Uitspraken

Uitgangspunt bij de beoordeling van de onderhavige vordering is dat een uitleg van het Verplichtstellingsbesluit (en de CAO sociaal fonds) moet worden gegeven waarbij in be-ginsel de bewoordingen van die bepaling, gelezen in het licht van de gehele tekst van door-slaggevende betekenis zijn. Het komt niet aan op de bedoelingen van de partijen voor zover deze niet uit in het reglement opgenomen bepalingen kenbaar zijn, maar op de betekenis van de gebruikte bewoordingen waarin het reglement is gesteld. Onder meer kan ook acht gesla-gen worden op de elders in het reglement gebruikte formuleringen en op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden. In Hoge Raad 20 februari 2004 (ECLI:NL:HR:2014:AO1427) is voorts door de Hoge Raad overwogen dat tussen de Haviltexnorm en de cao-norm geen tegenstelling be-staat, maar een vloeiende overgang. Verder oordeelt de Hoge Raad dat de rechtspraak over de uitleg van bepalingen als gemeenschappelijke grondslag heeft dat bij de uitleg van een schriftelijk contract telkens van beslissende betekenis zijn alle omstandigheden van het con-crete geval, gewaardeerd naar hetgeen de maatstaven van redelijkheid en billijkheid mee brengen. Dit is recentelijk door de Hoge Raad nog eens herhaald (HR 25 november 2016, JAR 2016/303, ECLI:NL:HR:2016:2687).

De kantonrechter is allereerst van oordeel dat de door Hotel Booker en Bungalow Booker bepleite toepassing van die uitleg ex tunc niet gevolgd moet worden. Zou een ex tunc-uitleg nog aanvaardbaar kunnen zijn wanneer de bedoeling van partijen bij de oor-sprong van het contract de doorslaggevende factor bij de uitlegging zou zijn, ex tunc hoort niet bij de uitleg waarbij die bedoeling geen rol speelt en in de gevallen waarin de uitleg moet plaatsvinden aan de hand van de bewoordingen van een bepaling, van een eventuele uitleg en van teksten die aan de bepaling vooraf zijn gegaan of er door opgevolgd zijn (HR 24 februari 2012, ECLI:NL:HR:2012:BU9889), zoals bij CAO’s regelmatig het geval is.

Verder is de kantonrechter van oordeel dat de omstandigheid dat de oude en nieuwe CAO voor de reisbranche een functiehuis kent dat niet aansluit op de functies van de werkne-mers van Hotel Booker en Bungalow Booker, onvoldoende ter zake doet. Het gaat immers om de vraag of Hotel Booker en Bungalow Booker voldoen aan de definitie van (online) reisagent in het Verplichtstellingsbesluit en de omstandigheid dat de werknemers van Hotel Booker en Bungalow Booker grotendeels IT-specialist en business analisten (webdevelopers, data-scientists, scrummasters, productowners, testers, Unix designers en ‘channel managers’) zijn, maakt niet zonder meer dat zij niet zouden kunnen bemiddelen in de zin van het Ver-plichtstellingsbesluit en de CAO.

Verder voeren Hotel Booker en Bungalow Booker aan dat de toevoeging in 2015 van het woord “online” aan “reisorganisatie” en aan “reisagent” op grond van het contra-profe-rentem-beginsel niet ten nadele van hen mag worden uitgelegd. SBR en SRW hebben aange-voerd dat die toevoeging van “online” een verduidelijking is van de werkingssfeerbepaling en dat er sprake is van een verduidelijking van een gerezen onduidelijkheid en dan moet dat in het nadeel van Hotel Booker en Bungalow Booker worden uitgelegd. De kantonrechter is van oordeel dat dit debat tussen partijen onvoldoende voor een beslissing ter zake de uitleg van belang is, omdat de toevoeging van het woord “online” aan het woord reisagent nog steeds betekent dat de term bemiddeling (“bemiddelt”) in de definitie van reisagent - online of niet - moet worden uitgelegd terwijl Hotel Booker en Bungalow Booker zich op het stand-punt stellen dat ze helemaal niet onder het begrip reisagent - online of niet online - vallen.

Verder hebben Hotel Booker en Bungalow Booker nog aangevoerd dat zij het groot-ste deel van het aanbod dat zichtbaar is op de online platformen niet rechtstreeks ontvangen van de accommodatie-aanbieders maar via zogeheten ‘channel managers’. Hotel Booker en Bungalow Booker kunnen geen invloed uitoefenen op het aanbod van de accommodatie-aanbieders. Hotel Booker en Bungalow Booker bieden derhalve een online prikbord aan en dat zij een laagste prijs geven is louter een marketinginstrument. Als een laagste-prijs-garantie al enkel een marketinginstrument is, dan sluit de toepassing van de mogelijkheid een laagste prijs te bepalen en dat in de praktijk ook te doen bepaaldelijk niet uit dat een activiteit plaatsvindt die als bemiddeling moet worden gekwalificeerd.

De stelling van Hotel Booker en Bungalow Booker dat de functies van hun werkne-mers niet aansluiten op het functiehuis in de CAO voor de Reisbranche en een andere inhoud hebben, volgt de kantonrechter niet, aangezien ook in de functies bij Hotel Booker en Bunga-low Booker wordt gewerkt aan het behalen van de doelstellingen van Hotel Booker en Bun-galow Booker door het verlenen van assistentie. De stelling van Hotel Booker en Bungalow Booker dat de loonsom van hun medewerkers in de reisbranche minder dan 50% bedraagt, vormt hierbij een bevestiging voor het oordeel dat Hotel Booker en Bungalow Booker wel onder de werkingssfeer van het Verplichtstellingsbesluit en de CAO vallen. Immers, hiermee wordt bevestigd dat er medewerkers in de reisbranche werken. Dat het om een beperkt aantal medewerkers gaat, maakt dit niet anders. Ook de stelling inzake de werktijden kan niet tot een ander oordeel leiden, nu die met name afhankelijk zijn van hoe de werkzaamheden wor-den georganiseerd en niet bepalend zijn voor welke werkzaamheden worden verricht. Ten slotte kan uit de stelling van Hotel Booker en Bungalow Booker dat zij een nieuwsbrief rond stuurt worden afgeleid dat zij actief naar buiten treedt en op zoek is naar mogelijkheden om te bemiddelen.

In dit verband is ook nog van belang dat Hotel Booker en Bungalow Booker zelf aanvoeren niet van accommodatieaanbieders te kunnen vragen dat zij via andere online plat-formen geen lagere prijzen mogen aanbieden, maar wel de voorwaarde stellen dat deze ac-commodatieaanbieders zelf niet structureel lage prijzen mogen aanbieden. Hierbij over-weegt de kantonrechter tevens dat Hotel Booker en Bungalow Booker van accommodatie-verstrekkers een vergoeding ontvangen als een consument een reservering maakt bij deze accommodatieverstrekkers. Hotel Booker en Bungalow Booker hebben weliswaar aange-voerd dat deze vergoeding slechts is voor het kunnen tonen van het aanbod van de accommo-datieverstrekkers op de online platformen van Hotel Booker en Bungalow Booker, maar dat laat onverlet dat zij hiermee (ook) een bemiddelende rol vervullen tussen de accommodatie-verstrekker en de accommodatiezoeker.

Hotel Booker en Bungalow Booker hebben ook nog gesteld dat zij, in afwijking van de stelling van SRW dat een toeristisch reisbureau informatie en advies geeft aan consumen-ten en soms zelf complete arrangementen samenstelt, geen advies geeft aan consumenten en geen pakketreizen samenstelt. Dienaangaande is de kantonrechter van oordeel dat het niet geven van adviezen aan consumenten niets afdoet aan de bemiddelende rol, zoals die hier-voor is beschreven.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, is de kantonrechter van oordeel dat de door Hotel Booker en Bungalow Booker aan accommodatieaanbieders te stellen voorwaarden (ter zake van de prijzen) en de vergoeding die Hotel Booker en Bungalow Booker ontvangen van de accommodatieaanbieders samen een zodanig actieve rol impliceren, dat voldaan is aan het begrip bemiddelen. De door de Hoge Raad gebezigde rechtsoverwegingen over de online prikborden (HR 16 oktober 2015, ECLI:NL:HR:2015:3099) kunnen naar het oordeel van de kantonrechter niet benut worden voor de oplossing van het tussen deze partijen in het kader van de uitleg van het begrip ‘reisagent’ gerezen problemen. De door de Hoge Raad berechte kwestie ging over de uitleg van een bepaling in de titel huur en verhuur van het BW, meer bepaald artikel 7:417 lid 4 BW, waarbij van belang was dat de beheerder van een website een aspirant verhuurder en een aspirant huurder niet van elkaar mocht afschermen en het hen niet onmogelijk mocht maken dat ze rechtstreeks contact hebben. Het is in de onderhavige zaak evident dat consument en aanbieder juist contact willen hebben en Hotel Booker en Bunga-low Booker zich niet op het standpunt stellen dat door de website het onmogelijk wordt ge-maakt dat consument en aanbieder met elkaar in contact treden.

Gelet op het vorenstaande zullen de gevorderde verklaringen voor recht dan ook worden afgewezen.

De kantonrechter wijst er ten slotte nog op dat SBR en SRW in (paragraaf 6.1 van) de conclusie van antwoord hebben aangegeven dat zij, wanneer Hotel Booker en Bungalow Booker onder het Verplichtstellingsbesluit vallen en verplicht zijn om de gegevens aan SRW te verschaffen zoals bedoeld in de CAO sociaal fonds, het voorwaardelijk verzoek tot vrij-stelling en dispensatie van Hotel Booker en Bungalow Booker in behandeling zullen nemen.

Hotel Booker en Bungalow Booker zullen als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van SBR en SRW worden begroot op € 600,00 aan salaris gemachtigde (3 punten x tarief € 200,00).