Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie is van oordeel dat de mishandeling niet gekwalificeerd kan worden als zware mishandeling de dood ten gevolg hebbende. Om die reden vordert de officier van justitie vrijspraak van het primair tenlastegelegde.

De officier van justitie acht de subsidiair tenlastegelegde mishandeling wel bewezen, maar de officier van justitie acht niet bewezen dat die mishandeling de dood ten gevolge heeft gehad.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft vrijspraak bepleit van het primair ten laste gelegde. Uit het dossier volgt niet dat de handelingen van verdachte bij [slachtoffer] zwaar lichamelijk letsel hebben doen ontstaan. De deskundigen concluderen dat de diverse letsels niet aan specifieke handelingen van verdachte kunnen worden gekoppeld. Het causaal verband ontbreekt. Voor zover de handelingen van verdachte al zwaar lichamelijk letsel ten gevolge zouden hebben gehad, is dit niet opzettelijk geweest. Tot slot ontbreekt het causaal verband tussen het handelen van verdachte en de dood van [slachtoffer] .

Ten aanzien van het subsidiair tenlastegelegde betoogt de raadsvrouw dat er geen causaal verband kan worden vastgesteld tussen het handelen van verdachte en het overlijden van [slachtoffer] , zodat verdachte vrij dient te worden gesproken van het onderdeel ‘terwijl het feit de dood ten gevolge heeft gehad’. De raadsvrouw refereert zich aan het oordeel van de rechtbank voor zover het ziet op een eenvoudige mishandeling.

Inleiding

De rechtbank moet beoordelen of op basis van de feiten die zijn komen vast te staan, de vraag beantwoord kan worden of door toedoen van verdachte dusdanig (zwaar lichamelijk) letsel is toegebracht aan [slachtoffer] , dat zij als gevolg daarvan is komen te overlijden.

Feiten

Op 15 juli 2017 wordt het levenloze lichaam van [slachtoffer] aangetroffen in hotelkamer 219 van het voormalig Amrath hotel te Maarsbergen.

Buren van naastgelegen kamers verklaren onder andere dat de ruzie tussen [slachtoffer] en verdachte begon rond middernacht en dat deze de hele nacht heeft geduurd. Getuigen zagen [slachtoffer] en verdachte achter elkaar aanlopen in de gangen van het hotel, in de centrale hal en buiten. Verdachte en [slachtoffer] schreeuwden tegen elkaar, zowel op de hotelkamer als op de gang. De buren hoorden geschreeuw, bonken en stompen met voorwerpen tegen de muren uit de kamer van [slachtoffer] en verdachte.

Op de camerabeelden van de gang, waaraan de kamer van verdachte en [slachtoffer] grenst, is te zien dat rond half 1 ’s nachts een ruzie ontstaat. [slachtoffer] danst uitdagend om verdachte heen en heeft een ontbloot onderlichaam. Verdachte slaat [slachtoffer] meermalen met een vlakke hand in het gezicht en trekt aan haar haren. Ook is te zien dat [slachtoffer] eenmaal uit zichzelf en eenmaal na een duw van verdachte op haar hoofd valt.

Verdachte verklaart dat hij inderdaad ruzie had met [slachtoffer] en haar in de gang toen een paar keer met de vlakke hand heeft geslagen. Enkele uren later heeft hij haar in de hotelkamer nog eenmaal met de vlakke hand geslagen. Verdachte is vervolgens in slaap gevallen. Toen hij tussen 12:00 uur en 13:00 uur wakker werd lag [slachtoffer] voor het bed op de grond. Verdachte constateerde toen dat zij was overleden.

Forensisch onderzoek

Pathologisch en neurologisch onderzoek wees uit dat de letsels aan het hoofd van [slachtoffer] hebben geleid tot een bloeduitstorting onder het harde hersenvlies (subduraal hematoom) met ernstige inklemming van de hersenen tot gevolg. Inklemming van de hersenen leidt tot verstoring van de aansturing van belangrijke lichaamsfuncties (zoals ademhaling en hartslag). Het overlijden van [slachtoffer] kan zodoende zonder meer verklaard worden door dit subduraal hematoom. Een subduraal hematoom is het gevolg van geweldsinwerking op het hoofd.

De deskundigen concluderen dat aan de hand van de lokalisatie van het subduraal hematoom geen conclusie kan worden getrokken met betrekking tot de plaats van de geweldsinwerking. Een subduraal hematoom kan namelijk ook na een simpele val (bijvoorbeeld vanuit staande positie) ontstaan. Aan de hand van het beeldmaterieel is niet mogelijk gebleken om de geweldsinwerkingen (driemaal tegen het hoofd slaan en tweemaal vallen) te relateren aan specifieke letsels.

De patholoog kan evenmin vaststellen hoeveel tijd er gezeten heeft tussen het geweld van buitenaf en het ontstaan van de symptomen van een subduraal hematoom. De klachten hoeven niet direct na het ongeval op te treden, omdat het een tijd kan duren voordat voldoende bloed is opgehoopt om aanleiding te geven tot herseninklemming.

Beoordeling

Causaal verband tussen de handelingen van verdachte en de dood van [slachtoffer] (primair en subsidiair)

Op basis van de conclusies van de deskundigen is de rechtbank van oordeel dat niet kan worden vastgesteld dat er een causaal verband is tussen de handelingen van verdachte en het ontstaan van het subduraal hematoom, waaraan [slachtoffer] is overleden. De rechtbank kan niet vaststellen dat door toedoen van verdachte het subduraal hematoom is ontstaan. Op de beelden is namelijk ook te zien dat [slachtoffer] uit zichzelf valt en daarbij met haar hoofd op de grond terecht komt. Ook die val kan het subduraal hematoom hebben veroorzaakt. Niet buiten redelijke twijfel kan dan ook worden vastgesteld dat het handelen van verdachte heeft geleid tot het subduraal hematoom en de daaropvolgende dood van [slachtoffer] . De rechtbank acht daarom niet wettig en overtuigend bewezen dat door het handelen van verdachte [slachtoffer] is overleden.

Aldus zal verdachte worden vrijgesproken van het primair en subsidiair ten laste gelegde ‘terwijl het feit de dood ten gevolge heeft gehad’.

Opzet op zwaar lichamelijk letsel (primair)

De rechtbank acht evenmin bewezen dat verdachte het opzet heeft gehad op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel aan [slachtoffer] . Niet is gebleken dat verdachte [slachtoffer] zwaar lichamelijk letsel wilde toebrengen, terwijl het met de vlakke hand slaan en het aan de haren trekken van [slachtoffer] evenmin voorwaardelijk opzet oplevert op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. De rechtbank zal verdachte van het primair ten laste gelegde dan ook integraal vrijspreken.

Mishandeling (subsidiair)

Al hetgeen hiervoor genoemd in ogenschouw nemende, is de rechtbank van oordeel dat verdachte enkel verweten kan worden dat hij zijn vriendin, [slachtoffer] , meermalen met de vlakke hand tegen het gezicht heeft geslagen en aan haar haren heeft getrokken.

Gelet op de bekennende verklaring van verdachte en het feit dat de raadsvrouw geen vrijspraak heeft bepleit, volstaat de rechtbank met een opsomming van de bewijsmiddelen:1

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte ter zake van het door de officier van justitie bewezen geachte te veroordelen tot een gevangenisstraf van 2 maanden, met aftrek van het voorarrest.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft de rechtbank verzocht om bij een bewezenverklaring artikel 9a Wetboek van Strafrecht toe te passen en aan verdachte geen straf op te leggen. De raadsvrouw heeft de volgende omstandigheden aangevoerd waarmee de rechtbank rekening dient te houden. Allereerst heeft deze verdenking zwaar gedrukt op de emotionele gesteldheid van verdachte. Daarnaast heeft verdachte zeven maanden in voorlopige hechtenis gezeten. De zaak heeft ook veel media-aandacht gehad in zowel Nederland als Polen. Verdachte ervaart tevens persoonlijk leed door het gemis van zijn levensgezel. Door zijn detentie heeft hij geen afscheid kunnen nemen van zijn partner. Tot slot heeft hij vanaf het eerste moment meegewerkt aan het afleggen van een verklaring en heeft hij daarin zijn handelen niet gemarginaliseerd. Hij heeft zelfs méér verklaard dan uit het dossier valt te herleiden. De raadsvrouw stelt dat gelet op al deze omstandigheden een strafoplegging geen enkele toegevoegde waarde meer heeft.

Het oordeel van de rechtbank

Bij het bepalen van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van het bewezen verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals ter terechtzitting is gebleken.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan mishandeling van zijn partner, op meerdere momenten. Dat is een ernstig feit, omdat het geweld in de privésfeer plaatsvindt en een slachtoffer zich veilig moet kunnen voelen bij haar partner. De rechtbank neemt verdachte dit kwalijk.

Anders dan de raadsvrouw, is de rechtbank van oordeel dat niet volstaan kan worden met een schuldverklaring zonder strafoplegging. Bij de keuze tot opleggen van een straf en bij de vaststelling van de duur daarvan, heeft de rechtbank aansluiting gezocht bij de landelijke oriëntatiepunten die gelden voor mishandeling (huiselijk geweld) en uitspraken in soortgelijke zaken. Daarnaast houdt de rechtbank rekening ermee dat verdachte geen relevantie justitiële documentatie heeft. Om die reden zal de rechtbank de eis van de officier van justitie om een onvoorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen niet volgen.

Alles afwegende zal de rechtbank een taakstraf opleggen voor de duur van 60 uren met aftrek van het voorarrest, waarbij een dag voorlopige hechtenis zal worden gelijkgesteld met 2 uren taakstraf.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat de materiële schade niet voor vergoeding in aanmerking komt, nu deze schade betrekking heeft op het overlijden van [slachtoffer] en er geen rechtstreeks verband is tussen de mishandeling door verdachte en het overlijden van het slachtoffer. De vordering dient op dit punt niet-ontvankelijk te worden verklaard. Ten aanzien van de proceskosten heeft de officier van justitie gevorderd dat deze voor toewijzing vatbaar zijn te vermeerderen met de wettelijke rente en oplegging van de schadevergoedingsmaatregel. Wat betreft de hoogte van het toe te wijzen bedrag refereert de officier van justitie zich aan het oordeel van de rechtbank.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft bepleit dat de vordering van de benadeelde partij voor wat betreft de materiële schade niet-ontvankelijk dient te worden verklaard, omdat de opgevoerde kosten niet in causaal verband staan met het eventueel te bewijzen feit. Ten aanzien van de vordering tot vergoeding van de proceskosten stelt de raadsvrouw zich primair op het standpunt dat deze vordering eveneens niet-ontvankelijk dient te worden verklaard. Subsidiair heeft de raadsvrouw betoogd dat de opgevoerde voorschotnota en eindnota van elkaar dienen te worden afgetrokken. Het gedeelte dat dan overblijft komt voor toewijzing in aanmerking.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank zal de benadeelde partij [benadeelde] niet-ontvankelijk verklaren in de vordering nu niet is gebleken van een direct verband tussen de gestelde schade die betrekking heeft op het overlijden van [slachtoffer] en de bewezen verklaarde mishandeling.

Nu de benadeelde partij op grond van het bovenstaande niet-ontvankelijk wordt verklaard in haar vordering, komt de vordering van de benadeelde partij tot vergoeding van de proceskosten niet voor vergoeding in aanmerking. De benadeelde partij zal

als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten die verdachte heeft gemaakt. Deze kosten worden tot op dit moment begroot op nihil.