Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht het primair ten laste gelegde wettig en overtuigend te bewijzen. Verdachte heeft aanmerkelijk onvoorzichtig en onoplettend gereden door onder invloed van amfetamine en met een veel te hoge snelheid op een nat wegdek te rijden, terwijl de achterbanden van zijn auto veel te weinig profiel hadden.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft vrijspraak bepleit van het primair ten laste gelegde. Zij heeft daartoe aangevoerd dat geen sprake is van een causaal verband tussen het verkeersongeval en de verwijten die verdachte in de tenlastelegging worden gemaakt. Volgens de raadsvrouw kan niet worden vastgesteld dat de door verdachte gereden snelheid van vermoedelijk 61 kilometer per uur van invloed is geweest op het verkeersongeval, nu onduidelijk is of het ongeval voorkomen had kunnen worden indien verdachte zich had gehouden aan de maximumsnelheid van 30 kilometer per uur. Evenmin kan worden vastgesteld wat de invloed van het profiel van de autobanden op de toedracht van het ongeval is geweest. Tot slot kan niet worden vastgesteld dat de hoeveelheid amfetamine in het bloed van verdachte een nadelige invloed op zijn rijvaardigheid heeft gehad, nu verdachte door met enige regelmaat te gebruiken een zekere tolerantie had opgebouwd en daardoor een gewende gebruiker was.

De raadsvrouw heeft zich ten aanzien van een bewezenverklaring van het subsidiair ten laste gelegde gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte ter zake van het door de officier van justitie bewezen geachte te veroordelen tot:

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft de rechtbank, indien zij tot een bewezenverklaring komt, verzocht verdachte geen onvoorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen. De raadsvrouw heeft de rechtbank tevens verzocht in strafmatigende zin rekening te houden met het tijdsverloop sinds het ten laste gelegde, de jonge leeftijd van verdachte en zijn psychische gesteldheid. Kort na het ten laste gelegde is vastgesteld dat verdachte als gevolg van het ongeval leed aan een posttraumatische stressstoornis. Het leek na behandeling beter te gaan, maar inmiddels is gebleken dat verdachte het ongeval nog niet heeft verwerkt en dat hij veel last heeft van schuldgevoelens. Daarom is onlangs een vervolgtraject ingezet bij zijn psycholoog.

De raadsvrouw heeft de rechtbank tot slot verzocht verdachte geen onvoorwaardelijke ontzegging van de rijbevoegdheid op te leggen. Verdachte heeft een vaste baan als glasvezelmonteur en hij heeft zijn rijbewijs nodig voor zijn werk.

Het oordeel van de rechtbank

In de nacht van 20 op 21 februari 2016 reed verdachte samen met drie anderen in zijn auto op de Lopikerweg West in Cabauw. Verdachte verkeerde op dat moment onder invloed van amfetamine. Het was donker, het wegdek was nat en de achterbanden van de auto van verdachte waren ernstig versleten. In een bocht naar rechts verloor verdachte de macht over het stuur waardoor de auto op de kop in een sloot terecht kwam. Verdachte en twee inzittenden konden zich op tijd uit de auto bevrijden. De achttienjarige [slachtoffer] die naast verdachte zat kon de auto niet tijdig verlaten en is als gevolg van het ongeval overleden.

Bewezen is verklaard dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan overtreding van artikel 6 van de Wegenverkeerswet. De rechtbank heeft bij het bepalen van de straf voor dit feit rekening gehouden met de ernst van het bewezen verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals ter terechtzitting is gebleken. Daarnaast heeft de rechtbank aansluiting gezocht bij de oriëntatiepunten voor straftoemeting van het Landelijk Overleg Vakinhoud Strafrecht. De oriëntatiepunten gaan bij het veroorzaken van een ongeluk ten gevolge waarvan het slachtoffer is overleden en waarbij de verdachte verkeerde onder invloed van middelen uit van een gevangenisstraf voor de duur van 7 maanden, alsmede een ontzegging van de rijbevoegdheid voor de duur van 3 jaren, wanneer sprake is van aanmerkelijke schuld. Naar het oordeel van de rechtbank kan, gelet op de ernst van het bewezen verklaarde en in het bijzonder het feit dat [slachtoffer] als gevolg van het aan verdachte te wijten ongeval is overleden, niet worden volstaan met een straf die geen onvoorwaardelijke vrijheidsbeneming met zich brengt.

Verdachte heeft met zijn handelen aan de naaste familie en overige nabestaanden van [slachtoffer] onherstelbaar leed toegebracht. De plotselinge dood van [slachtoffer] heeft -zoals onder meer is gebleken uit de ter terechtzitting afgelegde verklaring van haar moeder- diepe sporen nagelaten in het leven van de nabestaanden. De rechtbank is zich ervan bewust dat geen enkele strafrechtelijke sanctie een dergelijk verlies zal kunnen compenseren. Uit de ter terechtzitting afgelegde verklaring van de heer [naam benadeelde partij] , één van de inzittenden van de auto, blijkt dat het ongeval ook voor hem een zeer traumatische ervaring is geweest.

De rechtbank rekent het verdachte zwaar aan dat hij onder invloed van een aanzienlijke hoeveelheid amfetamine in de auto is gestapt, kennelijk zonder zich te bekommeren om de veiligheid van de nietsvermoedende inzittenden en andere verkeersdeelnemers. Verdachte heeft niet alleen onder invloed, maar ook met veel te hoge snelheid en met nagenoeg versleten achterbanden door de bebouwde kom van Cabauw gereden, terwijl het donker was en het wegdek nat. De rechtbank neemt verdachte zijn gevaarlijke en onverantwoordelijke gedrag bijzonder kwalijk.

Wat betreft de persoon van verdachte heeft de rechtbank acht geslagen op de justitiële documentatie van verdachte van 9 juli 2018. Hieruit blijkt dat verdachte niet eerder is veroordeeld voor een strafbaar feit. Deze omstandigheid wordt niet in het voor- of nadeel van verdachte meegenomen.
De rechtbank heeft tevens kennis genomen van het rapport van de reclassering van 21 juni 2018. De reclassering schat het recidiverisico op laag/gemiddeld, gelet op het amfetaminegebruik van verdachte, de omstandigheid dat hij al eerder met zijn auto te water is geraakt en het feit dat verdachte medicatie gebruikt die de rijvaardigheid kan beïnvloeden. De reclassering heeft de rechtbank geadviseerd verdachte een taakstraf op te leggen, gecombineerd met een (deels) voorwaardelijk gevangenisstraf met als bijzondere voorwaarden een meldplicht en behandelverplichting. Met de geadviseerde behandeling wordt onder meer beoogd dat verdachte zich bewuster wordt van de risico’s van zijn medicijn- en middelengebruik.
Gelet op het recidiverisico en op de persoonlijke omstandigheden van verdachte, acht de rechtbank het wenselijk verdachte een deels voorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen, zodat de door de reclassering geadviseerde voorwaarden daaraan kunnen worden verbonden.
Om recht te doen aan de ernst van het feit moeten naar het oordeel van de rechtbank ook een deels onvoorwaardelijke gevangenisstraf, alsmede een deels onvoorwaardelijke ontzegging van de rijbevoegdheid worden opgelegd. De rechtbank ziet in de jonge leeftijd van verdachte en in zijn persoonlijke omstandigheden echter wel aanleiding om in straf verminderende zin af te wijken van de door de officier van justitie geëiste straffen.
De raadsvrouw van verdacht heeft de rechtbank verzocht bij het bepalen van de straf ook rekening te houden met het lange tijdsverloop sinds het bewezen verklaarde. Ten aanzien van een mogelijke overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM, overweegt de rechtbank als volgt. De redelijke termijn vangt aan op het moment dat door de Nederlandse Staat jegens de betrokkene een handeling is verricht waaraan deze in redelijkheid de verwachting kan ontlenen dat tegen hem ter zake van een bepaald strafbaar feit door het Openbaar Ministerie een strafvervolging zal worden ingesteld. Op grond van de jurisprudentie heeft als uitgangspunt te gelden dat de behandeling ter terechtzitting dient te zijn afgerond met een eindvonnis binnen twee jaar nadat de redelijke termijn is aangevangen.
In de onderhavige zaak is de redelijke termijn aangevangen op 21 februari 2016. Nu het vonnis is gewezen op 6 september 2018 is de hierboven genoemde termijn met ruim een half jaar overschreden. De rechtbank is van oordeel dat deze overschrijding zal moeten worden verdisconteerd in de hierna te vermelden op te leggen straf.
De rechtbank acht – alles overwegende – in beginsel passend en geboden een gevangenisstraf voor de duur van 9 maanden, waarvan 4 maanden voorwaardelijk. De rechtbank zal de duur van de gevangenisstraf, gelet op de overschrijding van de redelijke termijn, echter matigen tot een gevangenisstraf voor de duur van 8 maanden, waarvan 4 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren en met daaraan verbonden de meldplicht en behandelverplichting, zoals geadviseerd door de reclassering.
De rechtbank acht tevens passend en geboden een ontzegging van de rijbevoegdheid voor de duur van 2 jaren, waarvan 1 jaar voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht de gevorderde schadevergoeding toewijsbaar.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft zich ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft vastgesteld dat de vordering van de benadeelde partij, de heer [naam benadeelde partij] , niet is betwist. De rechtbank is van oordeel dat sprake is van aantasting van de persoon van de heer [naam benadeelde partij] . De door de benadeelde partij gestelde schadepost van € 500,- is dan ook toewijsbaar. Het gevorderde bedrag komt de rechtbank niet onredelijk of onbillijk voor. De rechtbank zal de vordering toewijzen, te vermeerderen met de wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel. Verdachte zal worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.