betaling aan de benadeelde partij in mindering gebracht. Dit geldt andersom ook indien betaling is gedaan aan de benadeelde partij.