Uitspraken

Het geschil spitst zich toe op de vraag of de ernstig depressieve klachten waar [eiser] aan lijdt kunnen worden toegerekend aan het ongeval en of bij de beoordeling daarvan de deskundigen rapporten van de neuroloog [B] en/of de psychiater [F] als uitganspunt kunnen worden genoemen.

Een rapport dat afkomstig is van een door de rechtbank benoemde deskundige heeft in beginsel als uitgangspunt te gelden. Dit kan anders zijn indien er steekhoudende en zwaarwegende bezwaren tegen het rapport zijn, bijvoorbeeld indien de door de deskundige gehanteerde methode van onderzoek niet juist is, of de rapportage niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen van onpartijdigheid, consistentie, inzichtelijkheid en logica. De bezwaren van [eiser] tegen onderdelen van het rapport zullen - voor zover van belang - hierna aan de orde komen, maar zijn op zich zelf geen reden om voorbij te gaan aan de bevindingen van [B] .

Uit het rapport van [B] (zie hiervoor in 2.4) blijkt dat als het gevolg van het ongeval nek- hoofdpijn- en schouderklachten zijn ontstaan. [B] is tot de conclusie gekomen dat deze klachten zich na het ongeval hebben voorgedaan en dat deze klachten aan het ongeval kunnen worden toegerekend. Ten tijde van zijn onderzoek op 28 oktober 2009 heeft [B] op zijn vakgebied echter niet kunnen vaststellen dat er nog klachten en beperkingen bestaan die verband houden met het ongeval. Het bezwaar van [eiser] dat deze conclusie onvoldoende is onderbouwd en strijdig is met hetgeen uit het medisch dossier blijkt, gaat op grond van de hierna volgende overwegingen niet op.

Het is op zichzelf juist dat de constatering van [B] dat de nekklachten na de behandeling door de chiropractor in 2007 zijn verdwenen, niet overeenstemt met de gegevens uit het medisch dossier, waaruit blijkt dat [eiser] - ook na de afronding van deze behandeling - bij zijn behandelaars deze klachten heeft geuit. Dit leidt er echter niet toe dat [B] op dit punt niet kan worden gevolgd. [B] heeft lichamelijk onderzoek verricht naar de nekklachten. Daarbij heeft hij geconstateerd dat er sprake is van eindstandige gevoeligheid in de trapezius (rechtbank: een driehoekige band van spierweefsel aan de bovenkant van de rug en aan beide zijden van de nek). Op pagina 24 van het rapport bij de beantwoording van de vraag of de klachten ook zouden zijn ontstaan in de hypothetische situatie zonder ongeval, heeft [B] geantwoord dat hij het zeer waarschijnlijk vindt dat er in de situatie zonder ongeval geen nekklachten zouden zijn ontstaan (onderstreping door [B] ). Hij heeft toegelicht dat hij bij zijn onderzoek geen significante nekklachten kon vaststellen, anders dan fysiologische gevoeligheid van de nekspieren in de uiterste bewegingsuitslagen en dat deze nekklachten niet pathologisch zijn. Bij de beantwoording van de vraag tot welke mate van functieverlies de door hem geconstateerde klachten en afwijkingen hebben geleid (zie eveneens pagina 24 van het rapport) heeft [B] ten aanzien van de nekklachten geantwoord dat de nekklachten zonder bewegingsbeperking van de nek niet leiden tot functionele invaliditeit. De rechtbank leidt uit de hiervoor aangehaalde gedeelten van de rapportage af dat [B] concludeert dat het - mede gelet op de aard van het ongeval - aannemelijk is dat door het ongeval nekklachten zijn ontstaan, maar dat de bij zijn onderzoek in 2009 geconstateerde gevoeligheid van de nekspieren objectief gezien niet leidt tot beperkingen. De rechtbank ziet geen grond om te twijfelen aan deze bevindingen en conclusies van [B] over het causaal verband tussen het ongeval en de nekklachten.

Op basis van de anamnese heeft [B] geconcludeerd dat de hoofdpijnklachten van [eiser] het karakter hebben van spanningshoofdpijn. [eiser] heeft deze diagnose niet betwist, maar heeft als bezwaar aangevoerd dat [B] niet heeft toegelicht waarom hij deze klachten niet langer dan enige dagen tot maximaal enkele weken na het ongeval heeft kunnen ondervinden. Ook dit bezwaar gaat niet op. Vaststaat dat er op neurologisch gebied geen afwijkingen zijn gevonden die de hoofdpijn kunnen verklaren. In zijn rapport heeft [B] de hoofdpijn na het ongeval verklaard uit het ongevalsmechanisme en de duur daarvan om die reden beperkt. Bij zijn verwijt dat [B] niet heeft toegelicht aan welke andere oorzaak het voortduren van de hoofdpijnklachten is toe te schrijven gaat hij er aan voorbij dat in de periode rond het ongeval de problemen met zijn zakenpartners speelden. Het is goed denkbaar dat (het voortduren van) de hoofdpijnklachten mede het gevolg is van deze voor [eiser] zeer stresserende situatie. [eiser] heeft echter verzuimd om [B] over deze problemen in te lichten, zodat [B] niet op de hoogte kon zijn van deze mogelijke (andere) oorzaak van de hoofdpijnklachten.

[B] heeft geconstateerd dat uit het dossier blijkt dat [eiser] aanvankelijk pijnklachten aan de linkerschouder had gemeld, maar dat hij sedert november 2007 pijnklachten in de rechterarm heeft aangegeven. Bij eigen onderzoek (zie pagina 10 van het rapport) heeft [B] geconstateerd dat er geen bewegingsbeperking is van de gewrichten aan armen of schoudergordel. Bij de rechterschouder constateert hij pijnlijkheid bij het bewegen. In verband daarmee heeft hij de orthopedisch chirurg [C] gevraagd de schouder nogmaals te onderzoeken. Op grond van zijn eigen bevindingen en het onderzoek door [C] heeft [B] geconstateerd dat er sprake is van een rotatorcuff-syndroom (rechtbank: rotatorcuff = verzamelnaam voor vier spieren in de schouder) van de rechterschouder, maar dat deze gelet op het moment dat deze zijn ontstaan niet aan het ongeval kunnen worden toegerekend. De rechtbank gaat voorbij aan het verwijt van [eiser] dat hij geen invloed heeft gehad op de inschakeling van [C] . [B] heeft het kennelijk noodzakelijk geacht om bij deze specialist te toetsen of zijn eigen bevindingen op dit punt juist waren. [eiser] heeft destijds niet laten weten dat hij het niet eens was met deze gang van zaken en hij heeft daarover geen opmerkingen gemaakt naar aanleiding van het (concept)rapport. [eiser] heeft ook niet verduidelijkt waarom het onderzoek en de conclusies van [C] niet juist zouden zijn. Bovendien heeft de door [eiser] geraadpleegde medisch adviseur, revalidatiearts [G] , op dit punt geen bezwaar gemaakt tegen het rapport van [B] . Hij heeft slechts het advies gegeven na te gaan wanneer het pijnsyndroom in de rechter schouder precies is opgetreden, maar [eiser] heeft daarover geen duidelijkheid gegeven. Op grond van het voorgaande is er geen reden om de conclusie van [B] over de schouderklachten niet te volgen. Verder bevestigt [G] de door [B] gestelde diagnose carpaal tunnelsyndroom en de conclusie van [B] dat [eiser] deze klachten ook zonder ongeval zou hebben gekregen. De rechtbank gaat daarom voorbij aan het bezwaar van [eiser] dat deze diagnose niet bevestigd is door EMG-onderzoek.

Uit de jurisprudentie van de Hoge Raad (HR 8 juni2001, ECLI:NL:HR:2001:AB2054,) blijkt van een ruime toerekening in geval van letselschade. Deze ruime toerekening laat onverlet dat de bewijslast van het causaal verband tussen het ongeval en de gestelde schade op [eiser] rust. De hiervoor genoemde nek-, schouder en hoofdpijnklachten kunnen worden geduid als “whiplashachtige klachten” waarvan het algemeen bekend is dat deze door een achteropaanrijding veroorzaakt kunnen worden. Uit de rapportage van [B] blijkt dat [eiser] gedurende een periode na het ongeval nek- schouder- en hoofdpijnklachten heeft gehad. [B] heeft zich niet uitgelaten over de mate waarin [eiser] na het ongeval beperkingen heeft ondervonden vanwege deze klachten, maar de rechtbank acht het aannemelijk dat hij als gevolg daarvan gedurende een periode minder belastbaar is geweest. Het betoog van [eiser] dat daarmee ook causaal verband moet worden aangenomen tussen het ongeval en zijn ernstig depressieve klachten, omdat deze zijn ontstaan na het ongeval en hij voordien nooit dergelijke klachten heeft gehad gaat niet zonder meer op. De ernstig depressieve klachten waar het hier om gaat zijn, anders dan de nek- schouder en hoofdpijnklachten geen algemeen bekend gevolg van een achterop aanrijding. Bovendien stelt de jurisprudentie de eis dat er geen andere - buiten het ongeval gelegen - oorzaak voor de klachten aanwezig is. In de betreffende periode speelden de ernstige conflicten met zijn zakelijke partners die er in hebben geresulteerd dat [eiser] de toegang tot zijn kantoor werd ontzegd en dat voor hem een vrijwel leeg bedrijf resteerde, met de nodige schulden. [F] , op wiens rapportage [eiser] zich beroept, brengt de depressieve toestand expliciet in verband met zijn boosheid over het echec van zijn loopbaan en daarmee samenhangend het verlies van zijn status en identiteit.

De rechtbank gaat voorbij aan het bewijsaanbod door [eiser] door middel van een door de rechtbank te benoemen neuroloog of psychiater. Zoals hiervoor is overwogen heeft het rapport van [B] als uitgangspunt te gelden. Niet valt in te zien wat een nader onderzoek door een neuroloog kan toevoegen aan de bevindingen van [B] . Voorts heeft [eiser] niet duidelijk gemaakt welke toegevoegde waarde een psychiatrische expertise kan hebben naast het reeds door hem overgelegde rapportage van [F] .

Gelet op het voorgaande is het op grond van het rapport van [B] aannemelijk geworden dat [eiser] gedurende enige tijd na het ongeval nek- schouder- en hoofdpijnklachten heeft ondervonden, maar is niet komen vast te staan dat de voortdurende arbeidsongeschiktheid als gevolg van de ernstige depressie waaraan [eiser] lijdt aan het ongeval van 23 september 2005 kan worden toegerekend.

Op grond van al hetgeen hiervoor is overwogen dienen de vorderingen te worden afgewezen.

[eiser] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van ASR worden begroot op:

- griffierecht 619,00

- salaris advocaat 904,00 (2 punten × tarief € 452,00)

Totaal € 1.523,00