Uitspraken

Partijen verschillen van mening over de vraag of er tussen hen een overeenkomst betreffende een Standaard Mediapakket van de Nationale Zorggids tot stand is gekomen. Uitgangspunt van het Nederlandse overeenkomstenrecht is dat een overeenkomst tot stand komt door een aanbod en aanvaarding daarvan (artikel 6:217 BW). Deze regel geldt ook voor de totstandkoming van een elektronische overeenkomst.

[gedaagde] stelt dat zij zelf voor en op 25 augustus 2015 geen contact met [eiseres] heeft gehad. Ter zitting heeft [gedaagde] echter ook verklaard dat één van haar stagiaires vóór 25 augustus 2015 wel telefonisch contact heeft gehad met [eiseres] en het e-mailadres [e-mailadres 1] .nl aan hen heeft doorgegeven. Op grond van deze gang van zaken gaat de kantonrechter ervan uit dat [eiseres] na telefonisch contact met één van de stagiaires van [gedaagde] een offerte voor een Standaard Mediapakket heeft gestuurd naar [e-mailadres 1] . Vast staat dus dat er een aanbod is gedaan.

Ter onderbouwing van het standpunt dat dit aanbod is aanvaard, heeft [eiseres] een zogenoemde audit trail overgelegd. Uit deze audit trail blijkt dat het digitale aanvaardingsproces waarmee het aanbod in de offerte kan worden aanvaard, is doorlopen vanaf een computer met het IP-adres [IP-adres] . Dit aanvaardingsproces bestaat uit het invullen van een unieke code uit de offerte (gestuurd naar [e-mailadres 1] ) en het invullen/bevestigen van de nodige gegevens, zoals contact- en factuurgegevens. [gedaagde] heeft ter zitting ook verklaard dat zij achteraf heeft geconstateerd dat [C] op 25 augustus 2015 op een computer van [gedaagde] de website van [eiseres] heeft bezocht. Bovendien verklaarde [gedaagde] dat ze samen met haar ex-partner [E] ( [E] ) – die volgens [gedaagde] verstand heeft van computers – vast heeft gesteld dat het in de audit trail genoemde IP-adres overeen kwam met één van de computers in haar praktijk. Hiermee kwam [gedaagde] ter zitting terug op haar eerdere stelling in de conclusie van antwoord dat er in haar praktijk geen computer zou zijn met het IP-adres [IP-adres] . De kantonrechter is van oordeel dat daarmee genoegzaam is komen vast te staan dat het digitale aanvaardingsproces weliswaar niet door [gedaagde] zelf, maar wel door één van haar stagiaires is doorlopen. Dat aanvaarding heeft plaatsgevonden (door middel van het doorlopen van het digitale aanvaardingsproces) blijkt ook uit het telefoongesprek van 25 augustus 2015 waarin [B] zegt: “u had vanmiddag ook al gebeld en wij hebben inmiddels de bevestiging via de website gedaan.” (zie hiervoor onder 2.5).

[gedaagde] verweert zich met de stelling dat [eiseres] er niet gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat [gedaagde] de wil had om een overeenkomst met [eiseres] aan te gaan. Dit verweer gaat niet op.

In het voorgaande is als vaststaand aangenomen dat het digitale aanvaardingsproces is doorlopen vanaf een computer in de praktijk van [gedaagde] na invoering van een unieke code die is toegestuurd naar [e-mailadres 1] .nl. Bovendien heeft [B] in het telefoongesprek van 25 augustus 2015 desgevraagd aan [eiseres] bevestigd dat de opdracht door [gedaagde] zelf was gegeven. Op grond van die omstandigheden heeft [eiseres] de aanvaarding door middel van het door lopen van het digitale aanvaardingsproces mogen opvatten als een verklaring / gedraging van [gedaagde] zelf (die overeenkomstig het handelsregister bevoegd is) die inhield dat zij de overeenkomst betreffende het Standaard Mediapakket van de Nationale Zorggids aan wilde gaan. Dat achteraf is gebleken dat het digitale aanvaardingsproces feitelijk door één van de stagiaires van [gedaagde] is doorlopen, doet daar niet aan af.

Door het beantwoorden van de telefoon en beheer van het e-mailadres [e-mailadres 1] .nl aan haar stagiaires over te laten, heeft [gedaagde] de mogelijkheid gecreëerd dat één van haar stagiaires – kennelijk zonder haar medeweten en toestemming – het aanbod van [eiseres] heeft aanvaard. Dat [gedaagde] de wil had om de overeenkomst aan te gaan, mocht [eiseres] ook afleiden uit het telefoongesprek met [B] op 25 augustus 2015. Daarbij is van belang dat [eiseres] er niet van op de hoogte was dat zij te maken had met een stagiaire. [B] heeft nadrukkelijk aangegeven dat zij de assistente van [gedaagde] was. In de zorg is het gebruikelijk dat zorgverleners zich bij de uitvoering van (administratieve) werkzaamheden laten bijstaan door een (of meerdere) assistente(s). Derden moeten kunnen vertrouwen op de juistheid van de mededelingen van dergelijke assistentes.

Zoals uit de overeenkomst betreffende het Standaard Mediapakket van de Nationale Zorggids blijkt, had [gedaagde] na 25 augustus 2015 bovendien nog zeven dagen de tijd om de overeenkomst te annuleren (zie hiervoor onder 2.4). Zij heeft geen gebruik van deze mogelijkheid gemaakt omdat zij – zoals zij ter zitting heeft verklaard – de overeenkomst, die op 25 augustus 2015 aan [e-mailadres 1] .nl is toegestuurd, in eerste instantie zelf niet heeft gezien. Ook dit is een consequentie van een keuze die [gedaagde] in het kader van haar praktijkorganisatie zelf heeft gemaakt. [gedaagde] heeft ter zitting verklaard dat zij de e- mail die binnenkomt via [e-mailadres 1] .nl niet checkt en de afweging of e- mailberichten al dan niet aan haar moeten worden voorgelegd, door haar stagiaires laat maken.

Al met al moeten de omstandigheden op basis waarvan de schijn is gewekt dat [gedaagde] weldegelijk een overeenkomst met [eiseres] wilde aangaan – en daartoe ook zelf het digitale aanvaardingsproces heeft doorlopen – naar het oordeel van de kantonrechter aan [gedaagde] worden toegerekend. Op grond van artikel 3:35 BW mocht [eiseres] er daarom gerechtvaardigd op vertrouwen dat [gedaagde] de wil had om een overeenkomst aan te gaan betreffende het Standaard Mediapakket van de Nationale Zorggids.

Ten overvloede merkt de kantonrechter nog het volgende op. Ook als er op basis van de feitelijke gang van zaken vanuit zou worden gegaan dat de overeenkomst is gesloten door één van de stagiaires van [gedaagde] die daartoe niet bevoegd was, geldt dat [eiseres] er op grond van de in rechtsoverweging 4.5 – 4.7 genoemde omstandigheden vanuit mocht gaan dat er een toereikende volmacht was verleend (artikel 3:61 lid 2 BW).

Op grond voornoemde overeenkomst was [gedaagde] verplicht de facturen betreffende het Standaard Mediapakket van de Nationale Zorggids te betalen. Door dit na te laten, is zij toerekenbaar tekortgeschoten in haar betalingsverplichtingen en was [eiseres] op grond van artikel 6:265 BW bevoegd de overeenkomst te ontbinden (hetgeen zij bij brief van 28 oktober 2016 ook heeft gedaan). De gevorderde verklaring voor recht dat de overeenkomst tussen partijen is ontbonden, zal daarom worden toegewezen.

De kantonrechter vat de stelling van [gedaagde] , dat de hoogte van de gevorderde schade niet redelijk is, op als een beroep op matiging van de schadevergoeding in de zin van artikel 6:109 BW. Op grond van dit artikel, dat kan worden beschouwd als een toepassing van de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid conform artikel 6:2 lid 2 BW, kan de rechter een wettelijke verplichting tot schadevergoeding matigen indien toekenning van de volledige schadevergoeding in de gegeven omstandigheden tot kennelijk onaanvaardbare gevolgen zou leiden.

De kantonrechter stelt voorop dat er – vooral bij schade die het gevolg is van niet-nakoming van overeenkomsten – terughoudend moet worden omgegaan met deze matigingsbevoegdheid. In het onderhavige geval is het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid echter onaanvaardbaar dat [eiseres] aanspraak maakt op vergoeding van het volledige positieve contractbelang.

Allereerst was het voor [eiseres] al op 8 september 2015 – twee weken na het sluiten van de overeenkomst – duidelijk dat [gedaagde] de overeenkomst zelf niet was aangegaan en zij het Standaard Mediapakket van de Nationale Zorggids ook helemaal niet wilde. Ter zitting is gebleken dat het wel vaker gebeurt dat klanten zich, nadat zij de eerste factuur van [eiseres] hebben ontvangen, bedenken. Gelet op de vormgeving van de offerte en de uiteindelijke overeenkomst, is het ook goed voorstelbaar dat klanten zich bij het aangaan van de overeenkomst niet voldoende realiseren dat het bedrag van € 180,00 een maandtarief is (en geen jaartarief) en evenmin dat zij een overeenkomst aangaan voor een periode van (maar liefst) drie jaar. In dergelijke gevallen – zo werd namens [eiseres] ter zitting aangegeven – gaat men met de betreffende klant op zoek naar een passende oplossing. Uit niets blijkt echter dat [eiseres] ook voor en met [gedaagde] op zoek is gegaan naar een passende oplossing. In plaats daarvan heeft [eiseres] enkel vier (elkaar snel opvolgende) betalingsherinneringen een aanmaningen gestuurd en de zaak na vier weken uit handen gegeven aan haar afdeling juridische zaken.

Daarnaast is naar het oordeel van de kantonrechter ook van groot belang dat [eiseres] geen enkele dienst aan [gedaagde] heeft geleverd. De door [eiseres] geleden schade betreft dus zuivere vermogenswaarde in de vorm van gederfde winst, hetgeen een ruime(re) toepassing van de matigingsbevoegdheid rechtvaardigt.

Op basis van de door [eiseres] gehanteerde algemene voorwaarden – waarvan de toepasselijkheid niet is betwist – is de opdrachtgever bij overschrijding van de betalingstermijn (in dit geval 14 dagen) zonder ingebrekestelling in verzuim. Ten aanzien van voornoemd bedrag van € 1.080,00 wordt de factuur van 2 september 2015 als uitgangspunt genomen en wordt aangenomen dat [gedaagde] sinds 16 september 2015 met de betaling van dit bedrag in verzuim is. De wettelijke rente over het bedrag van € 1.080,00 zal daarom vanaf 16 september 2015 tot de dag van algehele voldoening worden toegewezen.

[eiseres] maakt aanspraak op de vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. De kantonrechter stelt vast dat het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit) van toepassing is nu het verzuim na 1 juli 2012 is ingetreden en dat [eiseres] voldoende heeft gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht.

Als gevolg van de matiging van de gevorderde schadevergoeding, is het gevorderde bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten echter hoger dan het in het Besluit bepaalde tarief. De kantonrechter zal daarom een bedrag aan buitengerechtelijke kosten toewijzen conform het wettelijke tarief van 15% over de toe te wijzen hoofdsom van € 1.080,00, hetgeen neerkomt op een bedrag van € 162,00.

[gedaagde] wordt als de overwegend in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de kosten van deze procedure aan de zijde van [eiseres] begroot op:

• -

  explootkosten: € 93,67

• -

  vastrecht: € 476,00

• -

  kosten gemachtigde: € 200,00 (2 punten x tarief € 100,00)