Uitspraken

De rechtbank heeft in het tussenvonnis van 25 oktober 2017 op alle punten in conventie een eindbeslissing genomen en blijft daarbij. Dit betekent dat de vorderingen in conventie als volgt worden toegewezen:

• -

  de rechtbank wijst de verklaring voor recht toe dat [gedaagde] zich schuldig heeft gemaakt aan een onbehoorlijke taakvervulling tegenover [eiseres] als bedoeld in artikel 2:9 BW en dat [gedaagde] de als gevolg hiervan door [eiseres] geleden schade en de nog te lijden schade aan [eiseres] dient te vergoeden (zie overweging 4.11 van het tussenvonnis). De rechtbank heeft in 4.11 overwogen dat ook de verwijzing naar de schadestaat wordt toegewezen, maar dat is een kennelijke vergissing van de rechtbank. [eiseres] heeft immers geen verwijzing naar de schadestaatprocedure gevorderd en de rechtbank kan dat dan ook niet toewijzen.

• -

  De rechtbank wijst de volgende bedragen als schadevergoeding toe:

[gedaagde] wordt als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten in conventie veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiseres] worden begroot op:

- dagvaarding € 96,16

- griffierecht 1.909,00

- salaris advocaat 1.788,00 (2,0 punten × tarief € 894,00)

Totaal € 3.793,16

[eiseres] heeft verweer gevoerd tegen de (resterende) vorderingen in reconventie (zie 4.21 van het tussenvonnis). In het tussenvonnis heeft de rechtbank [gedaagde] in de gelegenheid gesteld om te reageren op dit verweer, waarna [eiseres] een antwoordakte zou mogen nemen. [gedaagde] heeft echter geen gebruik gemaakt van de gelegenheid om te reageren op de verweren van [eiseres] . De rechtbank zal de vorderingen in reconventie tegen die achtergrond beoordelen.

[gedaagde] stelt dat [eiseres] hem een bedrag van € 5.670,15 en € 33.430,90 moet betalen. Die bedragen hebben [naam vereniging] respectievelijk SNB tegoed uit hoofde van onbetaalde facturen (van 28 december 2003 tot en met 31 december 2009) en deze rechtspersonen hebben hun vordering op [eiseres] aan [gedaagde] gecedeerd. [eiseres] heeft onder andere als verweer gevoerd dat de vorderingen zijn verjaard (artikel 3:307 BW) omdat stuiting van de verjaring niet heeft plaatsgevonden binnen vijf jaar nadat deze opeisbaar zijn geworden. Immers, tot aan het instellen van de vordering in reconventie (7 december 2016) heeft [gedaagde] (of [naam vereniging] respectievelijk SNB) [eiseres] niet aangesproken tot betaling van deze facturen, aldus [eiseres] . De rechtbank constateert dat [gedaagde] deze stelling en de feiten waarop deze is gebaseerd, niet heeft weersproken. Dat betekent dat de rechtbank aanneemt dat [gedaagde] (dan wel [naam vereniging] of SNB) de verjaring van de vorderingen niet heeft gestuit binnen vijf jaar nadat deze opeisbaar waren. De vorderingen van [gedaagde] moeten dan ook worden afgewezen.